Ενοπλο όργανο του κεφαλαίου ενάντια στους λαούς

Ενοπλο όργανο του κεφαλαίου ενάντια στους λαούς

Στις 4 Απρίλη συμπληρώνονται 67 χρόνια από την ίδρυση της στρατιωτικο-πολιτικής ιμπεριαλιστικής συμμαχίας

Το σήμα της φονικής λυκοσυμμαχίας που στις 4/4 κλείνουν 67 χρόνια από την ίδρυσή της

Οπλισμένο χέρι του ευρωατλαντικού ιμπεριαλισμού, ισχυρός κατασταλτικός μηχανισμός κατά των λαών, μια φονική λυκοσυμμαχία που οργανώνει επεμβάσεις, πολέμους, στηρίζει πραξικοπήματα, το ΝΑΤΟ συνεχίζει την εγκληματική του δράση σε όλα τα μέτωπα των οξυμένων ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών. Κομμάτι των οποίων είναι και η ανάπτυξη στο Αιγαίο της ΝΑΤΟικής αρμάδας SNMG2, τάχα προς διαχείριση των προσφυγικών ροών, ενώ αφορά στη συγκέντρωση δυνάμεων στον άξονα που διαπλέουν τα ρωσικά πολεμικά πλοία καθ' οδόν για Συρία, στην ενίσχυση της νοτιοανατολικής πτέρυγάς του, ιδίως της Τουρκίας, στην κόντρα με τη Μόσχα.
Ανάπτυξη δυνάμεων στην οποία συναίνεσε η κυβέρνηση με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ, στην πρεμούρα της, μέσω της βαθύτερης εμπλοκής της χώρας στους τέτοιους σχεδιασμούς και ανταγωνισμούς, να αναβαθμιστούν γεωστρατηγικά οι ντόπιοι επιχειρηματικοί όμιλοι ώστε να διεκδικήσουν μεγαλύτερη λεία από την κατοπινή μοιρασιά.
Αλλωστε, μια συνοπτική αναδρομή στη δράση της λυκοσυμμαχίας τόσο ευρύτερα, όσο και εστιάζοντας σε Ελλάδα και Κύπρο, αναδεικνύει τις ευθύνες που επωμίζεται, αλλά και την ανάγκη εναντίωσης του λαού στα βρωμερά του σχέδια.

Απέναντι στη Σοβιετική Ενωση

Το ΝΑΤΟ ιδρύθηκε στην Ουάσιγκτον στις 4/4/1949 ως απότοκο της στρατηγικής των καπιταλιστικών κρατών για ενίσχυση του συσχετισμού δυνάμεων υπέρ του ιμπεριαλισμού, ώστε να πιέσουν στρατιωτικά, πολιτικά, οικονομικά την ΕΣΣΔ και τα άλλα σοσιαλιστικά κράτη.
Στα πρώτα βήματα της συμμαχίας συμμετείχαν οι ΗΠΑ, Καναδάς, Βρετανία, Γαλλία, Ιταλία, Βέλγιο, Ολλανδία, Λουξεμβούργο, Νορβηγία, Δανία, Ισλανδία, Πορτογαλία, ενώ στις 17/10/1951 υπογράφτηκε στο Λονδίνο το πρωτόκολλο προσχώρησης Ελλάδας και Τουρκίας. Επιλογή στοχευμένη καθώς αφορούσε τη θωράκιση και ενίσχυση της αστικής εξουσίας στις δύο χώρες, την αξιοποίηση της γεωπολιτικής τους θέσης ως προωθημένων ιμπεριαλιστικών φυλακίων.
Στο ιδρυτικό συμφωνητικό της λυκοσυμμαχίας γίνεται προσπάθεια απόκρυψης του επιθετικού της χαρακτήρα και παρουσιάζεται ως αμυντική συμμαχία. Γίνεται λόγος για την τήρηση του «Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών», τη διαφύλαξη της διεθνούς ειρήνης και ασφάλειας.
Ευθύς αμέσως, ωστόσο, με την ιμπεριαλιστική αποστολή στον πόλεμο της Κορέας το 1950 - 1953 (με κάλυψη του ΟΗΕ), τις υπονομευτικές κινήσεις των ΗΠΑ ενάντια στην Κούβα, την κλιμάκωση του αντικομμουνισμού και της γενικότερης αντιπαράθεσης με τη ΕΣΣΔ και τις άλλες χώρες της σοσιαλιστικής οικοδόμησης, αποκαλύπτεται στην πράξη ο πραγματικός του ρόλος.
Αλλωστε, το Δεκέμβρη του 1967 το ΝΑΤΟ αναθεώρησε τη στρατηγική του και προώθησε αυτή της «ευέλικτης απάντησης». Μάλιστα, παρά την καλλιέργεια προσδοκιών από την υπογραφή της «τελικής πράξης» στο Ελσίνκι μεταξύ ΗΠΑ και ΕΣΣΔ, το 1975, κλιμάκωσε την ιμπεριαλιστική επιθετικότητά του με την ανάπτυξη πυραύλων «Πέρσινγκ» και «Κρουζ» στην Ευρώπη και το σχεδιασμό για τον «πόλεμο των άστρων». Το 1982 διεύρυνε το χώρο δράσης του με ένταξη της Ισπανίας.

Μετά την αντεπανάσταση

Μετά τις αντεπαναστατικές ανατροπές, το ΝΑΤΟ ενισχύθηκε και διεύρυνε το πεδίο της δράσης του, προσάρμοσε τη στρατηγική του στις σύγχρονες ανάγκες των ιμπεριαλιστικών σχεδίων, πολύ περισσότερο που στις μέρες μας διαμορφώθηκε το έδαφος για όξυνση νέων ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων ανάμεσα στις ΗΠΑ και άλλες ισχυρές χώρες του ΝΑΤΟ και τη Ρωσία, την Κίνα, τις άλλες χώρες των BRICS (Βραζιλία, Ινδία, Νότια Αφρική), σε περιβάλλον αναδιατάξεων στην ιμπεριαλιστική πυραμίδα.
Σε αυτές τις συνθήκες, εμπλούτισε τη στρατηγική του. Στη θέση του «εχθρού - σοσιαλισμού» τοποθέτησε την «καταπολέμηση της τρομοκρατίας», τις κάθε λογής «ασύμμετρες απειλές», συνεχίζοντας να στοχεύει τον «εχθρό - λαό», το επαναστατικό κίνημα.
Από τις αρχές της δεκαετίας του 1990 διαμόρφωσε πολύμορφες συμμαχίες, απλώθηκε σε Μεσόγειο, Μέση Ανατολή, Περσικό Κόλπο, Κασπία, Ειρηνικό, σε όλη την υδρόγειο, με το βλέμμα στραμμένο σε περιοχές με πλούσιους ενεργειακούς πόρους και σημαντική γεωπολιτική σημασία.
Η ένταση της επιθετικότητας των ΝΑΤΟ και ΕΕ εκφράστηκε στους πολέμους σε Γιουγκοσλαβία (1999), Αφγανιστάν (2001), Ιράκ (2003), Λιβύη (2011), την επέμβαση στη Συρία (2011 έως και σήμερα), στην Ουκρανία (2014 έως και σήμερα).
Προσχήματα που χρησιμοποιήθηκαν, π.χ. «εθνοκάθαρση», «καταπολέμηση της τρομοκρατίας», «διατήρηση της τάξης», «φυλετικές συγκρούσεις», «εξάπλωση των όπλων μαζικής καταστροφής», επιχείρησαν να κρύψουν το βασικό στόχο, τον έλεγχο της ευρύτερης περιοχής της Ευρασίας, των πλουτοπαραγωγικών πηγών, σε ανταγωνισμό με Ρωσία και Κίνα.
Σε αυτήν την κατεύθυνση, σε κάθε Σύνοδο Κορυφής της λυκοσυμμαχίας προστίθενται νέα στοιχεία στην ιμπεριαλιστική στρατηγική, γίνονται αλλαγές στη δομή της, εφαρμόζονται νέα στρατιωτικά δόγματα, αναζητούνται νέα προσχήματα για επεμβάσεις και πολέμους.
Ενδεικτικά, στην τελευταία Σύνοδο, στην Ουαλία, το Σεπτέμβρη του 2014, η προσοχή συγκεντρώθηκε στην κρίση της Ουκρανίας και τη διαπάλη με τη Ρωσία, στις εξελίξεις στο Ιράκ και τη Συρία, στο «Ισλαμικό κράτος του Ιράκ και του Λεβάντε».
Αποφασίστηκε και προωθείται ενίσχυση της ΝΑΤΟικής παρουσίας στην Κεντρική - Ανατολική Ευρώπη και στις χώρες της Βαλτικής. Η δημιουργία Διακλαδικής Στρατιωτικής Δύναμης ταχείας αντίδρασης με επίλεκτες μονάδες στρατού ξηράς, ναυτικού και αεροπορίας, από το σύνολο των κρατών - μελών, με τη στήριξη σύγχρονων οπλικών συστημάτων και μέσων μεταφοράς, ώστε μέσα σε 48 ώρες να αναπτύσσεται και να επεμβαίνει σε κάθε περιοχή του κόσμου. Δόθηκε βάρος στην εφαρμογή του άρθρου 5 της Ατλαντικής Συμμαχίας περί Συλλογικής Ασφάλειας και Συνδρομής. Αποφασίστηκε η αύξηση των δαπανών για στρατιωτικούς εξοπλισμούς.
Είναι χαρακτηριστικό ότι μετά τη Σύνοδο της Ουαλίας το Ρωσικό Συμβούλιο Ασφαλείας ανακοίνωσε ότι αλλάζει το στρατιωτικό δόγμα της χώρας «προκειμένου να ανταποκρίνεται στις νέες συνθήκες ασφαλείας, στην επέκταση του ΝΑΤΟ και την Αμερικανική Αντιπυραυλική Ασπίδα που θα εγκατασταθεί στην Ευρώπη».
Μέσα σε ένα τέτοιο περιβάλλον οξυμένων ενδοϊμπεριαλιστικών εντάσεων, νέες επικίνδυνες για τους λαούς αποφάσεις αναμένεται να παρθούν στη Σύνοδο Κορυφής του ΝΑΤΟ τον Ιούλη στη Βαρσοβία.

Σε Ελλάδα και Κύπρο

Για τη δράση της λυκοσυμμαχίας σε Ελλάδα και Κύπρο, τι να πρωτοπεί κανείς...
Η δικτατορία στην Ελλάδα το 1967 επιβλήθηκε στο έδαφος των έντονων ενδοαστικών αντιθέσεων, αλλά υπάρχει πλήθος στοιχείων που μαρτυρούν τη στήριξη του ΝΑΤΟ και των ΗΠΑ στο απριλιανό πραξικόπημα, στο πραξικόπημα στην Κύπρο που οργάνωσε η χούντα της Αθήνας και την ανατροπή του Προέδρου Μακαρίου, που αποτέλεσαν τα προσχήματα του τουρκικού κράτους (κυβέρνηση Ετσεβίτ) για την εισβολή της Τουρκίας στην Κύπρο. Εισβολή η οποία πραγματοποιήθηκε «κάτω από τα μάτια» του ΝΑΤΟ και του αμερικανικού 6ου Στόλου που περιπολούσε στην Ανατολική Μεσόγειο.
Το πηγαινέλα του Τζόζεφ Σίσκο, απεσταλμένου του υπουργού Εξωτερικών των ΗΠΑ Χ. Κίσινγκερ, ανάμεσα στην Αθήνα, στην Αγκυρα, στο Λονδίνο, επί της ουσίας διευκόλυνε την τουρκική επίθεση. Στις επιλογές των ΝΑΤΟικών πρυτάνευε η εκτίμηση για τη στρατηγική θέση της Τουρκίας και τη χρησιμότητά της στην προώθηση των ιμπεριαλιστικών σχεδίων απέναντι στην ΕΣΣΔ, στη Μέση Ανατολή και την ευρύτερη περιοχή.
Η κυβέρνηση Καραμανλή, που ανέλαβε τη διακυβέρνηση της χώρας τον Ιούλη του 1974, απέσυρε την Ελλάδα από το στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ τον Αύγουστο του ίδιου χρόνου, εκφράζοντας την αντίδρασή της για τη στήριξή του στην τουρκική πολιτική.
Με τη συμφωνία «Ρότζερς» για επανένταξη της Ελλάδας στο στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ, το 1980, περιπλέκεται παραπέρα η κατάσταση στο Αιγαίο, αφού ουσιαστικά διαμορφώνεται ένα καθεστώς συγκυριαρχίας με την τουρκική αστική τάξη, υπό αμερικανοΝΑΤΟική εποπτεία.
Η Τουρκία προωθεί μεθοδικά τη θέση της συγκυριαρχίας, αξιοποιεί, με τη στήριξη του ΝΑΤΟ, το θέμα της «αποστρατιωτικοποίησης» των ελληνικών νησιών. Οι μεταπολιτευτικές ελληνικές κυβερνήσεις αποδέχονται αυτό το πλαίσιο αφού θεωρούν τη συμμετοχή στο ΝΑΤΟ ζωτικής σημασίας για τη στήριξη των συμφερόντων της ελληνικής αστικής τάξης στην ευρύτερη περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου και των Βαλκανίων. Η στάση αυτή εκδηλώθηκε στην κρίση των Ιμίων το 1996 και το «ευχαριστώ» Σημίτη στις ΗΠΑ και επιβεβαιώθηκε από τις Συμφωνίες Μαδρίτης 1997 και Ελσίνκι 1999.
Με τη «νέα δομή» του ΝΑΤΟ, που αποφασίστηκε στη Σύνοδο Κορυφής στην Ουάσιγκτον τον Απρίλη του 1999, προωθήθηκε η θέση του «Ενιαίου Αμυντικού Χώρου» και καταργήθηκε η εθνική επιχειρησιακή ευθύνη. Προωθείται συστηματικά το γκριζάρισμα του Αιγαίου υπό ΝΑΤΟική εποπτεία. Είναι χαρακτηριστικό ότι τα ελληνικά νησιά εξαιρούνται από τα σχέδια των ΝΑΤΟικών ασκήσεων και σταδιακά κερδίζουν έδαφος οι τουρκικές θέσεις για το μοίρασμα του Αιγαίου, με σημείο βάσης τον 25ο Μεσημβρινό.
Στο φόντο αυτό οξύνονται οι αντιπαραθέσεις με την τουρκική αστική τάξη, που αμφισβητεί σύνορα, διατηρεί το λεγόμενο Casus belli σε περίπτωση που η Ελλάδα επεκτείνει τα χωρικά της ύδατα από τα 6 στα 12 ναυτικά μίλια. Απειλές επίσης εκτοξεύονται για την περίπτωση ανακήρυξης της ελληνικής ΑΟΖ, για την οποία με ευθύνη των ελληνικών κυβερνήσεων σημειώνονται χρόνια καθυστέρηση και συμβιβασμός με τις ΝΑΤΟικές προτροπές, που γίνονται στο όνομα διατήρησης ισορροπιών στο Αιγαίο.

Υπηρεσίες ΣΥΡΙΖΑ

Ταυτόχρονα, η εγχώρια αστική τάξη, με όλες τις κυβερνήσεις της, όποια προβιά κι αν φοράνε, παρέχει μύριες υπηρεσίες στη λυκοσυμμαχία, ελπίζοντας πάντα σε γεωστρατηγικά ανταλλάγματα.
Ενδεικτικά, η βάση της Σούδας αποτελεί το βασικότερο στήριγμα των ΗΠΑ για στρατιωτικές επιχειρήσεις. Συνδέεται επιχειρησιακά με τις αγγλικές βάσεις της Κύπρου και κατέχει στρατηγική θέση στους σχεδιασμούς των Αμερικανών για την ευρύτερη περιοχή. Χρησιμοποιείται ως προκεχωρημένη βάση ανεφοδιασμού του αμερικανικού 6ου Στόλου σε υλικά και μέσα που μεταφέρονται στα αεροπλανοφόρα ή στα άλλα πολεμικά πλοία, για τις επιχειρήσεις των ΗΠΑ στην Ανατολική Μεσόγειο και τη Μέση Ανατολή.
Διόλου τυχαία, ο υπουργός Αμυνας της κυβέρνησης με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ έλεγε τη Δευτέρα, επισκεπτόμενος τις ΗΠΑ, σε παρουσίαση μελέτης αμερικανικού ινστιτούτου για τη στρατηγική σημασία της βάσης της Σούδας: «Πρόκειται για ένα αεροπλανοφόρο που δεν μπορεί να βυθιστεί και οι σύμμαχοί μας μπορούν να τη χρησιμοποιήσουν χωρίς να χρειάζεται να εμπλακούν σε τουρκικά παζάρια». Δηλώσεις - αποστολή μηνύματος στους Αμερικανούς και το ΝΑΤΟ ότι η βάση θα είναι διαθέσιμη όποτε τη χρειαστούν προς ευόδωση των δολοφονικών τους σχεδίων.
Δηλώσεις που προστίθενται σε παλαιότερες τοποθετήσεις του ότι η βάση στηρίζει το νότιο τομέα του ΝΑΤΟ ενάντια «στη νέα απειλή», αυτή των τζιχαντιστών, και ότι «οι δικές μας βάσεις» (σ.σ.: οι ελληνικές) θα διασφαλίσουν την επιτυχία του αγώνα της ευρωατλαντικής λυκοσυμμαχίας έναντι αυτής της απειλής.
Κι όλα αυτά, στην Ανατολική Μεσόγειο, που βρωμά μπαρούτι.

Πάλη ενάντια στο ΝΑΤΟ

Σήμερα, στην Ελλάδα, υπάρχει πλούσια πείρα που εμποδίζει τη δηλητηρίαση του λαού από τη φιλοΝΑΤΟική προπαγάνδα ή και τον εκφοβισμό που επιχειρούν οι κυβερνήσεις ώστε να εμποδίσουν την πάλη για αποδέσμευση από τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς.
Η συμμετοχή στο ΝΑΤΟ σημαίνει εμπλοκή του λαού μας σε ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς για λογαριασμό των συμφερόντων της ελληνικής αστικής τάξης και του περίφημου στόχου της γεωστρατηγικής αναβάθμισης, ενώ τα περί εξασφάλισης των ελληνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων διαψεύδονται μέσα από την πορεία των ελληνοτουρκικών σχέσεων υπό τη ΝΑΤΟική ομπρέλα.
Σε αυτό το πλαίσιο, επείγει η παραπέρα ανάπτυξη της οργανωμένης λαϊκής πάλης για αποδέσμευση από το ΝΑΤΟ και την ΕΕ, με το λαό στην εξουσία, ώστε τόσο στο εσωτερικό της χώρας όσο και στις διεθνείς σχέσεις κριτήριο να είναι οι λαϊκές ανάγκες και η διεθνιστική αλληλεγγύη.