Οι δύο όψεις του ίδιου... νομίσματος

Οι δύο όψεις του ίδιου... νομίσματος

Η προβολή απ' τον αστικό Τύπο της διαμάχης στο εσωτερικό της κυβέρνησης και του ΣΥΡΙΖΑ δεν παίρνει τυχαία τόσο μεγάλες διαστάσεις. Σ' ένα βαθμό απηχεί επιδιώξεις της αστικής τάξης να ανακατευτεί και να μοιραστεί ξανά η τράπουλα στο αστικό πολιτικό σύστημα, να ενταθούν οι διεργασίες που μπορεί να συμβάλουν στην αναμόρφωσή του. Αναδύεται, λοιπόν, ως κυρίαρχο ένα καινούργιο ψευτοδίλημμα για το λαό, ένα καινούργιο αστικό δίπολο, που έχει ως στόχο, μεταξύ άλλων, να εγκλωβίζει τις εργατικές - λαϊκές διαθέσεις, αντικαθιστώντας το ξεπερασμένο από τα πράγματα πια διαχωρισμό «μνημονιακών - αντιμνημονιακών», που κυριάρχησε την προηγούμενη περίοδο: Το δίλημμα «ευρώ ή εθνικό νόμισμα».
Δεν πρέπει, άλλωστε, κανείς να ξεχνά ότι μπορεί στην παρούσα φάση η επιστροφή σε εθνικό νόμισμα να συνιστά μια μειοψηφική στους κόλπους του κεφαλαίου άποψη. Αυτό, όμως, δεν αποκλείεται ν' αλλάξει. Μπορεί σήμερα η αστική τάξη της χώρας να επαναβεβαιώνει τη στρατηγική της επιλογή για παραμονή στο ευρώ, όμως είναι πιθανό αύριο αυτή η επιλογή ν' αλλάξει, εφόσον αλλάξουν οι προτεραιότητες, εφόσον οι ανάγκες και τα συμφέροντα του κεφαλαίου προκρίνουν μια άλλη λύση.
«Δόγμα» για την αστική τάξη είναι τα κέρδη της, είναι η ανταγωνιστικότητά της, είναι οι συμμαχίες που τη βοηθάνε να τα ενισχύει. Σήμερα, η κυρίαρχη άποψη στην αστική τάξη της Ελλάδας παρουσιάζει σαν εθνική καταστροφή το Grexit, η αστική τάξη στη Μεγάλη Βρετανία όμως - που δεν υιοθέτησε ποτέ το ενιαίο νόμισμα - σιγοντάρει την κυβέρνηση Κάμερον, που προσανατολίζεται σε δημοψήφισμα τον επόμενο χρόνο για την παραμονή της χώρας στην ΕΕ.

***

Οι υπέρμαχοι του εθνικού νομίσματος στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ και όχι μόνο, καθώς κι άλλες δυνάμεις που κινούνται δορυφορικά του, υποστηρίζουν μια τέτοια προοπτική (π.χ. ΑΝΤΑΡΣΥΑ, σχέδιο Β, ΕΠΑΜ), απηχούν προβληματισμούς υπαρκτούς στους κόλπους της αστικής τάξης. Προβληματισμούς που σε κάποια φάση, όσο ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν στην αντιπολίτευση, έδειχναν να δυναμώνουν και να αντανακλούν στη ρητορική του. Ηταν τότε που και ο ίδιος ο Αλ. Τσίπρας διακήρυττε ότι «το ευρώ δεν είναι φετίχ».
Το να υπάρχουν σ' ένα αστικό σοσιαλδημοκρατικό - στην προκειμένη περίπτωση - κόμμα αντιθέσεις σε σχέση με τέτοιου είδους ζητήματα (π.χ. το νόμισμα) δεν είναι τόσο παράξενο ούτε τόσο αντιφατικό, όσο φαίνεται. Εξάλλου, οι διαφορές τους δεν είναι τόσο αβυσσαλέες, όπως μπορούμε να διαπιστώσουμε πρακτικά το τελευταίο διάστημα. Με τον ίδιο τρόπο που οι μνημονιακοί έγιναν αντιμνημονιακοί και τούμπαλιν, έτσι και οι οπαδοί του ευρώ μπορεί να γίνουν οπαδοί του εθνικού νομίσματος κ.λπ.
Είναι σίγουρο ότι θα ζήσουμε σε επανάληψη τη συγκρότηση ενός φάσματος δυνάμεων όπου, όπως και στην περίπτωση του λεγόμενου «αντιμνημονιακού μετώπου», θα συνενωθούν ετερόκλητες πολιτικές δυνάμεις και ομάδες. Σε αυτή τη βάση, άλλωστε, θυμίζουμε ότι προέκυψε η συμμαχία του ΣΥΡΙΖΑ με τους ΑΝΕΛ. Εχουμε, λοιπόν, πολλά να δούμε το επόμενο διάστημα και σίγουρα θα πρέπει να αναμένουμε πως θα διαμορφωθούν και νέα αστικά πολιτικά σχήματα που να εκφράζουν αυτή τη νέα προσπάθεια διαχωρισμού.

***

Οπως και να 'χει, στην παρούσα φάση, η διαμάχη στο εσωτερικό κυβέρνησης και ΣΥΡΙΖΑ συμβάλλει στη συγκάλυψη του νέου εγκλήματος που διαπράττεται σε βάρος του λαού. Συμβάλλει να συσκοτιστούν χρήσιμα και αναγκαία συμπεράσματα που πρέπει να βγουν από την προηγούμενη περίοδο και κυρίως ότι το βασικό πρόβλημα για το λαό δεν είναι το νόμισμα, αλλά ο καπιταλιστικός δρόμος ανάπτυξης με οποιοδήποτε νόμισμα και σε οποιαδήποτε ιμπεριαλιστική λυκοσυμμαχία και αν συμμετέχει η χώρα. Οι αιτίες, δηλαδή, για νέα «αντιλαϊκά» μνημόνια, για συνέχιση των αντεργατικών - αντιλαϊκών μέτρων, για νέες συμφωνίες με ιμπεριαλιστικά κέντρα, ενώσεις και οργανισμούς, θα συνεχίζουν να υπάρχουν με οποιοδήποτε νόμισμα, στο βαθμό που τα μονοπώλια, το κεφάλαιο συνεχίζουν να κυριαρχούν στην οικονομία, συνεχίζουν να έχουν την εξουσία.
Προϋπόθεση για να μπορέσει ο λαός ν' ανοίξει μια νέα προοπτική, χωρίς νέα και παλιά μνημόνια, είναι να οργανώσει την πάλη του σε κατεύθυνση ρήξης με το κεφάλαιο, την ΕΕ και όλους τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς και την εξουσία τους.
Απ' αυτή την άποψη, οι θιασώτες κι απολογητές των κάθε φορά «μονόδρομων» του κεφαλαίου, σήμερα του ευρώ, αύριο ενδεχομένως κάποιου άλλου, του προσφέρουν καλές υπηρεσίες, χείριστες όμως στο λαό, που πρέπει να τους αντιληφθεί ως τις δύο όψεις του ίδιου νομίσματος.