Το κόκκινο φεγγάρι

 Το κόκκινο φεγγάρι

Η χτεσινή βραδιά έδωσε υλικό στα ρομαντικά ακάου(ντ) (προφίλ στο τουίτερ) και τους φλογερούς, επαναστατικούς συνειρμούς που δε βολεύονται με λιγότερο ουρανό και 140 χαρακτήρες, επειδή δεν τους αρκούν για να εξηγήσουν γιατί ο ρομαντισμός (ως μελαγχολική αναπόληση του παρελθόντος) είναι αντιδραστική έννοια στην πολιτική και πόσο ρομαντικές (πολιτικά μιλώντας) είναι κάτι πεζές ψυχές, που έχουν το βλέμμα τους (διε)στραμμένο στις χρυσές κεϊνσιανές εποχές που πέρασαν, λες και μπορεί να γυρίσει ο χρόνος πίσω, αλλά θεωρούν ουτοπιστές και ρομαντικούς όσους θερμαίνει το νου και την καρδιά τους το όραμα της κοινωνίας του μέλλοντος.

Η έφοδος στον ουρανό, που λες, θα έχει για σήμα της το σφυροφέγγαρο, για εκείνους τους ονειροπόλους που κάθονται στην άκρη του και σε αναμμένα κάρβουνα, αγωνιώντας για την τύχη της ανθρώπινης κοινωνίας. Κι αυτή την έφοδο θα φωτίζουν τρία κόκκινα γράμματα κι ένα ομόχρωμο φεγγάρι, σαν το χτεσινό, που έτσι κι αλλιώς θα γίνει κόκκινο, ή κόκκινο από ζωή ή κόκκινο από θάνατο –θα φροντίσουμε εμείς γι’ αυτό.

Κι ας πρόφτασαν να το πατήσουν πρώτοι οι αμερικάνοι, που φροντίζουν συνήθως για θάνατο –ιδίως από τότε που δεν υφίσταται αντίπαλο δέος. Το οποίο όμως επιχειρούσε τον ίδιο καιρό τη δική του επουράνια έφοδο σε απάτητα μονοπάτια και φρόντιζε να της δώσει κι έναν ιδιαίτερο συμβολισμό με την κατάκτηση του διαστήματος και τα πρώτα βήματα που έκανε: Σπούτνικ, Λάικα, Γκαγκάριν, Τερένσκοβα (η πρώτη γυναίκα κοσμοναύτης). Οι Σοβιετικοί είχαν την πρωτιά στο διάστημα κι οι Αμερικάνοι πυρηνικό όλεθρο, ενώ όταν απέκτησαν συνολικό προβάδισμα, προώθησαν ως γραμμή στο διάστημα τον πόλεμο των άστρων.

Ένα δέος βέβαια μπορεί να είναι αντίπαλο, αλλά δε θα είναι ποτέ δέος, αν δεν είναι κι αυτό κόκκινο, σαν τον κόκκινο πλανήτη, που ήταν ο φόβος και ο τρόμος του γέρικου κόσμου της εκμετάλλευσης, με τους δύο δορυφόρους του, τον Φόβο και το Δείμο. Ο Άρης, ο θεός του πολέμου, και της πάλης των αντιθέσεων, που γεννάει τη διαλεκτική. Οι συνθήκες όμως δεν ωρίμασαν εκεί που περίμεναν οι κλασικοί, αλλά στο διπλανό πλανήτη, τη Γη. Έτσι άνοιξε μια μεγάλη κουβέντα για το αν μπορούμε να χτίσουμε την κοινωνία του μέλλοντος σε ένα μόνο πλανήτη, ηλιακό σύστημα, γαλαξία ή σύμπαν. Γι’ αυτό κι αποβλήθηκε προσφάτως από την ομάδα της Κομιντέρν ο πλανήτης Πλούτωνας που δεν τηρούσε πιστά τους 21 όρους της.

Στη Γη λοιπόν άρχισε ένα σύνθετο και μακροχρόνιο προτσές, που όμως δεν έχει προκαθορισμένο τέλος ή συγκεκριμένο νόημα παρά μόνο την προοπτική να γίνει κι αυτή κόκκινη. Έτσι κι αλλιώς η γη θα γίνει κόκκινη, είτε από ζωή είτε από θάνατο. Θα φροντίσουμε εμείς γι’ αυτό. Κι αυτός είναι ο πιο ωραίος, συμπυκνωμένος ορισμός της νομοτέλειας. Είτε έτσι, είτε αλλιώς, στη βάση της κυρίαρχης αντίθεσης της εποχής μας, και της δικής μας δράσης, που θα γείρει την πλάστιγγα.

Αρκεί να έχουμε καθαρό πως η δράση αυτή είναι αυτόφωτη, παρά τα διάφορα (πρώτη φορά) «αριστερά» λιβελογραφήματα φασίζουσας λογικής για το εξαρτημένο, σοβιετοκίνητο Κουκουέ, που ξέχασε να πεθάνει. Κι επίσης πως δεν είμαστε εμείς το κέντρο του κόσμου ή έστω του ηλιακού μας συστήματος, για να εξαρτώνται όλα από εμάς. Συνεπώς πρέπει να μάθουμε να κάνουμε αφαιρέσεις, για να καταλάβουμε την οπτική, ταξική γωνία κι άλλων περιπλανώμενων πλανητών. Καλύτερα όμως να μην περιμένουμε κάποια ανώτερα, εξωγήινα είδη να έρθουν σε επαφή με εμάς και τον (κόκκινο) πλανήτη μας, για να μας γλιτώσουν, όπως δίδασκε ο Ποσάδας (που κανονικά θα άξιζε κι αυτός μια ειδική αναφορά-αφιέρωση στην ανάρτηση «τροτσκισμός για αρχάριους»). Η ανάθεση σε άλλους είναι γενικώς κακός σύμβουλος κι οδηγεί σε πολιτικό αδιέξοδο, αν δε βασιστούμε στις δικές μας δυνάμεις, όχι λόγω κάποιου συμπαντικού, διαγαλαξιακού σεχταρισμού, αλλά επειδή… κι αν είναι ο λάκκος σου πολύ βαθύς, χρέος μονάχος σου να σηκωθείς…

Και μην περιμένεις να ωριμάσουν από μόνες τους κάποτε οι συνθήκες και να φανεί κάποιο ιδιαίτερο σημάδι στον ορίζοντα, πχ ένα κόκκινο φεγγάρι που έρχεται κάθε τριάντα χρόνια, για να ξεσηκωθεί τότε μαζικά ο λαός, υπό την επίδραση της πανσέληνου, και να βγουν λυκάνθρωποι να παλέψουν όλοι μαζί ενάντια στη λυκοσυμμαχία της ΕΕ. Να μη σε βλέπει μόνο στη χάση και στη φέξη ο δρόμος και το κίνημα. Να μην παθαίνεις ολική έκλειψη στον καναπέ σου και να συννεφιάζεις απογοητευμένος ή να σε παίρνει από κάτω. Και να περνάς σύντομα αγωνιστικά φεγγάρια, για να σε καταπιεί ξανά μετά η μελαγχολία.

Βρε, πότε θα ξάνει ξαστεριά, πότε θα Φλεβαρίσει…