22 Ιουλ 2017

Προβληματίζομαι


Έξω από το χορό πολλά τραγούδια λένε. Αν αρχίζεις και χορεύεις στο ταψί ή συμβατικά, χάνεις την ανάσα σου και μαζί την όρεξη να τραγουδήσεις. Πρέπει λοιπόν να αποκτήσεις καλή φυσική κατάσταση ή αν μιλάμε με πολιτικούς όρους, να γίνεις σφος παντός καιρού, να μη βάζεις κώλο κάτω, χωρίς όμως να χάνεις την ανάσα σου και τη λαλιά σου, να μην προβληματίζεσαι, τι δεν πάει καλά, τι θα μπορούσε να πάει καλύτερα. Και το δικό σου τραγούδι θα έχει μεγαλύτερη αξία, γιατί δεν είναι η ματιά του εξωτερικού παρατηρητή, ο εύκολος αφορισμός, το μακρύ μας και το κοντό μας, αλλά μπορεί να εντοπίσει το πρόβλημα και να εστιάσει στην ουσία.

Αρκεί να μην κουραστείς, να μη γίνεις σαν τους πρώην που ιδιωτεύουν, I 'm never gonna dance again guilty feet I 've got no rythm. Και να μην είσαι από αυτούς που φοβούνται να δράσουν, να χορέψουν, να εκτεθούν. Κι αν δεν ξέρεις το χορό του Ησαΐα, μη φοβάσαι θα στον μάθει ο παπάς...

Επίσης, νηστικό αρκούδι δε χορεύει. Αλλά κινητοποιείται, για να διεκδικήσει το ψωμί του. Ενώ αν παραφάει ούτε να χορέψει μπορεί, γιατί θα τα ξεράσει όλα στην πίστα, ούτε να κινητοποιηθεί σοβαρά, γιατί θα τα ξεράσει όλα στον πρώτο ανακριτή, χαρτί και καλαμάρι. Γενικά όμως, το αν θα βγεις μπροστά να αντιδράσεις και να κινητοποιηθείς, δεν έχει να κάνει (μόνο) με το αν τρως ή αν πεινάς και με το ότι μας χορεύουν στο ταψί οι κρατούντες. Δε διαμορφώνεται αυτομάτως από αυτά η συλλογική συνείδηση.

Δεν ξέρω πόση αξία έχουν τα παρακάτω λοιπόν (τουλάχιστον οι φορές που κατεβαίνω στο δρόμο είναι πολλαπλάσιες από αυτές που ανεβαίνω στην πίστα -αν και τώρα που το σκέφτομαι, τα πολλαπλάσια του μηδέν είναι μηδέν) ως λόγια ενός εξωτερικού παρατηρητή, που πολλά τραγούδια λέει. Αλλά θα απαντούσα σε κάποιον που πιστεύει πως ευθυγραμμιζόμαστε πλήρως με τη γραμμή και έχουμε φωνή μόνο για να την περάσουμε στους άλλους, τα εξής.

Προβληματίζομαι πώς θα μπορούσε η καπιταλιστική κρίση να μετατραπεί σε επαναστατική κρίση. με ποιον τρόπο θα μπορούσε η πρωτοπορία κι ο υποκειμενικός παράγοντας να αξιοποιήσει κάποια ρήγματα και να οξύνει τα πράγματα ως την αντικειμενική εμφάνιση της επαναστατικής κατάστασης. Ποια είναι η σχέση τακτικής-στρατηγικής κι αν η τελευταία ταυτίζεται ή όχι με το στρατηγικό στόχο (που για αυτό χρειάζεται ξεχωριστό κείμενο).

Προβληματίζομαι τι θέση θα έχουν στην κοινωνία του μέλλοντος οι εμπορευματικές σχέσεις. Αν η αυτοματοποίηση μπορεί να εξαλείψει αυτόματα τα κατάλοιπα του παρελθόντος ή χωρίζεται κι αυτή σε κατώτερες κι ανώτερες φάσεις. Προβληματίζομαι αν ο εργάτης κι η νοικοκυρά θα μπορούν όντως να αναλάβουν την απλοποιημένη διεύθυνση μιας ολοένα και πιο σύνθετης, εξελιγμένης παραγωγής. Ποια θα είναι η θέση των ειδικών κι αν θα χρειαστεί να τους πληρώνουμε περισσότερο, αν μπορούμε να κρατήσουμε μόνο το κριτήριο του χρόνου (ποσότητα εργασίας) για την ειδικευμένη εργασία. Και ποια θα είναι η προωθητική δύναμη της εξέλιξης σε μια κοινωνία όπου επιλύονται οι βασικές αντιθέσεις.

Προβληματίζομαι πώς θα διαπαιδαγωγηθεί στις μέρες μας το κίνημα σε ποιο δυναμικές διαδηλώσεις (βλέπε και την μπροσούρα "από τη μαχητική πείρα των μπολσεβίκων"), που δε θα είναι εκτονώσεις, στα όρια της προβοκάτσιας, με όρους κοινωνίας του θεάματος.
Πώς θα πιάσουμε επαφή με περισσότερος μετανάστες-πρόσφυγες κι αν θα μπορούσε ποτέ να γίνει ένα επαναστατικό άλμα με αξιώσεις, χωρίς να συγκινήσει αυτές τις μάζες και να εξασφαλίσει τη δική τους ενεργό συμμετοχή κι υποστήριξη.
Πώς θα αντιμετωπίσουμε το λούμπεν προλεταριάτο την κρίσιμη στιγμή, πώς θα εξουδετερώσουμε τη μαφία και το οργανωμένο έγκλημα.
Προβληματίζομαι ακόμα και για το ζήτημα των έμφυλων σχέσεων και την ανάγκη να βγει μια πιο ολοκληρωμένη επεξεργασία σχετικά.

Σου φαίνονται λίγα όλα αυτά; Ή χωρίς σημασία; Σου φαίνεται πως λιβανίζουμε τη γραμμή και λέμε πως τα κάνουμε όλα σωστά, έχοντας για όλα έτοιμες απαντήσεις; Με/μας προβληματίζουν πολλά και διάφορα, αλλά δεν είναι αυτά που θα ήθελες να ακούσεις.

Όχι, δε με προβληματίζει -με την έννοια που μπαίνει συνήθως- η  εξάρτηση, το ΑΑΔΜ, αν είναι ιμπεριαλιστική η Ελλάδα ή η Ρωσία. Χρειάζεται οπωσδήποτε μια πιο ολοκληρωμένη επεξεργασία και συνεχής μελέτη για το σύγχρονο ιμπεριαλισμό, αλλά δεν καταλαβαίνω να την βοηθάν και να την προωθούν τέτοιου είδους προβληματισμοί (εντός ή εκτός εισαγωγικών).

Όχι, δε με προβληματίζει πως το ΚΚΕ χάνει ιστορικές ευκαιρίες, είναι κόμμα λαθών, όπως το 15', ότι δε συνεργάζεται με κανέναν, δε θέλει να κυβερνήσει, να συγκυβερνήσει, να βγάλει υπουργούς, κοκ. Για την ακρίβεια, θα με προβλημάτιζε περισσότερο το αντίθετο.

Με προβληματίζει πχ πώς θα πιάσουμε το νέο ως μορφή και περιεχόμενο στο Φεστιβάλ για να το κάνουμε καλύτερα. Αλλά δε με προβληματίζει το δέντρο του τάδε σελέμπριτι που θα έρθει ή πχ ο Νταλάρας, που είναι εντελώς Πασόκος, αλλά νομίζω πως θα πάω να τον ακούσω κιόλας, ιδίως αν είναι στο πλαίσιο κάποιου αφιερώματος στο Λοΐζο, γιατί -πώς να το κάνουμε;- έχει πει ιστορικά κι ανεπανάληπτα τραγούδια, αντικειμενικά μιλώντας.

Το πρόβλημα είναι πως αυτά που μας προβληματίζουν δεν ικανοποιούν όσους θεωρούν πρόβλημα το ΚΚΕ και περιμένουν κι από εμάς να πούμε το ίδιο, για να αποδείξουμε πως δεν είμαστε κολλημένοι. Αλλιώς θα είμαστε από κομματόσκυλα έως -κατά φαντασίαν- έμμισθοι και δεν υπάρχει σωτηρία -για εμάς, ούτε για αυτούς. Οπότε το ζήτημα είναι να κερδίσουμε όλους τους άλλους, που μπορεί και να επηρεάζονται από όλα αυτά, αλλά δεν είναι χαμένη υπόθεση.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

TOP READ