Γράφει η Ελένη Κακναβάτου //
Όπως ενημερωθήκαμε από τα ΜΜΕ, το δικαστήριο επέβαλε ποινή 80 ημερών κοινωνικής εργασίας σε μαθητές Γυμνασίου του Ρέθυμνου.   Ο λόγος;  Κατέλαβαν το κτίριο όπου στεγάζεται το Γυμνάσιο τους , γιατί ήθελαν με αυτό τον τρόπο να διαμαρτυρηθούν και να απαιτήσουν το αυτονόητο. Το δικαίωμα τους στη μόρφωση.  Ο διευθυντής του σχολείου κάλεσε τον εισαγγελέα  και έδωσε  στην αστυνομία τα ονόματα των μαθητών του, σύμφωνα με το ρεπορτάζ.
Η αλήθεια είναι ότι  το σχολείο, πριν το κλείσουν οι μαθητές , το «έκλεισε» η κυβέρνηση αρνούμενη να διορίσει δασκάλους.  Και το Υπουργείο, ως Πόντιος Πιλάτος,  έρχεται σήμερα και «νίπτει τας χείρας του».  Διαμαρτύρονται  μάλιστα οι κυβερνώντες  για τις ενέργειες του Διευθυντή. Πού πατάει όμως η ενέργεια του; Γιατί δεν αποφασίζει η κυβέρνηση της «Αριστεράς» να καταργήσει  με ένα νόμο τις διώξεις;  Γιατί  διατηρεί το νομικό πλαίσιο;  Γιατί επιμένει να διατηρεί δηλαδή το καθεστώς αυταρχισμού και ποινικοποίησης του αγώνα των μαθητών;
Θα θέλαμε με την ευκαιρία να βάλουμε  ένα ερώτημα, παλιό αλλά τόσο επίκαιρο : Το σχολείο και η εκπαίδευση γενικότερα  συνδέεται με την πολιτική;  Η δική μας απάντηση είναι:  Ναι, στα σχολεία γίνεται πολιτική. Είναι η πολιτική της αστικής τάξης, που δυστυχώς  για να περάσει βάζουν πλάτη και αυτοί που θα έπρεπε να είναι με το μέρος των μαθητών και των γονιών τους. Όλοι αυτοί  που κόπτονται μήπως κάποιοι μαθητές αναμειχθούν με «τα πολιτικά»,  μήπως μεταφέρουν αγωνιστικές πρακτικές στο σχολείο και «μιάνουν» το σύνολο των συμμαθητών τους και την εκπαίδευση. Αυτοί που φωνάζουν: «Έξω η πολιτική από το σχολείο!». Ο δάσκαλος, ναι, είναι φορέας πολιτικής. Γιατί πολιτική είναι και το αναλυτικό πρόγραμμα και το σχολικό βιβλίο που διαστρεβλώνει την αλήθεια, πολιτική είναι  τα εκπαιδευτικά προγράμματα της ΕΕ  και ό,τι αντιδραστικό ιδεολόγημα περνάει μέσα στο σχολείο.
Ο αγωνιστής και ριζοσπάστης δάσκαλος  όμως, αυτός που θέλει να διδάξει πραγματικά τα παιδιά, στέκεται δίπλα τους και συμπαρατάσσεται  στον αγώνα τους για την κατοχύρωση του δικαιώματός τους στη μόρφωση. Διδάσκει αγωνιστικότητα και αξιοπρέπεια με το παράδειγμά του.  Όταν η Ρ. Ιμβριώτη ήταν γυμνασιάρχης στο Κιλκίς, αγρότες  έφηβοι ακόμα, μαθητές στο Γυμνάσιο στις αρχές της δεκαετίας του 1930, οργανώνονταν  στο αγροτικό και κομμουνιστικό κίνημα (ΟΚΝΕ). Το κράτος τους έδιωχνε από το σχολείο τότε κι  εκείνη στάθηκε σύμμαχος των μαθητών της και τους υπερασπίστηκε.  
Ας θυμηθούμε, κλείνοντας,  τα λόγια των μεγάλων Παιδαγωγών  που πρέπει να ακολουθούν κι οι σημερινοί εκπαιδευτικοί,  όσοι θέλουν να λέγονται Δάσκαλοι και Παιδαγωγοί.
 « Ο δάσκαλος δεν είναι μόνο γράμματα, είναι περισσότερο από όλα ο ίδιος παράδειγμα αγωνιστικό και αποφασιστικό με τη δράση του, με το βίο και την πολιτεία του για τους μαθητές του». Ρ. ΙΜΒΡΙΩΤΗ
«Ο δάσκαλος που θα υποχρεωθεί να καταπνίξει τη σκέψη του, θα γίνει διπλά σκλάβος ή θα καταντήσει ψυχικά ανήμπορος άνθρωπος, ανίκανος να μορφώσει άλλους» Δ. ΓΛΗΝΟΣ
« Η αποστολή του Δασκάλου είναι να φτιάξει ανθρώπους . Μα για να φτιάξουμε ανθρώπους πρέπει πρώτα εμείς να γίνουμε άνθρωποι. Δεν μπορούμε να μείνουμε έξω από τους αγώνες του λαού, να μην κάνουμε δήθεν πολιτική. Γιατί τότε κάνουμε πολιτική αντίθετη από τα συμφέροντα του λαού. Εμείς θα φτιάξουμε ανθρώπους συνειδητούς και ελεύθερους. Χρέος μας είναι να σταθούμε πλάι στο λαό μας και στην ανάγκη να τον οδηγήσουμε».  Ρ. ΙΜΒΡΙΩΤΗ