Το “Αριστούργημα” του τίποτα

Κάθε μέρα περνάμε απ’ την Ομόνοια για να πάμε στη δουλιά μας στο Γκάζι και αντικρίζουμε ένα παράξενο θέαμα. Σάκκοι με άμμο, σκαλωσιές και πάνω-πάνω ένα τεράστιο δίχτυ σκεπάζει την πλατεία.

Υποθέτουμε με τα φτωχά μυαλά μας. Έγινε για να έχουν ίσκιο όσοι “λιάζονται”στα πεζούλια ή για να μην καίγονται από τον ήλιο οι εργάτες που θα στήσουν κάποιο αριστούργημα;

Το μυστήριο ελύθη. Το “αριστούργημα” της Τέχνης είναι ακριβώς αυτό και μην περιμένουμε άλλο. Είναι -λέει- ενός βραβευμένου το 2001 Γερμανού ονόματι… Αν είχε απήχηση η “τέχνη” του θα θυμόμουν και το όνομα του.

Δεν είναι δα και οι υπέροχες ομπρέλες του Ζογγολόπουλου που κοσμούν την παραλία της γενέτειρας μου. Η διευκρίνιση για όσους πιστεύουν πως έχω θέμα με το μοντέρνο.

Συγγνώμη, αλλά το “έργο” πιο πολύ σε σκεπασμένη υπό ανακαίνιση οικοδομή μου κάνει.
Η απλωμένη μοσχοβολιστή μπουγάδα στις ερειπωμένες αυλές του Γκαζιού έχει κι ένα μήνυμα αισιοδοξίας για τη ζωή που δε σταματάει κόντρα στα δύσκολα. Αν αυτήν την μπουγάδα την έλεγε κανείς τέχνη, θα ανατρίχιαζαν οι ανοιχτοί στα νέα ρεύματα προφέσορες της δηθενιάς.

Ποια μεγάλα προοδευτικά μυαλά εγκρίνουν αυτά τα τεράστια τίποτα, αυτό το τεράστιο δημιούργημα της τσαπατσουλιάς;

Αχ. Αλησμόνητε Παζολίνι! Πόσα χρόνια πριν στο “Θεώρημα” πρόβλεψες τον ορισμό της “τέχνης” που σήμερα μας πασάρουν… Στην σκηνή όπου ο γιος της οικογένειας “ζωγραφίζει” μετά την αποχώρηση του εισβολέα-καταλύτη της οικογένειας.

Ντοκουμέντα και άγιος ο θεός μας μάρανε. Είναι σαν να εκθέτω τα πρωινά σκατά μου σε μια από τις πλατείες που τόσο φιλόξενα διέθεσαν τα “φωτεινά μυαλά” της πολιτιστικής μας παρακμής. Ακόμα και οι γάτες τα σκεπάζουν τα σκατουλάκια τους να μη βρωμάνε.

“Ντοκουμέντα” και στα μούτρα σας εκμαυλιστές…

Ελένη Γερασιμίδου απο το ΚΑΤΙΟΥΣΑ