Ο «ελεύθερος κόσμος» τους...

Ο «ελεύθερος κόσμος» τους...

Eurokinissi

Ακούγοντας τις προηγούμενες μέρες όλες αυτές τις κορόνες για τον «ελεύθερο κόσμο» και την επίθεση στο σοσιαλισμό και την επανάσταση με αφορμή το θάνατο του Φιντέλ Κάστρο, δεν μπορεί παρά να σκεφτεί κάποιος που έχει ζήσει όλη του τη ζωή όχι στην Κούβα, αλλά στο δικό τους «ελεύθερο κόσμο».

Να σκεφτεί ότι την περασμένη βδομάδα, τέτοια μέρα, ξεκινούσαμε την ανασκόπηση με την είδηση του θανάτου μιας γυναίκας και των τραυματισμών πολλών ακόμα προσφύγων στον καταυλισμό της Μόριας, από φωτιά που ξέσπασε σε σκηνή, ύστερα από έκρηξη φιάλης υγραερίου. Ηταν βράδυ Πέμπτης 24 Νοέμβρη.
Ακριβώς μια βδομάδα μετά, το πρωί της περασμένης Πέμπτης, μια 38χρονη λογίστρια έχανε τη ζωή της σε επιχείρηση εστίασης στο κέντρο της Αθήνας και πέντε ακόμα άτομα τραυματίζονταν από έκρηξη που έγινε στο υπόγειο του καταστήματος, στη διάρκεια εργασιών με χρήση φλόγας. Τραγική ειρωνεία; Οχι βέβαια. «Παράπλευρες απώλειες» στον «πόλεμο» για την ανταγωνιστικότητα και την κερδοφορία του κεφαλαίου. Της «ελευθερίας» της ξέφρενης κούρσας του κεφαλαίου για το μέγιστο κέρδος.
Αυτήν την ελευθερία υπηρετούν πιστά οι αστικές κυβερνήσεις κάθε απόχρωσης. Πόσοι άραγε υποψιάζονται ότι πίσω από την ψήφιση δυο νόμων τη βδομάδα που μας πέρασε, για τη διευκόλυνση της επιχειρηματικής δράσης, κρύβονται νέοι κίνδυνοι για την υγεία και την ασφάλεια των εργαζομένων και ότι προγράφονται τα επόμενα θύματα στους χώρους δουλειάς; Κι όμως, αυτό συμβαίνει...
Με τους νόμους αυτούς, αίρονται στοιχειώδεις προϋποθέσεις για τη σύσταση και λειτουργία μιας επιχείρησης, στο όνομα του να απαλειφθεί η γραφειοκρατία που εμποδίζει την επιχειρηματικότητα. Ανάμεσα σε άλλα, καταργείται η πιστοποίηση της πυρασφάλειας, ενώ άλλες αρμοδιότητες περνάνε σε ιδιωτικές εταιρείες. Οπως πριν από μερικά χρόνια, οι υπηρεσίες γιατρού εργασίας και τεχνικού ασφάλειας πέρασαν στις λεγόμενες ΕΞΥΠΠ (Εξωτερική Υπηρεσία Προστασίας - Πρόληψης), με αποτέλεσμα το κεφάλαιο να είναι ταυτόχρονα ελεγκτής και ελεγχόμενος.
Του ίδιου φυράματος, όμως, είναι και η τροπολογία με την οποία έκανε το ντεμπούτο της στη Βουλή η νέα υπουργός Εργασίας, απελευθερώνοντας πλήρως τη δράση των ιδιωτικών γραφείων ευρέσεως εργασίας, δηλαδή των σύγχρονων δουλεμπορικών. Ενα θέμα που μόνο ο «Ριζοσπάστης» ανέδειξε και μάλιστα από την πρώτη σελίδα. Αν μη τι άλλο, η συγκεκριμένη ρύθμιση δίνει ξεκάθαρο στίγμα για το πώς σκοπεύει η κυβέρνηση να κλείσει τη δεύτερη «αξιολόγηση» και ειδικά τα Εργασιακά.

Ελευθερία στην εξαπάτηση...

Στον «ελεύθερο κόσμο» τους μπορεί να ψηφίζεις όσα διαφορετικά κόμματα θέλεις, όμως είναι σίγουρο ότι όποια κυβέρνηση κι αν βγει, όποια κοινοβουλευτική πλειοψηφία κι αν διαμορφωθεί, αυτή θα υπηρετεί πιστά τη στρατηγική του κεφαλαίου. Είσαι ελεύθερος να ψηφίζεις και να αναδεικνύεις κυβερνήσεις, κόμματα που θα σε εξαπατήσουν, θα σε κοροϊδέψουν κατάμουτρα, θα παίξουν με τον πόνο και τις προσδοκίες σου, θα σε εκβιάσουν προκειμένου να αποδεχτείς την αντιλαϊκή πολιτική. Ετσι λοιπόν και η βδομάδα που πέρασε ήταν για την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ βδομάδα προετοιμασίας, για να σερβίρει τα μέτρα που - όπως όλα δείχνουν - θα συμφωνήσει με το κουαρτέτο. Σε προηγούμενες φάσεις της διαπραγμάτευσης, ο εκβιασμός για να αποδεχτεί ο λαός τα μέτρα, στηριζόταν στη δόση από τα δάνεια, που αν δεν έρχονταν στην ώρα της, η χώρα κινδύνευε να χρεοκοπήσει, όπως φώναζαν τα επιτελεία.
Τώρα που οι χρηματοδοτικές ανάγκες δεν είναι άμεσες, η κυβέρνηση εξαντλεί την ευρηματικότητά της για να εμπνεύσει στο λαό τον ίδιο ενθουσιασμό που αισθάνεται το κεφάλαιο, για το γεγονός ότι η διαπραγμάτευση μπορεί και να τελειώσει στην ώρα της. Από τη μια χρησιμοποιεί απειλές ότι τυχόν καθυστερήσεις οδηγούν σε περιπέτειες και από την άλλη επιστρατεύει το δέλεαρ της ρύθμισης του χρέους και της «ποσοτικής χαλάρωσης», σαν να πρόκειται ο λαός να κερδίσει κάτι απ' όλα αυτά.

Ελευθερία στην καπιταλιστική εκμετάλλευση...

Μιλώντας για την ουσία, η επομένη της «αξιολόγησης» σε ό,τι αφορά τα Εργασιακά, περιγράφεται με δυο μόνο λέξεις: Περισσότερη ευελιξία. Και μάλιστα παντού. Περισσότερη ευελιξία για το κεφάλαιο να επιλέξει ποια σύμβαση εργασίας το βολεύει: Κλαδική, επιχειρησιακή, ατομική; Αλλά και ποιο ωράριο καλύπτει καλύτερα τις ανάγκες της κερδοφορίας του. Δηλαδή, ακόμα μεγαλύτερη ένταση της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης. Την ελευθερία των ιδιοκτητών μέσων παραγωγής, που αποτελούν τη μειοψηφία, να «κλέβουν» νόμιμα τη δουλειά της μεγάλης λαϊκής πλειοψηφίας, την περιφρουρούν με κάθε μέσο οι αστικοί θεσμοί και ταυτόχρονα παίρνουν όλα τα πολιτικά μέτρα για να την ενισχύουν, για να νιώθει το κεφάλαιο ακόμα πιο ελεύθερο...
Ευελιξία στην εργοδοσία να επιλέξει αν θα κάνει ομαδικές απολύσεις, ή θα επιβάλει γενικευμένο καθεστώς υποαπασχόλησης, με τα έξοδα πληρωμένα από το κράτος, δηλαδή από τους ίδιους τους εργαζόμενους και τα λαϊκά στρώματα.
Ευελιξία όμως και στις επιλογές που δίνονται στον εργοδότη για να αντιμετωπίσει μια απεργία: Θα πάει στα δικαστήρια για να τη βγάλει με συνοπτικές διαδικασίες και για τυπικούς λόγους παράνομη και καταχρηστική; Θα απολύσει τους πρωτοπόρους συνδικαλιστές, κάνοντας χρήση της μειωμένης συνδικαλιστικής προστασίας, όπως συζητιέται στη διαπραγμάτευση με το κουαρτέτο; `Η θα κηρύξει έμμεσα «λοκ άουτ», αρνούμενος να πληρώσει όποιον εργαζόμενο δεν συμμετέχει στην απεργία, με την κάλυψη της (αστικής) Δικαιοσύνης;

Ελευθερία στον ανταγωνισμό μέχρι θανάτου...

Οι εξελίξεις στη γειτονιά μας, που μυρίζει μπαρούτι ιδιαίτερα στο Κυπριακό και στις ελληνοτουρκικές σχέσεις, αποδεικνύουν ότι ο μέχρι θανάτου ανταγωνισμός των μονοπωλιακών ομίλων για μοίρασμα αγορών φέρνει κοντά επικίνδυνες για τους λαούς εξελίξεις. Τα αστικά κράτη οργανώνουν και συμμετέχουν σε ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις και πολέμους για να υπερασπίσουν την ελευθερία τους και τα δικαιώματά τους στο ξεζούμισμα των εργαζομένων.
Δεν πρόλαβε να ανακοινωθεί το «αδιέξοδο» στις συνομιλίες για το Κυπριακό στην Ελβετία και οι εκβιασμοί χτύπησαν «κόκκινο»: Αποδοχή του διχοτομικού σχεδίου ή ντε φάκτο διχοτόμηση. Αμεση επανέναρξη των συνομιλιών, αλλιώς θα «εκπυρσοκροτήσει» το Κυπριακό και το ωστικό του κύμα θα διασχίσει το Αιγαίο και θα φτάσει μέχρι τη Θράκη. Τουρκικές απειλές και αμερικανικές προειδοποιήσεις για «θερμά επεισόδια».
Και μέσα σε όλα αυτά, η «πολυδιάστατη» εξωτερική πολιτική της κυβέρνησης, που επιδεικνύει τη «σταθερότητα» της χώρας ως το μεγάλο «αβαντάζ» για να διεκδικήσει αναβάθμιση στη γεωπολιτική σκακιέρα. Το πόσο εύθραυστη είναι αυτή η «σταθερότητα» και με ποιους όρους επιβάλλεται στο λαό, δεν είναι δύσκολο να το καταλάβει κανείς. Αρκεί να δει το ναρκοπέδιο που ανοίγεται μπροστά του από την ολοένα και μεγαλύτερη εμπλοκή της χώρας στα σχέδια του ευρωατλαντικού άξονα.
Τέτοιο ρόλο έχει αναλάβει η κυβέρνηση και στο Κυπριακό. Δεν είναι τυχαία τα «καλά λόγια» που είχε να πει για το έργο της ο Αμερικανός πρέσβης σε συνέντευξή του την περασμένη Κυριακή, αποκαλύπτοντας ότι στα ζητήματα που ενδιαφέρουν τις ΗΠΑ, υπάρχει πλήρης ταύτιση απόψεων με την κυβέρνηση. Οτι η βάση της Σούδας, που έχει μεγάλη σημασία για τη στρατιωτική δράση του ΝΑΤΟ στην περιοχή, σε συνδυασμό με το ρόλο που καλείται να παίξει η χώρα ως κόμβος στην «ενεργειακή διαφοροποίηση» της Ευρώπης, είναι τα «εχέγγυα» της σταθερότητας σε ένα περιβάλλον που μοιάζει με κινούμενη λάβα.

«Ευτυχώς που δεν γίναμε Κούβα!»

Κλείνουμε την ανασκόπηση με το γεγονός που διέτρεξε και σημάδεψε ολόκληρη τη βδομάδα και με το οποίο άλλωστε ξεκινήσαμε. Το θάνατο του ιστορικού ηγέτη της Κουβανικής Επανάστασης Φιντέλ Κάστρο, τον οποίο αποχαιρετάει σήμερα ο λαός της Κούβας και οι λαοί σε όλον τον κόσμο. Ο Φιντέλ Κάστρο άφησε το στίγμα του στην Ιστορία του παγκόσμιου κομμουνιστικού - επαναστατικού κινήματος όσο ζούσε, γι' αυτό ο θάνατός του απασχόλησε τόσο τους απολογητές του καπιταλισμού.
Οσα γράφτηκαν αυτές τις μέρες, για τον «τύραννο» και «δικτάτορα» Κάστρο, για το «ανελεύθερο» και «καταπιεστικό» καθεστώς της Κούβας, δεν δείχνουν μόνο το μίσος της αστικής τάξης για ένα λαό που χάραξε επαναστατικά το δικό του δρόμο με τη στήριξη της Σοβιετικής Ενωσης και των άλλων σοσιαλιστικών κρατών, αλλά κυρίως το φόβο τους ότι το τέλος της Ιστορίας που με σιγουριά διακήρυξαν μετά την αντεπανάσταση το 1990 - '91, μπορεί να μην ήταν τέτοιο.
Ευτυχώς που δεν γίναμε Κούβα! Ευτυχώς, λένε, που νίκησε ο καπιταλισμός και έτσι συνεχίζουν οι εργαζόμενοι να μην ξέρουν τι θα τους ξημερώσει αύριο, να παίζουν ακόμα και τη ζωή τους κορόνα - γράμματα στα νέα εργασιακά κάτεργα, να ζουν με πετσοκομμένες ανάγκες, να στερούνται βασικά δικαιώματα, οι νέοι να μην μπορούν να σχεδιάσουν το μέλλον τους, να κινδυνεύουν να δώσουν το αίμα τους για τους ιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς.
Φανερώνουν έτσι πιο καθαρά τον ταξικό χαρακτήρα που δίνουν οι ίδιοι στις έννοιες ελευθερία και δημοκρατία. Ελευθερία και δημοκρατία είναι γι' αυτούς τους καπιταλιστές ό,τι υπερασπίζεται το δικαίωμά τους στην εκμετάλλευση, ό,τι υπερασπίζεται την καπιταλιστική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής. Ομως, η απελευθέρωση των εργαζομένων προϋποθέτει το τέλος της εκμετάλλευσης και της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας, τη στέρηση λοιπόν της ελευθερίας τους. Γι' αυτό βγάζουν αφρούς, γιατί ξέρουν ότι μπορεί να ζούμε σε περίοδο αντεπανάστασης, μπορεί οι παλιές γενιές των επαναστατών να φεύγουν, όμως η ζωή θα φέρει μπροστά νέες εξελίξεις, θα φέρει στην ημερήσια διάταξη την αναγκαιότητα και τη δυνατότητα οι λαοί, οι εργαζόμενοι να παλέψουν για το σοσιαλισμό - κομμουνισμό.

Την Πέμπτη έχουμε απεργία

Η βδομάδα που έρχεται, είναι βδομάδα πανεργατικής πανελλαδικής απεργίας. Οι μέρες που απομένουν μέχρι την Πέμπτη, είναι κρίσιμες για την επιτυχία της. Οι εξελίξεις βοηθούν να ανοίξει πιο θαρρετά η συζήτηση στους χώρους δουλειάς για το ποια διέξοδος και ποια προοπτική χρειάζεται να ανοίγει μέσα από κάθε μικρή και μεγάλη μάχη. Στην επόμενη στροφή παραμονεύουν κίνδυνοι που απαιτούν ετοιμότητα, επαγρύπνηση και εγρήγορση από το λαό και το κίνημα. Οχι μόνο για να δοθεί απάντηση στην επίθεση του κεφαλαίου που μεγαλώνει, αλλά και για να μη χύσει ο λαός το αίμα του για τα ιμπεριαλιστικά συμφέροντα.