Αριστερός σουγιάς

Ολα τα μνημόνια δεν είναι ίδια, πομπωδώς δηλώνει ο γραβατωμένος κυβερνητικός εκπρόσωπος για να υπερασπιστεί το αριστερό φονικό υπερόπλο που βάλλει εναντίον και του τελευταίου ζωντανού εργαζόμενου, συνταξιούχου, νέου, γυναίκας, παιδιού, αγρότη, ελευθεροεπαγγελματία, εναντίον πάντων. Κι όλοι μας έχουμε καθήκον ιερό απέναντι στη νοημοσύνη να του τρίψουμε στη μούρη την επίμονη ματωμένη κουκουέδικη εκατόχρονη κραυγή και συνάμα πραγματικότητα, ότι και όλα τα ΟΧΙ δεν είναι ίδια. Και πρέπει να το κάνουμε εδώ και τώρα, με πυγμή και λυσσαλέα επιμονή, έτσι ώστε στις 17 η γενική απεργία όχι μόνον να πετύχει, αλλά το «φτάνει πια» να εκληφθεί τόσο απ' τη συγκυβέρνηση όσο και από την αντιπολίτευση ως αυστηρή και απειλητική προειδοποίηση ότι δεν το εννοούμε απλώς, αλλά το υλοποιούμε από τούδε καθημερινά.

Θέλει μεγάλη προσοχή η αξιολόγηση που κάνει με επικοινωνιακές παγίδες η κυβέρνηση της φαινομενικά παραλυτικής αντίδρασης των εργαζομένων, στα δυόμιση χρόνια της διακυβέρνησης του τόπου απ' τον Τσίπρα και τον Καμμένο. Κάτι επειδή δεν καίγεται το ΑΤΤΙΚΟΝ στη Σταδίου, κάτι επειδή δεν μαζεύονται οι φανς του Βαρουφάκη και οι τελετάρχισσες της Ζωής μαζί με τους διανοούμενους μπρατσαράδες της ΛΑΕ να κάνουν καλοκαιρινά δυο - τρία στρέμματα πόλης... κάτι η ευταξία στα μηχανάκια με τα capital controls και τα προεξασφαλισμένα πλάνα των πανό του κυβερνοσυνδικαλισμού μπροστά από τον όγκο του ΠΑΜΕ στο Γιούρονιους και στα ελληνικά, νομίζει ότι είμαστε το λιγότερο ανίκανοι αν όχι βλάκες, όλοι οι πετσοκομμένοι.

Ετσι ο αριστερός σουγιάς που καρφώνει συνεχώς πισώπλατα, λες και παίζουμε survivor, το εργατικό κίνημα, θα βγει και τώρα που πάνε να περάσουνε από τη Βουλή την ταφόπλακα σίγουροι πως θα γράψουμε μονάχοι μας πάνω της «σφάξε με αριστεραγά μου ν' αγιάσω». Το έκανε στο δημοψήφισμα, όταν ταύτιζε το ΟΧΙ του ΚΚΕ με το ΟΧΙ του Καμίνη, θα το κάνει και τώρα ταυτίζοντας το ΟΧΙ το δικό μας με το νεοδημοκρατικό ή ακόμα και το χρυσαυγίτικο. Αυτός ο σουγιάς των αριστερών νενέκων του συστήματος και των τσακαλιών της ελεύθερης αγοράς αυτή τη φορά μπήγεται όχι έναν πόντο δίπλα από την καρδιά, αλλά μέσα της και μουλωχτά. Δημοσιοποιούνται με ταρατατζούμ και φανφάρες μέτρα κι αντίμετρα σε μια πλειοδοσία αθλιότητας. Δωδεκάχρονο σχολείο λέει το ΚΚΕ; Δεκατετράχρονο λέει το ΣΥΡΙΖΑΝΕΛικο ντουντουκιστάν. Κι άμα τ' ακούσεις, λίγο έλειψε να πει ότι οι ανύπαρκτοι βρεφονηπιακοί και παιδικοί σταθμοί θα μετατραπούν σε νηπιαγωγεία - πάρκινγκ παιδιών Χάρβαρντ. Τα δε ΤΕΙ Αθήνας - Πειραιά θα μετατραπούν σε Σορβόνη 2 και 3, με αψίδα θριάμβου που θ' αρχίζει απ' το Μπραχάμι και θα τελειώνει στο Περιστέρι. Κι από κάτω έως το '19 κάπου 40% περικοπή στη σύνταξη. Η Βουλή καταργείται υπέρ του κεφαλαίου, το οποίο θα εξασφαλίζει τις επιχειρησιακές συμβάσεις ως συλλογικές, τους μισθούς σε επίπεδο επιδομάτων και την πρωτοτυπία εκ των προτέρων να απαγορεύεται ακόμα και δικαστήριο αστικό να ανατρέψει τον παραλογισμό που βαφτίζεται μεταρρυθμίσεις. Γιατί (ακόμα μελετάμε και ξεστραβωνόμαστε) και λοκ άουτ υπάρχει και ξήλωμα του συνδικαλισμού και προεξασφάλιση της παρανομίας της απεργίας, δηλαδή ένα ολόκληρο βαθύ καπιταλιστικό κράτος με νεόπλουτες πριμαντόνες, βεντέτες εισαγωγής και εξαγωγή στην Ευρωζώνη και αλλού του μοντέλου όλοι οι ζυγοί δεν είναι ίδιοι, ο αριστερός είναι ελαφρύτερος και τα υπερήφανα άνεργα νιάτα και μισοπεθαμένα γηρατειά τον φέρουν υπερηφάνως.

Οποιος πίστεψε ότι ο Αλέξης διαπραγματεύτηκε την αριστεροσύνη του ως παρθενιά επί 17 ώρες και την έχασε με πανηγυρικά βαριά καρδιά, ας είναι προετοιμασμένος στις 17 και κάθε μέρα μετά να υποστεί και το κινέζικο μαρτύριο της ελληνικής καρδιάς που θα επιστρέφει απ' το Πεκίνο με πενταπλό μπάι-πας της δεξιάς κοιλίας.