Με κομμένη την ανάσα
Χτες η Ευρώπη περίμενε με κομμένη την ανάσα για το μέλλον της αστικής
δημοκρατίας και την μπόχα που αποπνέει ενώ αποσυντίθεται, τα
αποτελέσματα των αυστριακών εκλογών και του ιταλικού δημοψηφίσματος. Κι η
κατάληξη έμοιαζε κάπως σαν αστείο, ή μάλλον ανέκδοτο: έχω ένα καλό και ένα κακό νέο, από ποιο να ξεκινήσω;
Ή εναλλακτικά: ήταν ένας Ιταλός, ένας Αυστριακός κι ένας Κουβανός. Κι οι Ευρωπαίοι θεωρούσαν δικτάτορα τον τελευταίο, που ανέτρεψε τη δικτατορία του Μπατίστα, ακροδεξιό τον Αυστριακό, που μπορεί όμως να έβγαινε πρόεδρος με δημοκρατικές εκλογές -όπως ένας συμπατριώτης του πριν από καμιά 80αριά χρόνια στη Γερμανία- κι αριστερό το Ρέντσι, που σκεφτόταν να παραιτηθεί, για να πάρει εντολή σχηματισμού νέας κυβέρνησης, για χάρη της Ευρωλάνδης-ευρωζώνης και της ενότητάς της...
Κι η Μανιφέστο του αφιερώνει παραφρασμένο, ένα γνωστό αντάρτικο.
Ανέκδοτο έχουν γίνει ανά τον κόσμο, σε διάφορες χώρες και περιστάσεις,
και τα περιβόητα exit-poll, είτε γιατί ο κόσμος τρολάρει τους
δημοσκόπους, είτε γιατί αυτοί τρολάρουν τον κόσμο και παίρνουν τις
επιθυμίες τους ως πραγματικότητα. Αλλά χτες έκαναν την ανατροπή και
προέβλεψαν σωστά το αποτέλεσμα σε Αυστρία και Ιταλία.
Ανέκδοτο είναι η ανακούφιση των Ευρωπαίων, με την εκλογή ενός φιλελεύθερου προέδρου, με μπόλικη εθνικιστική προεκλογική ρητορεία, που παραπέμπει συνειρμικά στην οργανική ανακούφιση του ανθρώπου, με εξίσου βρώμικα κι άχρηστα υλικά-διαδικασίες. Και ξέρω κάποιους σφους που δεν τους κάθεται πολύ καλά, όταν ακούν στις συγκεντρώσεις και τις ομιλίες των δικών μας τα αιτήματα και οι στόχοι πάλης για "την ανακούφιση των λαϊκών στρωμάτων". Η οποία δε βγάζει πουθενά, όσο δεν πετάμε τους υπαίτιους της κατάστασης στο καζανάκι της ιστορίας.
Ανέκδοτο είναι αυτό που θεωρείται απειλή για την καπιταλιστική Ευρωλάνδη, πχ ένας κωμικός σαν τον Μπέπε Γκρίλο (και το "κίνημα" των πέντε αστέρων, που "απειλεί τα εικοσι-τόσα της ΕΕ) ή ένας ακροδεξιός που υπηρετεί πιστά το σύστημα και τα "ανθρωπιστικά ιδανικά" της ΕΕ στο προσφυγικό.
Αυτό που δεν πρόκειται να πουν ποτέ τα αστικά μέσα είναι ποια συμφέροντα και ποιες (ενδοαστικές) αντιθέσεις βρίσκονται πίσω από πολιτικές δυνάμεις και πρόσωπα -πχ στην Ιταλία όπου ο αντίστοιχος ΣΕΒ φαίνεται διαιρεμένος, παρά την τελική απόφασή του να στηρίξει το ΝΑΙ. Βολεύονται με τις ρηχές, προσωποκεντρικές αναλύσεις, με τις οποίες αντιμετωπίζουν ιστορικά πχ και τον "άφρονα" Χίτλερ. Πού να τρέχεις τώρα να εξηγείς α) πόσα μονοπώλια στήριξαν συνειδητά αυτόν τον "άφρονα" και β) ότι είναι ο πατέρας της σύγχρονης "ενωμένης Ευρώπης" και του εργασιακού μοντέλου που οραματίζεται.
Αντίστοιχο χαρακτήρα έχουν, κατά τη γνώμη μου, οι αναλύσεις περί αριστερής εξόδου της Ιταλίας από την ευρωζώνη, που βασίζονται στην ταξική ανάλυση της ψήφου, το διαχωρισμό μεταξύ Βορρά-Νότου, κτλ. Η ιστορία μπορεί να επαναλαμβάνεται εσαεί ως φάρσα και τραγωδία μαζί, αλλά κάποιοι δε διδάσκονται τίποτα (από την κατάληξη του BRexit, ή το ελληνικό "προδομένο' δημοψήφισμα) και επιμένουν να φαντασιώνονται παντού λαϊκές νίκες. Το ζήτημα δεν είναι προφανώς αν εκφράζεται μια υπολανθάνουσα κι ενστικτώδης συνείδηση εναντίωσης στο διευθυντήριο της ΕΕ, αλλά αν αυτή η συνείδηση μπορεί να αναπτυχθεί και να ανθήσει -αντιφατικά έστω- στα θολά νερά και τα δίχτυα του ευρωσκεπτικισμού.
Κατά τα άλλα, η αστική δημοκρατία γιόρτασε χτες τον ενταφιασμό της στάχτης του Φιντέλ, ελπίζοντας πως θα ενταφιάσει οριστικά μαζί του και την επανάσταση. Κι ας μην της έδωσε αυτός πάτημα για να δέσει την -προειλημμένη- ετυμηγορία της περί "δικτάτορα", εκφράζοντας τη θέληση να μη δοθεί το όνομά του σε κανένα ίδρυμα, οργανισμό, πόλη, κτλ (βλέπε και πρόσφατη ανάρτηση περί προσωπολατρίας).
Αυτό που δεν μπορούν να θάψουν οι θιασώτες της ΕΕ είναι τα χιλιάδες παιδιά που βαφτίζονται με το όνομα του Φιντέλ, προς τιμήν του. Και προπαντός τους Κουβανούς που βγαίνουν στους δρόμους με αυτοσχέδια πλακάτ και το σύνθημα: είμαι Φιντέλ, για να διατρανώσουν πως θα συνεχίσουν το έργο του. Κι αυτό δεν είναι απλώς μια περήφανη, πατριωτική στάση, πατρίδα ή θάνατος (patria o muerte). Αλλά και σε τι πατρίδα βρήκε ο θάνατος το Φιντέλ, τι συνείδηση και ποια αισθήματα εμπνέει στους Κουβανούς αυτή η (σοσιαλιστική) πατρίδα κι η πορεία της.
Στον επίλογο, μια αναφορά στη (δεξιά εφημερίδα) Δημοκρατία που κυκλοφορούσε χτες με ένα βιβλίο των εκδόσεων Πελασγός (εγγύηση για το περιεχόμενο) για τα Δεκεμβριανά -κάτι παρόμοιο είχε και η Εστία. Με άλλα λόγια, γιορτάζουν τη νίκη της "δημοκρατίας" τους (αυτή που κινδυνεύει από τον ακροδεξιό υποψήφιο) κι είναι τουλάχιστον πιο ειλικρινείς από τους αριστερούς υπηρέτες της ίδιας δημοκρατίας και των ίδιων ταξικών συμφερόντων.
Κι όσο για τις εορτάζουσες της χτεσινής επετείου (έναρξη των Δεκεμβριανών), οι Βαρβάρες γιορτάζουν μια φορά το χρόνο, ενώ οι λοιποί βάρβαροι κι η (καπιταλιστική) βαρβαρότητα κάθε μέρα που -την αφήνουμε να- διαιωνίζει την κυριαρχία της.
Ή εναλλακτικά: ήταν ένας Ιταλός, ένας Αυστριακός κι ένας Κουβανός. Κι οι Ευρωπαίοι θεωρούσαν δικτάτορα τον τελευταίο, που ανέτρεψε τη δικτατορία του Μπατίστα, ακροδεξιό τον Αυστριακό, που μπορεί όμως να έβγαινε πρόεδρος με δημοκρατικές εκλογές -όπως ένας συμπατριώτης του πριν από καμιά 80αριά χρόνια στη Γερμανία- κι αριστερό το Ρέντσι, που σκεφτόταν να παραιτηθεί, για να πάρει εντολή σχηματισμού νέας κυβέρνησης, για χάρη της Ευρωλάνδης-ευρωζώνης και της ενότητάς της...
Κι η Μανιφέστο του αφιερώνει παραφρασμένο, ένα γνωστό αντάρτικο.
 |
| Παράγουμε περισσότερα Μπέλα Τσάο απ' όσα μπορούμε να καταναλώσουμε, που λέει κι ο Ζαραλίκος... |
Ανέκδοτο είναι η ανακούφιση των Ευρωπαίων, με την εκλογή ενός φιλελεύθερου προέδρου, με μπόλικη εθνικιστική προεκλογική ρητορεία, που παραπέμπει συνειρμικά στην οργανική ανακούφιση του ανθρώπου, με εξίσου βρώμικα κι άχρηστα υλικά-διαδικασίες. Και ξέρω κάποιους σφους που δεν τους κάθεται πολύ καλά, όταν ακούν στις συγκεντρώσεις και τις ομιλίες των δικών μας τα αιτήματα και οι στόχοι πάλης για "την ανακούφιση των λαϊκών στρωμάτων". Η οποία δε βγάζει πουθενά, όσο δεν πετάμε τους υπαίτιους της κατάστασης στο καζανάκι της ιστορίας.
Ανέκδοτο είναι αυτό που θεωρείται απειλή για την καπιταλιστική Ευρωλάνδη, πχ ένας κωμικός σαν τον Μπέπε Γκρίλο (και το "κίνημα" των πέντε αστέρων, που "απειλεί τα εικοσι-τόσα της ΕΕ) ή ένας ακροδεξιός που υπηρετεί πιστά το σύστημα και τα "ανθρωπιστικά ιδανικά" της ΕΕ στο προσφυγικό.
Αυτό που δεν πρόκειται να πουν ποτέ τα αστικά μέσα είναι ποια συμφέροντα και ποιες (ενδοαστικές) αντιθέσεις βρίσκονται πίσω από πολιτικές δυνάμεις και πρόσωπα -πχ στην Ιταλία όπου ο αντίστοιχος ΣΕΒ φαίνεται διαιρεμένος, παρά την τελική απόφασή του να στηρίξει το ΝΑΙ. Βολεύονται με τις ρηχές, προσωποκεντρικές αναλύσεις, με τις οποίες αντιμετωπίζουν ιστορικά πχ και τον "άφρονα" Χίτλερ. Πού να τρέχεις τώρα να εξηγείς α) πόσα μονοπώλια στήριξαν συνειδητά αυτόν τον "άφρονα" και β) ότι είναι ο πατέρας της σύγχρονης "ενωμένης Ευρώπης" και του εργασιακού μοντέλου που οραματίζεται.
Αντίστοιχο χαρακτήρα έχουν, κατά τη γνώμη μου, οι αναλύσεις περί αριστερής εξόδου της Ιταλίας από την ευρωζώνη, που βασίζονται στην ταξική ανάλυση της ψήφου, το διαχωρισμό μεταξύ Βορρά-Νότου, κτλ. Η ιστορία μπορεί να επαναλαμβάνεται εσαεί ως φάρσα και τραγωδία μαζί, αλλά κάποιοι δε διδάσκονται τίποτα (από την κατάληξη του BRexit, ή το ελληνικό "προδομένο' δημοψήφισμα) και επιμένουν να φαντασιώνονται παντού λαϊκές νίκες. Το ζήτημα δεν είναι προφανώς αν εκφράζεται μια υπολανθάνουσα κι ενστικτώδης συνείδηση εναντίωσης στο διευθυντήριο της ΕΕ, αλλά αν αυτή η συνείδηση μπορεί να αναπτυχθεί και να ανθήσει -αντιφατικά έστω- στα θολά νερά και τα δίχτυα του ευρωσκεπτικισμού.
* * *
Κατά τα άλλα, η αστική δημοκρατία γιόρτασε χτες τον ενταφιασμό της στάχτης του Φιντέλ, ελπίζοντας πως θα ενταφιάσει οριστικά μαζί του και την επανάσταση. Κι ας μην της έδωσε αυτός πάτημα για να δέσει την -προειλημμένη- ετυμηγορία της περί "δικτάτορα", εκφράζοντας τη θέληση να μη δοθεί το όνομά του σε κανένα ίδρυμα, οργανισμό, πόλη, κτλ (βλέπε και πρόσφατη ανάρτηση περί προσωπολατρίας).
Αυτό που δεν μπορούν να θάψουν οι θιασώτες της ΕΕ είναι τα χιλιάδες παιδιά που βαφτίζονται με το όνομα του Φιντέλ, προς τιμήν του. Και προπαντός τους Κουβανούς που βγαίνουν στους δρόμους με αυτοσχέδια πλακάτ και το σύνθημα: είμαι Φιντέλ, για να διατρανώσουν πως θα συνεχίσουν το έργο του. Κι αυτό δεν είναι απλώς μια περήφανη, πατριωτική στάση, πατρίδα ή θάνατος (patria o muerte). Αλλά και σε τι πατρίδα βρήκε ο θάνατος το Φιντέλ, τι συνείδηση και ποια αισθήματα εμπνέει στους Κουβανούς αυτή η (σοσιαλιστική) πατρίδα κι η πορεία της.
Στον επίλογο, μια αναφορά στη (δεξιά εφημερίδα) Δημοκρατία που κυκλοφορούσε χτες με ένα βιβλίο των εκδόσεων Πελασγός (εγγύηση για το περιεχόμενο) για τα Δεκεμβριανά -κάτι παρόμοιο είχε και η Εστία. Με άλλα λόγια, γιορτάζουν τη νίκη της "δημοκρατίας" τους (αυτή που κινδυνεύει από τον ακροδεξιό υποψήφιο) κι είναι τουλάχιστον πιο ειλικρινείς από τους αριστερούς υπηρέτες της ίδιας δημοκρατίας και των ίδιων ταξικών συμφερόντων.
Κι όσο για τις εορτάζουσες της χτεσινής επετείου (έναρξη των Δεκεμβριανών), οι Βαρβάρες γιορτάζουν μια φορά το χρόνο, ενώ οι λοιποί βάρβαροι κι η (καπιταλιστική) βαρβαρότητα κάθε μέρα που -την αφήνουμε να- διαιωνίζει την κυριαρχία της.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου