Ως «έσχατο μέσο» χαρακτηρίζει την απεργία
η κυβερνητική εφημερίδα «Αυγή» σε άρθρο (28/6) με το οποίο επιτίθεται
αισχρά στις κινητοποιήσεις των εργαζομένων της Τοπικής Διοίκησης. Ο
συντάκτης του κειμένου αναπαράγει και ενισχύει ό,τι πιο ελεεινό έχει
γραφτεί και ακουστεί στις εφημερίδες και σε άλλα αστικά ΜΜΕ σε βάρος των
εργατικών αγώνων, των διεκδικήσεων, και ιδιαίτερα ενάντια στο δικαίωμα
της απεργίας. Μέχρι τώρα είχαμε δει, όταν κινητοποιούνται οι αγρότες, τα
φώτα να πέφτουν πάνω στους «αγανακτισμένους» μεταφορείς. Οταν απεργούν
οι εργαζόμενοι των μεταφορών, στους «αγανακτισμένους» αγρότες. Κι όταν
απεργούν οι ναυτεργάτες ή οι ξενοδοχοϋπάλληλοι, στους «αγανακτισμένους»
τουρίστες κ.ο.κ. Κάπως έτσι ξεδιπλώνεται πάντα η προσπάθεια
ενεργοποίησης του «κοινωνικού αυτοματισμού». Ολα αυτά, όμως, είναι
ερασιτεχνισμοί για την «Αυγή», η οποία είπε να ...ενώσει όλους τους
«αγανακτισμένους» και να ξεμπερδεύει μια και καλή με τις απεργίες, που
όπως λέει στηρίζονται «στην ομηρία των πολιτών»! Κάπως έτσι, καταλήγει
να κατηγορεί για «ομηρία» της κοινωνίας, εκτός από τους εργαζόμενους των
ΟΤΑ, τους αγρότες που «καταλαμβάνουν τους δρόμους και παραλύουν
εμπορικά τη χώρα», τους εργαζόμενους στα λιμάνια, που με τις απεργίες
τους προκαλούν τεράστιες ζημιές κ.λπ.
***
Συνεχίζοντας στο ίδιο μοτίβο, ο αρθρογράφος
μιλάει για «ασυγχώρητες ευθύνες» του ΚΚΕ, που όπως λέει «έχει ισχυρές
συνδικαλιστικές προσβάσεις στους κλάδους των εργαζομένων στους ΟΤΑ και
στους αγρότες»... Και αποφαίνεται για το ΚΚΕ: «Δεν μπορεί να είσαι και
με τους αγρότες απεργούς και με τους εργαζόμενους στα λιμάνια απεργούς,
όταν ο ένας κλάδος τιμωρεί ελαφρά τη καρδία έναν άλλο και όλοι μαζί τη
χώρα που ματώνει και αγωνίζεται να βγει από την ασφυξία της χρεοκοπίας»
(!) Εκτός λοιπόν από το δικαίωμα στην απεργία, το λιβελογράφημα της
«Αυγής» θέλει να πετάξει στα σκουπίδια και την ταξική αλληλεγγύη, δηλαδή
την έμπρακτη έκφραση της συμπαράστασης στους απεργούς ενός κλάδου από
τους εργαζόμενους και τα λαϊκά στρώματα που πλήττονται από την ίδια
αντιλαϊκή πολιτική, που συνθλίβονται από τον ίδιο αντίπαλο, τα μονοπώλια
και το κράτος τους. Η «Αυγή» σκόπιμα παρουσιάζει όλους αυτούς να έχουν
διαφορετικά και συγκρουόμενα συμφέροντα, για να υπονομεύσει την
προοπτική κοινής πάλης και της συμμαχίας τους, να συκοφαντήσει την
αλληλεγγύη και να παροτρύνει τον «κοινωνικό αυτοματισμό», κατατάσσοντας
όποιον αγωνίζεται και διεκδικεί στους «εχθρούς» της οικονομίας και της
ανάκαμψης. Ομολογεί εμμέσως εξάλλου ο αρθρογράφος ότι δεν γίνεται να
είσαι και με την καπιταλιστική ανάπτυξη, και με τις δίκαιες εργατικές -
λαϊκές διεκδικήσεις, αφού αυτές βλάπτουν τα «εθνικά συμφέροντα» όπως
λέει το άρθρο, δηλαδή το συμφέρον της αστικής τάξης, με το οποίο
ταυτίζεται ο ΣΥΡΙΖΑ, κάνοντας τη βρώμικη δουλειά για το κεφάλαιο.
***
Φτάνοντας στο διά ταύτα και για να κάνει τα πράγματα
πιο σαφή, γράφει η «Αυγή»: «Ορισμένοι κρίσιμοι για τα κοινωνικά και
εθνικά συμφέροντα κλάδοι δεν έχουν το δικαίωμα της απεργίας». Για όποιον
δεν το κατάλαβε, η εφημερίδα του ΣΥΡΙΖΑ τρέχει ως «λαγός» μπροστά,
ανοίγοντας το δρόμο και καλώντας ουσιαστικά σε αποφασιστική περιστολή
του απεργιακού δικαιώματος. Αποδεικνύεται «βασιλικότερη του βασιλέως»,
καθώς προπαγανδίζει μέτρα πιο προωθημένα από αυτά που συμφωνήθηκαν στην
πρόσφατη «αξιολόγηση» και αφορούν τη νομοθέτηση νέων εμποδίων στην
προκήρυξη απεργιών από τα σωματεία. Είναι φανερό ότι όσοι έχουν πάρει
εργολαβία την κατασυκοφάντηση των αγώνων και την προσπάθεια
ενεργοποίησης του «κοινωνικού αυτοματισμού», όπως η κυβέρνηση και οι
εφημερίδες της, συμπληρωματικά σε «ναυαρχίδες» της αστικής προπαγάνδας,
το πάνε πολύ πιο μακριά. Το πρόβλημά τους δεν είναι η ρύπανση, ούτε η
δημόσια υγεία, για την οποία κόπτονται δήθεν, αφού η πολιτική που
υπερασπίζονται και υλοποιούν είναι υπεύθυνη για την επιβάρυνση και σε
αυτούς τους τομείς, για τη συνολική υποβάθμιση της ζωής της εργατικής -
λαϊκής οικογένειας.
***
Το πραγματικό τους πρόβλημα είναι το αίτημα
των εργαζομένων για «μόνιμη και σταθερή δουλειά», την οποία η κυβέρνηση
θεωρεί «εκτός τόπου και χρόνου», αφού το κεφάλαιο έχει ανάγκη από
«μόνιμα» ευέλικτους και ανασφαλείς εργαζόμενους. Γι' αυτό η «Αυγή»
γράφει: «... Στους δήμους, όπου το καλοκαίρι διπλασιάζεται ο πληθυσμός
τους και χρειάζονται για τέσσερις μήνες περισσότερα χέρια, τι θα κάνουν
οι έκτακτοι τους υπόλοιπους οκτώ μήνες;». Δεν λέει βέβαια η «Αυγή» ότι
οι υπηρεσίες αυτές είναι μόνιμα υποστελεχωμένες, ακόμα κι αν πάρουμε σαν
κριτήριο τη στοιχειώδη λειτουργία τους και όχι τις σύγχρονες ανάγκες.
Οτι η εντατικοποίηση πάει σύννεφο για μόνιμους και συμβασιούχους και ότι
ακόμα και η «λύση» των πεντάμηνων που βρήκαν για τις «έκτακτες»
ανάγκες, με την εκμετάλλευση των συμβασιούχων και τα απανωτά
«ατυχήματα», δείχνει τη συνολικότερη αντίληψη και αυτής της κυβέρνησης
για τα εργασιακά δικαιώματα και τις ανάγκες. Φτάνει μάλιστα στο σημείο η
«Αυγή» να «αναρωτιέται» αν οι «φορολογούμενοι» αντέχουν να πληρώνουν
τους εργαζόμενους στην Καθαριότητα, θεωρώντας δεδομένο ότι η
ανταποδοτικότητα συνιστά «κανονικότητα», παρά τη σκληρή φορολογία που
πληρώνει ούτως ή άλλως ο λαός. Και τα λέει αυτά η εφημερίδα μιας
κυβέρνησης που φόρτωσε στο λαό δύο μνημόνια και δεκάδες αντιλαϊκούς
εφαρμοστικούς νόμους, πρόσθετα σε όσα έκαναν οι προηγούμενοι.
***
Συμπερασματικά: Η επίθεση στους εργαζόμενους
της Καθαριότητας είναι επίθεση που αφορά όλη την εργατική τάξη, τόσο
για τις μορφές που επιλέγει για να προβάλει τις διεκδικήσεις της, όσο
και για το ίδιο το περιεχόμενό τους. Γι' αυτό, αθλιότητες σαν αυτές της
«Αυγής», που καλούν σε απομόνωση των εργαζομένων που δίνουν δίκαιους
αγώνες, πρέπει να επιστραφούν ως απαράδεκτες. Επιβεβαιώνοντας ότι ο
κατήφορος δεν έχει τέλος και ότι η κυβέρνηση της «πρώτη φορά αριστεράς»
μπορεί να κάνει ακριβώς ό,τι και οι προηγούμενες. Σε μια περίοδο που
εργαζόμενοι διαφόρων κλάδων ετοιμάζονται για νέους απεργιακούς αγώνες,
όπως στο Εμπόριο και στον Επισιτισμό - Τουρισμό, η αλληλεγγύη της
εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων είναι δύναμη και ασπίδα
απέναντι σε κάθε υπονόμευση και επίθεση και θα αποτελέσει στοιχείο
αναμέτρησης με την κυβερνητική πολιτική.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου