Η αντεπίθεση των κομμουνιστών σε συνθήκες ήττας κρίνει τη σοσιαλιστική προοπτική
 |
Στην εκδήλωση αυτή, που ήταν μια αναδρομή στην ένδοξη ιστορία του κομμουνιστικού κινήματος στην Τουρκία, ξεχωριστή στιγμή ήταν η προβολή βιντεοσκοπημένου μηνύματος από την ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, Αλέκα Παπαρήγα - με ιδιαίτερη αναφορά στη διεθνιστική στάση του νεαρού τότε ΚΚΕ ενάντια στη Μικρασιατική Εκστρατεία.
Σήμερα, ο «Ριζοσπάστης» δημοσιεύει το μήνυμα αυτό:
«Γιορτάζουμε μαζί σας τα 90 χρόνια από την ίδρυση του ηρωικού Κομμουνιστικού Κόμματος Τουρκίας. Θεωρούμε ότι η ίδρυση ενός Κομμουνιστικού Κόμματος ανοίγει κυριολεκτικά μια καινούργια σελίδα στην ιστορική εξέλιξη της κάθε χώρας την εξέλιξη του κινήματός της, γιατί από εκείνη τη στιγμή δημιουργούνται οι προϋποθέσεις να αναπτυχθεί η πολιτική συνείδηση της εργατικής τάξης, ο πολιτικός της ρόλος απέναντι στην αστική τάξη. Δημιουργούνται οι προϋποθέσεις να υπάρχει διεθνές κομμουνιστικό κίνημα. Οσα περισσότερα κομμουνιστικά κόμματα υπάρχουν παγκόσμια, σε κάθε χώρα, αυτές οι προϋποθέσεις δυναμώνουν και μεγαλώνουν.
 |
Μικρασιατική καταστροφή για τα συμφέροντα των ιμπεριαλιστών
Από τότε που ιδρύθηκε το Κόμμα μας, το 1918, τοποθετήθηκε ανοικτά ενάντια στη Μεγάλη Ιδέα της αστικής τάξης. Βεβαίως, αυτή η Μεγάλη Ιδέα της αστικής τάξης δεν ήτανε αποκλειστικά και μόνο δική της. Εξέφραζε τα συμφέροντα της αστικής τάξης της Δυτικής Ευρώπης σε συνθήκες όπου είχε ολοκληρωθεί η διαδικασία του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου και είχαν συμβεί σοβαρές αλλαγές στην Ευρώπη και ευρύτερα, στην Ευρασία. Εχουμε το πρώτο σοσιαλιστικό κράτος, τη Σοβιετική Ενωση, μετά τη μεγάλη Οχτωβριανή Επανάσταση. Ταυτόχρονα, βρισκόμαστε στη φάση της αποσύνθεσης της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, της ανάπτυξης εθνικοαπελευθερωτικών κινημάτων στο χώρο της Μέσης Ανατολής, για τη δημιουργία νέων κρατών, εθνικών κρατών, καπιταλιστικών κρατών.
Η Ελλάδα βρίσκεται ανάμεσα στην όξυνση των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων. Οι νικητές Βρετανοί και Γάλλοι ενδιαφέρονται για την αποσύνθεση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας με δύο στόχους: Πρώτα - πρώτα, όπως είναι γνωστό, η περιοχή της Μέσης Ανατολής είναι η περιοχή του πετρελαίου και ο δρόμος του πετρελαίου ξέρουμε πάρα πολύ καλά ότι ήταν και είναι και σήμερα στρωμένος πάντα με αίμα. Ταυτόχρονα, έβλεπαν ότι έπρεπε να καταπνίξουν το εθνικοαπελευθερωτικό κίνημα στην Τουρκία, ήθελαν να παρέμβουν στη διαμόρφωση του τουρκικού κράτους, του αστικού τουρκικού πολιτικού συστήματος, με στόχο η Τουρκία να μετατραπεί σε ένα προγεφύρωμα του βρετανικού κυρίως ιμπεριαλισμού και του γαλλικού απέναντι στο νεαρό Σοσιαλιστικό Κράτος.
Εδώ συναντήθηκαν με τις αντιθέσεις και τις βλέψεις των ΗΠΑ που τότε βεβαίως δεν ήτανε η πρώτη παγκόσμια δύναμη του ιμπεριαλισμού, η εμπροσθοφυλακή του, όμως ήταν μια ανερχόμενη ιμπεριαλιστική δύναμη, η οποία ήθελε να διευρύνει την επιρροή της, την παρέμβασή της στο χώρο και αυτή της Ευρώπης και κυρίως της Ασίας, υπολογίζοντας επίσης το δρόμο του πετρελαίου. Οι ΗΠΑ τότε βρίσκονταν με το μέρος της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, με το μέρος των δυνάμεων που σήμερα ανήκουν στο χώρο της Τουρκίας. Η Μεγάλη Βρετανία ζήτησε από την ελληνική αστική τάξη να οργανώσει τη μικρασιατική εκστρατεία, με στόχο την απελευθέρωση του ελληνικού πληθυσμού, την ανάκτηση, όπως έλεγαν, ελληνικών εδαφών.
Το νεαρό Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας, στα πρώτα του βήματα, κατήγγειλε αυτήν την στρατηγική σαν επιθετική, ιμπεριαλιστική, τυχοδιωκτική και μάλιστα τεκμηριώσαμε τη θέση μας αυτή συγκεκριμένα. Πρώτα, πρώτα ο ελληνικός πληθυσμός της Σμύρνης δεν ήταν πλειοψηφία, δεν έμπαινε ζήτημα αυτοδιάθεσης. Είμαστε αντίθετοι με την αλλαγή των συνόρων. Επομένως, είμαστε και αντίθετοι με την εκστρατεία αυτή, την ιμπεριαλιστική, την κατακτητική. Η θέση μας αυτή ανακοινώθηκε δημόσια και κάναμε κάθε προσπάθεια, όσο τότε περνούσε από τα χέρια ενός νέου κόμματος, με περιορισμένη όσο να 'ναι επιρροή, να αποφευχθεί αυτή η εκστρατεία, η οποία οδήγησε βεβαίως και σε καταστροφή.
Το Κομμουνιστικό Κόμμα διώχτηκε γι' αυτή του τη θέση. Ακούσαμε, βεβαίως, ότι είμαστε προδότες, ότι δε θέλαμε το μεγάλωμα της Ελλάδας, ότι δε θέλαμε την απελευθέρωση του ελληνικού πληθυσμού, ότι δε θέλαμε να προσαρτήσουμε εδάφη τάχα ελληνικά στην Ελλάδα, ακολούθησαν διώξεις φοβεροί διωγμοί, σε τίποτα όμως δεν υποχωρήσαμε. Μάλιστα, λίγο αργότερα από την πρώτη στιγμή ήρθε και η πολιτική του καρότου, αφού η πολιτική του μαστίγιου δεν μπορούσε να περάσει εναντίον των κομμουνιστών. Η τότε κυβέρνηση έφτασε να προτείνει συνεργασία με το Κομμουνιστικό Κόμμα και συμμετοχή του στην κυβέρνηση όταν είδε ότι η καταστροφή ήταν μεγάλη για την Ελλάδα ακριβώς για να απαλύνει τις ευθύνες της. Βεβαίως, αρνηθήκαμε. Οπως δε φοβηθήκαμε την πολιτική του μαστίγιου, δε φοβηθήκαμε την πολιτική του καρότου.
Για τους ανταγωνισμούς και τη συνεργασία των αστών σε βάρος των λαών
Σήμερα, δε γίνεται πολύς λόγος για την εγκληματική αυτή εκστρατεία του ελληνικού στρατού που οδήγησε βεβαίως και στην ήττα του. Δε γίνεται κανένας λόγος και δυστυχώς τα παιδιά που πηγαίνουν στο σχολείο δε μαθαίνουν σωστά και ορθά αυτήν την Ιστορία. Και σήμερα η αστική τάξη της Ελλάδας ανταγωνίζεται την τουρκική αστική τάξη και αντίστροφα. Βεβαίως, οι ανταγωνισμοί αυτοί περνάνε από διάφορες φάσεις. Σήμερα, μπορούμε να πούμε ότι συνυπάρχουν και οι δύο τάσεις και η τάση του ανταγωνισμού, αλλά και η τάση κάτω από την επίδραση βεβαίως και της ΕΕ και των ΗΠΑ μεταξύ τους οι δύο χώρες να βρουν ένα δρόμο οικονομικής συνεργασίας όχι τόσο σε διακρατικό επίπεδο όσο ανάμεσα σε ιδιωτικούς επιχειρηματικούς ομίλους, μια συνεργασία όμως που σε καμία περίπτωση δεν έχει να κάνει με μια ειρηνική οικονομική συνεργασία ανάμεσα σε δύο γειτονικά κράτη, κάτι που βεβαίως θα ήτανε καλό, αλλά πρόκειται για τη συμμετοχή της κάθε χώρας με ανταγωνιστικούς όρους στη διαπάλη που γίνεται στην περιοχή της Μέσης Ανατολής και ιδιαίτερα στην Ανατολική Μεσόγειο για τις διάφορες σφαίρες επιρροής. Ενας ανταγωνισμός, στον οποίο παίρνουν μέρος, από τη μια μεριά η ΕΕ και κυρίως οι ηγετικές τους δυνάμεις, από την άλλη μεριά, οι ΗΠΑ αλλά και ταυτόχρονα η Ρωσία, ενώ έχει δυναμώσει η παρέμβαση της Κίνας και άλλων ανερχόμενων καπιταλιστικών χωρών.
Η θέση του ΚΚΕ παραμένει στην ουσία θέση αρχών, εμείς αναμφισβήτητα θα θέλαμε ειρηνική συμβίωση των δύο λαών, αλλά αυτή η ειρηνική συμβίωση κατοχυρώνεται με το διεθνισμό των δύο λαών, βασίζεται σε ταξική θέση και θεωρούμε ότι ούτε ο ελληνικό λαός, ούτε ο τουρκικός λαός πρέπει να συστρατευτεί στην πλευρά ο ένας της αστικής τάξης της Ελλάδας και ο άλλος της αστικής τάξης της Τουρκίας και να συμπεριφερόμαστε ανάλογα με την έκβαση των ανταγωνισμών.
Οταν, παραδείγματος χάρη, οι ανταγωνισμοί οδηγούν σε προσωρινές συμφωνίες για τη διανομή των αγορών να μην ησυχάζουμε, γιατί σε αυτές τις περιπτώσεις οι συμφωνίες είναι σε βάρος και των δύο λαών. Ούτε, βεβαίως, όταν οι ανταγωνισμοί οδηγήσουν πιθανόν - δεν μπορεί κανείς να το αποκλείσει στο μέλλον - σε μια αντιπαράθεση πιο οξυμένη μεταξύ τους ακόμη και στρατιωτική δεν αξίζει τον κόπο και δεν πρέπει να χύσουμε το αίμα μας για τα συμφέροντα των ιμπεριαλιστών. Κι αυτό που έχει πολύ μεγάλη σημασία είναι το εργατικό, το λαϊκό κίνημα της κάθε χώρας να παλεύει με την ίδια αποφασιστικότητα και μαχητικότητα εναντίον της αστικής τάξης της χώρας του, ούτως ώστε στις κατάλληλες συνθήκες να δημιουργηθούν οι πραγματικές προϋποθέσεις ειρηνικής και διεθνιστικής συμβίωσης των δύο λαών που συνδέεται με την ανατροπή της εξουσίας των μονοπωλίων, με την ανατροπή αν θέλετε του ίδιου του καπιταλιστικού συστήματος.
Πιο ορατά στους λαούς τα ιστορικά όρια του καπιταλισμού
Θα ήθελα όμως να προσθέσω και κάτι άλλο, κάτι που νομίζω ότι αφορά τα κομμουνιστικά κόμματα δύο γειτονικών χωρών αλλά και συνολικά το κομμουνιστικό κίνημα. Στις αρχές του αιώνα, το 1910, το 1920, το 1930 και μετά αλλά και μετά το δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, τα κομμουνιστικά κόμματα ανεξάρτητα από τις δυσκολίες που είχαμε στη χώρα μας, ανεξάρτητα αν κινούμασταν σε μια νικηφόρα πορεία ή είχαμε περιπέτειες όπως είχαμε και εμείς στην Ελλάδα και εσείς, δρούσαμε μέσα σε συνθήκες όπου το διεθνές κομμουνιστικό κίνημα δυνάμωνε παρά τις ιδεολογικές του διαφωνίες, ο σοσιαλισμός ενισχύονταν καθώς είχε πια δημιουργηθεί το ολοκληρωμένο σοσιαλιστικό σύστημα και στο 1/3 της Γης κυριαρχούσε ο σοσιαλισμός. Ετσι, οι δυσκολίες που είχαμε, οι διώξεις, οι φυλακές, οι εξορίες, οι εκτελέσεις ή και τα στραβοπατήματα που μπορεί να έκανε κάθε κόμμα δεν αναιρούσαν, αν θέλετε, την αίγλη του σοσιαλισμού μιας και ο σοσιαλισμός γενικά ήταν ανερχόμενος παγκόσμια.
Σήμερα δρούμε σε εντελώς διαφορετικές συνθήκες. Εχουμε την προσωρινή ήττα των δυνάμεων του σοσιαλισμού, το προσωρινή το υπογραμμίζουμε, και οπωσδήποτε την ανυπαρξία ενός ενωμένου επαναστατικού ιδεολογικά κομμουνιστικού κινήματος με σοβαρές συνέπειες επίσης και στον προσανατολισμό και στη δύναμη του εργατικού κινήματος στην Ευρώπη και γενικότερα. Θα λέγαμε, δηλαδή, ότι δρούμε σε συνθήκες ασύγκριτα πιο δύσκολες από αυτές που υπήρχαν στον 20ό αιώνα. Παρ' όλα αυτά, σήμερα ενώ από μια άποψη η εικόνα μπορεί να φαίνεται λίγο ζοφερή, δημιουργούνται σοβαρές προϋποθέσεις για την ενδυνάμωση του εργατικού κινήματος. Δημιουργούνται σοβαρές προϋποθέσεις να ξανακερδίσει έδαφος η ιδεολογία του σοσιαλισμού, ο επιστημονικός σοσιαλισμός, εμπλουτισμένος βεβαίως με τα συμπεράσματα της οικοδόμησης του 20ού αιώνα. Δημιουργούνται προϋποθέσεις για μια οργανωμένη λαϊκή αντεπίθεση σε μια σειρά χώρες. Δημιουργούνται προϋποθέσεις ο σοσιαλισμός να ξαναμπεί στην επικαιρότητα.
Τι είναι αυτό που το κάνει αυτό; Είναι το ότι τα ιστορικά όρια του καπιταλιστικού συστήματος σήμερα γίνονται πιο ορατά στους λαούς. Κι αν θέλετε τα τελευταία χρόνια αφορμή δίνει και το ξέσπασμα της κρίσης, μιας κρίσης η οποία έχει και καινούργια στοιχεία μια και η οικονομική καπιταλιστική κρίση χτυπάει και τις ηγετικές δυνάμεις του ιμπεριαλισμού. Τα ιστορικά όρια όμως του καπιταλιστικού συστήματος φαίνονται και ως εξής: ό,τι παραχωρήσεις έκανε το καπιταλιστικό σύστημα είτε κάτω από την πίεση των λαϊκών κινημάτων και του σοσιαλισμού είτε, αν θέλετε, σαν ελιγμός και παραχώρηση με τη λογική του καρότου, αυτές οι παραχωρήσεις έπαψαν να υπάρχουν. Ούτε καν αυτή η στοιχειώδης μερική αναδιανομή του εισοδήματος δεν μπορεί να γίνει. Ούτε η παροχή κάποιων κοινωνικών υπηρεσιών που γίνεται σήμερα. Αντίθετα, ο καπιταλισμός σήμερα παίρνει πίσω στοιχειώδεις κατακτήσεις και ουσιαστικά φέρνει τη ζωή της εργατικής τάξης 30, 40 και 50 χρόνια πίσω. Σήμερα μπαίνει ως εξής το ζήτημα: το κομμουνιστικό κόμμα όπου κι αν βρίσκεται ή αν θέλετε να μιλήσουμε για τη δικιά μας χώρα πρέπει να είναι ιδεολογικά πολιτικά και οργανωτικά έτοιμο να ανταποκριθεί σε σύνθετες υποχρεώσεις σε πάγιες υποχρεώσεις σε συνθήκες που ανέβει απότομα η ταξική πάλη και μπουν ορμητικά νέες μάζες και δεν θα έχουμε το δικαίωμα να μην ανταποκριθούμε. Μπορεί να μην συμβούν έτσι τα πράγματα και ο αγώνας να είναι πιο μακροπρόθεσμος και να σημαδεύεται από στασιμότητα ή μικρά αποτελέσματα. Δεν μπορεί κανένας να προκαθορίσει τα πράγματα. Η περίοδος όμως που διανύουμε είναι εξαιρετικά σημαντική, γιατί τώρα κρίνεται αν όταν δημιουργηθούν προϋποθέσεις σε μια χώρα, σε περισσότερες χώρες να σπάσει ο κρίκος και να περάσουμε στο σοσιαλισμό, να τα βγάλουμε πέρα, αλλά και να κρατήσουμε ζωντανό ανανεωμένο και δυνατό το κομμουνιστικό κίνημα και να ανταποκριθούμε σε αργότερη φάση και στην κατάλληλη στιγμή. Αν θέλετε η υπόθεση του σοσιαλισμού κρίνεται από την αντοχή των κομμουνιστικών κομμάτων σήμερα σε δύσκολες συνθήκες να σταθούν στα πόδια τους, να αντεπιτεθούν και να δημιουργήσουν προϋποθέσεις συσπείρωσης ευρύτερων λαϊκών μαζών πάντα με κορμό και καρδιά την εργατική τάξη.
Είμαι βέβαιη ότι όταν ύστερα από 40 - 50 χρόνια γραφτεί η Ιστορία του κομμουνιστικού λαϊκού κινήματος στην Ελλάδα, στην Τουρκία και αλλού, αυτή η περίοδος που διανύουμε από το 1990 και μετά θα είναι μια εξαιρετικής σημασίας ιστορική περίοδος. Γιατί είναι η περίοδος της ανασυγκρότησης, της αντεπίθεσης σε συνθήκες ήττας, είναι η περίοδος αυτή που κρίνει πόσο αργά πόσο γρήγορα ο σοσιαλισμός θα ξαναρθεί στην Ευρώπη, στην μια ή στην άλλη χώρα ή όπου αλλού».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου