Δώσε λουλούδια στους επαναστάτες που απέτυχαν
Τώρα τελευταία, κάποιες θεματικές μου βγαίνουν σε τριλογίες. Κι αυτή του
Μαϊούνη δε θα μπορούσε να κλείσει διαφορετικά (έστω και με μια μέρα
καθυστέρηση) παρά με ένα μικρό αφιέρωμα στο λογοτεχνικό μυστικό του, που
κυκλοφορεί από στόμα σε στόμα κι από μέιλ σε μέιλ, αποτυπώνοντας το
είναι, τη συνείδηση και τη διαλεκτική τους σύνδεση, τον τρόπο ζωής του
φοιτηταριάτου και της γενιάς που έκανε το Μαϊούνη ή έζησε στην αμέσως
προηγούμενη περίοδο, που τον εκκόλαψε.
Έτσι κι αλλιώς, ο χρόνος αναφοράς είναι κάπως συγκεχυμένος, λόγω των πολλών στρωμάτων γραφής, καλύπτοντας χρονικά από το πρώτο ριάλιτι που βγήκε στον αέρα το 2000, μέχρι και τη μεταγενέστερη εμφάνιση του FaceBook. Καταφέρνει συνεπώς περίπου ό,τι κι ο Γκοσινικός Μικρός Νικόλας, που είναι απροσδιορίστου ηλικίας και τάξης (όχι της εργατικής πάντως), κάπου μεταξύ 7 και 10 ετών κι αγγίζει διαχρονικά ένα ευρύτερο κοινό.
Όπως ευρύτερο (μες στη σχετική στενότητα της κοινότητας των μυημένων) είναι και το κοινό που πιάνει το έργο με τον τίτλο της ανάρτησης, από Κνίτες μέχρι Εαακίτες (τους σατιρίζει και τους δύο, αλλά κατά βάθος μπορεί και να τους αγαπάει), κι από το φοιτηταριάτο που βλέπει τα κεφάλαια να ξετυλίγουν το νήμα της ζωής του, μέχρι πούρους εργατιστές που επιβεβαιώνουν διαβάζοντάς το γιατί μισούν τη σπουδάζουσα κι ό,τι έχει να κάνει με αυτήν.
Το έργο του "Π" (Πέτρου-παραγωγού) έχει όλα τα χαρακτηριστικά ενός μεγάλου κλασικού έργου. Καταρχάς είναι ημιτελές, όπως κάθε τι μεγάλο σε αυτή τη ζωή, από το σοσιαλισμό που γνωρίσαμε (κι αγαπήσαμε) τον περασμένο αιώνα, έως το Μαϊούνη (λέμε τώρα). Και το χειρότερο είναι πως κάθε νέα προσπάθεια ολοκλήρωσής του, βρίσκει το δημιουργό του πιο απομακρυσμένο από το χαρακτήρα του, και από αυτή την παρακμιακή ανεμελιά, την επαναστατική (;) δράση με τα λεφτά των γονιών. Τον βρίσκει να χλευάζει τον Πέτρο (τον κεντρικό ήρωα), ίσως και το δικό του παρελθόν, να μην τον παρακολουθεί με ειρωνική αγάπη (πάντα πειράζουμε και κοροϊδεύουμε όσους αγαπάμε περισσότερο) συμπάσχοντας με τις ιδεοληψίες και τα αδιέξοδά του. Κι από αυτήν την άποψη, ίσως καλά κάνει και δεν το ολοκληρώνει, γιατί μπορεί να απογοητεύσει το κοινό του, πιο πολύ και από τους θεατές του Lost. Κι ας του ζητάνε επίμονα κάθε τόσο οι θαυμαστές του, να γράψει το τέλος της ιστορίας, (με πιο πολύ ζήλο και από όσους περιμένουν το τρίτο μέρος του Λαϊκού Στρώματος για τον Αριστερισμό και τη Δευτέρα Παρουσία).
Έχει επίσης μεγάλες συλλήψεις, όπως την επινόηση και την εισαγωγή του όρου "τηλεοπτικό προλεταριάτο", τη διαπίστωση βασικών νομοτελειών των έμφυλων σχέσεων και της πολύ συχνά ακατανόητης συμπεριφοράς των δύο πλευρών. Ενώ βασανίζεται να καταλάβει πώς στη Σοβιετία το κράτος γέννησε το κεφάλαιο κι όχι ανάποδα (με βάση τον ιστορικό υλισμό), αναζητώντας λανθασμένα να βρει την απάντηση στην Προδομένη Επανάσταση του Τρότσκι -που ευτυχώς όμως δεν τη βρίσκει, γιατί του την έφαγε κάποιος φίλος που τη δανείστηκε.
Το πιο σημαντικό όμως είναι πόσα άτομα γοητεύονται και φτάνουν στο σημείο να ταυτιστούν, πιστεύοντας πως το βιβλίο μιλάει για τη ζωή τους. Αιώνιοι φοιτητές που δεν πήραν ποτέ πτυχίο, αλλά κρύβουν επιμελώς από τους δικούς τους κι από τον ίδιο τους τον εαυτό πόσα μαθήματα χρωστάνε. Ρομαντικοί ιδεολόγοι που εξιδανικεύουν την εκπαιδευτική διαδικασία και πιστεύουν ακράδαντα πως η πειθώ πετυχαίνει πάντα. Κολλημένοι σφοι-συναγωνιστές που βλέπουν τα πάντα από το δικό μας πρίσμα (γιατί; υπάρχει κι άλλο;), που έχουν διαρκώς συνειρμούς με κινηματικές αναφορές, που έχασαν το μεγάλο τους έρωτα, γιατί δεν μπορούσαν να του εξασφαλίσουν υλική, οικονομική σιγουριά (άτιμε υλισμέ) κι είναι πιο διστακτικοί (φλώροι) κι από το Ρος ή τον Τσάντλερ στα Φιλαράκια, πιθανότατα γιατί δεν ξεκόλλησαν ποτέ από τη Ρέιτσελ/ αυτό που έχασαν. Που έχουν υψηλή θεωρητική κατάρτιση, αντιστρόφως ανάλογη με την κοινωνική νοημοσύνη τους. Που βλέπουν παντού συμβιβασμένους μικροαστούς κι αρνούνται να γίνουν ένας από αυτούς, αλλά δυσκολεύονται να συμβιβάσουν τον τρόπο σκέψης τους με τον τρόπο ζωής τους και την ανάγκη να δουλέψουν, να γίνουν μισθωτοί σκλάβοι και να πουλήσουν την εργατική τους δύναμη, για να βιοποριστούν. Που δεν καταλαβαίνουν το φλερτ και τα κρυφά ερωτικά νοήματα, γιατί είναι αφοσιωμένοι στα πολιτικά. Που μπορεί να κάψουν καρδιές με τη συγκρότησή τους ή ένα λογύδριό τους, και να τις ξενερώσουν οι ίδιοι, πετώντας μια ατάκα την πιο ακατάλληλη στιγμή, μακριά από κάθε ικανότητα ανάλυσης της συγκεκριμένης κατάστασης.
Θα υπήρχαν πολλά ακόμα, που θα μπορούσε κανείς να συμπληρώσει, αλλά αφενός μια δοκιμή θα σας πείσει -δε χρειάζονται περσότερα. Αφετέρου νομίζω ότι ο καλύτερος φόρος τιμής σε ένα μεγάλο ημιτελές έργο, είναι ένα κείμενο που θα κλείνει απότομα, αφήνοντας την αίσθηση του ανεκπλήρωτου
Κι οι τελευταίες του λέξεις είναι οι εξής: αν ποτέ ο Μαϊούνης ήθελε να αποδείξει πως ήταν σοβαρό κίνημα και πως ενέπνευσε κόσμο, αφήνοντας κάτι λογοτεχνικό πίσω του, το "δώσε λουλούδια στους επαναστάτες που απέτυχαν" θα ήταν το πιο σοβαρό επιχείρημά του προς την ιστορία.
Επισκεφτείτε:
το ιστολόγιο Λουλούδια
το λογαριασμό του στο ΦΒ
κι ένα άλλο σύνδεσμο, με ένα βιβλίο του 90', που αναρωτιέμαι αν έχει κάποια άμεση σχέση, ή απλώς ενέπνευσε τον τίτλο, ή αν πάλι είναι απλή συνωνυμία..
Έτσι κι αλλιώς, ο χρόνος αναφοράς είναι κάπως συγκεχυμένος, λόγω των πολλών στρωμάτων γραφής, καλύπτοντας χρονικά από το πρώτο ριάλιτι που βγήκε στον αέρα το 2000, μέχρι και τη μεταγενέστερη εμφάνιση του FaceBook. Καταφέρνει συνεπώς περίπου ό,τι κι ο Γκοσινικός Μικρός Νικόλας, που είναι απροσδιορίστου ηλικίας και τάξης (όχι της εργατικής πάντως), κάπου μεταξύ 7 και 10 ετών κι αγγίζει διαχρονικά ένα ευρύτερο κοινό.
Όπως ευρύτερο (μες στη σχετική στενότητα της κοινότητας των μυημένων) είναι και το κοινό που πιάνει το έργο με τον τίτλο της ανάρτησης, από Κνίτες μέχρι Εαακίτες (τους σατιρίζει και τους δύο, αλλά κατά βάθος μπορεί και να τους αγαπάει), κι από το φοιτηταριάτο που βλέπει τα κεφάλαια να ξετυλίγουν το νήμα της ζωής του, μέχρι πούρους εργατιστές που επιβεβαιώνουν διαβάζοντάς το γιατί μισούν τη σπουδάζουσα κι ό,τι έχει να κάνει με αυτήν.
Το έργο του "Π" (Πέτρου-παραγωγού) έχει όλα τα χαρακτηριστικά ενός μεγάλου κλασικού έργου. Καταρχάς είναι ημιτελές, όπως κάθε τι μεγάλο σε αυτή τη ζωή, από το σοσιαλισμό που γνωρίσαμε (κι αγαπήσαμε) τον περασμένο αιώνα, έως το Μαϊούνη (λέμε τώρα). Και το χειρότερο είναι πως κάθε νέα προσπάθεια ολοκλήρωσής του, βρίσκει το δημιουργό του πιο απομακρυσμένο από το χαρακτήρα του, και από αυτή την παρακμιακή ανεμελιά, την επαναστατική (;) δράση με τα λεφτά των γονιών. Τον βρίσκει να χλευάζει τον Πέτρο (τον κεντρικό ήρωα), ίσως και το δικό του παρελθόν, να μην τον παρακολουθεί με ειρωνική αγάπη (πάντα πειράζουμε και κοροϊδεύουμε όσους αγαπάμε περισσότερο) συμπάσχοντας με τις ιδεοληψίες και τα αδιέξοδά του. Κι από αυτήν την άποψη, ίσως καλά κάνει και δεν το ολοκληρώνει, γιατί μπορεί να απογοητεύσει το κοινό του, πιο πολύ και από τους θεατές του Lost. Κι ας του ζητάνε επίμονα κάθε τόσο οι θαυμαστές του, να γράψει το τέλος της ιστορίας, (με πιο πολύ ζήλο και από όσους περιμένουν το τρίτο μέρος του Λαϊκού Στρώματος για τον Αριστερισμό και τη Δευτέρα Παρουσία).
Έχει επίσης μεγάλες συλλήψεις, όπως την επινόηση και την εισαγωγή του όρου "τηλεοπτικό προλεταριάτο", τη διαπίστωση βασικών νομοτελειών των έμφυλων σχέσεων και της πολύ συχνά ακατανόητης συμπεριφοράς των δύο πλευρών. Ενώ βασανίζεται να καταλάβει πώς στη Σοβιετία το κράτος γέννησε το κεφάλαιο κι όχι ανάποδα (με βάση τον ιστορικό υλισμό), αναζητώντας λανθασμένα να βρει την απάντηση στην Προδομένη Επανάσταση του Τρότσκι -που ευτυχώς όμως δεν τη βρίσκει, γιατί του την έφαγε κάποιος φίλος που τη δανείστηκε.
Το πιο σημαντικό όμως είναι πόσα άτομα γοητεύονται και φτάνουν στο σημείο να ταυτιστούν, πιστεύοντας πως το βιβλίο μιλάει για τη ζωή τους. Αιώνιοι φοιτητές που δεν πήραν ποτέ πτυχίο, αλλά κρύβουν επιμελώς από τους δικούς τους κι από τον ίδιο τους τον εαυτό πόσα μαθήματα χρωστάνε. Ρομαντικοί ιδεολόγοι που εξιδανικεύουν την εκπαιδευτική διαδικασία και πιστεύουν ακράδαντα πως η πειθώ πετυχαίνει πάντα. Κολλημένοι σφοι-συναγωνιστές που βλέπουν τα πάντα από το δικό μας πρίσμα (γιατί; υπάρχει κι άλλο;), που έχουν διαρκώς συνειρμούς με κινηματικές αναφορές, που έχασαν το μεγάλο τους έρωτα, γιατί δεν μπορούσαν να του εξασφαλίσουν υλική, οικονομική σιγουριά (άτιμε υλισμέ) κι είναι πιο διστακτικοί (φλώροι) κι από το Ρος ή τον Τσάντλερ στα Φιλαράκια, πιθανότατα γιατί δεν ξεκόλλησαν ποτέ από τη Ρέιτσελ/ αυτό που έχασαν. Που έχουν υψηλή θεωρητική κατάρτιση, αντιστρόφως ανάλογη με την κοινωνική νοημοσύνη τους. Που βλέπουν παντού συμβιβασμένους μικροαστούς κι αρνούνται να γίνουν ένας από αυτούς, αλλά δυσκολεύονται να συμβιβάσουν τον τρόπο σκέψης τους με τον τρόπο ζωής τους και την ανάγκη να δουλέψουν, να γίνουν μισθωτοί σκλάβοι και να πουλήσουν την εργατική τους δύναμη, για να βιοποριστούν. Που δεν καταλαβαίνουν το φλερτ και τα κρυφά ερωτικά νοήματα, γιατί είναι αφοσιωμένοι στα πολιτικά. Που μπορεί να κάψουν καρδιές με τη συγκρότησή τους ή ένα λογύδριό τους, και να τις ξενερώσουν οι ίδιοι, πετώντας μια ατάκα την πιο ακατάλληλη στιγμή, μακριά από κάθε ικανότητα ανάλυσης της συγκεκριμένης κατάστασης.
Θα υπήρχαν πολλά ακόμα, που θα μπορούσε κανείς να συμπληρώσει, αλλά αφενός μια δοκιμή θα σας πείσει -δε χρειάζονται περσότερα. Αφετέρου νομίζω ότι ο καλύτερος φόρος τιμής σε ένα μεγάλο ημιτελές έργο, είναι ένα κείμενο που θα κλείνει απότομα, αφήνοντας την αίσθηση του ανεκπλήρωτου
Κι οι τελευταίες του λέξεις είναι οι εξής: αν ποτέ ο Μαϊούνης ήθελε να αποδείξει πως ήταν σοβαρό κίνημα και πως ενέπνευσε κόσμο, αφήνοντας κάτι λογοτεχνικό πίσω του, το "δώσε λουλούδια στους επαναστάτες που απέτυχαν" θα ήταν το πιο σοβαρό επιχείρημά του προς την ιστορία.
Επισκεφτείτε:
το ιστολόγιο Λουλούδια
το λογαριασμό του στο ΦΒ
κι ένα άλλο σύνδεσμο, με ένα βιβλίο του 90', που αναρωτιέμαι αν έχει κάποια άμεση σχέση, ή απλώς ενέπνευσε τον τίτλο, ή αν πάλι είναι απλή συνωνυμία..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου