Ο Φλεβάρης κι αν φλεβίσει...
Α. Καλοκαίρι θα μυρίσει;
Β. Τα μνημόνια θα σκίσει;
Γ. Λαιμητόμο θα ψηφίσει;
Δ. Κίνημα γερό θα αρχίσει;
Συνδυασμός των παραπάνω; Ή μήπως θα τα αφήσουν μέχρι να έρθει ο Μάρτης-γδάρτης και καλός παλουκοκάφτης λαϊκών κατακτήσεων και δικαιωμάτων, όταν θα κλείσει και το μέτωπο με τα μπλόκα, με τους αγρότες στα χωράφια τους;
Κι όμως, χτες παρά τη συννεφιά και την ελαφρά επιδείνωση του καιρού, ήταν σα να είχε φλεβίσει και να μπαίνει η Άνοιξη για το κίνημα, κάτι από τις καλύτερες στιγμές του πρόσφατου (αλλά τόσο μακρινού) παρελθόντος.
Υπολογίζω πως η χτεσινή απεργιακή συγκέντρωση του ΠΑΜΕ (αλλά και των άλλων αθροιστικά) ήταν η μεγαλύτερη της τελευταίας τετραετίας, από το Φλεβάρη του 12', όταν και μπήκαμε σε προεκλογική περίοδο διαρκείας, με τα κανάλια να παίζουν πλάνα του Παπαδήμου στη βουλή και φόντο τα φλεγόμενα κτίρια στο κέντρο της πρωτεύουσας, αντί για τις ογκώδεις διαδηλώσεις.
Σε κάποιες πόλεις μάλιστα, οι συγκεντρώσεις θύμισαν και προσέγγισαν το ιστορικό υψηλό της 5ης Μάη του 2010 (με την προβοκάτσια της Μαρφίν) και της 19ης Οκτώβρη του 11' -μία μέρα πριν απ' τη δολοφονική επίθεση στα μπλοκ του ΠΑΜΕ και το θάνατο του Κοτζαρίδη. Τηρουμένων των αναλογιών δηλ, χτες τη βγάλαμε σχεδόν καθαρή, με λίγα χημικά για το έθιμο και την επίθεση στο δημοσιογράφο του 9,84 την ώρα που έβγαινε στον αέρα.
Αυτό που μένει ωστόσο ως παρακαταθήκη και δυναμική από χτες, είναι αυτή η αισιόδοξη γενική αίσθηση πως το λαϊκό κίνημα ξυπνάει από την εκλογική νάρκη του και ξεκινάει από το ίδιο σημείο όπου είχε σταματήσει το 12'. Κι η ελπίδα, αφού μπήκε για ένα διάστημα στην κατάψυξη, αφού κρύφτηκε στο παχνί σαν το Ντορή και βαυκαλίστηκε με εύκολες λύσεις από τα πάνω, ξαναβρέθηκε χτες μαζικά και θαρρετά στο δρόμο, ενάντια σε όσους την καπηλεύτηκαν.
Οι οποίοι, παρεμπιπτόντως, λύσσαξαν χτες. Καταρχάς πολλοί Συριζαίοι τουιτεράδες ακολούθησαν γραμμή Κουρή για "νέο βρώμικο 89'" και ανίερες συμμαχίες με τους φασίστες (που παραδόξως δεν τους είχαν δει ποτέ στις πλατείες). Για γραβατάκηδες αυτή τη φορά δε μίλησαν. Ενώ η νέα πετριά που έχουν φάει είναι ότι ο Τσίπρας είναι κάτι σαν σύγχρονος Αγιέντε (Αγιέντε-Αγιέντε, να είσαι εσύ και να μην είμαι εγώ) που προσπαθούν να το ρίξουν σκοτεινές δυνάμεις.
Γράφει πχ κάποιος στο τουίτερ για την ιστορική συμμετοχή των νταλικέρηδων στην απεργία (μέχρι και τα γραφεία τελετών πήραν απόφαση) και σχολιάζει ο κατρουλής Κυρίτσης: όχι και ιστορική, κι επί Αγιέντε είχαν κατέβει.
Για να συμπληρώσει αλλού ο Βερναρδάκης πως κι επί Αγιέντε υπήρχαν μαζικές λαϊκές κινητοποιήσεις εναντίον του. Οι οποίες φαντάζομαι φώναζαν: obrero (te) puedes sin patrones (εργάτη μπορείς χωρίς αφεντικά).
Σαν τα ισπανικά που μας μίλησε στη συγκέντρωση ο περουβιάνος Σάντσο Πάντσο, γγ της ΠΣΟ.
-Της ποιας;
-Της ΠΣΟ!
-Ψωμί, παιδεία, ελευθερία;
-ΠΣΟ λέμε!
-Ψόφο κακό στα αφεντικά;
-Της Παγκόσμιας Συνδικαλιστικής Ομοσπονδίας ρε σφε...
Από διεθνιστικές νότες (που έφτιαχναν ολόκληρο κονσέρτο χτες) κρατάμε και το μήνυμα αλληλεγγύης του Σωματείου εργαζομένων στο Πανεπιστήμιο της Μινεσότα!
Εξίσου εξωτικές βέβαια ήταν και κάποιες εγχώριες παρουσίες, όπως πχ το Σωματείο ελαφρών φορτηγών, που κατέβηκε με ένα πανό, όπου είχε γράψει και τη διεύθυνσή του: Ιωαννίνων 6, στον Κολωνό. Κι από κάτι τέτοια μικρά μπορείς να καταλάβεις ότι κατεβαίνουν μαζικά στο δρόμο νέες δυνάμεις, που συμμετέχουν ίσως πρώτη φορά σε απεργιακές κινητοποιήσεις. Αλλά δε βαριέσαι, κι επί Αγιέντε αυτό γινόταν.
Te voy a vengar, como un camion loco...
(Θα σε εκδικηθώ, σαν τρελό φορτηγό)
Εκτός από άπειρες όμως ήταν κι άπειρες από αριθμητική άποψη οι μάζες. Από Ομόνοια μέχρι Στύλους του Ολυμπίου Διός έφταναν σε κάποια στιγμή τα μπλοκ μας, όπως ανακοινώθηκε από τα μεγάφωνα. Ενώ οι χαιρετισμοί κι οι ομιλίες ξεκίνησαν, ενώ ακόμα συνεχιζόταν η πορεία, πριν καν προλάβουν να μπουν όλοι στην Πλατεία.
Τι άλλο κρατάμε από χτες;
Την κλαστική αστυνομική λωρίδα στο ύψος της Μεγάλης Βρετανίας, λες και -αν θέλουμε- δεν έχουμε τρόπο και τεχνογνωσία να σκάψουμε από κάτω και να φτάσουμε υπογείως στο κτίριο. Και να βγει μετά ο Γλέζος να πει πως ήταν ο ιθύνων νους της επιχείρησης.
Συνειρμικά, μιας και είπα Γλέζος, να πούμε πολλά μπράβο στο σφο/συναγωνιστή που σε κάποια επαρχιακήπόλη (δε θυμάμαι ποια. Μετς; Πουέρτο Ρίκο;) σκαρφάλωσε και κατέβασε τη σημαία της ΕΕ έξω από κάποιο δημόσιο κτίριο.
-Τη συγκέντρωση της ΓΣΕΕ στην Κλαυθμώνος, που την είδαμε από Πανεπιστημίου, καθώς περνούσαμε, κι όταν την πετύχαμε, έπαιζε από Λένον το Give Peace A Chance! Κοινωνική ειρήνη κι οι ταξικές συνειδήσεις στα κάγκελα!
Αυτή ήταν πάντως η μαζικότερη απεργιακή συγκέντρωση της ΓΣΕΕ, εδώ και πολύ καιρό, όχι γιατί κυνήγησε να την οργανώσει, αλλά γιατί είχε τα μπλοκ των επίσημων φορέων που πλήττονται: τεχνικά επιμελητήρια, δικηγορικοί κι ιατρικοί σύλλογοι, κοκ. Όσο για το Μουσείο, μπορούσε (κι έχει υπάρξει) και καλύτερα.
Συνδετικός κρίκος μεταξύ των δύο ήταν τα μπλοκ της ΛαΕ (κι οι εισοδιστές Σεκίτες) και πρώτη μούρη η Ραχήλ με αθλητική φόρμα, γιατί είναι μπαρουτοκαπνισμένη στον αγώνα και δε θα πήγαινε ποτέ με δωδεκάποντο τακούνι να πατήσει (την Τροπολιτσά και) την πύλη του Υπουργείου. Θυμήθηκαν μάλιστα και τα αγανακτισμένα συνθήματα με το ελικόπτερο: να δούμε στο ελικόπτερο Αλεξη ποιος θα μπει. Βρε ΟΥΣΤ!
Μπροστά, προς την κεφαλή της ενιαίας πορείας, ήταν ένα πανό των αγροτών της Λοκρίδας, με αρχαιοελληνικούς χαρακτήρες, που νομίσαμε προς στιγμήν ότι ήταν των ΛΟΚατζήδων. Κι ένα σουρεάλ πορτοκαλί πανό που (ίσως να παραπέμπει στην ΚΟΕ κι) είχε τα πάντα όλα: γραβάτες, στηθοσκόπια κι ένα κάτασπρο βρακί για την εν λευκώ παράδοση ή ως υπονοούμενο πως μας παίρνουν και τα σώβρακα.
-Πολύ κομψή και συγκινητική ήταν η ανακοίνωση από τα δικά μας μεγάφωνα, στο τέλος της συγκέντρωσης: προχωράμε προς τα κάτω (Ακρόπολη), για να περάσουν και οι άλλοι συναγωνιστές.
Ιδιαίτερες και οι μουσικές επιλογές, που πλαισίωναν την εκφωνήτρια: της γερακίνας γιος κι ένα μικρό αφιέρωμα στο Μητροπάνο, με αισιόδοξα μηνύματα απ' την Εκδρομή (ο θάνατος μου φαίνεται γιορτή)
Σε αυτό το τελευταίο ήρθε να κολλήσει κι η ανακοίνωση για μια έκθεση της ΠΣΟ στο Γκάζι, που είναι ανοιχτή ως την Κυριακή, στην αίθουσα "Νέοι Φούρνοι"...
Ηθικό δίδαγμα: πολύς λαός, πολύ μαζικά μπλοκ, μαζικότερα από ποτέ για την ΠΑΣΕΒΕ, όπως ήταν λογικό.
Η ελπίδα που περιπλανήθηκε κι αποπλανήθηκε σε σκοτεινά, εκλογικά καταγώγια, είναι και πάλι εδώ. Και δίνει διπλό μήνυμα σε κυβέρνηση κι εργατοπατέρες.
-για άμεση κλιμάκωση του αγώνα, με νέα απεργιακή κινητοποίηση, ακόμα και 48ωρη
-εφόσον ο Κατρούγκαλος τσιτάρει κι απαγγέλλει Γιαννίτση, όπου βρεθεί και όπου σταθεί, γιατί λοιπόν να μην έχει την ίδια τύχη με το σχέδιο Γιαννίτση και το δικό του σχέδιο; Κι όχι επειδή θα το πουν οι εταίροι μας, αλλά γιατί θα το πετάξει ο λαός στο καλάθι των αχρήστων.
Β. Τα μνημόνια θα σκίσει;
Γ. Λαιμητόμο θα ψηφίσει;
Δ. Κίνημα γερό θα αρχίσει;
Συνδυασμός των παραπάνω; Ή μήπως θα τα αφήσουν μέχρι να έρθει ο Μάρτης-γδάρτης και καλός παλουκοκάφτης λαϊκών κατακτήσεων και δικαιωμάτων, όταν θα κλείσει και το μέτωπο με τα μπλόκα, με τους αγρότες στα χωράφια τους;
Κι όμως, χτες παρά τη συννεφιά και την ελαφρά επιδείνωση του καιρού, ήταν σα να είχε φλεβίσει και να μπαίνει η Άνοιξη για το κίνημα, κάτι από τις καλύτερες στιγμές του πρόσφατου (αλλά τόσο μακρινού) παρελθόντος.
Υπολογίζω πως η χτεσινή απεργιακή συγκέντρωση του ΠΑΜΕ (αλλά και των άλλων αθροιστικά) ήταν η μεγαλύτερη της τελευταίας τετραετίας, από το Φλεβάρη του 12', όταν και μπήκαμε σε προεκλογική περίοδο διαρκείας, με τα κανάλια να παίζουν πλάνα του Παπαδήμου στη βουλή και φόντο τα φλεγόμενα κτίρια στο κέντρο της πρωτεύουσας, αντί για τις ογκώδεις διαδηλώσεις.
Σε κάποιες πόλεις μάλιστα, οι συγκεντρώσεις θύμισαν και προσέγγισαν το ιστορικό υψηλό της 5ης Μάη του 2010 (με την προβοκάτσια της Μαρφίν) και της 19ης Οκτώβρη του 11' -μία μέρα πριν απ' τη δολοφονική επίθεση στα μπλοκ του ΠΑΜΕ και το θάνατο του Κοτζαρίδη. Τηρουμένων των αναλογιών δηλ, χτες τη βγάλαμε σχεδόν καθαρή, με λίγα χημικά για το έθιμο και την επίθεση στο δημοσιογράφο του 9,84 την ώρα που έβγαινε στον αέρα.
Αυτό που μένει ωστόσο ως παρακαταθήκη και δυναμική από χτες, είναι αυτή η αισιόδοξη γενική αίσθηση πως το λαϊκό κίνημα ξυπνάει από την εκλογική νάρκη του και ξεκινάει από το ίδιο σημείο όπου είχε σταματήσει το 12'. Κι η ελπίδα, αφού μπήκε για ένα διάστημα στην κατάψυξη, αφού κρύφτηκε στο παχνί σαν το Ντορή και βαυκαλίστηκε με εύκολες λύσεις από τα πάνω, ξαναβρέθηκε χτες μαζικά και θαρρετά στο δρόμο, ενάντια σε όσους την καπηλεύτηκαν.
Οι οποίοι, παρεμπιπτόντως, λύσσαξαν χτες. Καταρχάς πολλοί Συριζαίοι τουιτεράδες ακολούθησαν γραμμή Κουρή για "νέο βρώμικο 89'" και ανίερες συμμαχίες με τους φασίστες (που παραδόξως δεν τους είχαν δει ποτέ στις πλατείες). Για γραβατάκηδες αυτή τη φορά δε μίλησαν. Ενώ η νέα πετριά που έχουν φάει είναι ότι ο Τσίπρας είναι κάτι σαν σύγχρονος Αγιέντε (Αγιέντε-Αγιέντε, να είσαι εσύ και να μην είμαι εγώ) που προσπαθούν να το ρίξουν σκοτεινές δυνάμεις.
Γράφει πχ κάποιος στο τουίτερ για την ιστορική συμμετοχή των νταλικέρηδων στην απεργία (μέχρι και τα γραφεία τελετών πήραν απόφαση) και σχολιάζει ο κατρουλής Κυρίτσης: όχι και ιστορική, κι επί Αγιέντε είχαν κατέβει.
Για να συμπληρώσει αλλού ο Βερναρδάκης πως κι επί Αγιέντε υπήρχαν μαζικές λαϊκές κινητοποιήσεις εναντίον του. Οι οποίες φαντάζομαι φώναζαν: obrero (te) puedes sin patrones (εργάτη μπορείς χωρίς αφεντικά).
Σαν τα ισπανικά που μας μίλησε στη συγκέντρωση ο περουβιάνος Σάντσο Πάντσο, γγ της ΠΣΟ.
-Της ποιας;
-Της ΠΣΟ!
-Ψωμί, παιδεία, ελευθερία;
-ΠΣΟ λέμε!
-Ψόφο κακό στα αφεντικά;
-Της Παγκόσμιας Συνδικαλιστικής Ομοσπονδίας ρε σφε...
Από διεθνιστικές νότες (που έφτιαχναν ολόκληρο κονσέρτο χτες) κρατάμε και το μήνυμα αλληλεγγύης του Σωματείου εργαζομένων στο Πανεπιστήμιο της Μινεσότα!
Εξίσου εξωτικές βέβαια ήταν και κάποιες εγχώριες παρουσίες, όπως πχ το Σωματείο ελαφρών φορτηγών, που κατέβηκε με ένα πανό, όπου είχε γράψει και τη διεύθυνσή του: Ιωαννίνων 6, στον Κολωνό. Κι από κάτι τέτοια μικρά μπορείς να καταλάβεις ότι κατεβαίνουν μαζικά στο δρόμο νέες δυνάμεις, που συμμετέχουν ίσως πρώτη φορά σε απεργιακές κινητοποιήσεις. Αλλά δε βαριέσαι, κι επί Αγιέντε αυτό γινόταν.
Te voy a vengar, como un camion loco...
(Θα σε εκδικηθώ, σαν τρελό φορτηγό)
Εκτός από άπειρες όμως ήταν κι άπειρες από αριθμητική άποψη οι μάζες. Από Ομόνοια μέχρι Στύλους του Ολυμπίου Διός έφταναν σε κάποια στιγμή τα μπλοκ μας, όπως ανακοινώθηκε από τα μεγάφωνα. Ενώ οι χαιρετισμοί κι οι ομιλίες ξεκίνησαν, ενώ ακόμα συνεχιζόταν η πορεία, πριν καν προλάβουν να μπουν όλοι στην Πλατεία.
Τι άλλο κρατάμε από χτες;
Την κλαστική αστυνομική λωρίδα στο ύψος της Μεγάλης Βρετανίας, λες και -αν θέλουμε- δεν έχουμε τρόπο και τεχνογνωσία να σκάψουμε από κάτω και να φτάσουμε υπογείως στο κτίριο. Και να βγει μετά ο Γλέζος να πει πως ήταν ο ιθύνων νους της επιχείρησης.
Συνειρμικά, μιας και είπα Γλέζος, να πούμε πολλά μπράβο στο σφο/συναγωνιστή που σε κάποια επαρχιακήπόλη (δε θυμάμαι ποια. Μετς; Πουέρτο Ρίκο;) σκαρφάλωσε και κατέβασε τη σημαία της ΕΕ έξω από κάποιο δημόσιο κτίριο.
-Τη συγκέντρωση της ΓΣΕΕ στην Κλαυθμώνος, που την είδαμε από Πανεπιστημίου, καθώς περνούσαμε, κι όταν την πετύχαμε, έπαιζε από Λένον το Give Peace A Chance! Κοινωνική ειρήνη κι οι ταξικές συνειδήσεις στα κάγκελα!
Αυτή ήταν πάντως η μαζικότερη απεργιακή συγκέντρωση της ΓΣΕΕ, εδώ και πολύ καιρό, όχι γιατί κυνήγησε να την οργανώσει, αλλά γιατί είχε τα μπλοκ των επίσημων φορέων που πλήττονται: τεχνικά επιμελητήρια, δικηγορικοί κι ιατρικοί σύλλογοι, κοκ. Όσο για το Μουσείο, μπορούσε (κι έχει υπάρξει) και καλύτερα.
Συνδετικός κρίκος μεταξύ των δύο ήταν τα μπλοκ της ΛαΕ (κι οι εισοδιστές Σεκίτες) και πρώτη μούρη η Ραχήλ με αθλητική φόρμα, γιατί είναι μπαρουτοκαπνισμένη στον αγώνα και δε θα πήγαινε ποτέ με δωδεκάποντο τακούνι να πατήσει (την Τροπολιτσά και) την πύλη του Υπουργείου. Θυμήθηκαν μάλιστα και τα αγανακτισμένα συνθήματα με το ελικόπτερο: να δούμε στο ελικόπτερο Αλεξη ποιος θα μπει. Βρε ΟΥΣΤ!
Μπροστά, προς την κεφαλή της ενιαίας πορείας, ήταν ένα πανό των αγροτών της Λοκρίδας, με αρχαιοελληνικούς χαρακτήρες, που νομίσαμε προς στιγμήν ότι ήταν των ΛΟΚατζήδων. Κι ένα σουρεάλ πορτοκαλί πανό που (ίσως να παραπέμπει στην ΚΟΕ κι) είχε τα πάντα όλα: γραβάτες, στηθοσκόπια κι ένα κάτασπρο βρακί για την εν λευκώ παράδοση ή ως υπονοούμενο πως μας παίρνουν και τα σώβρακα.
-Πολύ κομψή και συγκινητική ήταν η ανακοίνωση από τα δικά μας μεγάφωνα, στο τέλος της συγκέντρωσης: προχωράμε προς τα κάτω (Ακρόπολη), για να περάσουν και οι άλλοι συναγωνιστές.
Ιδιαίτερες και οι μουσικές επιλογές, που πλαισίωναν την εκφωνήτρια: της γερακίνας γιος κι ένα μικρό αφιέρωμα στο Μητροπάνο, με αισιόδοξα μηνύματα απ' την Εκδρομή (ο θάνατος μου φαίνεται γιορτή)
Σε αυτό το τελευταίο ήρθε να κολλήσει κι η ανακοίνωση για μια έκθεση της ΠΣΟ στο Γκάζι, που είναι ανοιχτή ως την Κυριακή, στην αίθουσα "Νέοι Φούρνοι"...
Ηθικό δίδαγμα: πολύς λαός, πολύ μαζικά μπλοκ, μαζικότερα από ποτέ για την ΠΑΣΕΒΕ, όπως ήταν λογικό.
Η ελπίδα που περιπλανήθηκε κι αποπλανήθηκε σε σκοτεινά, εκλογικά καταγώγια, είναι και πάλι εδώ. Και δίνει διπλό μήνυμα σε κυβέρνηση κι εργατοπατέρες.
-για άμεση κλιμάκωση του αγώνα, με νέα απεργιακή κινητοποίηση, ακόμα και 48ωρη
-εφόσον ο Κατρούγκαλος τσιτάρει κι απαγγέλλει Γιαννίτση, όπου βρεθεί και όπου σταθεί, γιατί λοιπόν να μην έχει την ίδια τύχη με το σχέδιο Γιαννίτση και το δικό του σχέδιο; Κι όχι επειδή θα το πουν οι εταίροι μας, αλλά γιατί θα το πετάξει ο λαός στο καλάθι των αχρήστων.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου