Θα είναι αργά για τύψεις και δάκρυα

 Θα είναι αργά για τύψεις και δάκρυα

Κάποιοι φίλοι ευκολόπιστοι στις κάλπικες υποσχέσεις έλεγαν πριν τις εκλογές, για τον ΣΥΡΙΖΑ: «Να τους ψηφίσουμε, δεν έχουμε να χάσουμε τίποτα», «περιμένετε, ας τους δοκιμάσουμε πρώτα και μετά να τους κρίνουμε», «πρέπει να βάλει και το ΚΚΕ πλάτη, να συνεργαστεί η Αριστερά».
Οι ίδιοι μετά τις εκλογές έλεγαν «ας κάνουμε υπομονή, δεν αλλάζουν αμέσως τα πράγματα», «να περιμένουμε, δεν υπάρχουν μαγικά ραβδιά» και  κατηγορούσαν για εμπάθεια όποιον έκανε κριτική στον νεαρό Τσίπρα, τον ξεθωριασμένο ήρωα Γλέζο κ.ά. Σήμερα, που έπεσε και η τελευταία μάσκα των «αριστερών» λαοπλάνων, οι ίδιοι φίλοι κλείνονται στον εαυτό τους, λουφάζουν στις ενοχές τους, είτε έχουν την  ψευδαίσθηση πως έκαναν ό,τι μπορούσαν· νιώθουν ασήμαντοι και «μικροί», ανήμποροι ν’ αντιδράσουν προς τον πραγματικό εχθρό που δεν τον βλέπουν ή κάνουν πως δεν τον βλέπουν. Και εκεί ακριβώς βρίσκεται το «μυστικό της επιτυχίας» της εκμετάλλευσης, των εκμεταλλευτών.

Κρίμα για τις γενιές που βάδισαν σε δρόμους πλατιούς και χωρίς απότομες στροφές, που χόρτασαν το φαΐ, το καλό ρούχο και τη ζεστασιά, που μορφώθηκαν και που μέσω της επιστήμης και της τεχνολογικής εξέλιξης άνοιξαν διάπλατα οι ορίζοντές τους, να αυτοκαταστρέφονται σπάζοντας κάθε φορά τα μούτρα τους στα ίδια αδιέξοδα μιας σάπιας κοινωνίας που το μόνο που παράγει -εκτός από κέρδη για τους εκμεταλλευτές της- είναι άφθονη πτωμαΐνη. Κρίμα για τις ψυχές που στόμωσαν από την κατανάλωση γυαλιστερών προϊόντων κι έμειναν χέρσες, σκληρές, αδιαπέραστες από την αίσθηση της αδικίας, την έκφραση αλληλεγγύης, τη διάθεση για προσφορά. Κρίμα ο ανθός αυτής της κοινωνίας και πρώτα απ’ όλα η νεολαία, να στέκει μαραμένος, εσωστρεφής και απογοητευμένος, παραιτημένος, βουτηγμένος στις ακαθαρσίες και το μόνο που να αναζητεί να είναι πώς θα κρατήσει, ο καθένας, τη δική του μύτη έξω απ’ τ’ απόνερα.

Κάποτε η νεολαία αυτού του τόπου δε λογάριασε θυσίες ούτε ζύγιζε το κόστος. Πεινασμένη, μπαλωμένη, ξυπόλητη, ψειριασμένη κι αγράμματη, με κορμιά οργωμένα από τις πρώιμες κακουχίες, χτυπούσε γροθιά στο μαχαίρι κι έσπαγε το μαχαίρι. Είχε μάτια γεμάτα λάμψη και ψυχή καθαρή και διψασμένη και ρίχτηκε στη φωτιά και διεκδίκησε  ένα καλύτερο αύριο. Κάποιοι λένε ίσως γιατί δεν είχε τίποτα για να χάσει. Δεν ισχύει. Όταν πολεμάς έχεις να χάσεις ένα χέρι, ένα μάτι, ένα πόδι, μέχρι και τη ζωή σου και ο καθένας μπορεί να το συνειδητοποιήσει αυτό. Όμως, φτάνει να έχεις καταφέρει να χωρέσεις στη συνείδησή σου την ασημαντότητα της δικής σου μονάδας μπροστά στο συλλογικό καλό, για ν’ αψηφήσεις τον κίνδυνο και κάθε τι που σε κρατάει καθηλωμένο στη γη και κλεισμένο στο καβούκι σου. Αυτό είναι το μεγαλύτερο κέρδος, η ανταμοιβή.

Σήμερα που οι συνθήκες και η εξέλιξη μπορούν να κάνουν τη ζωή του ανθρώπου αξιοζήλευτη, η κοινωνία, η ανθρωπότητα βαδίζει με γοργό ρυθμό προς τον όλεθρο. Είναι εύκολο, ειδικά όταν είσαι νέος, να απαιτείς γενικά κι αόριστα και να χρεώνεις τις προηγούμενες γενιές για τα κακά που κληρονόμησες. Και, μη  διαθέτοντας την ικανότητα να διακρίνεις και να κρίνεις σωστά, να κάνεις ανέξοδη κριτική, να αδικείς και να αδικείσαι. Έχεις το ελαφρυντικό ότι δεν έμαθες ποτέ την αληθινή ιστορία σου, και δεν φταις εσύ γι’ αυτό. Όμως, δεν μπορεί να φταίνε, για όλα, πάντα κάποιοι άλλοι, κι εσύ να παραμένεις θεατής. Πρέπει να κουνηθείς.

Ο χρόνος που και εσύ θα πρέπει να «παραδώσεις» στους επόμενους φτάνει, χωρίς να το καταλάβεις. Και όταν θα εισπράξεις την απόρριψη που -και εσύ- κάποτε πλήρωσες, τότε ίσως καταλάβεις ότι τα χρόνια που άφησες να περάσουν και να χαθούν έπρεπε να δοκιμάσεις να κάνεις κάτι για να σταματήσεις αυτή την πορεία. Θα είναι αργά, όμως, όπως θα λες και τότε, για «ρίσκα» και, στα σίγουρα, αργά για τύψεις και δάκρυα. Θα ’χεις ήδη πουλήσει και την ψυχή σου και θα ’χεις χάσει, για πάντα, τη λάμψη από τα μάτια σου.

Πέμπτη 9 Ιούνη 2016.