Τις πιο όμορφες μέρες μας

 Τις πιο όμορφες μέρες μας

Αυτή τη φορά ο (παραιτημένος) πρωθυπουργός άφησε το Λένιν στην ησυχία του. Οι ασυναρτησίες του διαγγέλματος για πιο φιλικό και αποτελεσματικό κράτος (για ποιον;) δεν μπορεί να είναι από το «κράτος κι επανάσταση» του Βλαδίμηρου. Εκτός κι αν άνοιξε καμιά σελίδα στην τύχη, και έπεσε σε κάποιο παράθεμα με λόγια του Κάουτσκι, που τον περιλαβαίνει ο Λένιν σε μερικά κεφάλαια.

Αυτή τη φορά ο Τσίπρας είπε να εκφυλίσει τους στίχους του Χικμέτ, όπως τόσες άλλες λέξεις στα χείλη της εξουσίας, όπως πχ η (πρώτη φορά) Αριστερά. Να πιαστεί από τους στίχους του, για να τους ξεριζώσει από μέσα μας, να τους αφήσει ξεκρέμαστους και αδειανούς, χωρίς χυμούς και ουσία.

Αλλά τις πιο ξεφτιλισμένες ατάκες δεν τις έχουμε ακούσει ακόμα απ’ τους κυβερνώντες. Ο πάτος του βαρελιού απέχει ακόμα. Τα πιο βάρβαρα μνημόνια δεν τα έχουνε ψηφίσει. Τις πιο «αριστερές» ιδιωτικοποιήσεις τις κράτησαν για τη μετεκλογική περίοδο. Τα πιο μεγάλα ψέματα τα έχουν κρατήσει για αργότερα. Και τον πιο μεγάλο (κυβερνητικό) συνασπισμό τον έχουν κρατήσει για εφεδρεία. Οι χειρότερες Πασοκιές επιβιώνουν και ζουν ανάμεσά μας, χωρίς και μετά το Πασόκ.

Κι από την άλλη, τα πιο ωραία διαγγέλματα, για τη γη, την ειρήνη, την εργατική εξουσία, δεν τα έχουμε ακούσει (τα αυτοκρατορικά του Σαρτζετάκη απ’ τη δεκαετία με τις βάτες παίζουν εκτός συναγωνισμού). Οι πιο ωραίες εκλογές δε θα είναι για το κοινοβούλιο, αλλά σε χώρους δουλειάς και γειτονιές, για να αναδείξουμε τους αντιπροσώπους μας σε λαογέννητους θεσμούς, που θα ελέγχονται και θα ανακαλούνται ανά πάσα στιγμή. Και ο πιο ωραίος γύρος, ο τρίτος, δε θα είναι εκλογικός. Αρκεί βέβαια να κάψουμε τις πιο μεγάλες αυταπάτες μας και να μην τις αφήσουμε να αναβιώσουν με καινούρια μορφή και να μας ξεγελάσουν. Οι πιο ωραίες μέρες μας δε βασίζονται σε κάλπηκες ελπίδες και άνωθεν σωτήρες, αλλά σε εμάς τους ίδιους και στις δυνάμεις μας.

Πάνος Ζάχαρης από το Ποντίκι

Τόσες κάλπες μαζεμένες από το 89-90’ είχαμε να δούμε. Λες να δούμε στο καπάκι και καμιά καλή οικουμενική, για να φτάσουμε απ’ τον ενιαίο Συνασπισμό, μέσω Σύριζα, στο μεγάλο κυβερνητικό συνασπισμό της εποχής μας και να κλείσει ο κύκλος; Και μαζί του να κλείσει ο κύκλος της εκλογικής ελπίδας, που πρόλαβε κι έγινε απελπισία (κόλλησε στην κίνηση, ξεθώριασε και τελικά δεν έφτασε ποτέ, παρά μόνο για τα μονοπώλια, που κάνουν χρυσές δουλειές). Και ποιος ξέρει αν προλαβαίνουμε κι άλλες κάλπες, μες στο τελευταίο τρίμηνο της χρονιάς;

Και μετά; Καινούρια κυβέρνηση, νέες αυταπάτες, παλιές αυταπάτες με νέο μανδύα και η ίδια παλιά θανάσιμη βαρεμάρα, μέχρι να έρθει το Grexit να τη σπάσει και ο επόμενος εκλογικός γύρος. Η ελπίδα σου όμως είναι πολύ σημαντική για να την εναποθέσεις στο εκάστοτε νέο Πασόκ. Ούτε (Λαφαζανικό) Εαμ ούτε και ΛΑ(φαζανική) Ε(νότητα), πάρε την κατάσταση στα χέρια σου λαέ.
Αν και τα κανάλια έχουν ήδη βρει την αγαπημένη τους ερώτηση, που θα αντικαταστήσει την καραμέλα περί συνεργασίας με το Σύριζα:
-Γιατί δε συνεργάζεστε με την πλατφόρμα του Λαφαζάνη;

Πάνος Ζάχαρης από το Ποντίκι

Κι ένα μικρό απόσπασμα από ένα κείμενο στο Ατέχνως

Μια ετεροδημότισσα συντρόφισσα μου έλεγε στο τηλέφωνο πως δεν αντέχει κι άλλη γιορτή της δημοκρατίας, κι οι αντοχές της δεν έχουν να κάνουν μόνο με το οικονομικό και τα κάθε άλλο παρά ευκαταφρόνητα έξοδα για το εκλογικό ταξίδι. Πόση ακόμα (τέτοια) δημοκρατία θα αντέξει στις πλάτες του ο λαός; Πόσες ακόμα κάλπες χρειάζονται για να βγάλει τα δικά του συμπεράσματα για την αξία αυτών των διαδικασιών και της λαϊκής ετυμηγορίας, στα πλαίσια της αστικής δημοκρατίας; Ψήφισε αντιμνημονιακά και του βγήκε τρίτο μνημόνιο. Ψήφισε «πρώτη φορά Αριστερά» και του βγήκε μια καραμπινάτη δεξιά που εφαρμόζει όσα ούτε η παραδοσιακή Δεξιά δε θα τολμούσε να φέρει. Ψήφισε «όχι» στο δημοψήφισμα και το είδε να μετατρέπεται σε «Ναι σε όλα» προτού αλέκτωρ λαλήσει τρις.
Τι άλλο χρειάζεται για να διδαχτεί από την πείρα του;

Μπορείτε να το διαβάσετε ολόκληρο ακολουθώντας το σύνδεσμο.