Το χρέος δεν είναι του λαού

Το χρέος δεν είναι του λαού

Η κυβέρνηση χαρακτηρίζει τη διευθέτηση του χρέους «προαπαιτούμενο για μια βιώσιμη ανάπτυξη» και την παρουσιάζει ως τον «τελευταίο σκόπελο» για την έξοδο της χώρας από την κρίση. Σ' αυτήν τη βάση, καλεί με θράσος το λαό να πιει αδιαμαρτύρητα το ποτήρι παλιών και νέων μέτρων, στο όνομα της «επόμενης μέρας», από την οποία όμως τα λαϊκά στρώματα δεν έχουν τίποτα καλό να περιμένουν.
Η καλλιέργεια προσδοκιών και αυταπατών πηγαίνει «πακέτο» με την προσπάθεια ενοχοποίησης του λαού, ότι έχει την πρώτη ευθύνη για την εκτόξευση του κρατικού χρέους. Μάλιστα, όλα τα αστικά κόμματα διακινούν την άποψη ότι «ζούσαμε τόσα χρόνια πάνω από τις δυνατότητές μας» και γι' αυτό ήρθε η κρίση, την οποία αυθαίρετα και παραπλανητικά ονομάζουν «κρίση χρέους».
Η αλήθεια είναι τελείως διαφορετική. Το κρατικό χρέος δημιουργήθηκε διαχρονικά και εκτοξεύτηκε από την πολιτική στήριξης των συμφερόντων και των κερδών του κεφαλαίου.
Σ' αυτό περιέχονται με τον έναν ή τον άλλο τρόπο οι έμμεσες και άμεσες ενισχύσεις για το κεφάλαιο, οι φοροαπαλλαγές και οι εισφοροαπαλλαγές για τους επιχειρηματικούς ομίλους, οι κρατικές εγγυήσεις για φτηνά τραπεζικά δάνεια, η χρηματοδότηση έργων και υποδομών με αποκλειστικό κριτήριο την καπιταλιστική κερδοφορία.
Ούτε ένα ευρώ από το χρέος δεν δαπανήθηκε για το λαό. Είναι χαρακτηριστικό αυτό που έγραφε ο ΣΕΒ στο τελευταίο εβδομαδιαίο δελτίο του, ότι «ο ρόλος του κράτους στην προώθηση των ιδιωτικών επενδύσεων είναι καθοριστικός. Πρέπει να κατευθύνει διαθέσιμους πόρους σε οικονομικές και κοινωνικές υποδομές και να υιοθετεί πολιτικές διαμόρφωσης ενός φιλικού προς την επιχειρηματικότητα περιβάλλοντος», με στόχο την «μεγιστοποίηση της κερδοφορίας των επιχειρήσεων».
Ακόμα και τώρα, το όποιο «όφελος» προκύψει για τα δημοσιονομικά από την παράταση στην αποπληρωμή των δόσεων για το κρατικό χρέος και την αναπροσαρμογή των επιτοκίων, θα κατευθυνθεί με διάφορους τρόπους στο κεφάλαιο για να χρηματοδοτήσει επενδύσεις. Ούτε ένα ευρώ από την πιθανή «ελάφρυνση» δεν πρόκειται να μετατραπεί σε αυξήσεις σε μισθούς και συντάξεις, κονδύλια για την Υγεία και τις σύγχρονες λαϊκές ανάγκες.
Είναι άλλωστε αποκαλυπτικό το γεγονός ότι την ώρα που η διευθέτηση του χρέους παρουσιάζεται πιο κοντά από ποτέ, η κυβέρνηση κόβει συντάξεις, διατηρεί τους μισθούς στα άθλια επίπεδα του κατώτερου, πετσοκόβει δαπάνες για την Υγεία και τα εναπομείναντα προνοιακά επιδόματα και ομολογεί κυνικά ότι αυτά είναι «προαπαιτούμενα» της συμφωνίας για το χρέος. Αντίστροφα, μελετά νέα μείωση της φορολογίας και των ασφαλιστικών εισφορών, νέες επιδοτήσεις και χρηματοδοτήσεις για το κεφάλαιο.
Η κυβέρνηση λέει επίσης ότι έδωσε μάχη για το χρέος και ζητάει από το λαό να της το πιστώσει. Η αλήθεια είναι ότι η συζήτηση γενικά για το χρέος είναι αντικείμενο διαμάχης και ανταγωνισμών ανάμεσα στο ΔΝΤ και την Ευρωζώνη, αλλά και ανάμεσα σε κράτη - μέλη της Ευρωζώνης, που διεκδικούν ανάλογες διευθετήσεις για τις υπερχρεωμένες οικονομίες τους.
Στην πραγματικότητα, η όποια διευθέτηση χρέους ισοδυναμεί με καταστροφή κεφαλαίου και το παζάρι που τώρα κορυφώνεται αφορά το πώς και ανάμεσα σε ποιους θα διαχυθεί η χασούρα, την οποία, όπως απέδειξε και το PSI, θα τη φορτώσουν τελικά στο λαό.
Καμιά προσδοκία δεν πρέπει να τρέφει ο λαός ότι με τη διευθέτηση του χρέους θα δει καλύτερες μέρες. Το χρέος είναι του κεφαλαίου και ως τέτοια πρέπει να απαντηθούν τα αντιλαϊκά μέτρα που συνοδεύουν την όποια συμφωνία για τη διευθέτησή του. Οριστική λύση στο ζήτημα του χρέους από τη σκοπιά των λαϊκών συμφερόντων και αναγκών θα δώσει η μονομερής διαγραφή του από την εργατική εξουσία. Εκεί χρειάζεται να κατατείνει ο αγώνας και η συμμαχία του λαού, εκεί αξίζει να καταθέσουν οι εργαζόμενοι και τα λαϊκά στρώματα κάθε θυσία.