Οι διαπραγματεύσεις, οι «ευκαιρίες» και το «πείραμα»

Οι διαπραγματεύσεις, οι «ευκαιρίες» και το «πείραμα»

Το ΚΚΕ έγκαιρα τόνισε στο λαό ότι οι διαπραγματεύσεις που διεξάγουν για λογαριασμό του κεφαλαίου οι ελληνικές κυβερνήσεις με τους ΕΕ, ΕΚΤ, ΔΝΤ, διαπλέκονται άμεσα με τις συνολικότερες ενδοκαπιταλιστικές αντιθέσεις: Τόσο μέσα στην Ευρωζώνη, όπου οι αστικές τάξεις της Γαλλίας και της Ιταλίας - δυο απ' τις σημαντικότερες αλλά και πιο υπερχρεωμένες χώρες - βλέπουν να χάνουν έδαφος στον ανταγωνισμό τους με τη γερμανική αστική τάξη, η οποία ενισχύεται συνεχώς, όσο και με τις αντιθέσεις μεταξύ ΗΠΑ και Γερμανίας για το ποια τμήματα του κεφαλαίου θα έχουν το «πάνω χέρι» στην «επόμενη μέρα» της ΕΕ και της Ευρωζώνης μπροστά και στη διαδικασία της Ευρωατλαντικής Συνεργασίας (TTIP).
Σε αυτό το πλαίσιο, είναι προφανές ότι η έκβαση των παζαριών της ελληνικής κυβέρνησης, το αν θα προχωρήσει δηλαδή η σύναψη της νέας αντιλαϊκής συμφωνίας με τους «θεσμούς» της τρόικας, με το νέο, ακόμα πιο σκληρό μνημόνιο, ή αν θα γίνει πράξη η επίσης αντιλαϊκή εκδοχή, του περάσματος στην καπιταλιστική Ελλάδα της δραχμής, με κρατική χρεοκοπία και έξοδο από την Ευρωζώνη, δεν εξαρτάται - όπως πολλοί προσπαθούν να μας πουν - από το πόσο «καλές» και «εμπεριστατωμένες» θα είναι οι προτάσεις της ελληνικής κυβέρνησης για το νέο μνημόνιο, ούτε από το αν αυτές οι προτάσεις «αρέσουν» ή «δεν αρέσουν» στους «εταίρους»...
Ισα - ίσα, η έκβαση των αντιλαϊκών παζαριών για την Ελλάδα σχετίζεται ακριβώς με αυτές τις ενδοκαπιταλιστικές αντιθέσεις εντός και εκτός Ευρωζώνης, ενώ η στάση κάθε κυβέρνησης εξαρτάται από τα συμφέροντα της αστικής τάξης που εκπροσωπεί, ή ακριβέστερα από τα συμφέροντα των κυρίαρχων τμημάτων κάθε αστικής τάξης, μιας και οι ενδοκαπιταλιστικές αντιθέσεις διαπερνούν και το εσωτερικό της αστικής τάξης σε κάθε χώρα.

***

Είναι χαρακτηριστική, για παράδειγμα, η σχετική συζήτηση που φουντώνει αυτό το διάστημα στο εσωτερικό των επιτελείων και των κομμάτων της γερμανικής αστικής τάξης, η... συνισταμένη της οποίας, όπως είναι κατανοητό, θα παίξει καθοριστικό ρόλο στην έκβαση των αντιλαϊκών παζαριών για την Ελλάδα.
Εκφράζοντας την επίσημη θέση της γερμανικής κυβέρνησης μία μέρα μετά την έκτακτη Σύνοδο Κορυφής της Ευρωζώνης, ο Μ. Γιέγκερ, εκπρόσωπος του Γερμανού υπουργού Οικονομικών, Β. Σόιμπλε, ανέφερε πως «εάν δεν υπάρξει συμφωνία μέχρι την Κυριακή για την Ελλάδα, θα πρέπει να αρχίσουμε να σκεφτόμαστε άλλα σενάρια», προσθέτοντας ότι η γερμανική κυβέρνηση «είναι προετοιμασμένη για κάθε εξέλιξη».
Την ίδια ώρα, βουλευτές του κυβερνώντος CDU-CSU διατυπώνουν ανοιχτά τις ενστάσεις τους ενάντια στο ενδεχόμενο ενός νέου προγράμματος για το ελληνικό κράτος. Π.χ. ο βουλευτής Κ. Λίνεμαν, πρόεδρος της Ενωσης Μικρομεσαίων Επιχειρήσεων των Γερμανών Χριστιανοδημοκρατών, δήλωσε ότι εάν δεν υπάρξει αλλαγή στρατηγικής στην ΕΕ που να περιλαμβάνει και το ενδεχόμενο ελεγχόμενης χρεοκοπίας, δεν πρόκειται να δώσει θετική ψήφο στη γερμανική Βουλή στο αίτημα για χρηματοδότηση της Ελλάδας από τον ESM. Αντίστοιχα, ο αντιπρόεδρος της Χριστιανοκοινωνικής Ενωσης CSU, Π. Ραμζάουερ, ανέφερε ότι για την Ελλάδα, «από οικονομική οπτική γωνία υπάρχει μόνο ένας δρόμος: με ένα νέο εθνικό νόμισμα να αυξηθεί η ανταγωνιστικότητα και όταν αυτό γίνει να επιστρέψει η Ελλάδα στο ευρώ μετά από 4, 5 χρόνια».

***

Την ίδια ώρα, κι ενώ παράγοντες της γερμανικής αστικής τάξης, όπως ο πρόεδρος των Γερμανών βιομηχάνων Ου. Γκρίλο επιμένουν ότι η παραμονή της Ελλάδας στην Ευρωζώνη δεν δικαιολογεί οποιοδήποτε κόστος και πως ένα grexit θα είναι «διαχειρίσιμο» για το γερμανικό κεφάλαιο, ο επικεφαλής του Γερμανικού Ινστιτούτου Ερευνών (DIW), Μ. Φράτσερ, σε άρθρο του στην εφημερίδα «Die Welt», εκτιμά ότι «μια έξοδος από το ευρώ δεν θα ήταν μοιραία μόνο για τους Ελληνες, αλλά και για τη Γερμανία».
«Επειτα από ένα Grexit η Γερμανία θα αναλάβει ακόμη περισσότερες ευθύνες αναφορικά με την Ελλάδα και θα πληρώσει πολύ περισσότερα χρήματα (...) Πολλοί στη Γερμανία τάσσονται κατά μιας συμφωνίας με την ελληνική κυβέρνηση. Ομως δεν υπάρχει καμία άλλη εναλλακτική, διότι η Ελλάδα τα επόμενα χρόνια - είτε με είτε χωρίς ευρώ - θα χρειαστεί περαιτέρω ευρωπαϊκή βοήθεια», αναφέρει.
Παρακάτω, και αφού προσθέτει ότι «μια αποτυχία και ένα Grexit θα θεωρηθεί στην Ευρώπη και παγκοσμίως πάνω απ' όλα αποτυχία της γερμανικής πολιτικής», μπαίνει στο «ψητό», στη συζήτηση δηλαδή στους κόλπους του κεφαλαίου για το μέλλον της ίδιας της Ευρωζώνης: «Ενα Grexit», αναφέρει, «θα προκαλούσε μεγάλη ζημιά τόσο στην Ελλάδα όσο και στην Ευρώπη. Η Γερμανία θα πλήρωνε μεγάλο τίμημα για την αποτυχία. Πρέπει να κατανοήσουμε την κρίση περισσότερο σαν ευκαιρία να διορθώσουμε τα θεμελιώδη λάθη του ευρώ και να προωθήσουμε σημαντικές μεταρρυθμίσεις στην οικονομική και χρηματοπιστωτική δομή της Ευρώπης».
Επεξηγώντας τα παραπάνω, μιλά για τρεις σημαντικές μεταρρυθμίσεις που εκτιμά ότι θα πρέπει να γίνουν στην ΕΕ: «Μια ισχυρή νομισματική ένωση, με δεσμευτικούς κανόνες και τη δυνατότητα χρεοκοπίας για τα κράτη, γρήγορη πρόοδος στην ένωση κεφαλαιαγορών και μια αλλαγή των συνθηκών της ΕΕ ώστε και άλλες χώρες - κυρίως η Βρετανία - όχι μόνο να παραμείνουν στην Ενωση, αλλά να έρθουν και πιο κοντά στην Ευρώπη».

***

Με άλλα λόγια, όπως επιβεβαιώνεται και από τα παραπάνω, αλλά και από την αντίστοιχη ενδοαστική συζήτηση σε όλα τα υπόλοιπα ισχυρά καπιταλιστικά κέντρα, εντός και εκτός Ευρωζώνης, πουθενά στην «εξίσωση» των αντιθέσεων του κεφαλαίου δεν υπάρχουν τα εργατικά - λαϊκά συμφέροντα, ούτε του ελληνικού ούτε και κανενός άλλου λαού. Η συζήτηση που διεξάγεται για το μέλλον της Ευρωζώνης, αφορά το τι συμφέρει και τι όχι το κάθε τμήμα του κεφαλαίου.
Οπως φαίνεται μάλιστα και από τις τοποθετήσεις που παρατέθηκαν παραπάνω - και από τους υπέρμαχους και από τους πολέμιους του grexit - αλλά και πολύ περισσότερο από την «έκθεση των 5 προέδρων» των οργάνων της ΕΕ (Γιούνκερ, Τουσκ, Ντάισελμπλουμ, Ντράγκι, Σουλτς) για την «ολοκλήρωση της ΟΝΕ», στο επίκεντρο μπαίνουν θέματα μεγαλύτερης αυστηροποίησης των όρων και των δεσμεύσεων για τις χώρες που συμμετέχουν σε αυτή. Σε αυτό το πλαίσιο, οι διαπραγματεύσεις για την Ελλάδα παίρνουν αντικειμενικά χαρακτήρα «πειράματος» για το μέλλον της Ευρωζώνης.
Μόνο που ο λαός δεν έχει κανένα λόγο να δεχτεί να γίνει «πειραματόζωο» για συμφέροντα ολότελα ξένα προς τα δικά του. Δεν έχει κανένα λόγο να στοιχηθεί πίσω από τους ανταγωνισμούς των ιμπεριαλιστικών κέντρων και τα διαφορετικά συμφέροντα στο εσωτερικό της εγχώριας άρχουσας τάξης, κανένα λόγο να διαλέξει με ποια θηλιά, με ποια εκδοχή θα βαθύνει παραπέρα η χρεοκοπία του! Ο δρόμος για τους λαούς βρίσκεται στην κατεύθυνση της ρήξης με την ΕΕ, τις ιμπεριαλιστικές ενώσεις και τον καπιταλιστικό δρόμο ανάπτυξης.