Με ορμή στους αγώνες

Με ορμή στους αγώνες

Οι τελευταίες μέρες του Αυγούστου βρίσκουν την εργατική τάξη και τα άλλα λαϊκά στρώματα μπροστά σε μια νέα κλιμάκωση της επίθεσης στο εισόδημα και στα δικαιώματά τους. Το χαράτσι του ΕΝΦΙΑ είναι προ των πυλών, μαζί και το δεύτερο κύμα των μειώσεων στις επικουρικές συντάξεις.
Ο αποκλεισμός χιλιάδων μικρών παιδιών από το πρόγραμμα του ΕΣΠΑ για τους παιδικούς σταθμούς είναι τα «προεόρτια» για το τι θα ακολουθήσει το Σεπτέμβρη, όχι μόνο στην Προσχολική Αγωγή, αλλά και σε όλες τις βαθμίδες της Παιδείας, με τις αλλαγές για τα ολοήμερα, τις ελλείψεις σε προσωπικό. Αλλά και η άθλια κατάσταση στην Υγεία δεν χωράει περισσότερες περιγραφές από αυτές που αναδείχτηκαν στα ρεπορτάζ του «Ριζοσπάστη» τους μήνες που πέρασαν.
Εκεί, όμως, που ετοιμάζονται να σαρώσουν τα πάντα, είναι τα Εργασιακά. Ο Σεπτέμβρης που έρχεται σε λίγες μέρες, είναι μήνας εξελίξεων σ' αυτό το κρίσιμο μέτωπο, καθώς αναμένεται να παραδώσει το πόρισμά της η «Επιτροπή των ειδικών» και να αρχίσει η αντίστροφη μέτρηση για τη μεταρρύθμιση που σχεδιάζει η κυβέρνηση.
Το πού πάνε τα πράγματα το δείχνουν οι επίσημες δηλώσεις εκπροσώπων των εργοδοτικών ενώσεων και κυρίως οι πράξεις τους. Το παράδειγμα της επιχειρησιακής σύμβασης στη ΜΕΒΓΑΛ, όπου εργοδοσία και συνδικαλιστική πλειοψηφία συμφώνησαν σε μεσοσταθμικές μειώσεις μέχρι και 21%, είναι ενδεικτικό της κατάστασης που διαμορφώνεται στην αγορά εργασίας.
Οπως αποκαλυπτικά είναι και τα στοιχεία που παρουσίασε τις προηγούμενες μέρες ο «Ριζοσπάστης» για την ευελιξία στην αγορά εργασίας που διευρύνεται, τις ελαστικές μορφές απασχόλησης που κυριαρχούν και συνοδεύονται από πτώση των μισθών. Για κερασάκι στην τούρτα, έρχονται οι αλλαγές στο συνδικαλιστικό νόμο, με βασικά ζητούμενα για το κεφάλαιο και την κυβέρνηση να εξασθενήσει η συνδικαλιστική προστασία, να μπουν νέα εμπόδια στην κήρυξη της απεργίας και γενικότερα στη συνδικαλιστική δράση.

Η προπαγάνδα

Αυτή είναι η μια πλευρά του νομίσματος. Η άλλη είναι η προπαγάνδα που συνοδεύει την προετοιμασία αυτών των ανατροπών, είτε αφορά τους νόμους που ψηφίστηκαν και τώρα εφαρμόζονται, είτε τα μέτρα που πρόκειται να ακολουθήσουν. Για παράδειγμα, είναι μνημειώδη τα ψέματα που ξεστομίζει η κυβέρνηση για να δικαιολογήσει την κατάργηση του ΕΚΑΣ ή τις επικείμενες νέες μειώσεις στις επικουρικές συντάξεις.
Ούτε λίγο ούτε πολύ, λένε στους συνταξιούχους ότι θα πρέπει να είναι και ευχαριστημένοι που παίρνουν ακόμα σύνταξη και ότι μετά το 2018, όταν το νέο σύστημα «ωριμάσει» και για τους σημερινούς δικαιούχους, θα υπάρξουν εξισορρόπηση και αυξήσεις για εκείνους με τα χαμηλότερα εισοδήματα.
Ψευδολογούν ασύστολα για να μετριάσουν τις αντιδράσεις. Για να μην αποκαλυφθεί ότι στις 11 μειώσεις των συντάξεων που έκαναν από το 2010 οι προηγούμενες κυβερνήσεις, η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ προσθέτει νέες, όσο κι αν προσπαθεί να αποπροσανατολίσει, κάνοντας το μαύρο άσπρο.
Αλλά και στα Εργασιακά φουντώνει η προπαγάνδα της κυβέρνησης: Χαράσσει «συμμαχίες» και «κόκκινες γραμμές», οργανώνει «κοινωνικό διάλογο» με πρόθυμο συμπαραστάτη την πλειοψηφία της ΓΣΕΕ, εξαπατά το λαό με πλαστούς διαχωρισμούς ανάμεσα στο «ευρωπαϊκό κοινωνικό μοντέλο» που τάχα υπερασπίζεται απέναντι στον «ακραίο νεοφιλελευθερισμό» του ΔΝΤ. Οι προθέσεις της, βέβαια, είναι γνωστές. Προσδιορίζονται από τις αξιώσεις του κεφαλαίου και την υπογραφή της στο τρίτο μνημόνιο, γι' αυτό δεν πρέπει κανείς να ξεγελαστεί.
Η κυβέρνηση υπερασπίζεται τη σημερινή άθλια πραγματικότητα στην αγορά εργασίας, γι' αυτό δεν έχει καταργήσει κανέναν από τους νόμους των προηγούμενων κυβερνήσεων. Η κατάσταση που έχει διαμορφωθεί είναι το έδαφος για να πάει ένα βήμα πιο πέρα η επίθεση. Κι αυτό σκοπεύει να κάνει, υπηρετώντας με συνέπεια το στόχο για ανάκαμψη της ανταγωνιστικότητας και της κερδοφορίας του κεφαλαίου.

Το «κλειδί»

Εκεί βρίσκεται το «κλειδί» της πολιτικής της και πάνω σ' αυτό το ζήτημα χρειάζεται να δυναμώσει η διαπάλη. Η κυβέρνηση και τα άλλα αστικά κόμματα της αντιπολίτευσης, πέρα από τις υπαρκτές διαφορές τους, υπερασπίζονται το στόχο της καπιταλιστικής ανάκαμψης και ζητάνε από το λαό να καταθέσει στο βωμό της θυσίες δίχως τέλος.
Η κυβέρνηση λέει πως μόνο αυτή μπορεί να εγγυηθεί μια «δίκαιη ανάπτυξη» και η ΝΔ ανταπαντά πως η δική της πολιτική, με μείωση των φόρων πρωτίστως για το κεφάλαιο, είναι το ενδεδειγμένο μείγμα. Ανάλογα διατάσσονται και οι άλλες αστικές δυνάμεις, στο πλαίσιο των ευρύτερων διεργασιών για την αναμόρφωση του πολιτικού συστήματος, με στόχο να διασφαλιστεί η κυβερνητική εναλλαγή και σταθερότητα, με τις ευρύτερες δυνατές συναινέσεις πάνω στους στόχους και τα συμφέροντα του κεφαλαίου.
Το θέατρο της «δίκαιης ανάπτυξης» θα αλλάξει μέσα στο Σεπτέμβρη πολλά «ντεκόρ». Θα παιχτεί στην Αθήνα στις 9 Σεπτέμβρη, όταν οι Ευρωπαίοι ηγέτες των χωρών του Νότου θα συναντηθούν με πρόσκληση του Αλ. Τσίπρα, για να συζητήσουν την ανάκαμψη της ευρωπαϊκής οικονομίας με λιγότερη λιτότητα. Η παράσταση θα ταξιδέψει στη συνέχεια στη Θεσσαλονίκη, όπου από το βήμα της ΔΕΘ, ο πρωθυπουργός αναμένεται να παρουσιάσει τις επιδόσεις της κυβέρνησης στα δημοσιονομικά και σε μέτρα θωράκισης του κεφαλαίου, μαζί με τα μέτρα που πήρε έως τώρα η κυβέρνηση για να διαχειριστεί την ακραία φτώχεια.
Ανάλογο σκηνικό θα προσπαθήσουν να στήσουν και στη διάσκεψη που οργανώνει ο υπουργός Εργασίας μέσα στο Σεπτέμβρη, με αντικείμενο τα Εργασιακά και με προσκεκλημένους την αφρόκρεμα των Ευρωπαίων εργατοπατέρων και ομολόγους του, που στις δικές τους χώρες χτυπάνε με τον ίδιο τρόπο τα εργατικά και λαϊκά δικαιώματα.

Το πραγματικό δίλημμα

Να, λοιπόν, πού βρίσκεται το πραγματικό δίλημμα για το λαό: Θα συμβιβαστεί με την αγριότητα που ζει και τα χειρότερα που του ετοιμάζουν, προσδοκώντας «ανάσταση νεκρών» με την ανάκαμψη της οικονομίας, ή θα βάλει πλάτη στους αγώνες για την ανάκτηση μισθών και δικαιωμάτων, για την κατάργηση των αντεργατικών νόμων που του φόρτωσαν στην πλάτη;
Θα αποδεχτεί την «ανάγκη» του κεφαλαίου να μειώσει κι άλλο την τιμή της εργατικής δύναμης, με μέτρα που τσακίζουν το λαϊκό εισόδημα, που μοιράζουν μια θέση εργασίας σε δυο και τρεις ανέργους, που στερούν από τους εργαζόμενους στοιχειώδη δικαιώματα, ή θα διαμορφώσει το δικό του σχέδιο πάλης και ανασύνταξης του κινήματος, με κριτήριο τις δικές του σύγχρονες ανάγκες, για την ικανοποίηση των οποίων υπάρχουν σήμερα όλες οι υλικές προϋποθέσεις και αυτό που την εμποδίζει είναι η καπιταλιστική εξουσία και ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής;
Θα υποταχθεί στις συμμαχίες που επιδιώκει η κυβέρνηση στο όνομα της ανάπτυξης που τάχα θα τους ωφελήσει όλους, καπιταλιστές και εργαζόμενους, συμμαχίες με τους «τυράννους αφέντες» στα άλλα κράτη - μέλη της ΕΕ, τους εργατοπατέρες, τους εκμεταλλευτές, ή θα επιδιώξει τη δική του λαϊκή συμμαχία, τη συμπόρευση της εργατικής τάξης με τα άλλα λαϊκά στρώματα σε αντιμονοπωλιακή - αντικαπιταλιστική κατεύθυνση, με στόχο την ικανοποίηση των αναγκών του, την ανατροπή της βαρβαρότητας που ζει, στο δικό του δρόμο για την ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου, όπου κουμάντο στην οικονομία θα κάνει ο ίδιος και όχι τ' αφεντικά;
Θα στοιχηθεί πίσω από τους στόχους του κεφαλαίου, προσδοκώντας μάταια να επιστρέψει στο παρελθόν, ή θα βάλει πλώρη για το πραγματικά νέο, όπου ο πλούτος που παράγει με τα χέρια και το μυαλό του θα είναι πραγματικά δικός του και θα υπηρετεί την πραγματική λαϊκή ευημερία; Θα επενδύσει ξανά τις ελπίδες του στην αλλαγή μιας ακόμα κυβέρνησης ή θα βάλει σε κίνηση την πείρα και τη δύναμή του, χρησιμοποιώντας τα για να αλλάξει τάξη στην εξουσία;

Η διέξοδος

Στην περιγραφή της πραγματικότητας, για τις δυσκολίες που έχουν η εργατική τάξη και ο λαός να τα βγάλουν πέρα, στις προβλέψεις ότι τα πράγματα θα πάνε ακόμα χειρότερα, ακόμα κι αν ανακάμψει έστω και αναιμικά η καπιταλιστική οικονομία, στις διαπιστώσεις ότι όποιος κι αν κυβερνήσει μικρές διαφορές θα έχει από τον προηγούμενο, συμφωνούν πλέον ολοένα και περισσότεροι. Αυτό, όμως, δεν είναι αρκετό.
Μπροστά στις εξελίξεις, η ευθύνη για κάθε εργαζόμενο και σωματείο μεγαλώνει, να τοποθετηθεί απέναντι στο βασικό ερώτημα: Τι πρέπει να κάνουμε για να αντιστραφεί η κατάσταση προς όφελος του λαού, ποια είναι η διέξοδος;
Το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα, οι κομμουνιστές και οι άλλοι αγωνιστές που δρουν μέσα από τις γραμμές του, καλούν σε συσπείρωση, συμπόρευση και κοινή δράση, με πλαίσιο πάλης για την ανάκτηση των απωλειών που είχαν οι εργαζόμενοι στα χρόνια της κρίσης, την κατάργηση όλων των αντεργατικών - αντιλαϊκών νόμων, τη διεύρυνση των εργατικών - λαϊκών δικαιωμάτων, με κριτήριο τις σύγχρονες λαϊκές ανάγκες, σε σύγκρουση με το κεφάλαιο, την ΕΕ και την πολιτική τους.
Οι επόμενοι αγωνιστικοί σταθμοί, το συλλαλητήριο για τη ΔΕΘ στη Θεσσαλονίκη στις 10 Σεπτέμβρη, στις 6 μ.μ., στην πλατεία Αριστοτέλους, η διαδήλωση που θα προηγηθεί στις 9 Σεπτέμβρη από το ΠΑΜΕ στην Αθήνα, στις 7 μ.μ., στην Ομόνοια, μπορούν να αποτελέσουν μια καλή μαγιά, για να γίνουν το επόμενο διάστημα ακόμα πιο θαρρετά βήματα στη συσπείρωση ακόμα περισσότερων δυνάμεων προς αυτή την κατεύθυνση.
Η ανασύνταξη του κινήματος και το στέριωμα της λαϊκής συμμαχίας, το δυνάμωμα του ΚΚΕ στους χώρους δουλειάς, είναι η σταθερή πυξίδα στη δουλειά μας κι εκεί καλούμαστε ο καθένας να δώσουμε τον καλύτερό μας εαυτό.