Η Αυτοκρατορία του Κεφαλαίου

Ας υποθέσουμε ότι η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, σαν ξεφτίλας ήρωας και σε ένα  καπιταλιστικό σύστημα ιδιωτικοποίησης των κερδών και κοινωνικοποίησης των κινδύνων, έχει καλές προθέσεις και ότι από δω και πέρα θα δημιουργήσει ένα δίκαιο σύστημα φορολόγησης που θα ελαφρύνει τους μισθωτούς, τους συνταξιούχους και τους μικρομεσαίους επιχειρηματίες και  όπου οι μεγάλες εταιρείες θα καταβάλουν στο ελληνικό δημόσιο ένα δίκαιο φόρο.

Δυστυχώς αυτή η υπόθεση ανήκει περισσότερο στον χώρο της σουρεαλιστικής λογοτεχνίας παρά στην πραγματικότητα.

Γιατί;

Γιατί η πολυεθνική εφαρμόζοντας εξεζητημένες μεθόδους κερδοσκοπίας και φοροαποφυγής, έχει το δίκτυο αγορών στα Νησιά Κεϊµάν, τις χρηµατοπιστωτικές υπηρεσίες της στο βρετανικό νησάκι, που δεν υπάρχει σε κανέναν φορολογικό χάρτη, Sark Lak των 575 μόνιμων κατοίκων, την έδρα της επιχείρησης µε το brand στην Ολλανδία  το εξαγωγικό σκέλος στον φορολογικό παράδεισο του Λιχτεστάιν, ενώ η διοίκηση της πολυεθνικής εδρεύει στην Ελβετία όπου το τραπεζικό απόρρητο προστατεύει από ελέγχους, και η θυγατρική της, στις Παρθένες Νήσους.

Με αυτόν τον τρόπο η πολυεθνική μεταφέρει τα κέρδη της από τον έναν φορολογικό παράδεισο στον άλλο  και το κόστος σε χώρες µε υψηλό συντελεστή φορολογίας, όπου μπορεί να εκπέσει από το φορολογητέο εισόδημα της.

Επιπροσθέτως οι πολυεθνικές κατέχουν τεράστια οικονομική δύναμη ικανή να επιβάλει τις «σωστές» οικονομικές και φορολογικές πολιτικές στην όποια κυβέρνηση, προκειμένου να επενδύσουν στην χώρα. Δηλαδή απαλλαγή από την ενοχλητική φορολογία και άλλες περιττές υποχρεώσεις και επιβολές όπως η συμμετοχή στις ασφαλιστικές εισφορές των εργαζόμενων.

Τώρα ας μιλήσουμε με ονόματα:

Στην Ελλάδα τα Starbucks λειτουργούν υπό την ομπρέλα του «Ελληνικού» ομίλου Μαρινόπουλου, όπως και αυτά της Βουλγαρίας και Ρουμανίας, πιο συγκεκριμένα της Marinopoulos Holding SARL που εδρεύει στο φορολογικό παράδεισο του Λουξεμβούργου. Όπως αναφέρει σε δημοσίευμα του το left.gr η εταιρεία παρουσίασε 174,2 εκατομμύρια μικτά κέρδη, την τελευταία δεκαετία αλλά δεν κατέβαλε ούτε ένα ευρώ φόρο εισοδήματος! Αντίθετα παρουσιάζει συνεχώς ζημιές…Και όμως εξακολουθούν τα Starbucks να επεκτείνονται. Γιατί; Και πού πάνε τα κέρδη;
Μέσα από ένα σύνθετο μηχανισμό μεταβιβάσεων από τοπικό επίπεδο στην κεντρική διοίκηση, αλλά και μέσα από χρεώσεις για τέλη ευρεσιτεχνίας στην αμερικανική μητρική εταιρία και αγορές κόκκων καφέ από τη θυγατρική της στην Ολλανδία, ένα μεγάλο μέρος των κερδών της οδηγούνται στην Ολλανδία, όπου η φορολογία των επιχειρήσεων είναι σημαντικά χαμηλότερη, ενώ ένα άλλο τμήμα των κερδών χάνεται σε χρεώσεις από θυγατρική της στην Ελβετία.

Για τα ευρωπαϊκά Starbucks ο φορολογικός παράδεισος είναι η Ολλανδία. Διότι τα 1,2 εκατ. δολάρια που κατέβαλε στις ολλανδικές Αρχές η εταιρεία, είναι ψίχουλα μπροστά στα 11 εκατ. δολάρια των φόρων που θα όφειλε στις φορολογικές αρχές αν τα κέρδη είχαν φορολογηθεί σε κάθε χώρα ξεχωριστά. Όμως ακόμα και οι Ολλανδοί είναι σχετικά «χαμένοι» από την ιδιότυπη λογιστική. Ο φορολογικός συντελεστής επιχειρήσεων στην Ολλανδία είναι 25%, όμως ελάχιστες πολυεθνικές φορολογούνται με αυτόν τον συντελεστή καθώς επωφελούνται των «ειδικών συμφωνιών» που κλείνει το Άμστερνταμ προκειμένου να προσελκύσει επιχειρηματικούς κολοσσούς όπως η Starbucks. Η εταιρεία είχε όμως και άλλους τρόπους για να φοροδιαφεύγει, εξίσου νομότυπους με τη μεταφορά της έδρας. Οι θυγατρικές εταιρείες σε κάθε χώρα υποχρεώνονται να καταβάλλουν πολύ υψηλά «πνευματικά δικαιώματα στην ολλανδική μητρική (και όχι στην αμερικανική) τα οποία συρρικνώνουν στο ελάχιστο το περιθώριο φορολογητέου κέρδους. Με αυτή τη μέθοδο η γερμανική αλυσίδα Starbucks που αριθμεί 150 καφέ σε μεγάλες πόλεις με μεγάλη τουριστική (και όχι μόνο) κίνηση δεν κατέβαλε στις ομοσπονδιακές Αρχές ούτε ένα ευρώ φόρο για το προηγούμενο οικονομικό έτος το οποίο έκλεισε με έσοδα 117 εκατ. ευρώ και ζημιές 5,3 εκατ. ευρώ. Ζημιογόνα εμφανίστηκε και η δραστηριότητα στη Γαλλία παρά τα έσοδα των 73 εκατ. ευρώ. Φυσικά ούτε και το ταμείο του γαλλικού Δημοσίου εισέπραξε φόρο από τα Starbucks. Συνολικά οι ζημιές από τις αλυσίδες σε Βρετανία, Γαλλία και Γερμανία ανήλθαν στα 60 εκατ. ευρώ για το 2011. Έτσι τουλάχιστον δήλωσαν οι τοπικές οικονομικές διευθύνσεις. Διότι «το παράλογο των Starbucks» ολοκληρώνεται με τα επίσημα οικονομικά στοιχεία που παρουσίασε στους μετόχους της η διοίκηση ανακοινώνοντας κέρδη 40 εκατ. ευρώ σε ολόκληρη την Ευρώπη.http://www.tovima.gr/finance/article/?aid=484404
Το «Βήμα» όπως ήταν φυσικό δεν λέει λέξη για τις όμοιες πρακτικές που ακολουθεί η εταιρεία στην Ελλάδα.

Επιστροφή τώρα στον Μαρινόπουλο και στην εταιρεία Marinopoulos Holding SARL. Μέτοχοι της εταιρείας του Μαρινόπουλου που εδρεύει στο κράτος Offshore, στον αγαπημένο φορολογικό παράδεισο του  Λουξεμβούργου, με μετοχικό κεφάλαιο 287 εκατ., εμφανίζεται με 95% η Μαρινόπουλος Holding στην Κύπρο, με 3,93% η Μαρινόπουλος Βουλγαρίας και με 0,14% το ίδρυμα Nerine Foundation με έδρα τις Μπαχάμες. Τέτοια σκιώδη «ιδρύματα» εκτός από τις Μπαχάμες εδρεύουν στην Βρετανική νήσο Τζέρσεϋ το μικροσκοπικό κράτος-τράπεζα του Λιχτενστάιν, και τον Παναμά. Τώρα το ίδρυμα Nerine Foundation, ελέγχει την κυπριακή holding του Μαρινόπουλου συνεταιρικά με την  ολλανδική εταιρεία Stichtimg Compassion young talented students. Αυτό που δεν γνωρίζουμε είναι ποιος ελέγχει το «ίδρυμα» και ποιος την ολλανδική εταιρεία που ειδικεύεται στους νέους και ταλαντούχους φοιτητές.

Στο σημείο αυτό Συβαρίτες και Κλαζομένιοι χειροκροτούν! Στην υγειά των κοροΐδων.!!

Το ζήτημα είναι να μάθουμε ότι αυτές οι νόμιμες πρακτικές δεν είναι μεμονωμένα περιστατικά αλλά  συνιστούν έναν καπιταλισμό που ανταποκρίνεται στο πρότυπο των επιθυμητικών μηχανών του κέρδους όπου οι άνθρωποι μεταμορφώνονται σε «ανθρώπινοι πόροι», οι εταιρείες εισέδυσαν σε κάθε τομέα του κοινωνικού κατεστημένου αποφασίζοντας ποιος θα έχει πρόσβαση και ποιος όχι χωρίζοντας τους ανθρώπους σε δικαιούχους και μη. Οι άνθρωποι καθυποτάσσονται σε μια εμπορική ιδεολογία και στο όραμα μιας μάρκας.

Η όποια επιρροή και παρεμβολή των κυβερνήσεων έχει χαθεί. Αυτός που θα «επενδύσει» τα λεφτά του, που προέρχονται από επιδοτήσεις, δανεισμό, και εντάξεις σε διάφορα επιχειρηματικά προγράμματα φυσικό είναι να έχει και φωνή και απαίτηση και κύρια μέριμνα από την κυβέρνηση ώστε να συνεχίσει να παίζει τον κυρίαρχο ρόλο του.
Τι ποιο φυσιολογικό λοιπόν από την απαίτηση τους , πέρα από τους νόμους που κατοχυρώνουν τα κεφάλαια τους, να συμμετάσχουν στην διοίκηση του Κράτους για να μπορούν να ελέγχουν τον κόπο και την περιουσία τους βρε αδελφέ…

 Οι ιδιώτες επενδυτές πήραν οριστικά, (πιστεύοντας ότι έχουν ξεφορτωθεί τον κομμουνιστικό εχθρό, συνεχίζουν μακαρίως την πορεία τους), στα χέρια τους τα σκήπτρα από τους πολιτικούς. Οι οποίοι μπορούν να κρατούν τις θέσεις τους μόνο αν διευρύνουν την έννοια της κυβέρνησης και της δημοκρατίας σύμφωνα με το πνεύμα της εποχής, προσθέτοντας πολυεθνικούς ομίλους και καρτέλ, που συγκεντρώνουν πάνω τους τόση εξουσία ώστε  εκ των πραγμάτων είναι κυβέρνηση.

 Το θέμα τους είναι μόνο η διατήρηση του συστήματος,  η σταθερότητα του καπιταλισμού και η επέκταση του ώστε να μην απομείνει πλέον κανένας μη εμπορικός χώρος στην κοινωνική δραστηριότητα.

Με τα λόγια του Τολιάτι

«Ο φασισμός δεν γεννιέται, αλλά γίνεται ολοκληρωτικός, τη στιγμή που οι κυρίαρχοι αστικοί κύκλοι αγγίξουν τον μέγιστο βαθμό οικονομικής και πολιτικής τους ενοποίησης. Διότι πηγή και αυτής της ίδιας τής ιδέας τού ολοκληρωτισμού δεν είναι η φασιστική ιδεολογία. Ο ολοκληρωτισμός πρέπει να γίνεται αντιληπτός ως η αντανάκλαση τής επελθούσας μεταβολής και συνάμα τής κυριαρχίας τού χρηματιστικού κεφαλαίου. […] Αν η αστική τάξη αλλάξει τις αντιλήψεις της, ο φασισμός οφείλει να την ακολουθήσει κατά πόδας!»