Μαχητική απάντηση στην επιτάχυνση της νέας επίθεσης στα Εργασιακά

Μαχητική απάντηση στην επιτάχυνση της νέας επίθεσης στα Εργασιακά

Στην τελική ευθεία μπαίνουν οι συνεννοήσεις κυβέρνησης - κουαρτέτου για τα νέα αντεργατικά χτυπήματα

Σε πορεία κλεισίματος των αντιλαϊκών εκκρεμοτήτων της δεύτερης «αξιολόγησης», κεντρική θέση στην οποία κατέχουν τα νέα χτυπήματα στα Εργασιακά, βρίσκονται πλέον τα παζάρια μεταξύ κυβέρνησης και κουαρτέτου. Η κυβέρνηση, μάλιστα, δηλώνει σε όλους τους τόνους και με κάθε ευκαιρία ότι σκοπεύει να «κλείσει» τα προαπαιτούμενα πριν από το Γιούρογκρουπ στις 5 Δεκέμβρη, διαβεβαιώνοντας ουσιαστικά το κεφάλαιο ότι προωθεί αταλάντευτα τα μέτρα που αυτό έχει ανάγκη και ταυτόχρονα διασφαλίζει το κλείσιμο της «αξιολόγησης», που συνδέεται συνολικότερα με την περιβόητη «ανάκτηση της εμπιστοσύνης» στην ελληνική καπιταλιστική οικονομία.
Σε αυτό το πλαίσιο, κόντρα στην προσπάθεια της κυβέρνησης να καλλιεργήσει κάλπικες προσδοκίες στο λαό, με «θολές» αναφορές για την πορεία των παζαριών της με το κουαρτέτο και σκόπιμη συγκάλυψη του πραγματικού περιεχομένου τους, πρέπει στους εργαζόμενους και τα φτωχά λαϊκά στρώματα να σημάνει πραγματικός ξεσηκωμός, απ' άκρη σ' άκρη της χώρας, στον ιδιωτικό και το δημόσιο τομέα.
Η επιτυχία των απεργιακών κινητοποιήσεων την Πέμπτη 24 Νοέμβρη στο Δημόσιο και στις 8 Δεκέμβρη στον ιδιωτικό τομέα, εκ των πραγμάτων αναδεικνύεται σε κομβικό στοιχείο για την πάλη του λαού ενάντια στο νέο γύρο της αντεργατικής επίθεσης, αλλά και για το πέρασμα στην αντεπίθεση, για τη διεκδίκηση της κάλυψης των σύγχρονων εργατικών - λαϊκών αναγκών.
Παράλληλα, καθώς η κυβέρνηση προαναγγέλλει ήδη την άμεση κατάθεση πολυνομοσχεδίων στη Βουλή, για την ψήφιση αντιλαϊκών προαπαιτούμενων της δεύτερης «αξιολόγησης» μέχρι τις 2 Δεκέμβρη, καθοριστική σημασία έχει η ετοιμότητα του λαού για άμεση απεργιακή απάντηση, κόντρα σε όποιον «αιφνιδιασμό» ενδεχομένως επιχειρήσει να μεθοδεύσει.
Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, οι δυνάμεις του κεφαλαίου που πιστά υπηρετεί, πρέπει να βρουν απέναντί τους σύσσωμη την εργατική τάξη, να νιώσουν τη δύναμή της και την οργή της.
Να σημειωθεί ότι ήδη, μαζί με τους δημόσιους υπαλλήλους, στη μάχη της απεργίας την Πέμπτη 24 Νοέμβρη μπαίνουν και οι ναυτεργάτες, ενώ μαζικές κινητοποιήσεις την ίδια μέρα προετοιμάζουν μαθητές, φοιτητές και σπουδαστές. Στην απεργιακή συγκέντρωση των ταξικών δυνάμεων στην Αθήνα, στην Ομόνοια, στις 10.30 π.μ., καλούν και οι Λαϊκές Επιτροπές στο Δήμο Αθηναίων.

Ενισχύουν και «εκσυγχρονίζουν» τα όπλα του κεφαλαίου απέναντι στους εργαζόμενους

Για την ενίσχυση της κερδοφορίας και της ανταγωνιστικότητας του κεφαλαίου, κυβέρνηση και κουαρτέτο, αφού «καθάρισαν» το πεδίο στο Ασφαλιστικό τον προηγούμενο Μάη με την ψήφιση του νόμου - λαιμητόμου και έβαλαν το νερό στο αυλάκι... της εφαρμογής, τώρα ανανεώνουν την επίθεσή τους, με στόχο να «καθαρίσουν» και το πεδίο των Εργασιακών.
Το πρώτο που επιβεβαιώνεται πλέον ξεκάθαρα είναι ότι η εργασιακή ζούγκλα που διαμορφώθηκε με μεγαλύτερη ένταση μέσα στα χρόνια της καπιταλιστικής κρίσης, μονιμοποιείται «πανηγυρικά», αφού η ανάκαμψη του κεφαλαίου δεν «αντέχει» οποιοδήποτε «πισωγύρισμα» στην αντιλαϊκή επίθεση. Ο μύθος για επαναφορά στις συλλογικές διαπραγματεύσεις του προ μνημονίων καθεστώτος καταρρίπτεται, καθώς ούτε ένα «γιώτα» από τον πυρήνα του αντιδραστικού - αντεργατικού πλαισίου δεν καταργείται. Το αντίθετο, στο συνολικό αντεργατικό οικοδόμημα που έχει ήδη διαμορφωθεί, έρχονται να προστεθούν και νέα βάρβαρα μέτρα υπέρ του κεφαλαίου, να ενισχυθούν και «εκσυγχρονιστούν» τα όπλα των καπιταλιστών και του κράτους τους στον πόλεμό τους κατά των εργατών.
Ποια είναι αυτά τα όπλα;

• Η παραπέρα «ευελιξία» στην αγορά εργασίας, με την επέκταση της εκ περιτροπής εργασίας και της μερικής απασχόλησης, με κρατική στήριξη και επιδότηση μάλιστα, στο όνομα τάχα της αποτροπής των ομαδικών απολύσεων. Σε αυτό το πλαίσιο, η κυβέρνηση προτείνει την επιδότηση από τον ΟΑΕΔ σε εργαζόμενους που αναγκάζονται από την εργοδοσία σε μειωμένο ωράριο, λόγω «προσωρινών οικονομικών δυσχερειών» της επιχείρησης...
• Η πλήρης απελευθέρωση των απολύσεων, με την κατάργηση της διοικητικής έγκρισης, αλλά και την αύξηση του ανώτερου ποσοστού απολύσεων από το 5% στο 10% για τις μεγάλες επιχειρήσεις (άνω των 150 εργαζομένων). Γίνεται και εδώ φανερός ο εμπαιγμός σε βάρος των εργαζομένων, καθώς ενώ για να προωθηθεί η γενίκευση της δυνατότητας «ευελιξίας» και υποαπασχόλησης μέσα στις επιχειρήσεις επικαλούνται την αποτροπή ομαδικών απολύσεων, όταν εξετάζεται το ίδιο το ζήτημα των ομαδικών απολύσεων μεθοδεύεται η αύξηση των ποσοστών και η κατάργηση της διοικητικής έγκρισης για τις περιπτώσεις απολύσεων που ξεπερνούν τα θεσμοθετημένα όρια.
• Η θεσμοθέτηση νέων εμποδίων στη συνδικαλιστική δράση, με παρεμβάσεις στις διατάξεις για τον τρόπο προκήρυξης της απεργίας, στη χρηματοδότηση των συνδικάτων, «αυστηροποίηση» της προστασίας της συνδικαλιστικής δράσης από τις εργοδοτικές αυθαιρεσίες, επαναδιατύπωση του νόμου σχετικά με το λοκ άουτ σε όφελος του εργοδότη.
• Η διατήρηση της ΠΥΣ αρ. 6 του 2012 και όλων των καταστροφικών αποτελεσμάτων που επέφερε στη διαμόρφωση του κατώτερου μισθού και της Εθνικής Γενικής Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας, μαζί με τη διαιώνιση του αίσχους του «υπο-κατώτερου» μισθού σε βάρος της νέας γενιάς.
• Η διάλυση των Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας, που οδήγησε στην υπερίσχυση των επιχειρησιακών σε βάρος των κλαδικών και στην επί της ουσίας επιβολή των ατομικών συμβάσεων, σε βάρος της συλλογικής διαπραγμάτευσης.

Κάλπικοι «σύμμαχοι» και «κεκτημένα»

Την ίδια ώρα που η κυβέρνηση γεμίζει το οπλοστάσιο του κεφαλαίου, επιχειρεί να κουκουλώσει το ταξικό περιεχόμενο των προωθούμενων αναδιαρθρώσεων, να παρουσιάσει ως «συμμάχους» στο λαό το περιβόητο «ευρωπαϊκό κεκτημένο», τον έναν ή τον άλλον ιμπεριαλιστικό οργανισμό, ανάλογα βέβαια και με τις ιδιαίτερες επιδιώξεις της ελληνικής αστικής τάξης.
Χαρακτηριστική είναι η μεθόδευση της κυβέρνησης στο ζήτημα του «υπο-κατώτερου» μισθού. Ενώ δημόσια υποστηρίζει ότι τάσσεται εναντίον του και ισχυρίζεται ότι αυτός «συγκρούεται με τον κοινωνικό χάρτη της ΕΕ», μόλις την περασμένη Τετάρτη έφερε και ψήφισε στην αρμόδια επιτροπή της Βουλής νομοσχέδιο του υπουργείου Δικαιοσύνης που εντάσσει στο ελληνικό Δίκαιο σχετικές οδηγίες της ΕΕ όσον αφορά την «ίση μεταχείριση», το οποίο αναφέρει ρητά: «Κατά παρέκκλιση του άρθρου 2 (σ.σ. περί ίσης μεταχείρισης), δεν συνιστά διάκριση η ειδικώς αιτιολογημένη διαφορετική μεταχείριση λόγω ηλικίας, εφόσον αυτή προβλέπεται στο νόμο προς εξυπηρέτηση σκοπών της πολιτικής της απασχόλησης, της αγοράς εργασίας και της επαγγελματικής κατάρτισης»...
Δηλαδή, η κυβέρνηση εξαπατά ανοιχτά τους εργαζόμενους, αφού ενώ εμφανίζεται να σχίζει τα ρούχα της για τον «υπο-κατώτερο» μισθό των νέων, με το άλλο χέρι νομοθετεί ακριβώς τη μονιμοποίηση και αυτής της πλευράς της εργασιακής ζούγκλας!
Επιβεβαιώνεται ότι η επίκληση των «βέλτιστων ευρωπαϊκών πρακτικών» ρίχνει στάχτη στα μάτια των εργαζομένων, την ίδια ώρα που προαναγγέλλει την ένταση της αντεργατικής επίθεσης στο πλαίσιο της πολιτικής που στύβει τους εργαζόμενους για τα κέρδη και την ανταγωνιστικότητα των καπιταλιστών σε ολόκληρη την Ευρωπαϊκή Ενωση.
Αυτή είναι η στρατηγική που ενώνει όλα τα «πορίσματα» και τα «υπομνήματα» όλων των εμπλεκομένων στα αντιλαϊκά παζάρια, από τα οποία τίποτα θετικό δεν έχει να περιμένει ο λαός.

Αποφασιστικά, με σημαία τις εργατικές - λαϊκές ανάγκες

Μπροστά σε αυτήν την πολιτική, που σαρώνει ό,τι έχει απομείνει από τα εργατικά δικαιώματα, οι εργαζόμενοι έχουν έναν και μόνο δρόμο: Την οργάνωση της πάλης τώρα, ενάντια στα νέα βάρβαρα μέτρα, για την αναπλήρωση των τεράστιων απωλειών των τελευταίων χρόνων και την κάλυψη των σύγχρονων εργατικών - λαϊκών αναγκών.
Απέναντι στο οπλοστάσιο του κεφαλαίου, το αγωνιστικό πλαίσιο που διαμόρφωσαν και στηρίζουν πάνω από 530 συνδικαλιστικές οργανώσεις του ιδιωτικού και δημόσιου τομέα σε όλη τη χώρα απαντάει σε αυτές τις ανάγκες, έρχεται να πλουτίσει τα όπλα της εργατικής τάξης. Με τέτοια όπλα και τέτοιο κριτήριο πρέπει να μπουν άμεσα στη μάχη τα συνδικάτα, εντάσσοντας στις γραμμές τους όσο γίνεται πιο αποφασιστικά νέες δυνάμεις.
Με αυτήν τη σημαία, κρατώντας σταθερό μέτωπο στις δυνάμεις του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού, που σέρνουν τους εργαζόμενους στην παράδοση και στην υποταγή με το σύνθημα της συναίνεσης και της ταξικής ειρήνης, οι απεργίες στις 24 Νοέμβρη και 8 Δεκέμβρη μπορούν να δώσουν μια αποφασιστική απάντηση στην αντεργατική κλιμάκωση, να αφήσουν σημαντικές παρακαταθήκες στην προσπάθεια να βγει η εργατική τάξη στο προσκήνιο, κλιμακώνοντας τους αγώνες της και βάζοντας τη δική της σφραγίδα στις εξελίξεις.