Μπήκαν στην πόλη οι εχθροί

...κι εμείς φωνάζαμε "ζήτω και γεια"...

Εντάξει μωρέ, έτσι κι αλλιώς ήταν σάπια η αυτοκρατορία της Πόλης (το βασίλειο της Δανιμαρκίας, κι εμείς Δανία του Νότου, δανικά τα πάντα είναι (ι)δανικά και για όλα αναδρομικά...) και χρειαζόταν μεταρρυθμίσεις, που έπρεπε έτσι κι αλλιώς να κάνουμε από μόνοι μας, στο 70% τουλάχιστον.

Έτσι κι αλλιώς η σύνταξη είναι άφαντη, ή άφαντη από ΔΦΑ ή άφαντη από μνημόνια. Αλλά θα φροντίσουμε κι εμείς για αυτό.
Μπήκαν στην πόλη οι εχθροί κι εμείς τους περάσαμε για δικούς μας, απελευθερωτές και τους ψηφίσαμε, φωνάζοντας "καλώς ήλθατε", "ζήτω και γεια"...

Σαν τους Τρώες με το Δούρειο Ίππο, κι εμάς που μας λεν Κασσάνδρες γιατί προβλέπουμε δεινά και πράσινα (ψοφ)άλογα. Ξεχνάνε βολικά όμως πως η Κασσάνδρα είχε δίκιο -κι ας της βγήκε το όνομα- και πως το ΚΚΕ επιβεβαιώθηκε σε ό,τι έχει πει τα τελευταία χρόνια, κι ας φαινόταν μακρινό ή αδύνατο.

Έτσι κι αλλιώς... η ελευθερία είναι για εμάς ένα άγχος που δεν ξέρουμε πως να διαχειριστούμε. Και προτιμάμε να τη φανταζόμαστε, να την ορίζουμε σαν ένα χοντρογούρουνο αστικό, και να φανταζόμαστε πως είμαστε ελεύθεροι.
-Τι γουρονότριχα είναι αυτή αγάπη μου;

Η Πόλις εάλω, μαύρη μέρα κτλ, αλλά σήμερα έχουμε μαύρη μαυρίλα γιατί αλώθηκαν συνειδήσεις, βολεύτηκαν κι εξαγοράστηκαν, με μια φαιοπράσινη έφοδο που δεν ήταν στον ουρανό, αλλά καταπάνω μας, κι εμείς (δηλ κάποιοι εξ ημών) φωνάζαμε "ζήτω και γεια". Αλώθηκε το κίνημα, εκφυλίστηκε, εξαπατήθηκε κι αυταπατήθηκε.

Η Πόλις εάλω, αλλά κάποτε πρέπει να μάθουμε πως δεν είμαστε όλοι ίσα κι όμοια, ένα πράγμα -μία τάξη, μία πόλη, μια πατρίδα- και ότι κάποιοι από τους υποτιθέμενους υπερασπιστές της προτιμούσαν να αλωθεί κι έδρασαν συνειδητά για αυτό.

Η Πόλις εάλω κι εμείς μάθαμε να καρτερούμε το μαρμαρωμένο βασιλιά, τον εξαδάχτυλο σωτήρα, αλλά να θεωρούμε ουτοπικό να αλλάξει ο κόσμος, γιατί αυτά είναι για τη Δευτέρα Παρουσία, όχι για εδώ και τώρα που θα πάρουμε την πόλη...

Η ελπίδα όμως -που δεν ήρθε τελικά- αλώνεται τελευταία. Και θα νικήσει πραγματικά μόνο πάνω στο πτώμα της αυταπάτης, που κι αυτή δυστυχώς πεθαίνει προς το τέλος -αν όχι τελευταία...

Υστερόγραφο

Για το Μητσοτάκη, ισχύει ό,τι ακριβώς είχαμε πει και για τον Μπρεζίνσκι. Αντί να ψάχνουμε τον πιο βαρύ χαρακτηρισμό για να αποδώσουμε το ποιόν και το μίσος του, αυτό που τον χαρακτηρίζει είναι η ιδιότητά του (αστός πολιτικός ηγέτης) και οι πράξεις του στην ηγεσία της αστικής τάξης. Όχι πως είναι -απαραίτητα- κακό το τρολάρισμα κι η αυθόρμητη μαζική χαρά για το θάνατο του επίτιμου, αρκεί να μη μένει εκεί, εν είδει εκτόνωσης, και να βρει το δρόμο στην πραγματική ζωή, προτού ξεθυμάνει στο πληκτρολόγιο...
Τη συνέχεια μπορείτε να τη διαβάσετε εδώ.