Πέφτει…

 Πέφτει…

Κι ενώ ακούμε την πολεμόχαρη ιαχή του ξυλοκόπου να φωνάζει «πέφτει-ει-ει-ει…» για μία ακόμα κυβέρνηση και να μας προειδοποιεί να προσέχουμε μη μας πλακώσει, σαν τις αυταπάτες μας, με την πτώση της…

…ο λεπιδοφόρος απολογισμός της τελευταίας εξαετίας δείχνει πως οδεύουμε για το τέταρτο ή πέμπτο διαφορετικό κυβερνητικό σχήμα (χάνει κανείς τον μέτρημα με όσα έχουν γίνει) που θα αναλάβει τη διακυβέρνηση του τόπου, για να μας αφήσει στον τόπο. Μένουμε Ελλάδα.

Καραμανλής στα τελειώματα, ΓΑΠ, Παπαδήμος που εγκαινίασε την εποχή των (παγετώνων και των) συγκυβερνήσεων, Σαμαράς (με Δημαρ και χωρίς), Σανελ (χωρίς Κοκό κι από τηγανίτα τίποτα) με Λαφαζάνη και χωρίς. Και τώρα… Κι αν βάλεις μέσα και τις υπηρεσιακές, με τον κάθε Πικραμμένο, μεγαλώνει κι άλλο ο λογαριασμός. Μονάχα το ελικόπτερο (και ο Μέσι, άντε και ο Τσε Γκεβάρα) μας λείπει για να γίνουμε Αργεντινή). Το οποίο παραλίγο να μάζευε και τους βουλευτές της ΚΟΕ, σε μια εκδίκηση της ιστορίας (ΟΥΣΤ!). Τη γλίτωσαν όμως στο παραπέντε και μπορούν τώρα να ξαναφέρουν εκείνα τα καλτ πλακάτ-αφίσες: βουλευτές του Πασόκ (δηλ του Σύριζα) ψηφίστε όχι.

Αλλά κι αυτό δεν είναι σίγουρο ότι χρειάζεται. Γιατί την τελευταία φορά δε χρειάστηκε καν να κατέβει στο δρόμο το κίνημα, για να ρίξει κι αυτή τη μνημονιακή κυβέρνηση (για την ακρίβεια κινητοποιήθηκαν πιο πολλά άτομα για υπογραφές υποστήριξης του νέου πολιτικού χώρου που θα στεγάσει πολιτικά το «όχι», παρά για τη συγκέντρωση). Το έκανε απουσιάζοντας, από το σπίτι του, από τη σκηνή του, το πληκτρολόγιό του. Από εκεί να καταλάβεις πόση δύναμη έχει αποκτήσει και γιατί πετάει από νίκη σε νίκη, μέχρι το τέλος. Και δεν το ξέρεις πριν το τέλος πως μοιάζει η (κινηματική) σιωπή με αγάπη μεγάλη;

Αγάπη ρε μ… (μνημόνια) Για την κυβέρνηση, το νέο ανάχωμα, το Ανάχωμα Τούμπας, την Προοδευτική Τούμπας, για την κυβερνητική κωλοτούμπα και τις αυταπάτες που καλλιεργήσαμε και τώρα τις βλέπουμε σαν παιδιά μας, που δυσκολευόμαστε να αποχωριστούμε. Είδες όμως πόσο σκληρό είναι το μνημόνιο για τους αγρότες και τους μικροκαλλιεργητές; Ας γυρίσουμε πλευρό και πλατφόρμα.

Το επόμενο επιχορηγούμενο φρούτο θα είναι η έξοδος από την ευρωζώνη κι η επιστροφή στο εθνικό νόμισμα. Για να της δώσουμε όμως μια διεθνιστική νότα, μπορούμε να συγκροτήσουμε το μέτωπο του ευρωπαϊκού νότου, που θα δώσει λύση στο πρόβλημα της απομόνωσης, αλλά και νέα ευφάνταστα λογοπαίγνια που θα πλαισιώσουν το Grexit, όπως πχ το UscITAlia ή το Es(p)alida (που δεν είναι όμως πολύ εμπνευσμένο και πρέπει να ξαναδουλευτεί).

Με το Όχι, στο δρόμο που χάραξε ο Καζάκης (όταν συνεργάστηκε με τον Παπαθεμελή) ή ακόμα καλύτερα μαζί με αυτόν.  Και πάνω απ’ όλα με εκλογικές, δημοκρατικές διαδικασίες (χωρίς κοινωνική αναταραχή, που έλεγε και η Ράνια Τζήμα) κι εκλογικού χαρακτήρα συνεργασίες, που τώρα πια δεν κρίνονται μια φορά στα τέσσερα χρόνια, αλλά πολύ πιο συχνά. Είναι ήδη η τρίτη φορά μες στο 15’ που οδηγούμαστε σε κάλπες. Άσε που έχεις και μια αγωνία τι θα βγει η ψήφος σου, όπως λέγαμε και στο χτεσινό σημείωμα. Ψηφίζεις όχι και σου βγαίνει ναι σε όλα, ψηφίζεις αντιμνημονιακά και σου βγαίνει τρίτο μνημόνιο. Αμεσοδημοκρατία ρε μ… (μνημόνια).

Ο πραγματικός απολογισμός αυτής της περιόδου βέβαια δείχνει την κούραση-απογοήτευση και το συμβιβασμό του κόσμου, που μπορεί να σφραγίσει το τέλος του «ένδοξου αντιμνημονιακού ξεσηκωμού» του με την ψήφο του και την ανάδειξη (παλιό- και νέο-)μνημονιακών δυνάμεων στις επικείμενες εκλογές. Όχι γιατί είναι πλαστός ο διαχωρισμός μνημόνιο-αντιμνημόνιο, αλλά γιατί είναι κάλπικη (και με ήτα) η γραμμή που έμπαινε μεταξύ των αστικών δυνάμεων (και εξακολουθεί να μπαίνει, κρατώντας έξω από το κάδρο της ευθύνης τον «αριστερό» Λαφαζάνη).

Οι κυβερνήσεις πέφτουνε, μα τα μνημόνια μένουν. Και το ζητούμενο είναι μετά από πόσες πανομοιότυπες εκλογικές διαδικασίες, θα βγάλει πολιτικά συμπεράσματα ο κοιμώμενος γίγαντας-λαός για την αξία της λαϊκής ετυμηγορίας στο αστικό πλαίσιο και για το πού βρίσκεται πραγματική η αληθινή του δύναμη. Όπως λέει και μια σφισσα, δεν μπορώ άλλη αστική δημοκρατία, μπούχτισα!

Ας κλείσουμε με ένα πιο θεωρητικό συμπέρασμα. Η επαναστατική κατάσταση μπορεί να εμφανίζεται αντικειμενικά κι ανεξάρτητα από τη θέλησή μας, αλλά δεν είναι εντελώς άσχετη από τη δράση μας, και δεν εννοώ μόνο ως προς την αξιοποίησή της. Η πολιτική κρίση των κορυφών δε θα μετατραπεί ποτέ σε επαναστατική, όσο μπορούν να την ξεπερνάνε εις βάρος του λαϊκού παράγοντα, καλύπτοντας το δικό του κενό. Όσο σωστό είναι πως δεν αρκεί να μη θέλουν οι από κάτω, αλλά να μην μπορούν ταυτόχρονα και οι από κάτω, ισχύει και το αντίστροφο, σε μια πλήρη διαλεκτική σύνδεση των δύο πόλων. Όσο οι από κάτω δεν αντιδρούν, οι από πάνω πάντα θα μπορούν.

Ξύπνα λαέ κι όλοι οι λαοί μετά Σου.

(Και το «λαέ», δεν έχει καμία σχέση με το νέο μόρφωμα).