Κρίση χρέους είπατε;

 Κρίση χρέους είπατε;

Διαβάζουμε σήμερα στην Καθημερινή(αλλά και σε όλο τον τύπο):

"Εκθεση ΔΝΤ: Mη βιώσιμο το χρέος, επιτάχυνση μεταρρυθμίσεων, μείωση συντάξεων και φορολογίας"

Aνάλογους τίτλους με περισσότερες πληροφορίες γύρω από τα μέτρα που ζητά το ΔΝΤ να ληφθούν, βρίσκουμε αλλού σε άλλες εφημερίδες και σάιτ.

Η γνώμη μας είναι ότι και μόνο αυτά τα ολίγα επαρκούν για να δείξουν πόσο λάθος και επώδυνη για το λαό ήταν η θεώρηση της κρίσης που περνάει η χώρα ως "κρίσης χρέους" και όχι ως "κρίσης υπερσυσσωρευσης" όπως λέει το ΚΚΕ. 

Ψιλά γράμματα θα πεί ίσως κάποιος. Δεν είναι έτσι όμως.

Και δεν είναι έτσι για τον απλό λόγο ότι η πλευρά της ΕΕ, της ΕΚΤ, του ΔΝΤ, αλλά και άλλων ιμπεριαλιστικών οργανισμών που υπάρχουν για λογαριασμό των μεγάλων μονοπωλίων, όπως και η πλευρά των μεγάλων ελληνικών επιχειρήσεων που κατέχουν την εξουσία στην Ελλάδα, βολεύεται μια χαρά πίσω από την προσπάθεια επίλυσης της "κρίσης χρέους" και βέβαια συντάσσεται με τους παραπάνω οργανισμούς όπως το ΔΝΤ, στην αναζήτηση μέτρων που φυσικά θα πληρώσουν οι εργαζόμενοι. 

Όσο κι αν γνωρίζουν τα προβλήματα που δημιουργούν οι γνωστές αντιφάσεις όπως π.χ. μείωση μισθού= μείωση αγοραστικής δύναμης, δεν παύουν να θεωρούν ότι αυτό που πρέπει να σωθεί πρώτα και κύρια είναι τα κέρδη και η βιωσιμότητα των επιχειρήσεων, ό,τι κι αν στοιχίσει αυτό στο οικογενειακό εισόδημα και στο τσάκισμα της ζωής μιας εργατικής οικογένειας.

Η επίλυση μιας "κρίσης χρέους", με την εξουσία στα χέρια των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων, φυσικά μπορεί να επιχειρηθεί και να γίνει εντός συστήματος και να την πληρώσει ο λαός. Κάτι ανάλογο δεν μπορεί να γίνει στην πραγματικότητα με την επίλυση μια κρίσης υπερσυσσώρευσης, αφού φυσικά καπιταλισμός, στη σύγχρονη εποχή των μονοπωλίων και των αγορών, που δεν έχει στόχο την όλο και μεγαλύτερη κερδοφορία με κάθε μέσο, απλά δεν υπάρχει.

Φυσικά εντελώς διαφορετική θα ήταν η συζήτηση αν στο στόχαστρο δεν βρισκόταν το χρέος, που είναι αποτέλεσμα και όχι αιτία της κρίσης, αλλά  τα υπερκέρδη των επιχειρήσεων στον καιρό της αναπτυξης , που τώρα φυσικά δυσκολεύονται να βρουν "ικανοποιητικές" επενδύσεις και λιμνάζουν σε διάφορους λογαριασμούς απαιτώντας διαρκώς νέα μέτρα ως κίνητρα(κρίση υπερσυσσώρευσης).

Όταν μάλιστα οι οπαδοί της "κρίσης χρέους" βρίσκονται σε διάφορες αριστερές ομάδες και κόμματα, και πυροβολούν όλοι μαζί από κοινού την άποψη των κομμουνιστών που αποκαλύπτει τον ένοχο που δεν είναι άλλος από τον ταξικό αντίπαλο και την "οικονομιά της αγοράς", τότε για άλλη μια φορά βλέπουμε πόσο εύκολα συναντιούνται αυτοί, δεξιοί, κεντρώοι ή "αριστεροί", που δεν έχουν σα στόχο την ανατροπή αυτού του συστήματος αλλά τη σωτηρία του.