Η αλήθεια για τις ομαδικές απολύσεις

Η αλήθεια για τις ομαδικές απολύσεις

Αύριο Τετάρτη, 21 Δεκέμβρη, αναμένεται - σύμφωνα με πληροφορίες - η έκδοση της απόφασης του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου για την υπόθεση των ομαδικών απολύσεων των εργαζομένων στα «Τσιμέντα Χαλκίδας», μετά από προσφυγή της πολυεθνικής «Lafarge» και την αποστολή προδικαστικών ερωτημάτων από το Συμβούλιο της Επικρατείας. Το ζήτημα των ομαδικών απολύσεων είναι από τα κεντρικά στη διαπραγμάτευση για τα Εργασιακά και σίγουρα δεν συζητιέται «στο κενό», παρά το μελάνι της παραπληροφόρησης που έχει ρίξει η κυβέρνηση, διανθισμένο με λεονταρισμούς.
Η ευελιξία στην αγορά εργασίας, με τη βούλα νόμων του κράτους, έχει φτάσει σε τέτοιο σημείο που οι επιχειρήσεις απολύουν ήδη «κατά βούληση», καθώς ένα μεγάλο μέρος των συμβάσεων είναι ούτως ή άλλως ορισμένου χρόνου. Οπως προκύπτει από τα τελευταία στοιχεία του πληροφοριακού συστήματος «Εργάνη», το 11μηνο Γενάρης - Νοέμβρης 2016 έγιναν 1.862.710 απολύσεις, όσος δηλαδή ήταν περίπου ο αριθμός των μισθωτών με σχέση Ιδιωτικού Δικαίου την ίδια περίοδο!
Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι οι καπιταλιστές έχουν ήδη στα χέρια τους τα απαραίτητα εργαλεία, ώστε να προσαρμόζουν τον αριθμό των εργατών στις ανάγκες της κερδοφορίας τους, χωρίς ιδιαίτερους περιορισμούς. Από τον τεράστιο αυτό αριθμό απολύσεων, 1.059.001 ήταν αποτέλεσμα καταγγελιών συμβάσεων αορίστου χρόνου, ή λήξης συμβάσεων ορισμένου χρόνου. Οι υπόλοιπες 803.709 απολύσεις ήταν - σύμφωνα με τους δικούς τους ορισμούς - «οικειοθελείς αποχωρήσεις». Σημειώνεται επίσης πως από τις απολύσεις που έγιναν τον περασμένο Νοέμβρη, το 46,6% ήταν εξαιτίας της λήξης συμβάσεων ορισμένου χρόνου. Δηλαδή, απολύθηκαν, χωρίς οι εργοδότες τους να επιβαρυνθούν ούτε με ένα ευρώ!

***

Τα στοιχεία αυτά αποκτούν ξεχωριστή αξία, ενόψει της απόφασης του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου. Οπως έχει σημασία να θυμηθούμε και τι εισηγούνταν ο εισαγγελέας του Δικαστηρίου, όταν τον περασμένο Σεπτέμβρη εκδικάστηκε η υπόθεση: «Κατά πάγια νομολογία του Δικαστηρίου, το άρθρο 49 της Συνθήκης Λειτουργίας της ΕΕ απαγορεύει τους περιορισμούς στην ελευθερία εγκαταστάσεως, ήτοι, κάθε εθνικό μέτρο το οποίο ενδέχεται να παρακωλύσει ή να καταστήσει λιγότερο ελκυστική την άσκηση, από τους υπηκόους της Ενωσης, της ελευθερίας εγκαταστάσεως που εγγυάται η ΣΛΕΕ (...) Η απαίτηση προηγούμενης εγκρίσεως (σ.σ. των ομαδικών απολύσεων) συνιστά κατ' αρχήν τέτοιον περιορισμό (...) η επίμαχη ρύθμιση περιορίζει την ελευθερία της εργοδότριας επιχειρήσεως να προβαίνει σε ομαδικές απολύσεις, ορίζοντας ότι, εφόσον δεν τηρηθεί η ρύθμιση αυτή, οι απολύσεις είναι άκυρες».
Ούτε λίγο, ούτε πολύ, ο εισαγγελέας επαληθεύει ότι ακρογωνιαίος λίθος των συνθηκών και των οδηγιών της ΕΕ είναι η ανεμπόδιστη δράση του κεφαλαίου, προκειμένου να διασφαλίζεται η κερδοφορία του. Από αυτήν την άποψη, κρίνεται η ελληνική νομοθεσία για τις ομαδικές απολύσεις, με στόχο να παραμεριστούν και οι ελάχιστοι περιορισμοί που αποθαρρύνουν σήμερα τις επιχειρήσεις να μετεγκατασταθούν, να συγχωνευθούν, να μεταπωληθούν, ακόμα και να κλείσουν, προκειμένου να μεταφερθούν κεφάλαια σε άλλο κλάδο ή και σε άλλη χώρα. Αυτό είναι, άλλωστε, και το ζουμί της ευρωπαϊκής Οδηγίας για τις ομαδικές απολύσεις, με την οποία καλείται να συμμορφωθεί η ελληνική νομοθεσία.

***

Ποια ήταν η (αυτονόητη) θέση της ελληνικής κυβέρνησης απέναντι σε όλα αυτά; Οτι θα συμμορφωθεί με την απόφαση του ευρωπαϊκού δικαστηρίου. Πρόκειται, βέβαια, για θέση που δεν κρίνεται στη διαπραγμάτευση. Στόχος της κυβέρνησης είναι η ανάκαμψη της οικονομίας, με ενθάρρυνση των επενδύσεων από το κράτος και στήριξη της «ανταγωνιστικότητας» των επιχειρήσεων με κάθε τρόπο. Ως προς αυτό, είναι αποκαλυπτικός ο νόμος που ψήφισε πρόσφατα η Βουλή για τη διευκόλυνση της επιχειρηματικότητας, όπου αίρονται και οι ελάχιστοι περιορισμοί στην ίδρυση μιας επιχείρησης, όπως η υποχρέωση να έχει πιστοποιηθεί από τις αρμόδιες αρχές για ζητήματα πυρασφάλειας, υγιεινής και ασφάλειας κ.ά.
Γι' αυτό οι δηλώσεις της υπουργού Ε. Αχτσιόγλου μόλις προχτές ότι «αντιστεκόμαστε στην απελευθέρωση των ομαδικών απολύσεων» είναι άλλη μια κυβερνητική πρόκληση απέναντι στους εργαζόμενους, οι οποίοι δεν έχουν τίποτα θετικό να περιμένουν, καθώς τόσο η κυβέρνηση, όσο και το κουαρτέτο, μαζί και τα ευρωπαϊκά δικαστήρια και όλο το πλέγμα των ευρωενωσιακών οδηγιών και συνθηκών είναι στην αντίπερα όχθη. Είναι αυτοί που συντονίζουν την επίθεση κατά των εργατικών δικαιωμάτων για λογαριασμό των μονοπωλιακών ομίλων. Σε αυτό το «επιτελείο», που καθοδηγεί την αντεργατική επίθεση, οι εργάτες πρέπει να στρέψουν τα πυρά τους χωρίς την ελάχιστη διάκριση και τον παραμικρό δισταγμό.

Γ. ΖΑΧ.