Κοκκίνισε ολόκληρη η Ελλάδα

 Κοκκίνισε ολόκληρη η Ελλάδα

Πολλοί σφοι φοβόντουσαν τις ωριαίες ομιλίες του ΓΓ κι ανησυχούσαν αν θα προλάβουν να δουν μετά το τσου-λου.Οπότε βγήκε χτες το πρωί κάπου η Κανέλλη (που δεν είναι καν Ολυμπιακός) να τους καθησυχάσει πως υπάρχει σχετική μέριμνα να τελειώσει νωρίς η συγκέντρωση. Κι έτσι για πρώτη (και μοναδική ίσως) φορά η προεκλογική ομιλία του Κουτσούμπα δεν ξεπέρασε το 40λεπτο.

Κοκκίνισε-κοκκίνισε ολόκληρη η Ελλάδα...

Η χτεσινοβραδινή συγκέντρωση πιστοποίησε κάτι που είναι κοινός τόπος εδώ και μερικά χρόνια. Ότι δηλ η κεντρική προεκλογική συγκέντρωση του Κόμματος είναι η πιο μαζική και πολυπληθής που μπορεί να δει κανείς σε όλη την προεκλογική περίοδο. Και δεν χρειάζεται Μπιρσίμ, σκηνοθετική άποψη ή βιδωμένες κάμερες που έχει πιαστεί ο λαιμός τους και γυρίζουν μόνο από μια πλευρά, για να φανεί μεγαλύτερη απ’ όσο πραγματικά είναι. Ούτε δανεικές δυνάμεις, για να δείξει ότι έχει πολλή νεολαία (όπως η ΛαΕ, όπου ο Λάφα επιθεωρούσε τις αλυσίδες της Αραν-ς). Δε χρειάζεται συνθήματα και διαφημιστικά σποτάκια, για να αποδείξει (ή για να πείσουμε τους εαυτούς μας) πως η ελπίδα είναι εδώ. Κι επειδή είναι λίγο-πολύ αναμενόμενες οι αντιδράσεις και τα διαδικτυακά σχόλια, μόλις σκάσει μύτη κάποια όμορφη Κνίτισσα, δε χρειάζονται τέτοια φωτογραφικά στιγμιότυπα για να καταλάβουμε πως έχουμε ωραία κορίτσια, συντρόφισσες που έρχονται από πολύ μακριά κι είναι η νιότη του κόσμου.

Αυτό που φαίνεται πάντως είτε από τις συγκεντρώσεις, είτε από τις δηλώσεις στήριξης στο κόμμα, ακόμα και αυτές με την πιο καλτ απόχρωση (ή μάλλον κυρίως από αυτές) ή κι από τις συζητήσεις που ανοίγει κανείς στον κύκλο του, είναι πως ένας κόσμος προσεγγίζει για πρώτη φορά (αριστερά) στη διαδρομή του το Κόμμα, αναγνωρίζει πως τον προειδοποίησε εγκαίρως για μια σειρά ζητήματα (το ποιόν της ΕΕ, της αριστερής κυβέρνησης, την ουσία του δημοψηφίσματος), και καταφέρνει αυτό που κάποιες φορές επαναλαμβάνεται τόσο συχνά, ώστε να ακούγεται σχεδόν γραφικό σε κάποιους. Βγάζει (επιτέλους) πολιτικά συμπεράσματα.

Ελάτε όπως είστε, με τις διαφωνίες και τις αντιφάσεις σας (ή με τα σκουλαρίκια σας), όπως έλγε κάποτε μια Χρυσόδουλη ψυχή (ψυχούλα ο Άλκης Στέας). Ακόμα κι αν είναι για δοκιμή (τους άλλους τους δοκίμασες), ακόμα κι αν είναι με σκεπτικό που χάνει λίγο, όπως της Έλενας Ακρίτα (που δηλ δεν είναι Πασόκ, ή έστω Δημαρ –δηλ Πασοκ;), ακόμα κι αν πρόκειται για τελείως αναξιόπιστες περιπτώσεις, όπως ο Γλέζος κι ο Μητρόπουλος, που αναγνωρίζουν μες στις παλινωδίες τους, σαν το μεθυσμένο που λέει αλήθειες, πως η πιο έντιμη στάση είναι η ψήφος στο Κουκουέ.

Θα τον μεθύσουμε τον ήλιο, σίγουρα ναι.

Όλα αυτά γεμίζουν τους σφους και το Κόμμα συνολικά με ευθύνες και τους επιφορτίζουν με ένα επιπλέον, σύνθετο καθήκον. Να μάθουν να κολυμπάνε μες στις μάζες και να μάθουν και σε αυτές να κολυμπάνε μόνες τους, να μη βουλιάζουν στις αυταπάτες τους, να μην πνίγονται σε μια κουταλιά φρούδα ελπίδα, να μην παρασύρονται από το ρεύμα, να επιπλέουν και να συνεχίζουν ακούραστα.

Το ζήτημα είναι πώς η απρόσωπη, στιγμιαία συνάντηση (ω με συγχωρείτε ήταν τυχαίο) στην κάλπη, θα γίνει προσωπική και τακτική, συστηματική κι όχι συγκυριακή, εκλογική ξεπέτα, που δεν κοστίζει τίποτα σε κανέναν, σε δέσιμο και ουσία.

Κι αυτό απαιτεί ιδιαίτερη τέχνη (της αγάπης) και την επίλυση μιας βασικής αντίθεσης. Πολύς κόσμος δε διαφωνεί με την πολιτική ανάλυση και τις θέσεις των κομμουνιστών, που τις βλέπει άλλωστε να επιβεβαιώνονται συνεχώς στη ζωή, αλλά θεωρεί το στόχο τους δύσκολο ή απραγματοποίητο, ψάχνει κάτι πιο κοντινό, μια πιο άμεση προοπτική, για να πειστεί και την ακολουθήσει. Κι όλο το ζήτημα είναι πώς να του δώσεις μια σειρά (ας τους πούμε) κρίκους, για να ανέβει ψηλότερα, μαζί με το επίπεδο συνειδητοποίησης, και τις αγωνιστικές του διαθέσεις, και να φτάσει και στο γενικό, στο στρατηγικό στόχο, που (σήμερα περισσότερο από ποτέ) δεν μπορεί να μένει έξω από το κάδρο της πρότασής μας, να παραλείπεται σιωπηλά ως.. ευκόλως εννοούμενο, για να μην τρομάξει τις πλατιές μάζες. Κανείς φοβισμένος εξάλλου δεν πρόκειται να δώσει μάχη ή να συνειδητοποιηθεί με ένα μαγικό ραβδάκι, όσο δεν αποφασίζει μόνος του να αποτολμήσει ένα μικρό βήμα. Δίνε το χέρι σου σε όποιον σηκώνεται κι όχι σε όποιον θα σε τραβήξει να πέσεις κι εσύ στο πάτωμα, γιατί εκεί είναι το ταβάνι του.

Δεν υπάρχουν ταξίδια κοντινά κι απάνεμα λιμάνια. Το θέμα είναι όμως να ξέρεις πού θες να φτάσεις και πώς ακριβώς θα πας, για να αντέξεις όλα τα εμπόδια στη διαδρομή και να μη λακίσεις στην πρώτη ευκαιρία.

Κι αυτό είναι που μπορεί να δημιουργήσει ένα ρεύμα στην κοινωνία, να φέρνει κοντά μας κι άλλο κόσμο, που μας πλησιάζει αυθόρμητα. Αλλά το ζήτημα είναι να ξέρεις τι να κάνεις μαζί του. Γιατί όσο δύσκολα έρχεται (κι εφόσον μιλάμε για το κόμμα, πολύ πιο δύσκολα από οποιονδήποτε άλλο αστικό χώρο), άλλο τόσο εύκολα μπορεί να σκορπίσει απογοητευμένος και να πισωγυρίσει.