ΟΥΚΡΑΝΙΑ Ο λαός θα ματώνει όσο το κεφάλαιο κάνει κουμάντο

ΟΥΚΡΑΝΙΑ

Ο λαός θα ματώνει όσο το κεφάλαιο κάνει κουμάντο

Η επίσκεψη Τσίπρα για λογαριασμό του κεφαλαίου, εν μέσω αναζωπύρωσης μιας σύγκρουσης με διεθνείς διαστάσεις

Ο Α. Τσίπρας και ο μεγαλοβιομήχανος Π. Ποροσένκο δίνουν τα χέρια για τις μπίζνες του κεφαλαίου

Με βομβαρδισμούς από τις δυνάμεις της αντιδραστικής κυβέρνησης (στρατός και εθνικιστικά και φασιστικά τάγματα) σε κατοικημένες περιοχές, στους θύλακες που ελέγχουν οι πολιτοφυλακές που αντέδρασαν στην πραξικοπηματική κυβέρνηση του Κιέβου, στις αυτοαποκαλούμενες Λαϊκές Δημοκρατίες του Ντονέτσκ και του Λουγκάνσκ (αν και ψευδεπίγραφα, αφού πρόκειται για αστικά καθεστώτα που προσβλέπουν στη Ρωσία), κύλησε και αυτή η βδομάδα. Ο ουκρανικός λαός εξακολουθούσε να ματώνει το ίδιο διάστημα που ο Ελληνας πρωθυπουργός, Αλέξης Τσίπρας, επέλεξε να επισκεφτεί την αντιδραστική κυβέρνηση του μεγαλοβιομήχανου (σοκολατοποιία, ΜΜΕ, ναυπηγείο και άλλα), Πέτρο Ποροσένκο, για να προωθήσει τις μπίζνες του κεφαλαίου και τα ευρωΝΑΤΟικά σχέδια στην ευρύτερη περιοχή. Η αιματοχυσία συνεχίζεται σε μια σύγκρουση που αφορά τη διαπάλη τμημάτων της αστικής τάξης της Ουκρανίας για την επιλογή ιμπεριαλιστικού στρατοπέδου (με τις ΗΠΑ, ΝΑΤΟ, ΕΕ ή με την καπιταλιστική Ρωσία) και των ιμπεριαλιστών μεταξύ τους για το έλεγχο της γεωστρατηγικής σημασίας Ουκρανίας, ως κόμβου ενεργειακών «δρόμων» και εμπορευμάτων.
Αυτή η αιτία παραμένει και δείχνει τη διεθνή διάσταση της σύγκρουσης, που αποκτά μεγαλύτερη σημασία με δεδομένες τις σύνθετες εξελίξεις: Δηλαδή την επίδραση που θα έχει η αλλαγή ηγεσίας στις ΗΠΑ στις σχέσεις με τα άλλα κέντρα, οι εξελίξεις στην ίδια την ΕΕ, με το Βrexit και την ενίσχυση φυγόκεντρων τάσεων, το λεγόμενο αστικό ευρωσκεπτιστικό ρεύμα που βλέπει θετικά τον Τραμπ, αλλά και την προσέγγιση με τη Ρωσία, με εξαίρεση την Πολωνία που βρίσκεται στην πρώτη γραμμή της αντιπαράθεσης με αυτή. Ταυτόχρονα, τμήματα του κεφαλαίου πιέζουν για άρση των κυρώσεων στη Ρωσία, καθώς χάνουν, αφού διασυνδέονται με τα ρωσικά μονοπώλια στην Ενέργεια και άλλους τομείς. Την ίδια στιγμή μένουν ανοιχτά και όλα τα άλλα πεδία όπου επίσης συγκρούονται οι ιμπεριαλιστές, στη Μέση Ανατολή, την Ανατολική Μεσόγειο, τη Βόρεια Αφρική, την Ασία.

Επίσκεψη Τσίπρα για την προώθηση των συμφερόντων των Ελλήνων καπιταλιστών

Σε αυτό το πλαίσιο εντάσσεται και η επίσκεψη Τσίπρα, ο οποίος στάθηκε με άνεση δίπλα στον Ποροσένκο (τον οποίο χαρακτήρισε ρεαλιστή και διορατικό ηγέτη), που βεβαίως πρόκειται για «προϊόν» πραξικοπήματος που ανέτρεψε την προηγούμενη αστική κυβέρνηση του Β. Γιανουκόβιτς, με τη στήριξη των ΗΠΑ, ΝΑΤΟ και ΕΕ. Επίσης ευχήθηκε να επικρατήσουν οι «διπλωματικές οδοί στην επίλυση της κρίσης» (έτσι χαρακτήρισε τον πόλεμο) και κράτησε ίσες αποστάσεις για να τα 'χει καλά με όλους. Ωστόσο η εμπλοκή της Ελλάδας, μέσω της συμμετοχής στο ΝΑΤΟ και την ΕΕ, στην όξυνση της αντιπαράθεσης με τη Ρωσία, είναι δεδομένη. Με συμμετοχή σε όλους τους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς, τη συμμετοχή Ελληνα αξιωματικού και στην πρόσφατη ναυτική άσκηση στη Μαύρη Θάλασσα και γενικότερα στην ανάπτυξη ΝΑΤΟικών δυνάμεων όλο και πιο κοντά στα σύνορα με την Ρωσία. Αλλά όλα αυτά συμβάλλουν στην προσπάθεια αναβάθμισης του ρόλου της ελληνικής αστικής τάξης.
Ετσι, δεν έχει καμία απολύτως σημασία ότι πρόκειται για μια αντιδραστική κυβέρνηση, που επιδίδεται στον αντικομμουνισμό, κάνει μια δίκη - παρωδία κατά του ΚΚ Ουκρανίας, προωθεί την παραχάραξη της Ιστορίας (όπως άλλωστε κάνει και η ΕΕ αλλά και δυνάμεις όπως το Κόμμα Ευρωπαϊκής Αριστεράς, όπου συμπροεδρεύει ο ΣΥΡΙΖΑ). Ούτε ότι ο Ποροσένκο και οι συν αυτώ αποδίδουν τιμές και προβολή στους συνεργάτες των ναζί κατά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Ούτε ότι βάζουν στη «μαύρη λίστα» όσους συμπαραστέκονται στον ουκρανικό λαό, όπως τα στελέχη του ΚΚΕ, Γ. Λαμπρούλης, βουλευτής του Κόμματος, και Σ. Ζαριανόπουλος, ευρωβουλευτής.
Ταυτόχρονα, η αντιδραστική κυβέρνηση του Κιέβου παραπλανεί, γιατί ενώ έχει μετατρέψει την πόλη Αντβίγιφκα σε κέντρο των στρατιωτικών επιχειρήσεων, με βαρύ οπλισμό μέσα στις κατοικημένες ζώνες, από όπου εξαπολύουν τις επιθέσεις τους προς τους θύλακες του Ντονέτσκ και του Λουγκάνσκ, την εμφανίζει ως το επίκεντρο της «ανθρωπιστικής καταστροφής». Μάλιστα, κυβερνητικός βουλευτής την παρουσίασε ως το «Χαλέπι της Ουκρανίας», για να γίνονται συνειρμοί με τη Συρία και να προκαλέσει την περαιτέρω οικονομική και άλλη βοήθεια των ιμπεριαλιστών προστατών της. Δηλαδή αξιοποιεί τα έργα της, που προκαλούν θάνατο και καταστροφή, για να εμφανιστεί και ως θύμα.
Ομως τα στοιχεία με τις απώλειες του πολέμου, που έδωσαν οι πολιτοφυλακές, είναι αμείλικτα: Μόνο από τις 27 Γενάρη έχουν σκοτωθεί 6 άνθρωποι και έχουν τραυματιστεί 47. Ακόμα 250 κτίρια έχουν καταστραφεί ολικώς ή μερικώς, κατοικίες αλλά και σχολεία, νοσοκομεία, ο μεγαλύτερος αριθμός στην Μακέγιεφκα, κοντά στην γραμμή αντιπαράθεσης. Συνολικά στα σχεδόν τρία χρόνια του πολέμου 4.320 άνθρωποι (στρατιώτες και άμαχοι, ανάμεσά τους και 74 μικρά παιδιά) και 11.112 κτίρια (κατοικίες, ιδρύματα, υποδομές και κρατικές υπηρεσίες) έχουν καταστραφεί ολικώς ή μερικώς.

Ο προσωρινός συμβιβασμός του Μινσκ δεν μπορεί να λύσει το πρόβλημα

Οπως ο Τσίπρας, ο Ποροσένκο και άλλοι αστοί ηγέτες επαναλαμβάνουν ότι πρέπει να εφαρμοστεί η συμφωνία του Μινσκ, για να υπάρξει ειρήνευση στην περιοχή. Πρόκειται επί της ουσίας για άλλο ένα παραμύθι. Η συμφωνία του Μινσκ 2 στις 12/2/15 ήταν ένας συμβιβασμός που ακολούθησε την άλλη συμφωνία, επίσης στο Μινσκ της Λευκορωσίας, που είχε προηγηθεί το Σεπτέμβρη του 2014 (δηλαδή εφτά μήνες μετά την ανατροπή της προηγούμενης αστικής κυβέρνησης) και η οποία κατέρρευσε. Η νέα συμφωνία επικυρώθηκε από την τετραμερή συνάντηση, στο Μινσκ, των Προέδρων της Ρωσίας Βλαντιμίρ Πούτιν, της Ουκρανίας Πέτρο Ποροσένκο, της Γαλλίας Φρανσουά Ολάντ και της καγκελαρίου της Γερμανίας Αγκελα Μέρκελ (του λεγόμενου «σχήματος της Νορμανδίας»), και από την πρώτη στιγμή φάνηκε ότι αποτελούσε και πάλι έναν νέο προσωρινό συμβιβασμό, που περιείχε πολλή... «δημιουργική ασάφεια», την οποία η κάθε πλευρά μπορούσε να ερμηνεύσει κατά το δοκούν.
Στα 13 σημεία της συμφωνίας εμπεριέχονταν η κατάπαυση του πυρός και η απόσυρση των βαρέων όπλων, που κάθε άλλο παρά επιτεύχθηκαν έως τώρα, η διάλυση «παράνομων ένοπλων ομάδων», που ο καθένας ερμήνευε όπως ήθελε, η έναρξη του διαλόγου για διενέργεια τοπικών εκλογών, σύμφωνα με την ουκρανική νομοθεσία και το νόμο της Ουκρανίας «σχετικά με την προσωρινή διαταγή της Τοπικής Αυτοδιοίκησης σε ορισμένες περιοχές του Ντονέτσκ και του Λουγκάνσκ», κάτι που η ουκρανική κυβέρνηση δεν προχώρησε ποτέ, προφασιζόμενη ότι πρέπει να φύγουν πρώτα τα ξένα στρατεύματα.
Επίσης προβλέπονταν αμνηστία που δεν προχώρησε, ανταλλαγή αιχμαλώτων που έγινε σε ένα μικρό μέρος, ανθρωπιστική βοήθεια που δίνεται σποραδικά εν μέσω συγκρούσεων, αποκατάσταση κοινωνικοοικονομικών σχέσεων στο Ντονμπάς, συμπεριλαμβανομένων των «κοινωνικών μεταβιβάσεων», όπως οι συντάξεις και άλλες πληρωμές (εισπράξεις και έσοδα, η έγκαιρη πληρωμή όλων των λογαριασμών κοινής ωφελείας, η ανανέωση της φορολογίας εντός του νομικού πλαισίου της Ουκρανίας), που δεν έγινε ποτέ. Ταυτόχρονα προβλεπόταν ότι μετά τη διενέργεια τοπικών εκλογών, με βάση τον ουκρανικό νόμο και τη συνταγματική μεταρρύθμιση, το ουκρανικό κράτος θα επανακτούσε τον πλήρη έλεγχο στα σύνορα σε ολόκληρη τη ζώνη των συγκρούσεων και αυτά με την Ρωσία, κάτι που ήταν μάλλον απίθανο να συμβεί.

Προοπτική μόνο στη λαϊκή πάλη ενάντια στην εξουσία του κεφαλαίου

Ολα τα στοιχεία και η νέα αναζωπύρωση των συγκρούσεων δείχνουν ότι η διαπάλη θα παραμείνει, με τραγικές συνέπειες για το λαό. Βασική προϋπόθεση για να σταματήσει αυτή η κατάσταση είναι τόσο στις ανατολικές, όσο και στις δυτικές επαρχίες της Ουκρανίας, να ανασυγκροτηθεί το επαναστατικό κομμουνιστικό κίνημα, και με την αυτοτελή πάλη των λαϊκών δυνάμεων, με τις δικές τους σημαίες και για τα δικά τους συμφέροντα, να μπει στο στόχαστρο ο πραγματικός αντίπαλος. Η εξουσία του κεφαλαίου, ντόπιου και ξένου. Με άλλα λόγια, ειρήνευση προς όφελος του λαού μπορεί να υπάρξει μόνο με την κατάκτηση της εξουσίας από την εργατική τάξη και τα άλλα εκμεταλλευόμενα στρώματα.