Το μαύρο άσπρο

«Αλλάζουμε το θεσμικό πλαίσιο, ικανοποιούμε τις κοινωνικές ανάγκες, ρυθμίζουμε εκκρεμότητες που λίμναζαν για χρόνια, ξαναχτίζουμε το κοινωνικό κράτος». Μ' αυτό το όλο θράσος «αφήγημα» αμπάλαρε η κυβέρνηση προχτές το «μπαράζ» νομοσχεδίων που περνάει αυτές τις μέρες από τη Βουλή, σε μια ακόμα προσπάθεια να πείσει το λαό ότι το πρόσφατο κλείσιμο της δεύτερης «αξιολόγησης» και τα «καλά νέα» για την εγχώρια καπιταλιστική οικονομία τής «λύνουν» τάχα τα χέρια για να εφαρμόσει «σταδιακά» φιλολαϊκά μέτρα που θα ανακουφίσουν τους εργαζόμενους.
Πρόκειται για πολλαπλή πρόκληση για το λαό, αφού το κυβερνητικό «αφήγημα» καταρρέει όχι μόνο κάτω από το βάρος της σκληρής πραγματικότητας που βιώνουν οι εργαζόμενοι και τα λαϊκά στρώματα ως αποτέλεσμα της πολιτικής της κυβέρνησης προς όφελος του κεφαλαίου, αλλά και με μια ματιά στα πρόσφατα μέτρα που συμφώνησε στο πλαίσιο της δεύτερης «αξιολόγησης» και προβλέπουν επίθεση διαρκείας στο λαό, πολύ πέρα από το 2018.
Εξάλλου, όλα αυτά η κυβέρνηση τα λέει την ώρα που έχει δεσμευτεί και ετοιμάζει «πυρετωδώς» τα αντιλαϊκά μέτρα της τρίτης «αξιολόγησης», που στον πυρήνα τους θα έχουν τις αντεργατικές ανατροπές, το χτύπημα των συνδικαλιστικών δικαιωμάτων και ιδιαίτερα του δικαιώματος της απεργίας, το πετσόκομμα των προνοιακών επιδομάτων, τον επανυπολογισμό των συντάξεων, το πλαφόν στις προσλήψεις συνταξιούχων κ.ά., πλάι βέβαια στα υπόλοιπα μέτρα στήριξης του κεφαλαίου.
Η πρόκληση, βέβαια, γίνεται ακόμα μεγαλύτερη αν κανείς ρίξει έστω και μια ματιά στα νομοσχέδια που η κυβέρνηση παρουσιάζει λίγο - πολύ ως «φιλολαϊκό νομοθετικό μπαράζ». Πρόκειται ένα προς ένα για νομοσχέδια με τα οποία κλείνουν κάθε λογής «εκκρεμότητες», το οποίο ζητάνε κεφάλαιο και δανειστές, ανοίγει ο δρόμος για νέα πεδία κερδοφορίας στο κεφάλαιο, αλλά και γίνονται μια σειρά από προσαρμογές στους μηχανισμούς του αστικού κράτους, ώστε αυτοί να υπηρετούν αποτελεσματικότερα στη νέα φάση τις ανάγκες και τις προτεραιότητες των επιχειρηματικών ομίλων.
Κι όμως: Η κυβέρνηση βαφτίζει «ανασυγκρότηση» της Υγείας, «προστασία των αδυνάτων» και «καθολική κάλυψη του πληθυσμού» το κατακερματισμένο συνονθύλευμα υποστελεχωμένων μονάδων χαμηλών προδιαγραφών, που φτιάχνει στην Πρωτοβάθμια Υγεία και δεν θα καλύπτουν ούτε το 30% του λαού. «Προσλήψεις» τη συνεχή ανακύκλωση όλων των μορφών ελαστικών εργασιακών σχέσεων, με εργαζόμενους ορισμένου χρόνου, που σε καμιά περίπτωση δεν θα καλύπτουν τις ανάγκες.
Παρουσιάζει «κοινωνική υπηρεσία» τη ρύθμιση ζητημάτων των ΟΤΑ που «κλείνουν τρύπες» ώστε η Τοπική Διοίκηση να παίζει πιο αποτελεσματικά τον «επιχειρηματικό» και εισπρακτικό ρόλο που της επιφυλάσσει όλο το αντιδραστικό πλέγμα του «Καλλικράτη», αλλά και για να στηρίζει πιο αποτελεσματικά τους στόχους της καπιταλιστικής κερδοφορίας σε τοπικό - περιφερειακό επίπεδο.
Ετσι και το νομοσχέδιο για τον ΟΑΣΘ, που ανοίγει διάπλατα την πόρτα στην ιδιωτικοποίηση και στο ταυτόχρονο σάρωμα των δικαιωμάτων των εργαζομένων, αλλά και στη λειτουργία με ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια σε βάρος του δικαιώματος του λαού για φτηνές και ασφαλείς μεταφορές, παρουσιάζεται ως «χτύπημα του ιδιωτικού μονοπωλίου».
Ενώ οι αντιδραστικές αναδιαρθρώσεις στην Ανώτατη Εκπαίδευση, έτσι ώστε αυτή σε επίπεδο διοίκησης, λειτουργίας και στόχων να προσαρμόζεται αποτελεσματικότερα στις ανάγκες των επιχειρηματικών ομίλων, εμφανίζεται ως... «μάχη για τη δημοκρατία»!
Η κυβέρνηση προσπαθεί όντως φιλότιμα να παρουσιάσει το μαύρο άσπρο. Είναι, άλλωστε, αυτός και ένας από τους λόγους που επιλέχτηκε από το κεφάλαιο, για να του κάνει τη βρώμικη δουλειά. Οι εργαζόμενοι και τα λαϊκά στρώματα χρειάζεται να δουν καθαρά ότι η ικανοποίηση των αναγκών τους δεν περνάει κι ούτε θα περνάει ποτέ από τα νομοσχέδια και τους στόχους του κεφαλαίου και των κυβερνήσεών του. Μόνο σε σύγκρουση με αυτούς μπορεί να ανοίξει ο δρόμος για την ικανοποίησή τους...