ΨΙΧΟΥΛΑ ΕΠΙΕΙΚΕΙΑΣ

Δηλώσεις επί δηλώσεων πολιτικών της περιφερειακής και κεντρικής πολιτικής σκηνής με αφορμή την απεργία των συμβασιούχων στην αποκομιδή των σκουπιδιών στους δήμους και γενικότερα στα πολιτικά πεπραγμένα ξεκαθαρίζουν ρόλους και στόχους της κυρίαρχης τάξης.

      Εν πρώτοις, πολιτικοί προσδιοριζόμενοι «προοδευτικοί» και «αριστεροί» φαίνεται πως θεωρούν ότι ολοκληρώθηκε ο ρόλος τους να προκαλέσουν σύγχυση των εργαζομένων με σκέψεις και επιχειρήματα που προσποιούνταν ότι δεν απέβλεπαν να τους πείσουν να παραιτηθούν από κάθε αγωνιστική κινητοποίηση και αποκαλύπτουν ξεκάθαρα τον πραγματικό στόχο τους, -να δεχόμαστε την εκδοχή των κυρίαρχων τάξεων για τα γεγονότα και να πειστούμε να ενωθούμε με τους καταπιεστές μας σε αυτήν την περίοδο της παγκόσμιας κρίσης, …πόνου και …δυστυχίας. 

             Ο δήμαρχος Θεσσαλονίκης Γ. Μπουτάρης με θρασύ λόγο –θεωρείται ο αντίποδας του ξύλινου πολιτικού λόγου- κατηγορεί το ΚΚΕ πως προσπαθεί με την απεργία των συμβασιούχων να επιβάλει την άποψή του και πως στο «νταηλίκι» του ΠΑΜΕ ανταπαντά με το δικό του «νταηλίκι» και δεν υποχωρεί, απειλώντας με ανάθεση σε ιδιώτες την αποκομιδή των σκουπιδιών με προϋπολογισμό του δήμου 192.000 ευρώ. 

            Ο πρόεδρος της Ν. Δημοκρατίας εκτός από τα βουκολικά σκηνικά που έστησε για να δείξει το ενδιαφέρον του για τα αγροτικά προβλήματα, χωρίς να αντιλαμβάνεται την ολίσθησή του στη γελοιότητα, αθωώνει τη Χρυσή Αυγή σε δηλώσεις του στην εφημερίδα Politico, στη διάρκεια της επίσκεψής του στις Βρυξέλλες, αναφέροντας ότι η Χρυσή Αυγή «υπήρξε τόσο εξτρεμιστική και χυδαία» ώστε περιθωριοποιήθηκε, προσθέτοντας ότι σήμερα «είναι σαν να μην υπάρχει». 

              Δηλώσεις που εντάσσονται στο σύστημα καθοδήγησης της κυρίαρχης τάξης το οποίο διαμορφώνει τέτοιες αντιλήψεις και συνειδήσεις, ώστε να κατανοούμε και να ερμηνεύουμε όσα βιώνουμε κατά τα συμφέροντα της άρχουσας τάξης. Γι’ αυτό όσο η αστική δημοκρατία λειτουργεί είναι απαραίτητο να κατασκευάζει τη συναίνεση για να είναι υπάκουοι οι πολίτες της και ένα δημοκρατικό σύστημα είναι πολύ σημαντικό να διαθέτει αποτελεσματικά μέσα χειραγώγησης. Όταν αποτυγχάνει αυτή η προσπάθεια και ο κανόνας γίνεται η ισχύς και η βία τότε δεν θα είναι απαραίτητο να ασχολείται με το τι σκέπτονται οι άνθρωποι. Ο δήμαρχος Θεσσαλονίκης και ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης δείχνουν λοιπόν τους στόχους της αστικής τάξης –απαξίωση κι εξαφάνιση του κομμουνιστικού κόμματος που μπορεί να οργανώσει τον ταξικό αγώνα και συμπόρευση με το φασισμό όταν η συναίνεση δεν θα αποδίδει. 

                Και η παρέμβαση του πρωθυπουργού Α. Τσίπρα με τις «βελτιωμένες» προτάσεις προς τους απεργούς συμβασιούχους και οι αποφάσεις δικαστηρίων σε οικονομικά ή πολιτικά ζητήματα εντάσσονται σ’ αυτό το σύστημα καθοδήγησής μας. Η εργατική τάξη με αποδοχή της «φυσικής» της θέσης στην κοινωνία, ως αυτής που δεν έχει δύναμη, το μόνο που μπορεί να κάνει είναι να ικετεύει όσους βρίσκονται στην εξουσία για ψίχουλα, είτε στηριζόμενη στη μεγαθυμία των πολιτικών αρχόντων είτε στο δικαιοσύνη των δικαστηρίων. Η άρχουσα τάξη με εκλογές, δημοψηφίσματα, συνομιλίες κλπ. αποσπά την προσοχή των εργαζομένων από τη συνολική εικόνα όπου εντάσσονται τα επιμέρους προβλήματα και τα βάζει εμπόδια στην ταξική συνείδηση. 

               Θα ήταν άξιον απορίας, γιατί θα έπρεπε να γίνει η συνάντηση με τον πρωθυπουργό για να διατυπωθούν οι βελτιωμένες προτάσεις στους συμβασιούχους των δήμων, αν όλη αυτή η διαδικασία δεν εντασσόταν στην προσπάθεια να υποταχτεί, κάθε φορά που αντιδρούν οι εργαζόμενοι, ο πραγματικός ταξικός αγώνας και να απαιτηθεί από τους εργαζόμενους να καταθέσουν τις ελπίδες τους σε φανταστικές στην πραγματικότητα αντιθέσεις μεταξύ μόνο ελαφρώς διαφορετικών αποχρώσεων της κυρίαρχης τάξης. Αυτές οι φανταστικές αντιθέσεις είναι ο λόγος που οι εργαζόμενοι μετακυλούν την υποστήριξή τους από το ένα αστικό κόμμα στο άλλο, που ευελπιστούν για επίλυση των προβλημάτων τους από την πολιτική ιεραρχία. Ακόμα και οι αποφάσεις των δικαστηρίων που πολλές φορές όσο πιο κατάφωρα συγκρούονται όχι απλώς με το κοινό περί δικαίου αίσθημα αλλά και με την ίδια τη νομοθεσία, που ερμηνεύεται αρκετά διασταλτικά, τόσο περισσότερο αποκαλύπτουν πως είναι μέρος της ίδιας στρατηγικής και ότι όλα εξυπηρετούν την ίδια άρχουσα τάξη. 

              Τις τελευταίες μέρες η απόφαση δικαστηρίου που επέβαλε ποινή 13 ετών χωρίς αναστολή στην Ηριάννα Β. Λ. για συμμετοχή στη "Συνωμοσία των Πυρήνων της Φωτιάς", με ανεπαρκή όπως σχολιάζεται στοιχεία, συσπείρωσε σε διαμαρτυρία και αλληλεγγύη ένα μεγάλο μέρος του κόσμου και θύμισε άλλες διαμαρτυρίες για παραβιάσεις νομοθεσίας, όπως αυτή του Κ. Σακκά (παράνομη παράταση της προφυλάκισής του) ή για διεκδίκηση δικαιωμάτων του Ν. Ρωμανού (πρόσβαση στην εκπαίδευση). Η ατομική δικαίωσή τους, με υποχώρηση της εξουσίας στα αιτήματά τους, όπως μεθοδεύεται μοιάζει περισσότερο μακροπρόθεσμα να ωφελεί την εξουσιαστική αρχή. Η εστίαση δεν γίνεται αυτονόητα στον τρόπο χρησιμοποίησης θεσμών από τις διάφορες μορφές αστικής εξουσίας προς όφελός της, είτε εκφοβίζοντας ή απειλώντας, αλλά στις δυνατότητες ad hoc κινημάτων να επηρεάσουν την εξουσία και κάπως έτσι χτίζονται ψευδαισθήσεις με συνέπεια να αποδεχόμαστε τις αρχές του καπιταλιστικού κράτους. Πιστεύοντας λοιπόν πως το καπιταλιστικό κράτος διαθέτει δομές που ευνοούν την πάλη μας μ’ αυτό ελλοχεύει ο κίνδυνος να μετατραπούν αυτές σε δομές με ουσιαστικό στόχο την μετά βίας επιβίωσή μας σ’ αυτό. Και κάπως έτσι ευνοείται η αποσπασματικότητα, εξυμνείται η ανεξαρτησία των ομάδων ακόμα και με κοινό στόχο, αγκαλιάζουμε ομάδες και συλλογικότητες δίχως ιδεολογικές ή στρατηγικές διακρίσεις και εύκολα μετά γινόμαστε αντικείμενο εκμετάλλευσης. Διαμορφώνεται έτσι η αντίληψη αντί να αγωνιστούμε συλλογικά εντάσσοντας συγκεκριμένα αιτήματα σ’ ένα στρατηγικό σχεδιασμό, οργανώνοντας μια σαφή πορεία, να εκλιπαρούμε τους κυρίαρχους αστούς με συλλογές υπογραφών, ψηφίσματα κλπ. ατομικά και μεμονωμένα ψίχουλα επιείκειας.