Ισλάμ και φονταμενταλισμός
Κάποτε στην Ανατολή οι “προγονοί” μας οι Βυζαντινοί με όπλο τον χριστιανισμό (και απαγόρευση κάθε άλλης θρησκείας) ... “εκπολίτιζαν” και ξεζούμιζαν οτι μπορούσαν ... κυρίως απο την παραλική ζώνη της Μεσογείου. Διάφοροι χριστιανοί αλλά και εβραίοι βρέθηκαν προφανώς για εμπορικούς λόγους στην αραβική περιοχή της Μέκκας και της Μεδίνας ... σημαντικών πόλεων της αραβικής χερσονήσου ... όπου αναγκάσθηκαν να ζήσουν δίπλα σε διάφορους παγανιστές της ερήμου. Κάπου στο 600 και κάτι μ.Χ. ... ένας τυπάκος στην Μέκκα, ο Μωάμεθ ... είχε την ιδέα πάνω στο μονοθεϊστικό μοτίβο που είδε απο τους χριστιανούς και τους εβραίους να επιχειρήσει μια νέα μορφή κοινωνικής οργάνωσης σε όλες της τις πλευρές, με βάση την πλήρη εφαρμογή των θρησκευτικών κανόνων, επιταγών και προσταγμάτων. Ηταν το Ισλάμ και ο ιερός νόμος του Κορανίου ... η Σαρία. Ο Μωάμεθ άρχισε με την δράση του να έχει επιρροή σε σκλάβους των αράβων παγανιστών ... και βεβαίως αυτοί τον έστειλαν “εξορία” στην Μεδίνα το 622 μ.Χ. Τι έκανε ο Μωάμεθ ?? Αρχισε να ληστεύει εμπορικά καραβάνια. Αρχισε να συγκεντρώνει δύναμη και να εξοπλίζεται. Το 630 μ.Χ. ... κατακτά την πατρίδα Μέκκα. Καταδιώκει εβραίους και παγανιστές και δεν δέχεται καμμία συνθηκολόγηση εαν δεν ασπασθούν το ισλάμ. Σε δύο χρόνια ο Μωάμεθ πεθαίνει ... και τότε αναλαμβάνουν οι χαλίφηδες του ισλάμ που συνεχίζουν την επιθετική επέκταση στα χνάρια του προφήτη. Σπαθί και αίμα ... και προς την Μεσόγειο (Βυζαντινή αυτοκρατορία) και προς την ανατολή (Περσία). Και έπεται η συνέχεια ...
Η σύγχρονη "επιδρομή" ενάντια στις κοινωνίες του ισλαμικού κόσμου ... ήταν η επιδρομή του μονοπωλιακού καπιταλισμού, του ιμπεριαλισμού, που στην αρχική της φάση είχε την μορφή της αποικιοκρατίας. Για τα φαινόμενα που συμβαίνουν στις ισλαμικές κοινωνίες με την επέλευση του ιμπεριαλισμού ... παραθέτω τμήμα απο ένα δυνατό κείμενο του Θανάση Παπαρήγα με τίτλο "Ισλαμικός φουνταμενταλισμός"
... Α. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι στα μάτια πλατιών μαζών των εργαζομένων, το Ισλάμ είναι μια μαζική αντίδραση ενάντια στα δεινά της ιμπεριαλιστικής επέκτασης. Η επέκταση αυτή έχει για τους λαούς αυτούς οδυνηρές συνέπειες. Η πορεία αυτή χαρακτηρίζεται ακόμη και από φαινόμενα εκτεταμένων καταστροφών, από μια ένταση, συχνά επικίνδυνη και απειλητική, της εκμετάλλευσης, που γίνεται ακόμη βαρύτερη ακριβώς γιατί είναι «ξένη». Η διείσδυση του ιμπεριαλισμού συνοδεύεται από φαινόμενα πολύ συχνά ακραίας εθνικής καταπίεσης και ταπείνωσης, από τη μετατροπή (και, ακόμη χειρότερα, από την αίσθηση της μετατροπής) σε «ανθρώπους δεύτερης αξίας». Η «επιστροφή στο Ισλάμ» γίνεται, έτσι, ένα εργαλείο αντίστασης, ένα μέσο αντιμετώπισης μιας πραγματικότητας που γίνεται όλο και πιο αβίωτη, όλο και πιο καταπιεστική. Ο θρησκευτικός πουριτανισμός γίνεται το μέσο απόρριψης της προκλητικής χλιδής των πλουσίων εκμεταλλευτών και των ξένων συνεργατών τους, καθώς επίσης και ένα σύμβολο αποτίναξης της εθνικής, θρησκευτικής και εκκλησιαστικής αλλοτρίωσης.
Αυτό, κατά τη γνώμη μας, φαίνεται στον ήδη πασίγνωστο, γενικευμένο και καθιερωμένο κεφαλόδεσμο που φορούν οι μουσουλμάνες. Θα ήταν, κατά τη γνώμη μας πάντοτε, σοβαρότατο λάθος να πιστέψουμε ότι πρόκειται για ένα επιφανειακό γεγονός που επιβάλλεται μόνο από τις παντοειδείς πιέσεις. Πρόκειται, αντίθετα, για ένα φαινόμενο με βαθύτατες ρίζες.Αυτή η πλευρά του ισλαμισμού, δηλαδή η μαζική αντίδραση στην ιμπεριαλιστική υποδούλωση και στην καπιταλιστική εκμετάλλευση, αναντίρρητα εξηγεί τη βίαιη κριτική πολλών εκπροσώπων του απέναντι στην καπιταλιστική κοινωνία. Μια κριτική, ειρήσθω εν παρόδω, που δεν μπορεί κανείς να μη δεχτεί ότι στηρίζεται σε μια εμπειρία συχνά πολύ πικρή.
B. Με τρόπο συχνά «ανώμαλο», αν τον συγκρίνουμε με την ανάλογη πορεία στην Ευρώπη, ο καπιταλισμός έχει προχωρήσει και στις ισλαμικές κοινωνίες, αν και άνισα και, καμιά φορά, όχι και προς την ίδια κατεύθυνση. Στις κοινωνίες αυτές, ιδιαίτερο (και κυρίαρχο) στοιχείο της ανάπτυξης του καπιταλισμού είναι η ιμπεριαλιστική διείσδυση. Το εάν η κυρίαρχη αυτή διείσδυση είναι μόνιμο ή όχι στοιχείο μένει ακόμη να αποδειχθεί, αλλά το βέβαιο είναι ότι σε αποφασιστικές στιγμές της ανάπτυξης του καπιταλισμού στις μουσουλμανικές χώρες, ο ρόλος του ιμπεριαλισμού ήταν αποφασιστικός.
H ιμπεριαλιστική διείσδυση, ακόμη και μέσα σε συνθήκες υποδούλωσης, φέρνει μαζί της τον εκσυγχρονισμό, ακριβέστερα την τάση εκσυγχρονισμού. Μια τάση πολύ ανώμαλη και ανόμοια, που πληρώνεται πολύ ακριβά, που έχει πολύ έντονα, επικίνδυνα ή ακόμη και απειλητικά χαρακτηριστικά, αλλά που είναι πραγματική. Η τάση αυτή απέκτησε νέα ποιοτικά χαρακτηριστικά στην περίοδο της αναμέτρησης των δυο συστημάτων, καθώς ο ιμπεριαλισμός αναγκάστηκε να κάνει μια σειρά παραχωρήσεις, συχνά σημαντικές, και πήρε ακόμη πιο πολλά νέα ποιοτικά χαρακτηριστικά στη δεκαετία του ’70, όταν η κρίση του πετρελαίου συσσώρευσε μεγάλα κεφάλαια στην περιοχή των ισλαμικών και ιδιαίτερα των αραβικών χωρών. Η εισροή των κεφαλαίων αυτών έδωσε νέα ώθηση στις κοινωνικές διαδικασίες ανάδειξης νέων κοινωνικών δυνάμεων. Στον αραβικό χώρο, δημιουργείται ο τύπος του «κράτους – εισοδηματία», που αναφέρει ο Λένιν και άλλοι μελετητές του ιμπεριαλισμού των αρχών του 20ού αι. και, μάλιστα, σε μορφή ίσως πιο εμπεριστατωμένη. Εχει, π.χ., αποδειχθεί ότι κράτη που δεν έχουν μεγάλη έκταση ή πληθυσμό, αλλά που έχουν μεγάλα έσοδα από το πετρέλαιο, όπως, π.χ., το Κουβέιτ, το Μπαχρέιν, το Κατάρ, το Ομάν κλπ., θα μπορούσαν να ζήσουν μόνο με τις προσόδους από τις επενδύσεις των εσόδων τους από το πετρέλαιο στην παγκόσμια αγορά, ακόμη και χωρίς να συνεχίσουν τις εξαγωγές πετρελαίου.
Η εξέλιξη αυτή δεν ήταν δυνατόν να μη δημιουργήσει στρώματα που θέλουν να «γίνουν κάτι», να παίξουν επιφανή ρόλο στα διεθνή πράγματα, για να μην πούμε ακόμη και να πάρουν τη θέση του ιμπεριαλισμού. Αλλωστε, το φαινόμενο της «ανανέωσης – και – κινητοποίησης» των διαφόρων στρωμάτων και πλευρών του αστικού στοιχείου του αραβικού κόσμου στις τελευταίες δεκαετίες είναι πλέον πασιφανές.
Υπάρχουν ενδείξεις κατά το μάλλον ή ήττον σαφείς ότι η πιο ολοκληρωμένη μορφή του ισλαμιστικού ρεύματος βρήκε τη ρίζα της ακριβώς στις ενδιάμεσες δυνάμεις αυτών των κοινωνιών που το χρειάζονται για πολλούς λόγους.
Το φαινόμενο αυτό συχνά σχετίζεται, κατ’ αρχήν, και με αντιθέσεις στο εσωτερικό των δυνάμεων αυτών.
Αυτό φάνηκε στο Ιράν.
Σε μια χώρα με σχετικά «ομαλή», με την έννοια της ομοιότητας με την ευρωπαϊκή πορεία, ανάπτυξη του καπιταλισμού, όπου, όμως, κύριο χαρακτηριστικό αποτελεί η ξένη διείσδυση, έχουμε αναπόφευκτα το φαινόμενο της επέκτασης της «διπλής κοινωνίας». Με άλλα λόγια, τη δημιουργία «διπλών» στρωμάτων ή, πιο συγκεκριμένα, στρωμάτων δύο κατηγοριών:
α) Από τη μια μεριά, τα στρώματα εκείνα που συνδέονται με τους πιο παραδοσιακούς τομείς, κυρίως το εμπόριο, τη βιοτεχνία και τη γεωργία, που είναι και οι φορείς των «ανατολικών» και ισλαμικών παραδόσεων της χώρας.
β) Από την άλλη μεριά, τα στρώματα που συνδέονται με τους πιο συγχρόνους τομείς, κυρίως τη βιομηχανία και, κυρίως, τον ισχυρό κρατικό τομέα, τις εισαγωγές κλπ. Τα στρώματα αυτά είναι από την ίδια τη φύση των απασχολήσεών τους συνδεδεμένα με τη «Δύση» – ακριβέστερα, στραμμένα προς αυτή.
Δε μιλάμε μόνο για διαφορετικά στρώματα που αντιπαρατίθενται. Εδώ δεν έχουμε να κάνουμε μόνο με το φαινόμενο, γνωστό και στην Ευρώπη, της αντιπαράθεσης διαφόρων στρωμάτων της αστικής τάξης (π.χ., εμπορικού και βιομηχανικού κεφαλαίου). Εχουμε να κάνουμε με το φαινόμενο αντιπαράθεσης τμημάτων της αστικής τάξης που η διαδικασία της διαμόρφωσής τους συνδέεται στενά κυρίως με το εθνικό πρόβλημα, όπως αυτό εμφανίζεται στην εποχή του ιμπεριαλισμού. Μιλάμε για «διπλά» στρώματα, δηλαδή για μια «διπλή» μεγαλοαστική τάξη, «διπλά» στρώματα της υπόλοιπης αστικής τάξης, «διπλές» μεσαίες τάξεις, αλλά και, ως ένα βαθμό, «διπλή» εργατική τάξη και, αρκετά λιγότερο, «διπλή» αγροτιά. Στο Ιράν, όπως και σε πολλές άλλες χώρες (ως ένα βαθμό και σε τελείως άλλες συνθήκες, και στην Ελλάδα), αυτό το φαινόμενο φαίνεται (ή, τουλάχιστον, φαινόταν) πολύ καθαρά.
Η διπλή αυτή διαμόρφωση ήταν ακόμη πιο έντονη στα μεσαία ακριβώς στρώματα της ιρανικής κοινωνίας και αυτό πήγε σε μερικές στιγμές να φανεί και στον τομέα της πολιτικής, όπως, σύμφωνα με μερικούς, φάνηκε στην απόπειρα του Σαπούρ Μπαχτιάρ.
Ασφαλώς, δεν πρόκειται για τυφλή και αφηρημένη αντιπαράθεση. Τα τμήματα αυτά των διαφόρων στρωμάτων έχουν, σε κάποιο βαθμό, διαφορετικά συμφέροντα και έχουν διαφορετική οικονομική και, σε ακόμη σημαντικότερο βαθμό, ιδεολογική συγκρότηση. Από την άλλη μεριά, οι μεταξύ τους αντιθέσεις (πραγματικές) δε σημαίνουν καθόλου πλήρη αντίθεση. Μεταξύ τους υπάρχουν και σημεία πλήρους συμφωνίας. Προφανή τέτοια σημεία δεν μπορούσαν να μην είναι γενικά θέματα, όπως, π.χ., η διατήρηση και η διαφύλαξη του καπιταλιστικού συστήματος. Αλλά και άλλα, πολύ σημαντικά, θέματα, όπως, π.χ., οι βλέψεις να γίνει το Ιράν μεγάλη περιφερειακή ή και παγκόσμια δύναμη. Στην πράξη, η συμφωνία τους εξέφραζε τις αντιθέσεις τους. Η κάθε πλευρά, ως ένα βαθμό, αντιτασσόταν στην άλλη, γιατί η ίδια της η φύση την έσπρωχνε να πιστεύει ότι αυτή και όχι η άλλη θα μπορούσε καλύτερα να επιτύχει τους κοινούς στόχους. Εκτός αυτού, βέβαια, έπαιζαν ρόλο και τα διαφορετικά συστήματα συμμαχιών, μαζικής βάσης κλπ.
Η μεταξύ τους αναμέτρηση έδειξε ότι η «μουσουλμανική» πλευρά ήταν ισχυρότερη και, μάλιστα, πολύ. Σημειώνουμε ότι, όταν λέμε «μουσουλμάνοι», εννοούμε την πολιτική έννοια, γιατί, από την άποψη της ιστορικής παράδοσης, και οι δυο πλευρές είναι μουσουλμανικές. Ο Σάχης και οι επιτελείς του, που διώχτηκαν ή και εκτελέστηκαν, ήταν εξίσου μουσουλμάνοι με τον Αγιατολάχ Χομεϊνί και τους δικούς του επιτελείς.
Μετά τη νίκη της Επανάστασης το 1980, οι διαφορές της «διπλής κοινωνίας» φάνηκαν με μια χαρακτηριστική ανατροπή της ισορροπίας μέσα στα κυρίαρχα στρώματα. Παρατηρείται μια έντονη μετατόπιση της κυριαρχίας από τα στρώματα τα προσανατολισμένα προς τη βιομηχανία, στα στρώματα τα προσανατολισμένα προς το εμπόριο (οι περίφημοι BAZARIS, για πολύ καιρό το κύριο στήριγμα του ισλαμικού καθεστώτος).
Υπάρχουν έντονα στοιχεία ότι αυτό που σήμερα αποκαλούμε, σε μια πιο εξελιγμένη μορφή του, ισλαμισμό, χρησιμοποιήθηκε από μερικές αραβικές κυβερνήσεις σαν αντίβαρο των στενών σχέσεων με την ΕΣΣΔ που δημιουργούσε η συμμαχία μαζί της.
Αυτό φάνηκε πολύ καθαρά στην Αίγυπτο. Εκεί, ο ισλαμισμός (ακριβέστερα, η επίκληση του Ισλάμ) έγινε το συστηματικό όργανο του καθεστώτος, με στόχο την εξασφάλιση της αποτροπής της επαναστατικής εξαλλαγής της αντιπαράθεσης με τον ιμπεριαλισμό. Το νασερικό καθεστώς επί πολλά χρόνια, παρόλο που πήρε πολύ σκληρά μέτρα ενάντια στα απείθαρχα ισλαμικά στοιχεία, που είχαν ένα από τα πιο σημαντικά τους κέντρα ακριβώς στην Αίγυπτο, από την άλλη χρησιμοποίησε την τακτική τους σαν εμπόδιο για οποιαδήποτε δύναμη θα τολμούσε να σπρώξει πιο πέρα την πολιτική του από εκεί που αυτό θεωρούσε αναγκαίο και αρκετό.
Στην Αίγυπτο φάνηκε πολύ καθαρά πως «ο ισλαμισμός πριν τον ισλαμισμό» χρησιμοποιήθηκε σαν όργανο ακριβώς των μεσαίων τάξεων των αραβικών χωρών.
Ενα άλλο τέτοιο παράδειγμα έχουμε στην Αλγερία.
Μια από τις πιο μεγάλες και μακρόχρονες εκστρατείες της ανεξάρτητης Αλγερίας ήταν ο «εξαραβισμός της χώρας». Τα κίνητρα αυτής της εκστρατείας είναι πολλά και ποικίλα. Ενα από αυτά είναι, αναντίρρητα, ο φόβος του πραγματικού κινδύνου εξάλειψης του αραβικού χαρακτήρα της χώρας. Αρκεί να πούμε ότι, στις αρχές της δεκαετίας του ’60, σε σύνολο πληθυσμού όχι πάνω από 10.000.000, τα 2.500.000 είναι άμεσα ευρωπαϊκής καταγωγής και ένα μεγάλο μέρος (ίσως, μάλιστα, η πλειοψηφία) του ιθαγενούς πληθυσμού μιλά μόνο γαλλικά.
Η εκστρατεία αυτή, όμως, δεν ήταν μόνο εκστρατεία εξαραβισμού, ήταν και πολύ φανερά εκστρατεία «εξισλαμισμού». Αυτό φάνηκε καθαρά στα σύμβολα που χρησιμοποιήθηκαν, μεταξύ αυτών, και στη σημαία της ανεξάρτητης Αλγερίας.
Οι μακροπρόθεσμες συνέπειες φαίνονται σήμερα.
Υπάρχουν πολύ βάσιμοι λόγοι για να πιστέψει κανείς ότι ο ισλαμισμός χρησιμοποιήθηκε από τα μεσαία και ανώτερα στρώματα των αραβικών και, αργότερα, των μουσουλμανικών χωρών γενικά σαν αντίβαρο στη χειραφέτηση της εργατικής τάξης και όλων των εργαζομένων.
Η συγκεκριμένη εφαρμογή είναι, όπως πάντα, πολύπλοκη κι όχι πάντα εύκολη στη σύλληψη. Το πιο άμεσο δείγμα είναι η «οργανωτική», αν μπορούμε να την πούμε έτσι, εφαρμογή. Στο Ιράν, π.χ., βλέπουμε ότι, στα 15 χρόνια της Ισλαμικής Δημοκρατίας, οι καπιταλιστές δεν έχασαν καθόλου, αντίθετα όλα δείχνουν ότι κέρδισαν, ενώ η κατάσταση των εργαζομένων δεν έπαψε να επιδεινώνεται. Οι εργάτες δεν κέρδισαν κανένα δικαίωμα και τα «Ισλαμικά Συμβούλια», που δημιουργήθηκαν στις επιχειρήσεις, αποδείχτηκαν θαυμάσια όργανα ενίσχυσης της εκμετάλλευσης. Οσοι εργάτες αντέδρασαν, εξοντώθηκαν αμείλικτα.
Σε άλλες περιπτώσεις, η εφαρμογή δεν είναι τόσο φανερή. Γενικά, μπορούμε να πούμε ότι η προτίμηση που δείχνουν στον ισλαμισμό οι μεσαίες και ανώτερες τάξεις των μουσουλμανικών χωρών έχει ένα βαθύτερο ιδεολογικό νόημα: Αποδοχή των στασιαστικών κηρυγμάτων του ισλαμισμού, αλλά μόνο εφόσον θα είναι προς όφελός τους. Δηλαδή, εφόσον θα παίρνουν τη μορφή της μετατροπής του Ισλάμ σε έναν ιδεατά «κλειστό» κόσμο, όπου η εκμετάλλευση, ας πούμε, θα είναι καλή, αν είναι «ισλαμική». Ετσι, ανοίγεται και ο δρόμος για το χαρακτηρισμό των σοσιαλιστικών, των μαρξιστικών κλπ. ιδεών σαν «ξένων», «μη – ισλαμικών» κλπ. Πρόκειται, άλλωστε, για τακτική της αστικής τάξης και έξω από τις ισλαμικές χώρες, όπως, π.χ., στη Λατινική Αμερική.
Ο Παπαρήγας μας αναλύει τις ιδιαιτερότητες της ισλαμικής κοινωνίας και των βασικών αντανακλαστικών της απέναντι στην ιμπεριαλιστική διείσδυση. Παρά τις ιδιαιτερότητες του ισλάμ ... όλοι καταλαβαίνουμε πως η αστική τάξη παραμένει αστική και δρά με γνώμονα την αναζήτηση του κέρδους όπως κάθε άλλη αστική τάξη ασχέτως θρησκείας. Τα σοβαρά θέματα ανακύπτουν με την εργατική τάξη όπου την εκμεταλλευτική κατάσταση την οποία βιώνει ... έρχεται να την εκτονώσει το ισλάμ και να ανακόψει τις τάσεις ριζοσπαστικοποίησης και πλατιάς πολιτικής οργάνωσης.
Ας επιστρέψουμε στον φονταμενταλισμό. Φονταμενταλισμός: (Από τη λατινική λέξη FUNDAMENTUM = Θεμέλιο). Κοσμοαντίληψη που βλέπει διάφορες λειτουργίες και πλευρές του περιβάλλοντος θεμελιωμένες στις θρησκευτικές αντιλήψεις και γι’ αυτό απαιτεί την απαρέγκλιτη συμμόρφωση με αυτές. Ο όρος χρησιμοποιήται κατ’ αναλογία για την περιγραφή και ιδεολογικών τοποθετήσεων που δε σχετίζονται με θρησκευτικές, κατ’ ανάγκην, αντιλήψεις, διακρίνονται όμως για τον αδιάλλακτο δογματισμό τους.
Λίγοι ξέρουν πως οι πρώτοι φονταμενταλιστές ... ήταν αμερικανοί προτεστάντες (χριστιανοί) στα τέλη του 19ου και στις αρχές του 20ου αιώνα. Δηλαδή την ίδια στιγμή που σχεδόν όλη η ανθρωπότητα (με οδηγό τον μαρξισμό) άρχιζε την οργανωμένη πάλη της κατά του καπιταλισμού ... σε μία απο τις φωλιές του ... κάποιοι εμμονικοί στην θρησκευτική τυπολατρεία και στην κάθαρση απόκτησαν την πεποίθηση πως κατέχουν την θέση του “μεγάλου κριτή” ... ίσον ... βία απέναντι σε οτιδήποτε διαφορετικό (φυλές, έθνη, χρώματα, θρησκείες, ιδεολογίες κλπ κλπ) !!! Δηλαδή ?? Φασισμός. Να μιά απο τις φύτρες του.
Δεν είχε ακόμα αποκτήσει πολιτικά χαρακτηριστικά και στοχεύσεις. Ο φονταμενταλισμός δεν είχε έλθει ακόμα σε στενή σύμφυση με την εξουσία. Αυτοί οι πρώτοι φονταμενταλιστές δεν είχαν κατακτήσει ... την θέση των ιεροεξεταστών του μεσαίωνα. Με τα χρόνια εισχώρησαν στα κανάλια της εξουσίας τόσο της εκκλησιαστικής (σε κάθε θρησκεία χωρίς εξαίρεση) όσο και της πολιτικής (σε κάθε εκφανσή και πρωταρχικά της αυταρχικής και φασιστικής). Φονταμεταλιστές απόκτησε και το ισλάμ, όπως και ο ιουδαισμός.
Ποτέ κανένας θρησκευτικός φονταμενταλισμός ... δεν περιορίσθηκε στα θρησκευτικά ζητήματα. Κανένας θρησκευτικός φονταμενταλισμός ... ποτέ δεν αμφισβήτησε την εξουσία του καπιταλισμού. Ολοι όμως μπήκαν στην υπηρεσία της εξουσίας του καπιταλισμού και στις κοινοβουλευτικές και στις φασιστικές και στις θεοκρατικές εκφράσεις της (μιά χαρά βολέψαν τον καπιταλισμό τα θεοκρατικά καθεστώτα της μέσης ανατολής).
Τελικά όλος ο 20ος αιώνας ... ήταν μιά πάλη ανάμεσα σε δυό δρόμους. Τον συλλογικό δρόμο της οργάνωσης των μαζών ενάντια στην εξουσία του καπιταλισμού ... και τον ατομικό δρόμο της “επιβίωσης” μέσα σε έναν πιό υποφερτό καπιταλισμό που πολλές φορές στην ιστορία πήρε μαζική έκφραση. Αυτή η μαζική έκφραση του ατομικού δρόμου ... πάντα συνέβαινε (ως διά μαγείας ??) ... στις καπιταλιστικές κρίσεις. Πάντα καθοδηγούμενη απο την εξουσία των καπιταλιστών. Οταν ο ατομικός δρόμος γινόταν αδιέξοδος, όταν το άτομο εξευτελιζόταν. Τα εξευτελισμένα άτομα όταν δεν μπορούν ή δεν θέλουν να στραφούν ενάντια στον αίτιο της κατάντιας τους ... ένα πράγμα μπορεί να κάνουν : να εκδικηθούν ... να εξευτελίσουν άλλους – δεν έχει σημασία ποιούς. Πάντα βρίσκουν. Στην ουσία τέτοιες μαζικές εκφράσεις του ατομικισμού (και της άρνησης της συλλογικής δράσης των μαζών για την ανατροπή της αστικής εξουσίας) ... είναι ο φασισμός, ο θρησκευτικός (στα λόγια μόνο) φονταμενταλισμός είτε ισλαμικός, είτε καθολικός, είτε ορθόδοξος κλπ κλπ ... Είδατε ποτέ κανέναν ιερό πόλεμο (τζιχάντ) να γκρεμίζει κανέναν καπιταλισμό ?? Πάντα χρησιμοποιεί τον λαό για να τον υποτάξει. Αραγε ο εθνικισμός ... είναι φονταμενταλισμός ?? ... Αραγε ο ιμπεριαλισμός ... είναι φονταμενταλισμός ?? Αραγε η “θανατηφόρα” λειτουργία της καπιταλιστικής αγοράς ... είναι φονταμενταλισμός ?? Ολοι οι πολιτικοί εθελόδουλοι των “αγορών” (δεξιοί, κεντρώοι και “αριστεροί” που μας πρήζουν απο το πρωί μέχρι τα άγρια χαράματα στις τηλεοράσεις) ... είναι πιστοί φονταμενταλιστές ?? Οι απαντήσεις είναι εύλογες.
Θα εμφανισθούν και κάτι φυντάνια που ισχυρίζονται πως ... η χειρότερη μορφή φονταμενταλισμού ... είναι ο κομμουνισμός επειδή τάχα χαρακτηρίζεται απο “θρησκευτική προσήλωση” σε δόγματα και από την βίαιη επικρατησή του. Μάλιστα !!
Τα “δόγματα” του μαρξισμού-λενινισμού ... θα έχουν σφυγμό και ζωή ... μέχρι να γκρεμοτσακιστεί διά παντός ο καπιταλισμός. Ας το χωνέψουμε όλοι. Ο κομμουνισμός ποτέ δεν πρόκειται να υλοποιηθεί σαν μαζική έκφραση ενός ατομικού δρόμου πολλών μελών μιάς κοινωνίας, που όλοι μα όλοι θέλουν το δίκαιο και ... κάποιοι απ΄αυτούς θέλουν να απαλλαχτούν απο την αστική εξουσία ... κάποιοι άλλοι βολεύονται με αυτή ... και άλλοι επιδιώκουν να κερδίσουν καλύτερη θέση στον ιστό της. Ο κομμουνισμός θα συμβεί μόνο όταν η συντριπτική πλειοψηφία των μαζών “συντονισθεί” και οργανωθεί συλλογικά για να πάρει στα χέρια της τα εργαλεία του καπιταλιστή. Τα μέσα παραγωγής.
Οταν έλθει εκείνη η ώρα ... ωρέ “δημοκράτες” για κλάματα ... πόσοι απο σάς θα απαιτήσετε απο τον καπιταλιστή και την εξουσία του να σεβασθεί την απόφαση της πλειοψηφίας ... και να μας αδειάσει την γωνία ... ήσυχα και ωραία. Αν γίνει έτσι κανένας κομμουνισμός δεν θα είναι βίαιος. Αν γίνει αλλοιώς ...
Λοιπόν ο φονταμενταλισμός ζεί με την βία και γιά την βία. Είναι ταυτόσημες έννοιες. Βία στην υπηρεσία πάντα της εκμεταλλευτικής εξουσίας. Ο κομμουνισμός ... η πεμπτουσία του ανθρωπισμού ... αν είναι βίαιος και αιματηρός θα εξαρτηθεί απο την αντίδραση αυτών των λίγων που θα χάνουν ένα “δικαιωμά” τους: αυτό της εκμετάλλευσης άλλων ανθρώπων. Από αυτούς θα εξαρτηθεί.
Αυτόν τον βίαιο ισλαμικό φονταμενταλισμό τα τελευταία χρόνια ο ιμπεριαλισμός τον χρησιμοποιεί σαν όργανο επιβολής του. Φανερά πράγματα που δεν χρειάζονται καμμιά απόδειξη. Ιμπεριαλιστικά κράτη, αυταρχικά καθεστώτα και φονταμενταλιστικές οργανώσεις ... αποτελούν συγκοινωνούντα δοχεία ... που ακόμα και όταν συγκρούονται μεταξύ τους, η δράση του ενός "τροφοδοτεί" το άλλο. Η κυρίαρχη προπαγάνδα των δυτικών (που είναι μανούλες στην προπαγάνδα) ... βαφτίζει "ριζοσπαστικοποίηση" την είσοδο σε φονταμενταλιστικές ομάδες χωρίς να ενδιαφέρεται καθόλου οτι οι "τρομοκράτες" είναι "πολίτες" γεννημένοι και μεγαλωμένοι στον δυτικό κόσμο που ζούν στο b and c class ... γκετοποιημένο περιθώριο των καπιταλιστικών μητροπόλεων. Ουτε ενδιαφέρει την κυρίαρχη προπαγάνδα πως οι πρόσφυγες είναι κυνηγημένοι απο τους φονταμενταλιστές τους εξοπλισμένους με δυτικά όπλα. Εκείνο που την ενδιαφέρει είναι να χρησιμοποιήσει τα προσφυγικά κύματα (εκτός απο να τα εκμεταλλευτεί ακραία) σαν όργανα εκφασισμού των δυτικών κοινωνιών και συνεπώς στήριξης της αστικής εξουσίας και υποταγής των λαών της δύσης. Οσο ο εκφασισμός θα βαθαίνει στις δυτικές κοινωνίες ... τόσο πιό εύκολα οι φονταμενταλιστικές ομάδες θα αντλούν στρατιές στρατολόγησης απο το κοινωνικό δυτικό περιθώριο. Τα δοχεία εξακολουθούν να συγκοινωνούν αρμονικότατα. Ο ισλαμικός φονταμενταλισμός και ο δυτικός φασισμός είναι τα σημερινά όργανα του καπιταλισμού ... ενάντια στην λαική οργάνωση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου