Τα παιχνίδια της αναμόρφωσης του αστικού πολιτικού συστήματος

Τα παιχνίδια της αναμόρφωσης του αστικού πολιτικού συστήματος

Μπροστά σε μια επικείμενη προκαταρκτική συμφωνία που θα περιλαμβάνει σειρά αντιλαϊκών - αντεργατικών μέτρων, ώστε να «ανοίξει» ο δρόμος για να ολοκληρωθεί το επόμενο διάστημα η δεύτερη αξιολόγηση, βρίσκονται κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ και εκπρόσωποι των ΕΕ - ΔΝΤ. Κάτι που αποτελεί βασικό ζήτημα για το κεφάλαιο, προσδοκώντας ότι έτσι με καλύτερους όρους θα στηριχτεί η προσπάθεια για ανάκαμψη των κερδών του, αφού ως απαραίτητη προϋπόθεση έχει νέες αντεργατικές αναδιαρθρώσεις.

Κι ενώ όλα δείχνουν ότι υπάρχει συμφωνία για Εργασιακά, Συνταξιοδοτικό και Ενέργεια, η κυβέρνηση συνεχίζει να εμπαίζει το λαό και να επιδίδεται σε μια άθλια προπαγανδιστική τακτική. Επιχειρεί να εμφανίσει το πακέτο αυτών των μέτρων που θα μειώσουν ακόμα περισσότερο το εργατικό - λαϊκό εισόδημα, τους μισθούς και τις συντάξεις, ως το αποτέλεσμα μιας «μάχης» ώστε να εξασφαλιστεί «η σταθερότητα» και να «ανοίξει ο δρόμος για να τερματιστεί η λιτότητα που έχει επιβληθεί με τα προηγούμενα μνημόνια». Επιπλέον, βασικό μότο όλο το προηγούμενο διάστημα, από το περασμένο φθινόπωρο έως και σήμερα, είναι πως «δίνει μάχη για Εργασιακά, συντάξεις και Φορολογικό και πως όποιο μέτρο παρθεί, θα έχει και ένα αντίμετρο που θα ανακουφίζει τα λαϊκά στρώματα».
Σε αυτό ακριβώς το μήκος κύματος, την περασμένη Τετάρτη, ο κυβερνητικός εκπρόσωπος Δ. Τζανακόπουλος, με δηλώσεις του, συνέχισε το κρεσέντο του εμπαιγμού, λέγοντας: «Στα Εργασιακά έχουμε πει ότι δεν μπορούμε να προχωρήσουμε ούτε στις ομαδικές απολύσεις, ούτε στο lock out. Τα Εργασιακά έχω την εκτίμηση ότι θα είναι τόσο θετικά που θα χαρούμε να τα νομοθετήσουμε. (...) Προσπαθούμε να βρούμε τον καταλληλότερο τρόπο για μία ήπια προσαρμογή στο Συνταξιοδοτικό». Κι αν αξίζει κάτι σε αυτή την τοποθέτηση της κυβέρνησης, δεν είναι μόνο ο εμπαιγμός, που συνίσταται στο ότι ήδη η κυβέρνηση λέει ωμά ότι θα ψηφίσει περικοπές στις συντάξεις, που θα φτάσουν το 1 δισ. ευρώ επιπλέον απ' όσα ισχύουν. Αλλά ότι όλο το προηγούμενο διάστημα, η κυβέρνηση προπαγάνδιζε ότι το κλείσιμο της αξιολόγησης και τα αντιλαϊκά μέτρα είναι απαραίτητη προϋπόθεση για «να καλυτερέψει η κατάσταση, να υπάρχει προοπτική, να μην έρθει η καταστροφή»... ώστε να οδηγήσει το λαό στο συμβιβασμό και την ανοχή σε όσα πρόσθετα δεινά του επιβληθούν. Από αυτή την άποψη, ο ίδιος ο πρωθυπουργός εμπλουτίζει την άθλια προπαγανδιστική τακτική με φράσεις όπως «στόχος η διατήρηση του κοινωνικού κεκτημένου» ή «δεν υπογράφω εργασιακό μεσαίωνα». Την ίδια στιγμή που όλα συγκλίνουν στο ότι η κυβέρνηση έχει συμφωνήσει σε σειρά αντεργατικών ρυθμίσεων.

Προσπαθούν να κρύψουν τη στρατηγική τους σύμπλευση

Δεν είναι, όμως, μόνο προπαγάνδα της κυβέρνησης η προσπάθεια να ταυτιστούν τα συμφέροντα του μεγάλου κεφαλαίου με τα συμφέροντα των εργατικών - λαϊκών στρωμάτων. Γιατί περί αυτού πρόκειται. Επειδή το κλείσιμο της αξιολόγησης ή η ένταξη στη λεγόμενη ποσοτική χαλάρωση είναι μεν απαραίτητη προϋπόθεση για να ανακάμψουν τα κέρδη του κεφαλαίου, ωστόσο για να γίνουν αυτά, πρέπει να χτυπηθεί ακόμα περισσότερο ο εργαζόμενος, ο αγρότης, ο αυτοαπασχολούμενος, ο συνταξιούχος. Αυτό προσπαθούν να κρύψουν. Και ακριβώς γι' αυτό το λόγο, πάνω σε αυτό διεξάγεται και η αντιπαράθεση της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ με την αξιωματική αντιπολίτευση της ΝΔ και τα άλλα αστικά κόμματα. Αν δούμε την επίθεση του ΣΥΡΙΖΑ στη ΝΔ και το αντίστροφο, θα εντοπίσουμε πολύ συγκεκριμένα πράγματα. Οτι συγκεκριμένα συγκρούονται για την ...ταχύτητα υλοποίησης των αντιλαϊκών μέτρων, των αναδιαρθρώσεων, των πολιτικών που υπηρετούν τη στρατηγική του κεφαλαίου. Κι επειδή η στρατηγική τους σύμπλευση είναι εξόφθαλμη, η «σύγκρουσή τους» - με όλα τα υπαρκτά στοιχεία που έχει - περιορίζεται σε θέματα διαχείρισης, μειγμάτων και τακτικών χειρισμών.
Είναι λογικό αυτή η στρατηγική σύμπλευση να πυροδοτεί διεργασίες στο αστικό πολιτικό σύστημα. Οσο περισσότερο οι εργατικές - λαϊκές μάζες βιώνουν την αντιλαϊκή πολιτική και όσο διαπιστώνουν ότι είτε αυτή η κυβέρνηση, είτε η επόμενη με ΝΔ και άλλα αστικά κόμματα, θα συνεχίζουν να εφαρμόζουν την πολιτική που είναι απαραίτητη για την ανάκαμψη των κερδών του κεφαλαίου και άρα αντιλαϊκή, τόσο δημιουργείται η ανάγκη να υπάρξουν νέες εναλλακτικές, με στόχο τη διαμόρφωση «αξιόπιστων λύσεων» για την αστική διαχείριση.
Ο προβληματισμός για το πώς το αστικό πολιτικό σύστημα θα αναμορφωθεί για να βάλει ακόμα πιο αποτελεσματικά πλάτη στην υλοποίηση της πολιτικής για την ανάκαμψη του κεφαλαίου, κινεί αστικές πολιτικές δυνάμεις και επιχειρηματικούς πόλους ώστε να αναζητηθούν τα υλικά για την καλύτερη συνταγή... Μάλιστα, η ίδια η πορεία της διαπραγμάτευσης είναι μία αφορμή για να «ανοίγει» συζήτηση για πιθανές συνεργασίες αστικών κομμάτων ή να πυροδοτεί διεργασίες με στόχο την αναμόρφωση του αστικού πολιτικού συστήματος. Αυτές οι διεργασίες διαπερνούν όλο το φάσμα των αστικών κομμάτων και σχημάτων. Και βέβαια, πυροδοτεί και εξελίξεις σε ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ, ΑΝΕΛ, Χρυσή Αυγή, Ποτάμι, αλλά και σε άλλα πολιτικά σχήματα ή ακόμα και τη δημιουργία νέων κομμάτων.
Τέτοια φαινόμενα, τέτοιες διεργασίες εντείνονται, όσο μεγαλώνει η ανάγκη να ανανεώνονται αποτελεσματικά η χειραγώγηση της λαϊκής δυσαρέσκειας και οι προσδοκίες των λαϊκών στρωμάτων από την κυβερνητική εναλλαγή, την εναλλαγή εταίρων και σχημάτων που θα παίξουν αντιλαϊκό, αντιδραστικό ρόλο. Βέβαια, όλοι οι πρωταγωνιστές αυτών των διεργασιών είναι γνωστοί στο λαό. Στο σύνολό τους σχεδόν υπηρέτησαν με ζήλο την αστική εξουσία, άσκησαν για χρόνια διαχείριση, πλήθος αντιλαϊκών μέτρων φέρουν τη σφραγίδα και υπογραφή τους. Για παράδειγμα, το ΠΑΣΟΚ, στο οποίο τώρα κάποιοι στον ΣΥΡΙΖΑ βλέπουν έναν καλύτερο «εταίρο», έχει το δικό του αντιλαϊκό «βίο και πολιτεία». Και μαζί με όλες τις άλλες αστικές πολιτικές δυνάμεις συμπίπτουν στους στρατηγικούς στόχους της αστικής τάξης, που συνοπτικά αφορούν στα εξής ζητήματα: Πορεία ανάκαμψης της καπιταλιστικής οικονομίας. Προσπάθεια γεωστρατηγικής αναβάθμισης της χώρας ως εμπορικού και ενεργειακού κόμβου. Αύξηση του ενεργού ρόλου στο πλαίσιο του ΝΑΤΟ και της ΕΕ. Αποκατάσταση των θέσεων της ελληνικής αστικής τάξης στην ευρύτερη περιοχή της Νοτιοανατολικής Ευρώπης και Ανατολικής Μεσογείου που έχουν υποστεί πλήγμα στα χρόνια της κρίσης.

Διεργασίες σε όλα τα επίπεδα...

Μερικά πρόσφατα παραδείγματα:
-- Τη φερόμενη αντιπαράθεση Σκουρλέτη - ηγεσίας της κυβέρνησης με αφορμή το θέμα της ΔΕΗ, δεν είναι λίγοι που τη συνδέουν με τη συζήτηση που έχει ανοίξει για τη σύγκλιση του ΣΥΡΙΖΑ με το ΠΑΣΟΚ ή γενικότερα με τις διεργασίες στη σοσιαλδημοκρατία. Και μπορεί το θέμα της Ενέργειας να αφορά τη διαπραγμάτευση, ωστόσο, όπως ισχυρίζονται κύκλοι που γνωρίζουν αρκετά καλά τις διεργασίες στο χώρο της σοσιαλδημοκρατίας, ισχυρίζονται ότι «θέσεις σαν κι αυτές του Π. Σκουρλέτη ή άλλες όπως του Ν. Φίλη θα μπορούσαν να αποτελέσουν βάση για μια συζήτηση και προσέγγιση»...
-- Η ανάδειξη του ΠΑΣΟΚ ως τρίτου σε δύναμη κοινοβουλευτικού κόμματος, μετά την παραίτηση του φασιστοειδούς Κουκούτση, θεωρείται επίσης από πολλούς ότι διευκολύνει την πιθανότητα συγκρότησης κάποιου οικουμενικού σχήματος σε περίπτωση που αυτό επιτάσσουν οι ανάγκες της αστικής διαχείρισης και της αστικής τάξης της χώρας. Αλλωστε, ένα τέτοιο ενδεχόμενο, ευρύτερων συναινέσεων ή «εθνικής συνεννόησης», το θίγουν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο ακόμα και στελέχη της ΝΔ (βλέπε τα περί «τζάμπα μαγκιάς» κ.λπ. του Β. Μεϊμαράκη).
-- Η θέση της ΝΔ αλλά και του ΠΑΣΟΚ, ότι δεν θα ψηφίσουν τα μέτρα και τα «αντίμετρα», συνοδεύεται με μια πολύ ενδιαφέρουσα αναφορά. Λένε: «Εάν είμαστε κυβέρνηση ή συμμετέχουμε σε κυβέρνηση, θα πρέπει όλοι μαζί να συνεργαστούμε για να δούμε την υλοποίηση αυτών των μέτρων». Δηλαδή να τα υλοποιήσουν κάτω από την ομπρέλα της εθνικής συνεννόησης και του «συμφέροντος της χώρας»... Δεν θα πρέπει να ξεχνάμε τη μόνιμη επωδό του Λεβέντη περί οικουμενικής αλλά και όλες τις διεργασίες που γίνονται και στην ακροδεξιά.
-- Οσο για τη διαπραγμάτευση για το κλείσιμο της δεύτερης αξιολόγησης, πρέπει να πάρουμε υπόψη το εξής: αρκετοί θυμίζουν ότι είναι «ανοιχτό» το ζήτημα της συγκρότησης «εθνικής ομάδας διαπραγμάτευσης», που θα έρθει σε επαφή με τους «εταίρους» για το οριστικό κλείσιμο της συμφωνίας και για το χρέος, αφού γίνουν εκλογές στη Γερμανία. Η «εθνική διαπραγμάτευση» δεν είναι κάτι που ακούγεται για πρώτη φορά. Εχει ακουστεί πολλές φορές και στο παρελθόν και την κρατάνε στην επιφάνεια εκείνες οι πλευρές που θεωρούν ότι αυτό μπορεί να δώσει προοπτική και αέρα στις ανάγκες της ανάκαμψης των κερδών του κεφαλαίου.
Ολα αυτά τα σχέδια απόσπασης ενεργού λαϊκής στήριξης στη διαδικασία αναμόρφωσης του αστικού πολιτικού συστήματος πρέπει να αποτύχουν. Να αντιμετωπιστούν αυταπάτες και ψευδαισθήσεις που καλλιεργούνται, ότι το ανακάτεμα της τράπουλας θα φέρει θετικές για το λαό εξελίξεις. Η αστική τάξη διατάσσει και αναδιατάσσει το πολιτικό της προσωπικό αναλόγως των αναγκών και συμφερόντων της, που σε κάθε περίπτωση υπονομεύουν τα λαϊκά συμφέροντα, όπως άλλωστε αποδεικνύει και το πρόσφατο παράδειγμα του ΣΥΡΙΖΑ. Ο λαός να γυρίσει την πλάτη σε διεργασίες θωράκισης του συστήματος που τον τσακίζει, να μην υπακούσει σε κελεύσματα συναίνεσης που αξιώνουν ουσιαστικά να βάλει πλάτη στην αντιλαϊκή πολιτική, αντίθετα πρέπει να χαράξει το δικό του δρόμο σε συμπόρευση με το ΚΚΕ.