Ταξίδι στο Σταυρό της Ταξικής Συνείδησης

 Ταξίδι στο Σταυρό της Ταξικής Συνείδησης

Γράφει ο 2310net //

Και να που ακόμα μια απεργία συμπίπτει με τη μέρα δημοσίευσης του κειμένου μου. Άντε πάλι τα ίδια, πάλι να γράψω κάτι σχετικό με την απεργία για να είμαστε στο κλίμα. Ήθελα να γράψω για την παράσταση του Μικρούτσικου, το Ταξίδι στο Σταυρό του Νότου (παράσταση- αφιέρωμα στον Καββαδία) και πρέπει τώρα να γράψω για το Ταξίδι στο Σταυρό της ταξικής συνείδησης.

Γιατί αν το καλοσκεφτούμε -και η σημερινή απεργία είναι μια καλή ευκαιρία να το σκεφτούμε- η ταξική συνείδηση είναι σαν σταυρός. Πρώτα -πρώτα σχηματικά:

Είναι σαν να ενώνονται, σαν να τέμνονται δύο μεγάλες στιγμές: σε μια οριζόντια γραμμή η πραγματικότητα που όλοι και όλες βιώνουμε και μια κάθετη, αυτή η ζωή που ονειρευόμαστε που πότε κοιτάει προς τα κάτω και πότε προς τα πάνω.

Βέβαια, η ταξική συνείδηση είναι δύσκολο να βρεθεί στις μέρες μας. Πιο εύκολα προσανατολίζεται κάποιος κοιτάζοντας τον σταυρό του νότου σε μια ομιχλώδη νύχτα παρά ο εργαζόμενος προς τα συμφέροντα του και τους τρόπους να τα διεκδικήσει.

Όμως η ταξική συνείδηση μοιάζει με σταυρό, περισσότερο από όλα με την χριστιανική έννοια. Τι σταυρό κουβαλάει το ταξικά συνειδητοποιημένο προλεταριάτο ανεβαίνοντας τον καπιταλιστικό Γολγοθά δεν περιγράφεται εύκολα.

Καταλαβαίνει την ανάγκη να απεργήσει, όχι τώρα που από ότι φαίνεται θα υπάρχει εντυπωσιακή συμμετοχή, αλλά και σε λιγότερο προβεβλημένες απεργίες. Συγκρούεται με τον φόβο της απόλυσης πριν συγκρουστεί κατά πρόσωπο με τον εργοδότη. Συγκρούεται με τον απεργοσπάστη, με αυτόν που “καταλαβαίνει την ανάγκη, αλλά με μια απεργία δεν αλλάζει τίποτα”. Συγκρούεται με τον ωχαδερφισμό, όπως συγκρούεται με την πραγματικότητα που λέει ότι και για τον πιο συνειδητοποιημένο εργάτη του κόσμου, ένα μεροκάματο λιγότερο είναι πρόβλημα.

Συγκρούεται με το σύστημα που τον χλευάζει, τον κατηγορεί, τον δικάζει και τον ψεκάζει με χημικά όταν αγωνίζεται. Με τους “αγανακτισμένους” τουρίστες που δεν μπορούν να μπουν στα καράβια για να πάνε διακοπές. Με τους οδηγούς που εκνευρίζονται γιατί κλείνουν οι δρόμοι. Με τους δημοσιογράφους που θα τους κολλήσουν τη ρετσινιά του “εργατοπατέρα” του συντεχνίτη, του “ρετιρέ” και ποιος ξέρει τι άλλο. Πιο πολύ όμως συγκρούεται με την υπεροψία των δήθεν έγκριτων που τους κοιτάνε σαν εκθέματα μουσείου, σαν κάτι από το παρελθόν που τώρα επιζεί μόνο ως καρικατούρα.

Και παρόλα αυτά ο ταξικά συνειδητοποιημένος προλετάριος είναι εκεί. Από νωρίς το πρωί μέχρι το τέλος των κινητοποιήσεων. Είναι εκεί πριν την απεργία, θα είναι εκεί και μετά. Θα παλεύει μέρα νύχτα για την άρση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο, θα μελετάει τι έγινε λάθος και τι θα πρέπει να γίνει καλύτερα, θα πέφτει και θα σκέφτεται πως θα ξανασηκωθεί, θα είναι δίπλα, έτοιμος να δώσει το χέρι σε όποιον σηκώνεται, θα μιλάει για συλλογικότητα στην εποχή που βομβαρδιζόμαστε με ατομικισμό από δεξιά και αριστερά. Θα συνεχίσει να ονειρεύεται έναν κόσμο στον οποίο η ευτυχία του άλλου θα είναι προϋπόθεση για την δική του ευτυχία. Και πάντα θα κουβαλάει το βάρος ότι δεν έκανε πολλά, ότι πρέπει να κάνει περισσότερα.

Αυτός είναι πραγματικός Σταυρός σε έναν πραγματικό, καθημερινό Γολγοθά. Η απεργία για τον κόσμο της εργατιάς, τον κόσμο του Αγώνα είναι πάντα μια ωραία μέρα. Όχι γιατί αυτή θα καθορίσει απαραίτητα τις εξελίξεις, αλλά γιατί το να βλέπεις το χαμόγελο στα χείλη των εργατών όταν βλέπουν μια λαοθάλασσα να απεργεί και να διαδηλώνει, είναι η καλύτερη Ανάσταση.

ΟΛΟΙ ΚΑΙ ΟΛΕΣ ΣΤΗΝ ΑΠΕΡΓΙΑ

ΑΠΟ ΤΟ "ΑΤΕΧΝΩΣ"