Λυκοσυμμαχίες του κεφαλαίου ενάντια στους λαούς

Στο μέσο σφοδρών ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών στην Ανατολική Μεσόγειο για τις πηγές και τους δρόμους της Ενέργειας, βγάζει «μάτι» το επικίνδυνο παραμύθι που πλασάρει η κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, ότι η συμμετοχή σε ΝΑΤΟ και ΕΕ είναι ασπίδα προστασίας για τα κυριαρχικά δικαιώματα Ελλάδας και Κύπρου. Και αυτό, όταν η εμπειρία έχει δείξει ότι όσο πιο βαθιά βρίσκεσαι χωμένος στο ιμπεριαλιστικό παζάρι, τόσο πιο εκτεθειμένος είσαι σε σχεδιασμούς για συνεκμεταλλεύσεις, για αλλαγές συνόρων κ.λπ., που στους λαούς φέρνουν μόνο δεινά.

Αλλωστε, η ιστορία του ΝΑΤΟ είναι καταρχάς γνωστή: Οπλισμένο χέρι του ευρωατλαντικού ιμπεριαλισμού, ισχυρός κατασταλτικός μηχανισμός κατά των λαών, οργανώνει επεμβάσεις, πολέμους, στηρίζει πραξικοπήματα, συνεχίζει την εγκληματική του δράση σε όλα τα μέτωπα των οξυμένων ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών. Κομμάτι των οποίων είναι και η κυπριακή ΑΟΖ, όπως και η ανάπτυξη στο Αιγαίο της ΝΑΤΟικής αρμάδας SNMG2, τάχα προς διαχείριση των προσφυγικών ροών, ενώ στην πράξη αφορά στη συγκέντρωση δυνάμεων στον άξονα που διαπλέουν τα ρωσικά πολεμικά πλοία καθ' οδόν για Συρία.

Απέναντι στη Σοβιετική Ενωση

Το ΝΑΤΟ ιδρύθηκε στην Ουάσιγκτον στις 4/4/1949 ως απότοκο της στρατηγικής των καπιταλιστικών κρατών για ενίσχυση του συσχετισμού δυνάμεων υπέρ του ιμπεριαλισμού, ώστε να πιέσουν στρατιωτικά, πολιτικά, οικονομικά την ΕΣΣΔ και τα άλλα σοσιαλιστικά κράτη.
Στα πρώτα βήματα της συμμαχίας συμμετείχαν οι ΗΠΑ, Καναδάς, Βρετανία, Γαλλία, Ιταλία, Βέλγιο, Ολλανδία, Λουξεμβούργο, Νορβηγία, Δανία, Ισλανδία, Πορτογαλία. Στις 17/10/1951 υπογράφτηκε στο Λονδίνο το πρωτόκολλο προσχώρησης Ελλάδας και Τουρκίας. Επιλογή στοχευμένη, καθώς αφορούσε τη θωράκιση και ενίσχυση της αστικής εξουσίας στις δύο χώρες, την αξιοποίηση της γεωπολιτικής τους θέσης ως προωθημένων ιμπεριαλιστικών φυλακίων.
Στο ιδρυτικό συμφωνητικό της λυκοσυμμαχίας γίνεται προσπάθεια απόκρυψης του επιθετικού της χαρακτήρα και παρουσιάζεται ως αμυντική συμμαχία που θέλει διαφύλαξη της διεθνούς ειρήνης και ασφάλειας.
Ευθύς αμέσως, ωστόσο, με την ιμπεριαλιστική αποστολή στον πόλεμο της Κορέας το 1950 - 1953 (με κάλυψη του ΟΗΕ), τις υπονομευτικές κινήσεις των ΗΠΑ ενάντια στην Κούβα, την κλιμάκωση του αντικομμουνισμού και της γενικότερης αντιπαράθεσης με την ΕΣΣΔ και τις άλλες χώρες της σοσιαλιστικής οικοδόμησης, αποκαλύπτεται στην πράξη ο πραγματικός του ρόλος.
Αλλωστε, το Δεκέμβρη του 1967 το ΝΑΤΟ αναθεώρησε τη στρατηγική του και προώθησε αυτή της «ευέλικτης απάντησης». Μάλιστα, παρά την καλλιέργεια προσδοκιών από την υπογραφή της «τελικής πράξης» στο Ελσίνκι μεταξύ ΗΠΑ και ΕΣΣΔ, το 1975, κλιμάκωσε την ιμπεριαλιστική επιθετικότητά του με την ανάπτυξη πυραύλων «Πέρσινγκ» και «Κρουζ» στην Ευρώπη και το σχεδιασμό για τον «πόλεμο των άστρων». Το 1982 διεύρυνε το χώρο δράσης του με ένταξη της Ισπανίας.

Μετά την αντεπανάσταση

Μετά τις αντεπαναστατικές ανατροπές, το ΝΑΤΟ ενισχύθηκε και διεύρυνε το πεδίο της δράσης του, προσάρμοσε τη στρατηγική του στις σύγχρονες ανάγκες των ιμπεριαλιστικών σχεδίων, πολύ περισσότερο που στις μέρες μας διαμορφώθηκε το έδαφος για όξυνση νέων ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων ανάμεσα στις ΗΠΑ και άλλες ισχυρές χώρες του ΝΑΤΟ και τη Ρωσία, την Κίνα, τις άλλες χώρες των BRICS (Βραζιλία, Ινδία, Νότια Αφρική), σε περιβάλλον αναδιατάξεων στην ιμπεριαλιστική πυραμίδα.
Σε αυτές τις συνθήκες, εμπλούτισε τη στρατηγική του. Στη θέση του «εχθρού - σοσιαλισμού» τοποθέτησε την «καταπολέμηση της τρομοκρατίας», τις κάθε λογής «ασύμμετρες απειλές», συνεχίζοντας να στοχεύει τον «εχθρό - λαό», το επαναστατικό κίνημα.
Από τις αρχές της δεκαετίας του 1990 διαμόρφωσε πολύμορφες συμμαχίες, απλώθηκε σε Μεσόγειο, Μέση Ανατολή, Περσικό Κόλπο, Κασπία, Ειρηνικό, σε όλη την υδρόγειο, με το βλέμμα στραμμένο σε περιοχές με πλούσιους ενεργειακούς πόρους και σημαντική γεωπολιτική σημασία.
ΝΑΤΟ και ΕΕ πρωτοστάτησαν στη διαδικασία αλλαγής συνόρων, στο διαμελισμό χωρών, στη δημιουργία κρατών - προτεκτοράτων, στην υποδαύλιση των εθνικιστικών και θρησκευτικών συγκρούσεων στα Βαλκάνια και αλλού.
Η ένταση της επιθετικότητας των ΝΑΤΟ και ΕΕ εκφράστηκε σε Γιουγκοσλαβία (1999), Αφγανιστάν (2001), Ιράκ (2003), Λιβύη (2011), στην επέμβαση στη Συρία (2011 έως και σήμερα), στην Ουκρανία (2014 έως και σήμερα).
Προσχήματα που χρησιμοποιήθηκαν, π.χ. «εθνοκάθαρση», «καταπολέμηση της τρομοκρατίας», «διατήρηση της τάξης», «φυλετικές συγκρούσεις», «εξάπλωση των όπλων μαζικής καταστροφής», επιχείρησαν να κρύψουν το βασικό στόχο, τον έλεγχο της ευρύτερης περιοχής της Ευρασίας, των πλουτοπαραγωγικών πηγών, σε ανταγωνισμό με Ρωσία και Κίνα.

Στις σημερινές συνθήκες

Σε αυτήν την κατεύθυνση, σε κάθε Σύνοδο Κορυφής της λυκοσυμμαχίας προστίθενται νέα επικίνδυνα στοιχεία στην ιμπεριαλιστική στρατηγική.
Ενδεικτικά, στη Σύνοδο Κορυφής στην Ουαλία, Σεπτέμβρη του 2014, η προσοχή επικεντρώθηκε στην κρίση της Ουκρανίας και τη διαπάλη με τη Ρωσία, στις εξελίξεις σε Ιράκ και Συρία, στο «Ισλαμικό Κράτος του Ιράκ και του Λεβάντε».
Αποφασίστηκε και προωθείται έως τα σήμερα ενίσχυση της ΝΑΤΟικής παρουσίας στην Κεντρική - Ανατολική Ευρώπη, στις χώρες της Βαλτικής. Η δημιουργία Διακλαδικής Στρατιωτικής Δύναμης ταχείας αντίδρασης με επίλεκτες μονάδες στρατού ξηράς, ναυτικού και αεροπορίας, από το σύνολο των κρατών - μελών. Δόθηκε βάρος στην εφαρμογή του άρθρου 5 της Ατλαντικής Συμμαχίας περί Συλλογικής Ασφάλειας και Συνδρομής. Αποφασίστηκε η αύξηση των δαπανών για στρατιωτικούς εξοπλισμούς.
Είναι χαρακτηριστικό ότι μετά τη Σύνοδο της Ουαλίας το Ρωσικό Συμβούλιο Ασφαλείας ανακοίνωσε ότι αλλάζει το στρατιωτικό δόγμα της χώρας, «προκειμένου να ανταποκρίνεται στις νέες συνθήκες ασφαλείας, στην επέκταση του ΝΑΤΟ και την Αμερικανική Αντιπυραυλική Ασπίδα που θα εγκατασταθεί στην Ευρώπη».
Νέες επικίνδυνες για τους λαούς αποφάσεις πάρθηκαν στη Σύνοδο Κορυφής του ΝΑΤΟ τον Ιούλη 2016 στη Βαρσοβία, αλλά και το Μάη 2017 στις Βρυξέλλες, με βασικά προτάγματα την ενίσχυση της στρατιωτικής συνεργασίας μεταξύ ΝΑΤΟ και ΕΕ, τον από κοινού έλεγχο με Ενοπλες Δυνάμεις της Μεσογείου, την εντατικοποίηση της ανταλλαγής πληροφοριών, την ανάληψη από μέρους των ευρωπαϊκών κρατών - μελών του ΝΑΤΟ, τα περισσότερα εκ των οποίων είναι και μέλη της ΕΕ, μεγαλύτερων οικονομικών βαρών για τις «ανάγκες» της λυκοσυμμαχίας, την εκπόνηση «εθνικών σχεδίων» που θα υποβάλλονται ετησίως στο ΝΑΤΟ, ώστε κάθε κράτος - μέλος να ενημερώνει πόσα και ποια μέσα και προσωπικό έχει ανά πάσα στιγμή έτοιμα για τις αποστολές και επιχειρήσεις του ΝΑΤΟ.
Από κοντά και η ΕΕ, που μέσα από αντίστοιχα πλάνα για δημιουργία μόνιμης στρατιωτικής συνεργασίας (PESCO), προχωρά και την υλοποίηση της λεγόμενης «Παγκόσμιας Στρατηγικής της ΕΕ», σχέδιο προώθησης θέσεων των μονοπωλιακών της ομίλων σε άλλες ζώνες του πλανήτη, σε αντιπαράθεση με άλλα κεφάλαια.
Μάλιστα, τη Δευτέρα, σε Σύνοδό τους οι υπουργοί Εξωτερικών των κρατών - μελών της ΕΕ, ορίζοντας τις προτεραιότητες της Στρατηγικής για το 2017 - 2018, διατράνωσαν ότι «η ΕΕ πρέπει να συνεχίσει να ενισχύει τη συνεργασία της στον τομέα της ασφάλειας και της άμυνας».
Ξεχώρισαν, ως πεδία που πρέπει να εστιάσουν, τη μετανάστευση, την «καταπολέμηση της τρομοκρατίας», την αντιμετώπιση των υβριδικών απειλών, τη «στήριξη» της «σταθερότητας» γειτονικών εταίρων χωρών, τις «στρατηγικές επικοινωνίες», την περαιτέρω ενίσχυση της ασφάλειας στον κυβερνοχώρο, την ενίσχυση των «πολιτικών δεσμεύσεων» της ΕΕ στα Δυτικά Βαλκάνια, την «εμβάθυνση των σχέσεων με τους εταίρους στην Ανατολή» μέσω της Ανατολικής Εταιρικής Σχέσης και «την ενίσχυση της εταιρικής μας σχέσης με την Αφρική», ιδίως με το Σαχέλ (Υποσαχάρια Αφρική) και το Κέρας της Αφρικής. Ολα σχέδια και μέτωπα που βρωμάνε μπαρούτι.

Σε Ελλάδα και Κύπρο

Για τη δράση του ΝΑΤΟ σε Ελλάδα και Κύπρο, τι να πρωτοπεί κανείς...
Η δικτατορία στην Ελλάδα το 1967 επιβλήθηκε στο έδαφος των έντονων ενδοαστικών αντιθέσεων, το πραξικόπημα όχι μόνο ήταν σε γνώση των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ, αλλά είχε τουλάχιστον την ανοχή, αν όχι και τη στήριξη μηχανισμών τους. Στο πραξικόπημα στην Κύπρο που οργάνωσε η χούντα της Αθήνας και την ανατροπή του Προέδρου Μακαρίου, που αποτέλεσαν προσχήματα του τουρκικού κράτους (κυβέρνηση Ετσεβίτ) για την εισβολή της Τουρκίας στην Κύπρο. Εισβολή η οποία πραγματοποιήθηκε «κάτω από τα μάτια» του ΝΑΤΟ και του Αμερικανικού 6ου Στόλου που περιπολούσε στην Ανατολική Μεσόγειο.
Το «πηγαινέλα» του Τζόζεφ Σίσκο, απεσταλμένου του υπουργού Εξωτερικών των ΗΠΑ Χ. Κίσινγκερ, σε Αθήνα, Αγκυρα και Λονδίνο, επί της ουσίας διευκόλυνε την τουρκική επίθεση. Στις επιλογές των ΝΑΤΟικών πρυτάνευε η εκτίμηση για τη στρατηγική θέση της Τουρκίας και τη χρησιμότητά της στην προώθηση των ιμπεριαλιστικών σχεδίων απέναντι στην ΕΣΣΔ, στη Μέση Ανατολή και την ευρύτερη περιοχή.
Η κυβέρνηση Καραμανλή, που ανέλαβε τη διακυβέρνηση της χώρας Ιούλη του 1974, απέσυρε την Ελλάδα από το στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ τον Αύγουστο του ίδιου χρόνου, εκφράζοντας την αντίδρασή της για τη στήριξή του στην τουρκική πολιτική.
Με τη συμφωνία «Ρότζερς» για επανένταξη της Ελλάδας στο στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ, το 1980, περιπλέκεται παραπέρα η κατάσταση στο Αιγαίο, αφού ουσιαστικά διαμορφώνεται καθεστώς συγκυριαρχίας με την τουρκική αστική τάξη, υπό αμερικανοΝΑΤΟική εποπτεία.
Η Τουρκία προωθεί μεθοδικά τη θέση της συγκυριαρχίας, αξιοποιεί, με τη στήριξη του ΝΑΤΟ, το θέμα της «αποστρατιωτικοποίησης» των ελληνικών νησιών. Οι μεταπολιτευτικές ελληνικές κυβερνήσεις αποδέχονται αυτό το πλαίσιο, αφού θεωρούν τη συμμετοχή στο ΝΑΤΟ ζωτικής σημασίας για τη στήριξη των συμφερόντων της ελληνικής αστικής τάξης στην ευρύτερη περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου και των Βαλκανίων. Η στάση αυτή εκδηλώθηκε στην κρίση των Ιμίων το 1996 και το «ευχαριστώ» Σημίτη στις ΗΠΑ και επιβεβαιώθηκε από τις Συμφωνίες Μαδρίτης 1997 και Ελσίνκι 1999.
Με τη «νέα δομή» του ΝΑΤΟ, που αποφασίστηκε στη Σύνοδο Κορυφής στην Ουάσιγκτον τον Απρίλη του 1999, προωθήθηκε η θέση του «Ενιαίου Αμυντικού Χώρου» και καταργήθηκε η εθνική επιχειρησιακή ευθύνη. Προωθείται συστηματικά το γκριζάρισμα του Αιγαίου υπό ΝΑΤΟική εποπτεία. Είναι χαρακτηριστικό ότι τα ελληνικά νησιά εξαιρούνται από τα σχέδια των ΝΑΤΟικών ασκήσεων και σταδιακά κερδίζουν έδαφος οι τουρκικές θέσεις για το μοίρασμα του Αιγαίου, με σημείο βάσης τον 25ο Μεσημβρινό.
Στο φόντο αυτό, οξύνονται οι αντιπαραθέσεις με την τουρκική αστική τάξη, που αμφισβητεί σύνορα, διατηρεί το λεγόμενο casus belli αν η Ελλάδα επεκτείνει τα χωρικά της ύδατα από τα 6 στα 12 ναυτικά μίλια. Απειλές, επίσης, εκτοξεύονται για την περίπτωση ανακήρυξης ελληνικής ΑΟΖ, για την οποία με ευθύνη των ελληνικών κυβερνήσεων σημειώνονται χρόνια καθυστέρηση και συμβιβασμός με τις ΝΑΤΟικές προτροπές, που γίνονται στο όνομα διατήρησης ισορροπιών στο Αιγαίο.
Αρα είναι καθαρό ότι είναι αδύνατον εντός ιμπεριαλιστικών λυκοσυμμαχιών, παζαριών και ανταγωνισμών, να εξασφαλιστούν η σταθερότητα, η ειρήνη και διασφάλιση των κυριαρχικών δικαιωμάτων των συνόρων, όπως υποστηρίζουν κυβέρνηση, κόμματα και επιτελεία της αστικής τάξης. Αλλωστε, στα παζάρια και τα πάρε - δώσε η ελληνική αστική τάξη δεν έχει ταμπού και προκαταλήψεις, αφού για αυτήν «κυριαρχικά δικαιώματα» θεωρούνται όσα εξασφαλίζουν την κερδοφορία της, τη συμμετοχή της στα μεγάλα παιχνίδια για το μοίρασμα των αγορών.
Υπάρχει, επομένως, στην Ελλάδα πλούσια πείρα, που εμποδίζει τη δηλητηρίαση του λαού από τη φιλοΝΑΤΟική προπαγάνδα ή και τον εκφοβισμό που επιχειρούν οι κυβερνήσεις, ώστε να εμποδίσουν την πάλη για αποδέσμευση από τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς. Μάλιστα, επείγει η παραπέρα ανάπτυξη της οργανωμένης λαϊκής πάλης για αποδέσμευση από ΝΑΤΟ και ΕΕ, με το λαό στην εξουσία, ώστε τόσο στο εσωτερικό της χώρας όσο και στις διεθνείς σχέσεις κριτήριο να είναι οι λαϊκές ανάγκες και η διεθνιστική αλληλεγγύη.