Σαν τα σαλιγκάρια...

Σαν τα σαλιγκάρια...

Σαν τα σαλιγκάρια μετά τη βροχή ξεμυτίζουν ξανά δυνάμεις που αφού πρωτοστάτησαν στην εξαπάτηση του λαού τα προηγούμενα χρόνια και στην ανάδειξη του ΣΥΡΙΖΑ στην αστική διακυβέρνηση, όπου και συνέβαλαν από κυβερνητικές και άλλες θέσεις, τώρα εμφανίζονται ξανά, περιφέροντας - στο όνομα της «αριστεράς» πάντα - τον ευρωσκεπτικισμό τους και παρουσιάζοντας την έξοδο από την Ευρωζώνη - με την καπιταλιστική οικονομία να ζει και να βασιλεύει - ως πανάκεια για όλα τα λαϊκά προβλήματα.

Λαϊκή Ενότητα και Λαφαζάνης, «Σχέδιο Β», Βαρουφάκης, Κωνσταντοπούλου και Λαπαβίτσας ανασύρονται απ' το «ράφι» και «ξεσκονίζονται» απ' τα αστικά ΜΜΕ, όπου έχουν συχνότατη παρουσία τελευταία. Τυχαίο; Προφανώς όχι, σε μια περίοδο όπου ανοίγει στα «γεμάτα» η συζήτηση για τη συνοχή και τη μελλοντική μορφή της ΕΕ, για μια ΕΕ «πολλαπλών ταχυτήτων», όπου το ρεύμα του αστικού ευρωσκεπτικισμού ενισχύεται σε μια σειρά κράτη - μέλη της ΕΕ, αντανακλώντας πάντα τα ιδιαίτερα συμφέροντα τμημάτων των αστικών τάξεων των κρατών αυτών. Η κατάσταση της οικονομίας στο εσωτερικό αυτών των κρατών και γενικότερα στην ΕΕ - Ευρωζώνη, σε συνδυασμό με την ένταση των ανταγωνισμών, επιδρούν στις διεργασίες στο αστικό πολιτικό σύστημα, στο πλαίσιο των οποίων βγαίνουν ξανά στον «αφρό», ως εφεδρείες, δυνάμεις που υπόσχονται στο κεφάλαιο ένα μείγμα διαχείρισης που θα απαντά στην ανάγκη για διεύρυνση της κερδοφορίας του, μαζί με άμβλυνση της λαϊκής δυσαρέσκειας και χειραγώγηση του λαού στα προτάγματά του.

Ακριβώς αυτό είναι το «ζουμί» και της πρότασης που παρουσίασε χτες η ΛΑΕ για έξοδο απ' το ευρώ, υποσχόμενη στο κεφάλαιο απεριόριστη ρευστότητα και στήριξη των επενδύσεων αλλά και της ανταγωνιστικότητας, κοροϊδεύοντας ταυτόχρονα το λαό για θεαματική βελτίωση του επιπέδου ζωής του και απαλλαγή από τα μνημόνια εντός του καπιταλιστικού δρόμου ανάπτυξης, απλά με μια αλλαγή του νομίσματος. Ακόμα και για τραπεζικό σύστημα που θα έχει στο επίκεντρο τις κοινωνικές ανάγκες (ξανα)είπαν! Πρόκειται για πρόταση, επί της ουσίας παραλλαγή αυτής που ήδη εφαρμόζεται στην πλάτη του λαού, που επιχειρεί να στρατεύσει το λαό κάτω από τις σημαίες τμημάτων της αστικής τάξης και αστικών δυνάμεων.

Η πραγματικά φιλολαϊκή διέξοδος βέβαια ούτε περνάει από τους σχεδιασμούς και τις εκάστοτε επιλογές συμμάχων της αστικής τάξης και τμημάτων της, ούτε από την αναμόρφωση των ιμπεριαλιστικών διακρατικών ενώσεων όπως η ΕΕ και το «ξαναμοίρασμα της τράπουλας» ανάμεσα στα μονοπώλια, ξαναμοίρασμα που δεν αποκλείεται σε κάποια από τις «γύρες» του να αφήσει κάποιες καπιταλιστικές χώρες εκτός Ευρωζώνης ή σε μια «δεύτερη ταχύτητα» εντός της ΕΕ. Η πραγματικά φιλολαϊκή διέξοδος βρίσκεται στον αγώνα της εργατικής τάξης για να πάρει την οικονομία και την εξουσία στα χέρια της, να αποδεσμευτεί από την ΕΕ και κάθε ιμπεριαλιστική ένωση, να οργανώσει κεντρικά και σχεδιασμένα την παραγωγή με κριτήριο τις λαϊκές ανάγκες, με τον λαό απαλλαγμένο από το κεφάλαιο και τα κάθε λογής στηρίγματά του...