Όλοι οι αστοί κρεμασμένοι

 Όλοι οι αστοί κρεμασμένοι

-Ταξικό χιπ-χοπ σημαίνει;

(...;)

-Ρεμπέλιον κονέξιον σημαίνει;

(Ο Άρης δεν πεθαίνει; -Όχι).

-Όλοι οι αστοί κρεμασμένοι!

Τι έγινε ρε παιδιά; Πότε το αγκαλιάσαμε έτσι ασφυκτικά το καινούριο στη μορφή και μου ξέφυγε εμένα;

Την πρώτη μέρα στο Φεστιβάλ πρέπει να πας από νωρίς για αναγνώριση, να το γυρίσεις με την άνεσή σου, να τσεκάρεις πως όλα είναι όπως τα είχες αφήσει, να τα μαρκάρεις ξανά για του χρόνου, να αναλογιστείς τι έχει αλλάξει μες στο χρόνο που πέρασε.

Όλα τριγύρω αλλάζουνε κι όλα πεντέμισι μένουν.

Μα τότε τι ψηφίζουν όλοι αυτοί που συρρέουν κατά χιλιάδες κάθε χρόνο στο Φεστιβάλ;

-Γεια σου ρε Βασίλη, ζήτω η αναρχία! Φωνάζει πίσω μας ένας σουρωμένος πενηντάρης στη συναυλία του Παπακωνσταντίνου.

Ό,τι πεις μεγάλε, αλλά να σε δούμε κι από βδομάδα στο δρόμο, ε;

Ξέρω κάτι επαναστάτες που δε δούλεψαν ποτέ

Κι αν τους ρωτήσεις τι φταίει, θα σου πουν: το Κουκουέ

Φαντάσου δηλ να βλέπαμε σε κάθε πορεία ή έστω την άλλη βδομάδα τόσο κόσμο και στους δρόμους (κι ας μη μας ψηφίζει). Και δε σου λέω για την τρίτη μέρα, που γίνεται ο απόλυτος πανικός, αλλά για τον κόσμο της πρώτης (που λιγοστό, μια φορά, δεν το λες). Που μπορείς ακόμα να βρεις σήμα, καρέκλες, μικρές ουρές στα ταμεία, να κινηθείς με σχετική άνεση απ’ τη μία σκηνή στην άλλη. Κάτσε τώρα που μπορείς, γιατί αύριο θα το αναζητάς και δε θα το ‘χεις...

Πρώτα τελείωσαν τα σουβλάκια. Δε μίλησες, γιατί ήσουν μπουκωμένος με ένα κεμπάπ στο στόμα. Ύστερα μας τελείωσαν οι καρέκλες. Δε μίλησες, ούτε τότε, γιατί χτυπιόσουν στους Ρεμπέλιον Κονέξιον. Κι όταν βρήκες την παρέα σου και είπατε να καθίσετε και να τα πείτε, δεν είχε μείνει καμία καρέκλα και κανένα σουβλάκι να σε παρηγορήσει.

Παρεμπιπτόντως, το Φεστιβάλ είναι από τα λίγα μέρη στην Αθήνα, όπου το σουβλάκι είναι σουβλάκι, το καλαμάκι πουρουφάν, και δε χρειάεται διερμηνέας για την παραγγελία.

Κι ας λένε πως το χιπ-χοπ δεν έχει ιδεολογία

Έχουμε όμως εμείς και τελειώνει η ιστορία

Την πρώτη μέρα του Φεστιβάλ πρέπει να πας από νωρίς, για να σταμπάρεις τι καινούριο παίζει φέτος, σε σχέση με άλλες φορές. Έχουμε και λέμε:

-ότι η νεανική σκηνή γύρισε ανάποδα, για να μην σκοντάφτουν οι νότες της στους ήχους της κεντρικής, κι αντίστροφα.

-ο στρατηγικός ελιγμός των ταξικών λουκουμάδων της οργάνωσης, που έστησε και δεύτερο πάγκο στην είσοδο της λαϊκής, απ’ όπου μπαίνει κι ο κύριος όγκος των επισκεπτών Από τη λεωφόρο Δημοκρατίας, σε μια πολιτεία-μικρογραφία του σοσιαλισμού. Ειδυλλιακό σαν τη θεωρία των σταδίων.

-Τα κόκκινα, ταξικά καπελάκια που φορούσαν οι ζαχαροπλάστες σύντροφοι.

-Τα panoladas, κάτι σαν καουμπόικα μαντίλια, και το λεύκωμα για τα εκατό χρόνια του Κκε που πωλούνταν στους πάγκους της οργάνωσης.

-Το παιχνίδι γνώσεων (Quizdom) που στήθηκε στο μαθητικό στέκι, όπου η ηττημένη ομάδα έπρεπε για τιμωρία να βγάλει σέλφι με τη Ζωή Κωνσταντοπούλου να λέει: τι είπατε;

Παράδειγμα: Κατηγορία celebrities.

Πού τραγούδησε φέτος ο Νότης Σφακιανάκης;

Α. Στο φεστιβάλ της Χρυσής Αυγής;

Β. Στο κλαμπ Δύο Τρομάρες;   Γ. Στο Χλωρό κλαρί;

Η σωστή απάντηση ήταν το Βήτα.

-Η υποβλητική έκθεση (που είχε κι ένα διαδραστικό τμήμα, δίπλα στη νεανική σκηνή) για τους ήρωες της ταξικής πάλης και του ΚΚΕ, την αυτοθυσία και την αυταπάρνησή τους, τις αντοχές τους στους τόπους εξορίας και βασανιστηρίων. Δεν ήταν ένας μα χιλιάδες.

Ξεχώρισα ένα γραπτό απόσπασμα από έργο του Κ. Μπόση για ένα μελλοθάνατο που δε θα υπέγραφε καμία δήλωση, γιατί: τι θα παραλάβει ο χάρος; Αγωνιστή ή πτώμα;

-Κάποια άλλα αξιοσημείωτα, από το χώρο της Διεθνούπολης, θα χωρέσουν στην αυριανή ανάρτηση.

Αν κάνεις αφαίρεση, η πρώτη μέρα του Φεστιβάλ είναι ίσως η λιγότερο ενδιαφέρουσα, κάτι σαν ζέσταμα για τις υπόλοιπες, γι’ αυτό μπαίνει συνήθως ο Παπακωνσταντίνου, να τραβήξει μαζί και τους πιστούς του. Αλλά η πρώτη μέρα έχει πάντα το δέος και τον ενθουσιασμό της πρώτης φοράς (αριστερά), σαν την πρώτη μέρα στο σχολείο. Γι’ αυτό πρέπει να πας νωρίς, να προμηθευτείς τα βιβλία σου από τη Σύγχρονη Εποχή ή να σημειώσεις απουσίες, σαν το σπασιλάκι της τάξης. Και δεν είναι τυχαίο που το Φεστιβάλ γίνεται συνήθως το Σεπτέμβρη, που ανοίγουν τα σχολεία και τα παιδιά είναι (ακόμα) ενθουσιασμένα. Εκτός από κάποιους 30άρηδες βετεράνους της ταξικής πάλης και της Σπουδάζουσας, που κάνουν προσκλητήριο στην κλάση τους και βγαίνουν κάθε χρόνο και λιγότεροι, αν και το Φεστιβάλ είναι κάτι σαν ετήσια συνάντηση παλιών συμμαθητών, για τους πιο πολλούς. Δε θέλουμε θλιμμένους στο Φεστιβάλ μας, χρειάζεται όμως μια συγκρατημένη μελαγχολία για να αντισταθμίσουμε τον παιδικό ενθουσιασμό κάποιων συντρόφων στο τουίτερ, που έφεραν το #festival_kne μέχρι την κορυφή των θεμάτων προς συζήτηση (λες να ‘χουμε μηχανισμό και να μην το ξέρουμε;) με ατάκες του τύπου: «πω-πω, πρόγραμμα! Πού θα πρωτοπάμε...!»

Εμείς λοιπόν πήγαμε πρώτα στον Παφίλη και τη συζήτηση “who is the world?” –«εμείς είμαστε οι εργάτες, φτιάχνουμε εμείς τη λευτεριά»- από την οποία κράτησα τα σχόλια για την όξυνση των ανταγωνισμών στη Συρία, όπου οι Ρώσοι έχουν το τελευταίο πέρασμα στη Μεσόγειο και οι Αμερικάνοι (που ελέγχουν ήδη τα πετρέλαια του Ιράκ) θέλουν να βάλουν στο χέρι τα κοιτάσματα της Συρίας και να εξασφαλίσουν αποθέματα για μερικές δεκαετίες· την αποστροφή για τον καπιταλισμό που δεν μπορεί να δώσει λύσεις, γιατί δεν είναι απλά άρρωστος, αλλά σάπιος· και για τη γενική κατάσταση που θυμίζει αρκετά την εικόνα που επικρατούσε λίγο πριν το ξέσπασμα του πρώτου παγκοσμίου πολέμου.

-Έτσι δεν είναι Ελισαίο; Ρώτησε και το Βαγενά, που ήταν στο ακροατήριο.

Το μόνο κακό είναι πως οι συζητήσεις πέφτουν όλες μαζί την ίδια ώρα. Έτσι ήταν αδύνατο να ακούσουμε τι έλεγε την ίδια ώρα στο εργατικό στέκι η Κροκίδου για την οργάνωση της αλληλεγγύης στους μετανάστες.

Κάναμε ένα σύντομο πέρασμα από τους String Demons στην κεντρική, που ήταν ίσως η πιο ενδιαφέρουσα καλλιτεχνική πρόταση της βραδιάς, και φύγαμε για τη νεανική, για να δούμε τους Ρεμπέλιον Κονέξιον και τη συναυλία τους, που είχε ως πιο καλτ στιγμή, τα ποζεράδικα καπονογόνα σε ένα τραγούδι που μιλούσε για τους καπνούς στα προάστια και ως καλύτερη στιγμή το κλείσιμο, με το τραγούδι για τον Παύλο Φύσσα.

Ο Παύλος ζει, τσακίστε τους ναζί.

Το κλείσιμο της βραδιάς δεν περιελάμβανε νησιώτικα στη Λαϊκή αλλά ένα φόρο τιμής στον Παπακωνσταντίνου και τα τραγούδια που μας ανέθρεψαν σαν το μητρικό γάλα. Ένα στάδιο που άλλοι το ξεπέρασαν και τώρα το βλέπουν αφ’ υψηλού, σαν νεανικό τους σφάλμα, ενώ άλλοι μένουν κολλημένοι χρόνια στα ίδια τα λάθη και νιώθουν πως ο Βασίλης ακόμα «έχει τον έλεγχο των πιο κρυφών κυττάρων τους». Ό,τι πιο κοντινό στον Ελ Σιντ, που ακόμα και καρφωμένος σε ένα στύλο, σαν σκιάχτρο του εαυτού του, όσο κι αν σπάσει η φωνή του, θα μαζεύει πάντα ένα ποτάμι φανατικών οπαδών του. Και ίσως πρέπει το 18’, στα εκατό χρόνια του ΚΚΕ, να (του) κάνουμε μια αποχαιρετιστήρια συναυλία με τον Κροκίδη κι ύστερα να το βαλσαμώσουμε.

Σπάνε οι (φωνητικές) χορδές μου, σπάνε σα γυαλί

Μου χαρακώνουν ετούτη τη μπαλάντα.

Να, στη χαρίζω, θα ‘ναι η αμοιβή

Κάθε φορά που θα ερωτεύεσαι για πάντα

Κι αυτό το «για πάντα» χαρακτηρίζει μια σχέση έρωτα-ξενέρωτα, μαζί δεν κάνουμε και χώρια δεν μπορούμε, με το Βασίλη να πηγαίνει πχ στη συγκέντρωση του ΟΧΙ πριν από το δημοψήφισμα, αλλά να λέει «Όχι σε όλα τα μνημόνια» κι όχι πχ πως αγαπάει τον Τσίπρα, όπως η Βιτάλη. Γιατί είναι η ζωντανή ιστορία του Φεστιβάλ, και το Φεστιβάλ είναι γι’ αυτόν πια η καλύτερη σκηνή στην οποία μπορεί να παίξει, η πιο δροσερή και νεανική.

Όσο για το Θηβαίο, υπήρχε μια ισχυρή πιθανότητα να είναι ο πρώτος (;) καλλιτέχνης που θα αποδοκιμαζόταν στο Φεστιβάλ, αλλά πέρασε τελικά απαρατήρητος, ως τη στιγμή που μας αποχαιρέτησε: γεια σας σύντροφοι. Ε όχι και σφοι, Χρήστο, από πού κι ως πού σφοι;

Άλλοι νομίζανε πως ήμουνα μεγάλος

Κι από σπουργίτι θα γινόμουνα αετός