Χτες το απόγευμα, καθώς με μια συνηθισμένη διαδικτυακή βόλτα προσπαθούσα
να χαλαρώσω μετά από μια ιδιαίτερα έντονη και κουραστική ημέρα
δουλειάς, πέρασε φευγαλέα από το μυαλό μου μια σκέψη συμπάθειας για τους
κυβερνητικούς βουλευτές και, γενικά, για το προσωπικό που υπηρετεί την
αστική τάξη από θέσεις εξουσίας. Φευγαλέα (το ξαναλέω και το τονίζω!)
αισθάνθηκα κάτι σαν λύπηση για όλους αυτούς που παλεύουν να αλλάξουν
χρώμα στο μαύρο, προκειμένου να μας πείσουν με το ζόρι ότι, έστω και με
τεράστιες δυσκολίες, όλα πάνε καλά και θα πάε ακόμη καλύτερα. Είναι
όντως αξιολύπητοι, καθώς αραδιάζουν νούμερα, τα ανακατεύουν, τα
γιαχνίζουν και τα σερβίρουν νομίζοντας ότι κάτι καταφέρνουν. Δεν
καταλαβαίνουν οι τλήμονες αριθμολάγνοι ότι η ευημερία των αριθμών τους
ελάχιστα απασχολεί τον λαό.
Οι προηγούμενοι έβλεπαν στους αριθμούς μια ιστορία επιτυχίας, ένα σαξές στόρυ, όπως το έλεγαν. Οι τωρινοί βλέπουν πλεονάσματα και ανάπτυξη εκεί όπου κάποτε υπήρχαν ελλείμματα και ύφεση. Κανένας τους δεν μπορεί να καταλάβει ότι ο λαός δεν κοιτάζει τα νούμερα για να δει επιτυχίες και ανάπτυξη. Κοιτάζει, πρώτα-πρώτα, την τσέπη του. Κοιτάζει το καλάθι τού σουπερμάρκετ, που δεν λέει να γεμίσει με τα χρειώδη, παρ' ότι το σχετικό κονδύλι τού οικογενειακού προϋπολογισμού έχει ήδη εξαντληθεί. Κοιτάζει την τσέπη του και υπολογίζει με τρόμο τις ημέρες που απομένουν ώσπου να βγει κι αυτός ο μήνας. "Ρε συ Θόδωρε", μου είπε προ καιρού κάποιος, "πάει ο μήνας 25-26 και λέω Παναγία μου να πέσω για ύπνο κι όταν ξυπνήσω να έχει πάει πρώτη του άλλου, για να έχει μπει το δεκαπενθήμερο στην τράπεζα". Άιντε τώρα να μιλήσεις σ' αυτόν τον άνθρωπο για διαπραγματεύσεις, κλεισίματα αξιολογήσεων και ρυθμίσεις χρέους. Θα σου πει ένα μεγαλοπρεπές "δεν μας χέζεις, ρε Ευκλείδη", και θά 'χει και δίκιο.
Αλήθεια, ποιός "ευήμερος" αριθμός αποτυπώνει την κατάντια να κλέβονται ιατρικά μηχανήματα από τα νοσοκομεία επειδή δεν υπάρχουν πλέον φύλακες; Ποιός "ευήμερος" αριθμός δικαιολογεί την υφαρπαγή τής αξιοπρέπειας των ηλικιωμένων, που βλέπουν την σύνταξή τους να εξαχνώνεται; Ποιός "ευήμερος" αριθμός κόβει τα φτερά νέων ανθρώπων και τους απαγορεύει να ονειρεύονται; Ποιός "ευήμερος" αριθμός καταγράφει την θλίψη από την εγκατάλειψη και την κατάρρευση που υποδηλώνουν τα διαλυμένα πεζοδρόμια στις γειτονιές, οι μισοκατεστραμμένοι κάδοι σκουπιδιών που όσο πάνε και λιγοστεύουν κι αυτοί, τα όλο και περισσότερα παιδιά που πηγαίνουν νηστικά στο σχολειό τους ή τους γονείς που σιγολυώνουν μέρα με τη μέρα επειδή δεν μπορούν να συντηρήσουν την οικογένειά τους; Εκτός αν ανάπτυξη σημαίνει ένα απορρυθμισμένο κράτος, που νοιάζεται κυρίως για το μπιρ-παρά ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας και για τα ματωμένα "πρωτογενή πλεονάσματα", σε βάρος των πολιτών του και προς εξασφάλιση των δανειστών του...
Κι ενώ ο νους μου ταξίδευε σε τέτοια μίζερα μονοπάτια, νά 'σου και οι νεώτερες ειδήσεις από το τελευταίο ταξίδι του επίτιμου. Δεν το ήθελα αλλά δεν κατάφερα να αποφύγω την γέννηση ενός ερωτήματος στο μυαλό μου: πώς θα καταγράψει η ιστορία τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη; Ως μεγάλο και οραματιστή πολιτικό ή ως αποστάτη και Εφιάλτη; Ως εκείνον που μπορούσε να πάει την Ελλάδα μπροστά και δεν τον άφησαν ή ως τον γελωτοποιό τού "0+0=14%"; Ως κυβερνήτη που έκανε ό,τι νόμζε σωστό χωρίς να λογαριάζει πολιτικό κόστος ή ως "πολιτικό κτήνος", όπως τον χαρακτήριζε τότε ο Τράγκας; Ως γκαντέμη; Ως τον άνθρωπο που πριν 25 χρόνια προφήτεψε ότι σε δέκα χρόνια θα έχουμε ξεχάσει το όνομα Μακεδονία; Άγνωστο. Προσωπικά, τον έχω καταγράψει ως εκείνον που μου κούναγε το δάχτυλο στα μούτρα, κατηγορώντας με ότι κατέστρεψα τον τόπο επειδή κατανάλωνα περισσότερα από όσα παρήγαγα. Ένα δάχτυλο εκείνος, πέντε εγώ εις απάντησιν.
Άκου, φίλε μου! Κατέστρεψα τον τόπο εγώ, που ποτέ δεν έβαλα στην τσέπη μου κάτι περισσότερο από την αμοιβή της εργασίας μου; Κι αυτήν κουτσουρεμένη κατά την υπεραξία της (μη με κοιτάτε στραβά, ο παππούς Κάρολος μου το είπε) και φορολογημένη μονά και διπλά κατά το υπόλοιπό της; Κι άιντε να δεχτώ ότι έχω κι εγώ μερίδιο στην ευθύνη, μιας και τόλμησα να αγοράσω καινούργιο αμάξι 1100 κυβικά το 2002 (αυτό που έχω ακόμη, δηλαδή). Εκείνος που βρέθηκε επί 58 ολόκληρα χρόνια στο γκουβέρνο, από το 1946 μέχρι το 2004, δεν έχει καμμιά ευθύνη; Όλα τα στραβά ψωμιά η νύφη τα έφτιαξε; Η πεθερά κανένα;
Έφυγε ο επίτιμος και μας άφησε στην πόρτα τον γυιο του. Έφυγε ο γέρος της δημοκρατίας και μας παρέδωσε στον γυιο του κι εκείνος στον δικό του γυιο. Έφυγε ο εθνάρχης και μας έρριξε στα χέρια τού ανηψιού του. Σόι πάει το βασίλειο, σάμπως τα αξιώματα να είναι φτιαγμένα για να παραδίδονται κι όχι για να κερδίζονται. Μια φορά είπαμε ως λαός να διαλέξουμε κάτι καινούργιο αλλά, μόλις ανοίξαμε τα μάτια, είδαμε τα ίδια, γνωστά πρόσωπα να μας κοιτάζουν χαμογελαστά, καθισμένα στις ίδιες καρέκλες. Τό 'χουμε ως λαός, ρε παιδί μου: είμαστε κολλημένοι στην παράδοση. Πάσχουμε από προγονολατρεία. Δεν μας αγγίζει ο βολταιρικός αφορισμός "αν έχεις ικανότητες, δεν έχεις ανάγκη από προγόνους". Εμείς εκεί: αφού είναι από σόι, μας κάνει μια χαρά. Κάνει και για δήμαρχος και για περιφερειάρχης και -γιατί όχι;- για πρωθυπουργός.
Έπειτα, είναι και το άλλο. Αφού "η Ελλάς προώρισται να ζήση", θα ζήσει και δεν υπάρχει λόγος ανησυχίας. Αν τα κάνει ρόιδο ο Μάκης, θα φέρουμε τον Τάκη. Κι αν τα μουσκέψει κι αυτός, θα βγάλουμε τον Σάκη. Κι ύστερα τον Λάκη. Ίσως και τον Πάκη. Ακόμα και τον Δάκη. Δεν μπορεί, κάποιος θα βρεθεί να μας σώσει, εφ' όσον έτσι "προώρισται". Βέβαια, θα μπορούσαμε να είμαστε παντοδύναμοι ως λαός, αν είχαμε ακούσει τον Άλφρεντ Τέννυσον που ισχυριζόταν ότι για την παντοδυναμία αρκούν τρία και μόνο πράγματα: αυτοσεβασμός, αυτογνωσία και αυτοκυριαρχία. Δυστυχώς, εμείς το "αυτο-" δεν το μάθαμε ποτέ. Περιμένουμε την εξ ύψους σωτηρία διά χειρός κάποιου -άκη. Ακόμη και του Μητσοτάκη...
Κάπου εδώ άρχισα να συνέρχομαι και να αναδύομαι από τον βυθό με μια αίσθηση στυφάδας. Ωραίο τρόπο βρήκα να χαλαρώσω... Να μένει το βύσσινο! Καλύτερα στην τσίτα.
 |
| Μάργκαρετ Θάτσερ, Κωνσταντίνος Μητσοτάκης. Η τελευταία τους συνάντηση έγινε στις 13/11/1990. Την επόμενη μέρα, σε εσωκομματικές εκλογές, η Θάτσερ έχασε την ηγεσία τού κόμματός της. |
Οι προηγούμενοι έβλεπαν στους αριθμούς μια ιστορία επιτυχίας, ένα σαξές στόρυ, όπως το έλεγαν. Οι τωρινοί βλέπουν πλεονάσματα και ανάπτυξη εκεί όπου κάποτε υπήρχαν ελλείμματα και ύφεση. Κανένας τους δεν μπορεί να καταλάβει ότι ο λαός δεν κοιτάζει τα νούμερα για να δει επιτυχίες και ανάπτυξη. Κοιτάζει, πρώτα-πρώτα, την τσέπη του. Κοιτάζει το καλάθι τού σουπερμάρκετ, που δεν λέει να γεμίσει με τα χρειώδη, παρ' ότι το σχετικό κονδύλι τού οικογενειακού προϋπολογισμού έχει ήδη εξαντληθεί. Κοιτάζει την τσέπη του και υπολογίζει με τρόμο τις ημέρες που απομένουν ώσπου να βγει κι αυτός ο μήνας. "Ρε συ Θόδωρε", μου είπε προ καιρού κάποιος, "πάει ο μήνας 25-26 και λέω Παναγία μου να πέσω για ύπνο κι όταν ξυπνήσω να έχει πάει πρώτη του άλλου, για να έχει μπει το δεκαπενθήμερο στην τράπεζα". Άιντε τώρα να μιλήσεις σ' αυτόν τον άνθρωπο για διαπραγματεύσεις, κλεισίματα αξιολογήσεων και ρυθμίσεις χρέους. Θα σου πει ένα μεγαλοπρεπές "δεν μας χέζεις, ρε Ευκλείδη", και θά 'χει και δίκιο.
Αλήθεια, ποιός "ευήμερος" αριθμός αποτυπώνει την κατάντια να κλέβονται ιατρικά μηχανήματα από τα νοσοκομεία επειδή δεν υπάρχουν πλέον φύλακες; Ποιός "ευήμερος" αριθμός δικαιολογεί την υφαρπαγή τής αξιοπρέπειας των ηλικιωμένων, που βλέπουν την σύνταξή τους να εξαχνώνεται; Ποιός "ευήμερος" αριθμός κόβει τα φτερά νέων ανθρώπων και τους απαγορεύει να ονειρεύονται; Ποιός "ευήμερος" αριθμός καταγράφει την θλίψη από την εγκατάλειψη και την κατάρρευση που υποδηλώνουν τα διαλυμένα πεζοδρόμια στις γειτονιές, οι μισοκατεστραμμένοι κάδοι σκουπιδιών που όσο πάνε και λιγοστεύουν κι αυτοί, τα όλο και περισσότερα παιδιά που πηγαίνουν νηστικά στο σχολειό τους ή τους γονείς που σιγολυώνουν μέρα με τη μέρα επειδή δεν μπορούν να συντηρήσουν την οικογένειά τους; Εκτός αν ανάπτυξη σημαίνει ένα απορρυθμισμένο κράτος, που νοιάζεται κυρίως για το μπιρ-παρά ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας και για τα ματωμένα "πρωτογενή πλεονάσματα", σε βάρος των πολιτών του και προς εξασφάλιση των δανειστών του...
Κι ενώ ο νους μου ταξίδευε σε τέτοια μίζερα μονοπάτια, νά 'σου και οι νεώτερες ειδήσεις από το τελευταίο ταξίδι του επίτιμου. Δεν το ήθελα αλλά δεν κατάφερα να αποφύγω την γέννηση ενός ερωτήματος στο μυαλό μου: πώς θα καταγράψει η ιστορία τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη; Ως μεγάλο και οραματιστή πολιτικό ή ως αποστάτη και Εφιάλτη; Ως εκείνον που μπορούσε να πάει την Ελλάδα μπροστά και δεν τον άφησαν ή ως τον γελωτοποιό τού "0+0=14%"; Ως κυβερνήτη που έκανε ό,τι νόμζε σωστό χωρίς να λογαριάζει πολιτικό κόστος ή ως "πολιτικό κτήνος", όπως τον χαρακτήριζε τότε ο Τράγκας; Ως γκαντέμη; Ως τον άνθρωπο που πριν 25 χρόνια προφήτεψε ότι σε δέκα χρόνια θα έχουμε ξεχάσει το όνομα Μακεδονία; Άγνωστο. Προσωπικά, τον έχω καταγράψει ως εκείνον που μου κούναγε το δάχτυλο στα μούτρα, κατηγορώντας με ότι κατέστρεψα τον τόπο επειδή κατανάλωνα περισσότερα από όσα παρήγαγα. Ένα δάχτυλο εκείνος, πέντε εγώ εις απάντησιν.
Άκου, φίλε μου! Κατέστρεψα τον τόπο εγώ, που ποτέ δεν έβαλα στην τσέπη μου κάτι περισσότερο από την αμοιβή της εργασίας μου; Κι αυτήν κουτσουρεμένη κατά την υπεραξία της (μη με κοιτάτε στραβά, ο παππούς Κάρολος μου το είπε) και φορολογημένη μονά και διπλά κατά το υπόλοιπό της; Κι άιντε να δεχτώ ότι έχω κι εγώ μερίδιο στην ευθύνη, μιας και τόλμησα να αγοράσω καινούργιο αμάξι 1100 κυβικά το 2002 (αυτό που έχω ακόμη, δηλαδή). Εκείνος που βρέθηκε επί 58 ολόκληρα χρόνια στο γκουβέρνο, από το 1946 μέχρι το 2004, δεν έχει καμμιά ευθύνη; Όλα τα στραβά ψωμιά η νύφη τα έφτιαξε; Η πεθερά κανένα;
Έφυγε ο επίτιμος και μας άφησε στην πόρτα τον γυιο του. Έφυγε ο γέρος της δημοκρατίας και μας παρέδωσε στον γυιο του κι εκείνος στον δικό του γυιο. Έφυγε ο εθνάρχης και μας έρριξε στα χέρια τού ανηψιού του. Σόι πάει το βασίλειο, σάμπως τα αξιώματα να είναι φτιαγμένα για να παραδίδονται κι όχι για να κερδίζονται. Μια φορά είπαμε ως λαός να διαλέξουμε κάτι καινούργιο αλλά, μόλις ανοίξαμε τα μάτια, είδαμε τα ίδια, γνωστά πρόσωπα να μας κοιτάζουν χαμογελαστά, καθισμένα στις ίδιες καρέκλες. Τό 'χουμε ως λαός, ρε παιδί μου: είμαστε κολλημένοι στην παράδοση. Πάσχουμε από προγονολατρεία. Δεν μας αγγίζει ο βολταιρικός αφορισμός "αν έχεις ικανότητες, δεν έχεις ανάγκη από προγόνους". Εμείς εκεί: αφού είναι από σόι, μας κάνει μια χαρά. Κάνει και για δήμαρχος και για περιφερειάρχης και -γιατί όχι;- για πρωθυπουργός.
Έπειτα, είναι και το άλλο. Αφού "η Ελλάς προώρισται να ζήση", θα ζήσει και δεν υπάρχει λόγος ανησυχίας. Αν τα κάνει ρόιδο ο Μάκης, θα φέρουμε τον Τάκη. Κι αν τα μουσκέψει κι αυτός, θα βγάλουμε τον Σάκη. Κι ύστερα τον Λάκη. Ίσως και τον Πάκη. Ακόμα και τον Δάκη. Δεν μπορεί, κάποιος θα βρεθεί να μας σώσει, εφ' όσον έτσι "προώρισται". Βέβαια, θα μπορούσαμε να είμαστε παντοδύναμοι ως λαός, αν είχαμε ακούσει τον Άλφρεντ Τέννυσον που ισχυριζόταν ότι για την παντοδυναμία αρκούν τρία και μόνο πράγματα: αυτοσεβασμός, αυτογνωσία και αυτοκυριαρχία. Δυστυχώς, εμείς το "αυτο-" δεν το μάθαμε ποτέ. Περιμένουμε την εξ ύψους σωτηρία διά χειρός κάποιου -άκη. Ακόμη και του Μητσοτάκη...
 |
| Λίγο πριν την αποστασία: Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, Στέφανος Στεφανόπουλος, Γεώργιος Παπανδρέου |
Κάπου εδώ άρχισα να συνέρχομαι και να αναδύομαι από τον βυθό με μια αίσθηση στυφάδας. Ωραίο τρόπο βρήκα να χαλαρώσω... Να μένει το βύσσινο! Καλύτερα στην τσίτα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου