Οσο ο κόσμος δεν είναι κόσμος, καλό και κακό θα σαπίζουν αντάμα, και αυτό είναι το σιωπηλό ανθρώπινο δράμα.

 

 

Οσο ο κόσμος δεν είναι κόσμος

 

1. Κλείσαμε όπως όπως το φάκελο του 2017 και μπαίνουμε στο 2018 με την πίστη πως όλα μηδενίζονται την πρώτη του Γενάρη. Αλλά η καθημερινότητα που δεν γνωρίζει τι εστί χρόνος θα κυλήσει αμείλικτη, πείθοντας τους πολίτες για άλλη μια φορά να συνθηκολογήσουν.

 

2. Στην προσπάθειά τους να φτιάξουν ένα φάρμακο για την απελπισία, οι Νεοέλληνες έκαψαν το φαρμακείο. Η ηλιθιότητα ωστόσο δεν γνωρίζει σύνορα. Κάνει ακόμα και τον Πρόεδρο των ΗΠΑ να πιστεύει ότι μπορεί να κάνει δώρο την Ιερουσαλήμ στους Εβραίους.

 

3. Με εντυπωσιάζει η αίσθηση αθανασίας που διαπερνά τον κ. Μητσοτάκη, ο οποίος δεν γνωρίζει ότι σε κάθε πράγμα υπάρχει και ένα τέλος. Η ακλόνητη πεποίθησή του ότι θα μας κυβερνήσει τον κάνει να γυρίζει την πλάτη του στην πραγματικότητα. Βρέθηκε ο άνθρωπος που θα μας κάνει ευτυχισμένους! Χρησιμοποιεί τη συνήθεια του Ελληνα να ξεχνά και να συγχωρεί με μεγάλη ευκολία προς ίδιον όφελος, μεταφράζοντάς τη σε πίστη προς το πρόσωπό του. Ετσι απαλλάσσεται από τις γονεϊκές αμαρτίες του παρελθόντος. Γρήγορα θα ξεχαστεί και αυτός όπως τόσοι και τόσοι.

 

4. Ας μη δίνουμε περισσότερη σημασία απ' όσο πρέπει στους επαγγελματίες διανοούμενους. Παράδειγμα ο κύριος Τάδε, ο οποίος, στην προσπάθειά του να αποκτήσει πελατεία, ξεκίνησε την «καριέρα» του από τους Λαμπράκηδες, στη συνέχεια τρύπωσε στην Εκκλησία, ώσπου έφτασε να πολιτικολογεί στο πλαίσιο του πολιτικού σχήματος του Ποταμιού. Μόλις όμως το Ποτάμι στέρεψε, πήδηξε σαν το ποντίκι από το καράβι του κυρίου Σταύρου και κολυμπώντας επιδέξια έφτασε στην όχθη της Νέας Δημοκρατίας. Μια ζωή τα ίδια και τα ίδια.

 

5. Παρατηρούσα, μέσα στην πολυκοσμία των γιορτών, τους εκατοντάδες ανθρώπους που κυκλοφορούσαν στο δρόμο. Διαπίστωσα με θλίψη πόσο έχει αφήσει πάνω τους το ίχνος του ο κόσμος της τηλεόρασης: Στις κινήσεις, το ντύσιμο, το λόγο. Εχει παραδοθεί ο πολίτης στο θέαμα, με την ελπίδα ότι κάποια στιγμή θα γίνει μέρος του. Πρόκειται για αυτά τα τάγματα μικροαστών οι οποίοι προσέχουν τη ζωούλα τους σαν σε αποστειρωμένη φιάλη, χωρίς να καταφέρνουν τίποτα ουσιαστικό στη μίζερη καθημερινότητά τους. Μεγαλώνοντας μέσα σε προκαταλήψεις, τρέμοντας ταυτόχρονα τον θεό και τον διάβολο, περνάνε τη ζωή τους χωρίς να γνωρίζουν έξαψη ή πάθος. Αλλοι απ' αυτούς μετακομίζουν στα πλατό της τηλεόρασης και άλλοι παραδίδονται στη φάτνη. Οσο ο κόσμος δεν είναι κόσμος, καλό και κακό θα σαπίζουν αντάμα, και αυτό είναι το σιωπηλό ανθρώπινο δράμα.

 

6. Ενας σεΐχης από το Σιράζ της Περσίας είχε έναν ξακουστό κήπο με τριαντάφυλλα. Ενα πρωί που έκανε τον περίπατό του ανάμεσα στα λουλούδια του, άκουσε τον κηπουρό του να φωνάζει έντρομος. «Τι συμβαίνει;» τον ρώτησε. «Εκεί που κλάδευα τις τριανταφυλλιές σου, πολυχρονεμένε μου σεΐχη, πετάχτηκε ανάμεσα στα κλαδιά ο Θάνατος και με τρόμαξε. Φαίνεται πως με ψάχνει. Σε παρακαλώ, δώσε μου γρήγορα ένα άλογο, για να πάω πίσω, στο σπίτι μου στο Ισπαχάν, να κρυφτώ». Μόλις ο κηπουρός καβάλησε το άλογο και πήρε δρόμο, ο σεΐχης έβγαλε το σπαθί του και χώθηκε στις τριανταφυλλιές για να συναντήσει τον Θάνατο. «Πώς τολμάς να μπαίνεις στον κήπο μου και να τρομάζεις τον κηπουρό μου;». «Δεν τρόμαξα εγώ τον κηπουρό σου, σεΐχη μου, απάντησε ο Θάνατος, αυτός με τρόμαξε, γιατί δεν περίμενα να τον βρω εδώ. Το ραντεβού μας είναι για αύριο στο Ισπαχάν».

Του
Γιώργου ΚΑΚΟΥΛΙΔΗ