Αυτές τις άγιες μέρες που έρχονται, όλοι μαζί, φασίστες κι αφεντικά,
ενώνουν τη φωνή τους και τις δυνάμεις τους ενάντια στο ΠΑΜΕ, τις
απεργίες και τους αγώνες που διώχνουν την ανάπτυξη, κι αγαλιάζουν με το
πανανθρώπινο μήνυμα της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο, ακολουθώντας
το “δρόμο του θεανθρώπου”, που υπέμεινε το δικό του μαρτύριο σιωπηλά,
χωρίς να αντιδρά. Τα υπάνθρωπα φασιστοειδή μας συνιστούν να γίνουμε κι
εμείς σαν τον παροιμιώδη μέσο ανθρωπάκι, που κάθεται στα αυγά του,
περιμένει σαν το σκυλάκι τα ψίχουλα που θα πέσουν από το τραπέζι των
αφεντικών του και γαβγίζει απειλητικά όσους αγωνίζονται και στρέφονται
εναντίον τους.
Στην παραπάνω φωτογραφία που την βρήκαμε στον τοίχο του Ελευθέριου Ριλοάδη,
μπορεί να δει κανείς το κείμενο της ανακοίνωσης του χρυσαυγίτικου
δουλεμπορικού γραφείου, με το ψευδώνυμο “σωματείο Ελλήνων
εργατοϋπαλλήλων μετάλλου”. Μια ανακοίνωση που βγήκε -διόλου τυχαία-
λίγες μέρες μετά από την υπογραφή συλλογικής σύμβασης, που προβλέπει
αύξηση στα μεροκάματα, χάρη στους αγώνες του ταξικού σωματείου στη Ζώνη
του Περάματος. Κι αυτό εξηγεί το φασιστικό μίσος και τη χολή που χύνουν.
Ξέρεις τι είναι να προτείνεις μεροκάματα πείνας με 15 ευρώ, για να
έρθει η ανάπτυξη και να ‘ρχονται αυτοί που βρίζεις και μισείς θανάσιμα,
να διεκδικούν και να κερδίζουν αυξήσεις;
Αυτό εξηγεί και το παράπονο που βγάζει η ανακοίνωση για τους εργολάβους, σαν το μαντρόσκυλο που κλαψουρίζει στο αφεντικό του. Γιατί οι χρυσαυγίτες βλέπουν τα αφεντικά σαν πραγματικούς “θεάνθρωπους” που κάνουν μαγικά και φέρνουν την ανάπτυξη από το τσεπάκι τους -και όχι από τον ιδρώτα όσων εργάζονται. Αλλά η τελευταία εξέλιξη τους άδειασε και τώρα βγάζουν τον πόνο τους, με λόγια προδομένου εραστή, που πληγώθηκε. Φοβούνται τάχα πως τελειώνει ο ρόλος τους και θα τους πετάξουν σα στυμμένες λεμονόκουπες ή πετάνε απλώς κορόνες για τα μάτια του κόσμου;
Κανείς δεν ξέρει… Ας μη δώσουμε όμως παραπάνω έκταση, σε ένα τέτοιο ερωτικό καβγαδάκι, ας τους αφήσουμε να τα βρούνε μεταξύ τους.
Αυτό εξηγεί και το παράπονο που βγάζει η ανακοίνωση για τους εργολάβους, σαν το μαντρόσκυλο που κλαψουρίζει στο αφεντικό του. Γιατί οι χρυσαυγίτες βλέπουν τα αφεντικά σαν πραγματικούς “θεάνθρωπους” που κάνουν μαγικά και φέρνουν την ανάπτυξη από το τσεπάκι τους -και όχι από τον ιδρώτα όσων εργάζονται. Αλλά η τελευταία εξέλιξη τους άδειασε και τώρα βγάζουν τον πόνο τους, με λόγια προδομένου εραστή, που πληγώθηκε. Φοβούνται τάχα πως τελειώνει ο ρόλος τους και θα τους πετάξουν σα στυμμένες λεμονόκουπες ή πετάνε απλώς κορόνες για τα μάτια του κόσμου;
Κανείς δεν ξέρει… Ας μη δώσουμε όμως παραπάνω έκταση, σε ένα τέτοιο ερωτικό καβγαδάκι, ας τους αφήσουμε να τα βρούνε μεταξύ τους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου