Δεν ξεχνώ
Η φράση αυτή που έχει συνδεθεί με τον Αττίλα και το Κυπριακό, θα είναι
μπούσουλας για αυτή την ανάρτηση, καθώς κάποιοι φαίνεται πως κάποιοι
(νομίζουν πως) απευθύνονται σε αμνήμονες.
Εγκαταλείπει όντως το ΚΚΕ κάποια παλιά του θέση; Μα δεν ήταν πάγιος στόχος πάλης του, τις τελευταίες πολλές δεκαετίες, το ενιαίο ανεξάρτητο κυπριακό κράτος; Σε ποιο βαθμό ταυτίζεται ή διαφοροποιείται αυτό το τελευταίο από τη θέση για "διζωνική, δικοινοτική ομοσπονδία";
Το ΚΚΕ συνέδεε πάντα τον όρο "διζωνική, δικοινοτική ομοσπονδία" με την προοπτική του ενιαίου, ανεξάρτητου κράτους.
Κατά τη δική μου κρίση κι αντίληψη, αυτό που "εγκαταλείπεται" είναι μια διατύπωση ή μια ειδική μορφή έκφρασης της γενικής αρχής, που δεν άλλαξε ποτέ. Μπορούμε συνεπώς να συζητήσουμε για αυτή τη συγκεκριμένη αλλαγή, αν μας βρίσκεις σύμφωνους κι αν υπηρετεί τη γενική μας θέση. Όταν γίνεται λόγος όμως για εγκατάλειψη αυτής της τελευταίας, είναι εκ του πονηρού, για τη δημιουργία εντυπώσεων και την ενεργοποίηση εξαρτημένων (ούτε καν ενδιάμεσων) αντανακλαστικών, που έχουν εθιστεί να αντιδρούν σε αντίστοιχα ερεθίσματα (φωνές για τροτσκισμό, προδοσία, κτλ).
Ας μιλήσουμε λοιπόν συγκεκριμένα για τον όρο δικοινοτική, διζωνική ομοσπονδία. Η ανακοίνωση της ΚΕ -που αν έχω καταλάβει καλά, θα συζητηθεί στα παρακάτω όργανα, για να εμπλουτιστεί και να φτάσει στην τελική της μορφή- λέει πως το τουρκικό κράτος δούλεψε συστηματικά για να περάσει αυτή τη θέση και να περιληφθεί ως συμβιβασμός στα υλικά των συνομιλιών, επιδιώκοντας τη διχοτόμηση. Αλλά αυτός ο έσχατος συμβιβασμός μετατράπηκε ακολούθως σε θεμέλιο και θέση αρχής για την επίλυση του Κυπριακού.
Ένας πιθανός αντίλογος είναι πως θέση αυτή ήταν η βάση των ψηφισμάτων του ΟΗΕ, μετά τον Αττίλα, που είχαν τη στήριξη της Σοβιετικής Ένωσης, και εξέφραζε μια συμβιβαστική λύση που διαμορφώθηκε σε ένα πιο ευνοϊκό διεθνές περιβάλλον, από το σημερινό. Παρόλα αυτά, το ΑΚΕΛ ανέφερε πάντα την ομοσπονδιακή λύση ως "οδυνηρό συμβιβασμό". Και δε γνωρίζω κάποιον που να το αμφισβητεί σοβαρά -μέχρι πρότινος τουλάχιστον. Το κρίσιμο ζήτημα λοιπόν, δεν είναι το δίπολο "όλα ή τίποτα" κι αν θα γίνουν συμβιβασμοί, αλλά κατά πόσο είναι συμφέροντες ή όχι.
Η ΚΕ λοιπόν εκτιμά πως στην παρούσα φάση, καλλιεργείται ένα πλαστό κλίμα ευφορίας για άμεση, δίκαιη λύση και ο όρος "δικοινοτική, διζωνική ομοσπονδία" αξιοποιείται σε αυτήν την κατεύθυνση, της προώθησης των ιμπεριαλιστικών σχεδιασμών για ουσιαστική νομιμοποίηση της διχοτόμησης, με δύο συνιστώντα κράτη που θα έχουν δικό τους σύνταγμα, κρατικό μηχανισμό, βουλή, σημαία και εθνικό ύμνο! Και επ' αυτού, δεν μπορώ να πω ότι έχω διαβάσει κάποιον σοβαρό, πειστικό αντίλογο.
Μήπως η πρόταση του ΚΚΕ τα παραπέμπει όλα στο σοσιαλισμό; Κάθε άλλο. Είναι πρόταση η οποία πατάει στη συγκεκριμένη ανάλυση της κατάστασης και της συγκυρίας -για αυτό και μετατράπηκε - εξελίχθηκε άλλωστε.
Ο αντίλογος είναι πως παραγνωρίζονται οι ειδικές συνθήκες κι οι εθνικές αντιθέσεις μεταξύ των δύο κοινοτήτων του νησιού, που δεν μπορούν να εξαλειφθούν παρά μόνο σε κάποια φάση ανάπτυξης του ώριμου σοσιαλισμού, στα πρόθυρα του κομμουνισμού.
Τότε όμως δε θα υπάρχει πιθανότατα καν ανάγκη για συγκρότηση κράτους (ή μισοκράτους, όπως το έλεγε ο Ένγκελς), Οπότε με βάση αυτό το σκεπτικό, ο στόχος για "ενιαία ανεξάρτητη Κύπρο" αφορά εκ των πραγμάτων το απώτερο κομμουνιστικό μέλλον και δε συμβάδιζε με τη διεκδίκηση του στόχου της δικοινοτικής-διζωνικής ομοσπονδίας. Κατά συνέπεια, όσοι συμμερίζονται το παραπάνω σκεπτικό διαφωνούσαν καιρό τώρα με το ΚΚΕ, αλλά είχαν αργήσει να το καταλάβουν.
Δε θέλω να στενοχωρήσω κανέναν φαντασιόπληκτο, που οραματίζεται "εδώ και τώρα" μια άμεση, δίκαιη λύση, αλλά νομίζω πως αυτό θα απαιτούσε αυτομάτως "λίγο σοσιαλισμό" ή τουλάχιστον ένα πιο ευμενές διεθνές περιβάλλον, με ευνοϊκούς συσχετισμούς -πιθανότατα πιο ευνοϊκούς από ό,τι τις δεκαετίες του 60' και του 70'. Που και αυτό ακόμα στηριζόταν στο αντίπαλο, σοσιαλιστικό δέος -δηλ στο σοσιαλισμό και την επανάσταση.
Ακόμα κι αν κάποιος φαντασιώνεται πως πιάνει τον ταύρο της συγκυρίας από τα κέρατα και βρίσκει άμεσες, υλοποιήσιμες λύσεις, υποθέτω πως δεν αναφέρεται στο δοσμένο, σύγχρονο πλαίσιο. Εκτός και αν τελικά ταυτίζεται με τις ιμπεριαλιστικές "λύσεις" τύπου Ανάν και αυτές προωθεί (συνειδητά ή ασυνείδητα).
Πώς σχολιάζουμε όμως τις σχέσεις του ΚΚΕ με το ΑΚΕΛ και τους νέους "φίλους" του στην Κύπρο;
Οι σχέσεις με το ΑΚΕΛ είναι ένα σύνθετο, λεπτό ζήτημα, όχι μόνο εξαιτίας των γνωστών ιστορικών δεσμών ούτε γιατί δεν είναι φανερός ο χαρακτήρας κι ο ρόλος του, αλλά λόγω της δράσης της δικής μας ξεχωριστής κομματικής οργάνωσης που δρα στο νησί και κάποιων συνεπών δυνάμεων που είναι εγκλωβισμένες (;) στις γραμμές του ΑΚΕΛ.
Το ΚΚΕ κάνει πολύ προσεκτικές κριτικές διαπιστώσεις πχ για την πείρα της διακυβέρνησης του ΑΚΕΛ, χωρίς πολιτικές εκπτώσεις, αλλά χωρίς να οξύνει τα πνεύματα. Η χτεσινή απάντηση του ΑΚΕΛ κινείται σε τελείως διαφορετικό μήκος κύματος, αναπαράγοντας ουσιαστικά ακόμα και τον άθλιο διαχωρισμό μεταξύ ηγεσίας-βάσης: (Η σημερινή ηγεσία του ΚΚΕ διαπράττει σοβαρό λάθος...)
Όπως και να έχει, είναι αρκετά αποκαλυπτική η στάση όσων υιοθετούν την κριτική του ΑΚΕΛ, πάνω στο ζήλο τους να χρησιμοποιήσουν οτιδήποτε εναντίον του ΚΚΕ. Κι έτσι είναι πρόθυμοι να δώσουν δίκιο στους πάντες και σε οποιονδήποτε βρεθεί απέναντί του για ένα ζήτημα: απ' τους παρακρατικούς "αγανακτισμένους" της 20ής Οκτώβρη, μέχρι το κυπριακό ΠΑΣΟΚ. Όλοι με το ΑΚΕΛ (todo aquel).
Και δε μιλάμε γενικά για τις θέσεις και την πολιτική του, αλλά για τη συγκεκριμένη στάση του στο Κυπριακό, όταν ακόμα και το 04' πχ είχε συρθεί στην καταψήφιση του σχεδίου Ανάν κάτω από την πίεση μεγάλου μέρους της βάσης του.
Αν κάποιοι πιάνονται από αυτό, για να δείξουν πως το ΚΚΕ απομονώνεται από τους παραδοσιακούς του συμμάχους, υποθέτω πως απευθύνονται στο ευρύ ροζ-πασοκικό κοινό, που τείνει ευήκοα ώτα σε τέτοιες αναλύσεις, γιατί δε θα βρουν πολλούς κομμουνιστές που να έχουν χωνέψει τις παλινωδίες του ΑΚΕΛ. Κι αν ζούσαν έναν αιώνα πριν, θα ήταν πιθανότατα σε αυτούς που θα καταλόγιζαν τις ίδιες κατηγορίες στους μπολσεβίκους, που συνεργάζονταν με μια σειρά αμελητέες γκρούπες στα πλαίσια της Κομιντέρν. Αυτό προφανώς δεν καθιστά εμάς μπολσεβίκους. Αλλά τους ρίχνει οπωσδήποτε στο επίπεδο της κίτρινης ξεπουλημένης δεύτερης διεθνούς.
Όσο για τα χαριτωμένα σχόλια περί ταύτισης του ΚΚΕ με τους ακροδεξιούς της Κύπρου και τους επαίνους που του επιδαψιλεύουν, το έργο είναι παμπάλαιο και χιλιοπαιγμένο, ήδη από το 2004. με το δημοψήφισμα για το σχέδιο Ανάν. Αν κάποιοι τότε ήταν ή δήλωναν ΚΚΕ, αλλά τώρα χρησιμοποιούν την ίδια φαιά προπαγάνδα, αυτό δε δείχνει τίποτα άλλο παρά το δικό τους πολιτικό ξεπεσμό και την οριστική τους χρεοκοπία.
Αυτά ως ένα γενικό πλαίσιο, χωρίς την παραμικρή ψευδαίσθηση ότι εξαντλούμε ένα τόσο σύνθετο ζήτημα.
Εγκαταλείπει όντως το ΚΚΕ κάποια παλιά του θέση; Μα δεν ήταν πάγιος στόχος πάλης του, τις τελευταίες πολλές δεκαετίες, το ενιαίο ανεξάρτητο κυπριακό κράτος; Σε ποιο βαθμό ταυτίζεται ή διαφοροποιείται αυτό το τελευταίο από τη θέση για "διζωνική, δικοινοτική ομοσπονδία";
Το ΚΚΕ συνέδεε πάντα τον όρο "διζωνική, δικοινοτική ομοσπονδία" με την προοπτική του ενιαίου, ανεξάρτητου κράτους.
Κατά τη δική μου κρίση κι αντίληψη, αυτό που "εγκαταλείπεται" είναι μια διατύπωση ή μια ειδική μορφή έκφρασης της γενικής αρχής, που δεν άλλαξε ποτέ. Μπορούμε συνεπώς να συζητήσουμε για αυτή τη συγκεκριμένη αλλαγή, αν μας βρίσκεις σύμφωνους κι αν υπηρετεί τη γενική μας θέση. Όταν γίνεται λόγος όμως για εγκατάλειψη αυτής της τελευταίας, είναι εκ του πονηρού, για τη δημιουργία εντυπώσεων και την ενεργοποίηση εξαρτημένων (ούτε καν ενδιάμεσων) αντανακλαστικών, που έχουν εθιστεί να αντιδρούν σε αντίστοιχα ερεθίσματα (φωνές για τροτσκισμό, προδοσία, κτλ).
Ας μιλήσουμε λοιπόν συγκεκριμένα για τον όρο δικοινοτική, διζωνική ομοσπονδία. Η ανακοίνωση της ΚΕ -που αν έχω καταλάβει καλά, θα συζητηθεί στα παρακάτω όργανα, για να εμπλουτιστεί και να φτάσει στην τελική της μορφή- λέει πως το τουρκικό κράτος δούλεψε συστηματικά για να περάσει αυτή τη θέση και να περιληφθεί ως συμβιβασμός στα υλικά των συνομιλιών, επιδιώκοντας τη διχοτόμηση. Αλλά αυτός ο έσχατος συμβιβασμός μετατράπηκε ακολούθως σε θεμέλιο και θέση αρχής για την επίλυση του Κυπριακού.
Ένας πιθανός αντίλογος είναι πως θέση αυτή ήταν η βάση των ψηφισμάτων του ΟΗΕ, μετά τον Αττίλα, που είχαν τη στήριξη της Σοβιετικής Ένωσης, και εξέφραζε μια συμβιβαστική λύση που διαμορφώθηκε σε ένα πιο ευνοϊκό διεθνές περιβάλλον, από το σημερινό. Παρόλα αυτά, το ΑΚΕΛ ανέφερε πάντα την ομοσπονδιακή λύση ως "οδυνηρό συμβιβασμό". Και δε γνωρίζω κάποιον που να το αμφισβητεί σοβαρά -μέχρι πρότινος τουλάχιστον. Το κρίσιμο ζήτημα λοιπόν, δεν είναι το δίπολο "όλα ή τίποτα" κι αν θα γίνουν συμβιβασμοί, αλλά κατά πόσο είναι συμφέροντες ή όχι.
Η ΚΕ λοιπόν εκτιμά πως στην παρούσα φάση, καλλιεργείται ένα πλαστό κλίμα ευφορίας για άμεση, δίκαιη λύση και ο όρος "δικοινοτική, διζωνική ομοσπονδία" αξιοποιείται σε αυτήν την κατεύθυνση, της προώθησης των ιμπεριαλιστικών σχεδιασμών για ουσιαστική νομιμοποίηση της διχοτόμησης, με δύο συνιστώντα κράτη που θα έχουν δικό τους σύνταγμα, κρατικό μηχανισμό, βουλή, σημαία και εθνικό ύμνο! Και επ' αυτού, δεν μπορώ να πω ότι έχω διαβάσει κάποιον σοβαρό, πειστικό αντίλογο.
Μήπως η πρόταση του ΚΚΕ τα παραπέμπει όλα στο σοσιαλισμό; Κάθε άλλο. Είναι πρόταση η οποία πατάει στη συγκεκριμένη ανάλυση της κατάστασης και της συγκυρίας -για αυτό και μετατράπηκε - εξελίχθηκε άλλωστε.
Ο αντίλογος είναι πως παραγνωρίζονται οι ειδικές συνθήκες κι οι εθνικές αντιθέσεις μεταξύ των δύο κοινοτήτων του νησιού, που δεν μπορούν να εξαλειφθούν παρά μόνο σε κάποια φάση ανάπτυξης του ώριμου σοσιαλισμού, στα πρόθυρα του κομμουνισμού.
Τότε όμως δε θα υπάρχει πιθανότατα καν ανάγκη για συγκρότηση κράτους (ή μισοκράτους, όπως το έλεγε ο Ένγκελς), Οπότε με βάση αυτό το σκεπτικό, ο στόχος για "ενιαία ανεξάρτητη Κύπρο" αφορά εκ των πραγμάτων το απώτερο κομμουνιστικό μέλλον και δε συμβάδιζε με τη διεκδίκηση του στόχου της δικοινοτικής-διζωνικής ομοσπονδίας. Κατά συνέπεια, όσοι συμμερίζονται το παραπάνω σκεπτικό διαφωνούσαν καιρό τώρα με το ΚΚΕ, αλλά είχαν αργήσει να το καταλάβουν.
Δε θέλω να στενοχωρήσω κανέναν φαντασιόπληκτο, που οραματίζεται "εδώ και τώρα" μια άμεση, δίκαιη λύση, αλλά νομίζω πως αυτό θα απαιτούσε αυτομάτως "λίγο σοσιαλισμό" ή τουλάχιστον ένα πιο ευμενές διεθνές περιβάλλον, με ευνοϊκούς συσχετισμούς -πιθανότατα πιο ευνοϊκούς από ό,τι τις δεκαετίες του 60' και του 70'. Που και αυτό ακόμα στηριζόταν στο αντίπαλο, σοσιαλιστικό δέος -δηλ στο σοσιαλισμό και την επανάσταση.
Ακόμα κι αν κάποιος φαντασιώνεται πως πιάνει τον ταύρο της συγκυρίας από τα κέρατα και βρίσκει άμεσες, υλοποιήσιμες λύσεις, υποθέτω πως δεν αναφέρεται στο δοσμένο, σύγχρονο πλαίσιο. Εκτός και αν τελικά ταυτίζεται με τις ιμπεριαλιστικές "λύσεις" τύπου Ανάν και αυτές προωθεί (συνειδητά ή ασυνείδητα).
Πώς σχολιάζουμε όμως τις σχέσεις του ΚΚΕ με το ΑΚΕΛ και τους νέους "φίλους" του στην Κύπρο;
Οι σχέσεις με το ΑΚΕΛ είναι ένα σύνθετο, λεπτό ζήτημα, όχι μόνο εξαιτίας των γνωστών ιστορικών δεσμών ούτε γιατί δεν είναι φανερός ο χαρακτήρας κι ο ρόλος του, αλλά λόγω της δράσης της δικής μας ξεχωριστής κομματικής οργάνωσης που δρα στο νησί και κάποιων συνεπών δυνάμεων που είναι εγκλωβισμένες (;) στις γραμμές του ΑΚΕΛ.
Το ΚΚΕ κάνει πολύ προσεκτικές κριτικές διαπιστώσεις πχ για την πείρα της διακυβέρνησης του ΑΚΕΛ, χωρίς πολιτικές εκπτώσεις, αλλά χωρίς να οξύνει τα πνεύματα. Η χτεσινή απάντηση του ΑΚΕΛ κινείται σε τελείως διαφορετικό μήκος κύματος, αναπαράγοντας ουσιαστικά ακόμα και τον άθλιο διαχωρισμό μεταξύ ηγεσίας-βάσης: (Η σημερινή ηγεσία του ΚΚΕ διαπράττει σοβαρό λάθος...)
Όπως και να έχει, είναι αρκετά αποκαλυπτική η στάση όσων υιοθετούν την κριτική του ΑΚΕΛ, πάνω στο ζήλο τους να χρησιμοποιήσουν οτιδήποτε εναντίον του ΚΚΕ. Κι έτσι είναι πρόθυμοι να δώσουν δίκιο στους πάντες και σε οποιονδήποτε βρεθεί απέναντί του για ένα ζήτημα: απ' τους παρακρατικούς "αγανακτισμένους" της 20ής Οκτώβρη, μέχρι το κυπριακό ΠΑΣΟΚ. Όλοι με το ΑΚΕΛ (todo aquel).
Και δε μιλάμε γενικά για τις θέσεις και την πολιτική του, αλλά για τη συγκεκριμένη στάση του στο Κυπριακό, όταν ακόμα και το 04' πχ είχε συρθεί στην καταψήφιση του σχεδίου Ανάν κάτω από την πίεση μεγάλου μέρους της βάσης του.
Αν κάποιοι πιάνονται από αυτό, για να δείξουν πως το ΚΚΕ απομονώνεται από τους παραδοσιακούς του συμμάχους, υποθέτω πως απευθύνονται στο ευρύ ροζ-πασοκικό κοινό, που τείνει ευήκοα ώτα σε τέτοιες αναλύσεις, γιατί δε θα βρουν πολλούς κομμουνιστές που να έχουν χωνέψει τις παλινωδίες του ΑΚΕΛ. Κι αν ζούσαν έναν αιώνα πριν, θα ήταν πιθανότατα σε αυτούς που θα καταλόγιζαν τις ίδιες κατηγορίες στους μπολσεβίκους, που συνεργάζονταν με μια σειρά αμελητέες γκρούπες στα πλαίσια της Κομιντέρν. Αυτό προφανώς δεν καθιστά εμάς μπολσεβίκους. Αλλά τους ρίχνει οπωσδήποτε στο επίπεδο της κίτρινης ξεπουλημένης δεύτερης διεθνούς.
Όσο για τα χαριτωμένα σχόλια περί ταύτισης του ΚΚΕ με τους ακροδεξιούς της Κύπρου και τους επαίνους που του επιδαψιλεύουν, το έργο είναι παμπάλαιο και χιλιοπαιγμένο, ήδη από το 2004. με το δημοψήφισμα για το σχέδιο Ανάν. Αν κάποιοι τότε ήταν ή δήλωναν ΚΚΕ, αλλά τώρα χρησιμοποιούν την ίδια φαιά προπαγάνδα, αυτό δε δείχνει τίποτα άλλο παρά το δικό τους πολιτικό ξεπεσμό και την οριστική τους χρεοκοπία.
Αυτά ως ένα γενικό πλαίσιο, χωρίς την παραμικρή ψευδαίσθηση ότι εξαντλούμε ένα τόσο σύνθετο ζήτημα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου