Τώρα μπορούμε να πανηγυρίσουμε.
Μπορούμε να μαζευτούμε οι καλοί της γης, να αγκαλιαστούμε στα συντρίμια του τείχους.
Να ποδοπατήσουμε τα χαλάσματα αυτού που τόσο βίαια μας χώριζε.

Τώρα μπορούμε να γιορτάσουμε.
Πάνε χρόνια τώρα που τέλειωσε η πολιορκία του κακού και άνοιξαν τα διόδια του ελεύθερου κόσμου.
Κι ο κόσμος πια αναπνέει, σκέφτεται και ψωνίζει ελεύθερα.

Τώρα μπορούμε να χαμογελούμε…
Ποζάροντας μπροστά στους ντυμένους φρουρούς που θυμίζουν πως κάποτε η πόλη και ο κόσμος χωρίζονταν στα δυο.

Τώρα μπορούμε να εγκατασταθούμε όπου θέλουμε.
Τώρα οι άστεγοι μπορούν ελεύθερα να επιλέξουν σε ποιο παγκάκι θα κοιμηθούν χωρίς κάποιο τείχος να καθορίζει τον τομέα του. Τώρα το χιόνι σκεπάζει τα σύνορα κι όταν λιώνει τα σκεπάζουν οι απόκληροι νεκροί.

Τώρα κανείς δεν σου επιβάλλει τι θα σπουδάσεις.
Τώρα οι άνθρωποι επιλέγουν ελεύθερα σε ποιο πανεπιστήμιο θα ήθελαν να σπουδάσουν αν είχαν τα χρήματα.

Τώρα κανείς δεν καθορίζει πού θα δουλέψεις.
Τώρα μπορούμε να διαλέγουμε σε ποιο επάγγελμα θα δηλώσουμε άνεργοι.

Τώρα το οχτάωρο γίνεται πράξη.
Κι επεκτείνεται. Οχτάωρο τη βδομάδα, οχτάωρο το μήνα. Τόσο χρειάζεται να δουλέψεις.
Άλλοτε πάλι παίρνει την μορφή προσφοράς. 1+1 δωρεάν την ίδια ημέρα.

Τώρα δεν έχουμε ελλείψεις στα τρόφιμα.
Υπάρχουν τόσες επιλογές που αν είχες χρήματα δεν θα ήξερες τι να πάρεις.
Υπάρχουν και τόσα μπουκάλια αναψυκτικών… Κυρίως άδεια.
Τόσο περίσσευμα για να μαζέψεις απ’ τα σκουπίδια. Και ανακύκλωση και εισόδημα.
Κάθε πέτρα κι ευκαιρία.

Τώρα υπάρχει ανάπτυξη.
Βάλαμε είσοδο σε όσα δεν θάψαμε κι όσα «κρατήσανε» γίναν σουβενίρ.

Τώρα υπάρχει πραγματική ελευθερία λόγου.
Πλουραλισμός. Φασίστες όλων των αποχρώσεων. Μόνο όχι οι κόκκινοι. Ναι βεβαίως και γίνεται και κόκκινοι και φασίστες. Λίγο να το καταλάβεις, και βραβεύεσαι και πληρώνεσαι.

Τώρα δεν χρειάζεται να θυμόμαστε.
Τώρα που ο χρόνος ρίχνει τη σκουριά στο σπαθί που καρφώνει τη σβάστικα και στη μνήμη μας.
Τώρα που είναι τόσο εύκολο να μοιάσει ο θύτης με το θύμα.

Τώρα οι επιστήμες είναι στο απόγειό τους.
Γίνονται εγχειρήσεις καρδιάς, εγκεφάλου και ιστορικής μνήμης σε ρυθμό ρουτίνας.

Τώρα φύγαν οι ξένοι στρατοί.
Οι περισσότεροι… Δικοί μας στρατοί μας προστατεύουν απ’ τους ξένους άοπλους στρατούς.

Τώρα, επιτέλους, εμείς ταξιδεύουμε ελεύθερα.
Με τη δική μας, την ευρωπαϊκή ταυτότητα, που δεν σταματάει σε φράκτες.
Εμείς είχαμε την ευλογία να την έχουμε την ώρα που άλλοι την αγοράζουν ή την πλαστογραφούν.
Μόνο που δεν μας επιβιβάζει σε φουσκωτά. Και που κρίνεται ακατάλληλη τροφή για τα ψάρια…

Τώρα το τείχος έχει γίνει ανάμνηση.
Λίγα κομμάτια στέκουν και θυμίζουν την ύπαρξη του. Τα υπόλοιπα τα κάναμε τουριστικά προϊόντα που σαν ψάρια και ψωμιά του 21ου αιώνα, όσο τα πουλάς τόσο πληθαίνουν.
Το μεγαλύτερο κομμάτι το διώξαμε απ’ την Ευρώπη μας. Προστατεύσαμε μ’ αυτό τα παιδιά της Γάζας. Το παραχωρήσαμε ευγενικά στους γκραφιτάδες της Μέσης Ανατολής για να εξασκούνται.
Με αυτό παίζονται τώρα τα «Παιχνίδια με σύνορα» που πήραν την ώρα του δελτίου κι έχουν για έπαθλο την επιβίωση.
Το ρίξαμε το τείχος και υπογράψαμε τη δήλωση:
Τώρα μπορείτε ελεύθερα να χτίσετε ένα τείχος γύρω από τον καθένα μας