Με την πείρα και τα συμπεράσματα της χρονιάς που φεύγει...

Το 2018 ξημερώνει τη Δευτέρα και, όπως κάθε χρόνο, οι μέρες αυτές προσφέρονται για να γίνει το «ταμείο» της χρονιάς που πέρασε.
Αν οι εργαζόμενοι κάνουν τον απολογισμό τους, θα δουν ότι βγαίνουν με μεγαλύτερη πείρα, μια πείρα που κυρίως αποδεικνύει ότι όσο το παρόν και το μέλλον τους συνδέεται με τους στόχους της καπιταλιστικής ανάκαμψης, τόσο πρέπει να είναι διαρκώς έτοιμοι να δεχτούν νέες θυσίες. Η ίδια πείρα μπορεί να αξιοποιηθεί και από την ανάποδη: Να συνειδητοποιηθεί ευρύτερα ότι αυτό που πρέπει σήμερα να προτάξει η εργατική τάξη είναι την ανάγκη να ανασυντάξει το κίνημά της και να περάσει στην αντεπίθεση, να διεκδικήσει την ικανοποίηση των σύγχρονων αναγκών της.

Πιστοποιημένος ο ΣΥΡΙΖΑ για τη βρώμικη δουλειά

«Ταμείο» όμως κάνει και το κεφάλαιο, τα επιτελεία του, τόσο στο εσωτερικό της χώρας όσο και διεθνώς. Και η διαπίστωσή τους, που δεν την κρύβουν πλέον, είναι ότι η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ είναι γι' αυτούς «το δέκα το καλό», αφού προωθεί με μεγάλη επιμέλεια όλα τα αντεργατικά μέτρα που έχουν ανάγκη για να περάσει η καπιταλιστική οικονομία σε φάση ανάπτυξης. Αυτό, άλλωστε, πιστοποιείται τόσο από τις κάθε φορά παρεμβάσεις του ΣΕΒ, που επισημαίνει ότι στην Ελλάδα οι μεταρρυθμίσεις προχωρούν αλλά δεν επιτρέπεται η παραμικρή παρέκκλιση, όσο και από την ΕΕ, το ΔΝΤ, τις κυβερνήσεις άλλων καπιταλιστικών χωρών, που συγχαίρουν την κυβέρνηση για την προσήλωση στους στόχους των μνημονίων.
Χρόνος μπαίνει - χρόνος βγαίνει, λοιπόν, και αυτό που δεν αλλάζει είναι η προσπάθεια της κυβέρνησης, όπως και όλων των αστικών κομμάτων, να εξασφαλιστεί η πολυπόθητη για το κεφάλαιο ανάπτυξη. Ο ΣΥΡΙΖΑ με αυτήν την προσπάθεια καλωσορίζει και το 2018, μαζί με την προπαγάνδα περί «καθαρής εξόδου», «επιστροφής στην κανονικότητα», «τέλους των μνημονίων και της επιτροπείας». Ομως οι εργαζόμενοι έχουν δείγματα γραφής για το τι σημαίνει για τους ίδιους το «ξέφωτο» που υποτίθεται ότι φέρνει ο ΣΥΡΙΖΑ. Για παράδειγμα, ο λαός της Αττικής είδε από πρώτο χέρι τι σημαίνει καπιταλιστική ανάπτυξη, ειδικά τους τελευταίους έξι μήνες. Μέσα στο καλοκαίρι χιλιάδες στρέμματα δάσους έγιναν στάχτη, ως αποτέλεσμα της εμπορευματοποίησης της γης και των περικοπών στη χρηματοδότηση μέσων αντιπυρικής προστασίας. Λίγες βδομάδες μετά, το νότιο παραλιακό μέτωπο πνίγηκε στο μαζούτ και μετά από μερικούς μήνες, τον περασμένο Νοέμβρη, η εργατική τάξη θρήνησε από τις πλημμύρες 23 πνιγμένους στο Θριάσιο, την περιοχή - πιλότο της καπιταλιστικής ανάπτυξης της Ελλάδας.
Οσο για τους στόχους που θα φέρουν πιο κοντά αυτό το «ξέφωτο»; Αυτοί είναι ήδη σημαδεμένοι από τη συντριβή των εργατικών - λαϊκών δικαιωμάτων. Οι δύο «αξιολογήσεις» που «έκλεισε» η κυβέρνηση τη χρονιά που μας πέρασε είναι χαρακτηριστικές: Με τη μία υπογράφτηκε το 4ο μνημόνιο και επισημοποιήθηκε η δέσμευση για τη μονιμοποίηση όλου του αντεργατικού νομικού οπλοστασίου και με την άλλη μπήκαν στο στόχαστρο το δικαίωμα της απεργίας και η λαϊκή κατοικία. «Ετσι είναι, αλλά από τον Αύγουστο του 2018 τελειώνουν τα μνημόνια» απαντάει η κυβέρνηση, προσπαθώντας να κερδίσει την ανοχή του λαού στα μόνιμα βάσανα, καλλιεργώντας ψεύτικες ελπίδες. Η ίδια η πραγματικότητα, όμως, βοά. Καθημερινά αποδεικνύεται ότι χωρίς ένταση της εκμετάλλευσης της εργατικής τάξης, χωρίς καταπίεση των αυτοαπασχολούμενων της πόλης και της υπαίθρου, δεν υπάρχει καπιταλιστική ανάπτυξη. Γι' αυτό οι βιομήχανοι, οι τραπεζίτες, οι μεγαλέμποροι, οι μεγαλοξενοδόχοι κ.ά. επιμένουν τόσο πολύ στην εργασιακή ζούγκλα, στις ομαδικές απολύσεις, στις σχέσεις εργασίας - λάστιχο. Γι' αυτό διαρκώς αυξάνεται η επιδρομή με φόρους, ασφαλιστικές εισφορές κ.λπ. στους αυτοαπασχολούμενους. Γιατί σκοπός είναι να αποκτήσουν χώρο για επενδύσεις τα μονοπώλια, χώρο που τον βρίσκουν από τους χρεοκοπημένους φτωχούς αυτοαπασχολούμενους και τον αξιοποιούν με πάμφθηνο εργατικό δυναμικό.

Η εργασιακή ζούγκλα γίνεται καθεστώς για να έρθει η «κανονικότητα»

Ολα αυτά ήταν το 2017 και θα συνεχίζουν να είναι το 2018 στην ημερήσια διάταξη του κυβερνητικού έργου. Αν δεν τηρούνται αυτές οι προϋποθέσεις, η οικονομία χαρακτηρίζεται «μη ανταγωνιστική», δεν ανεβαίνουν τα επίπεδα «πιστοληπτικής ικανότητας», οι «αγορές» ανησυχούν, ενώ όταν προωθούνται οι σχετικές αντιδραστικές ρυθμίσεις, τότε η χώρα γίνεται «ελκυστικός επενδυτικός προορισμός». Γι' αυτό ο ΣΕΒ διακηρύσσει διαρκώς ότι δεν υπάρχει περίπτωση να επιστρέψουμε στο προ κρίσης εργασιακό καθεστώς, ότι πρέπει να περιφρουρηθεί η ευέλικτη εργασία, δηλαδή η εργασιακή ζούγκλα. Γι' αυτό επισημαίνει ξανά και ξανά ότι είναι πρόβλημα οι πολυάριθμοι αυτοαπασχολούμενοι, «δείχνοντας» την ανάγκη να φύγουν από τη μέση.
Βασικό συστατικό της πορείας προς την «κανονικότητα» που επιφυλάσσει ο ΣΥΡΙΖΑ στο λαό είναι, μαζί με τα παραπάνω, όλοι οι κίνδυνοι που πολλαπλασιάζονται από τη βαθύτερη εμπλοκή της Ελλάδας στους πολιτικο-στρατιωτικούς σχεδιασμούς των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ. Η ελληνική κυβέρνηση για λογαριασμό της αστικής τάξης αναλαμβάνει ρόλο σημαιοφόρου του ΝΑΤΟ στην περιοχή, ματώνει το λαό για να πιάνει τους στόχους χρηματοδότησης των ΝΑΤΟικών αναγκών, προχώρησε σε συμφωνίες με τις ΗΠΑ, που οδηγούν σε πιο ενεργή εμπλοκή στους ανταγωνισμούς. Απ' όλο αυτό το κουβάρι επιβεβαιώνεται ότι ο λαός πρέπει να επαγρυπνεί και να παλεύει ενάντια σε αυτήν τη θανάσιμη εμπλοκή.
Το 2017 αποκάλυψε σε όλο του το μεγαλείο και τον κατήφορο του ΣΥΡΙΖΑ, αποδεικνύοντας ότι η πορεία σοσιαλδημοκρατικοποίησής του είχε προδιαγεγραμμένη και την κατάντια του να αξιοποιεί εκτός από το καρότο των αυταπατών και το μαστίγιο της καταστολής. Γι' αυτό επιτίθεται προβοκατόρικα και χωρίς καμιά ηθική αναστολή όχι απλά στο ΚΚΕ, αλλά σε κάθε ριζοσπάστη, προοδευτικό, αγωνιστή εργαζόμενο που δεν χάφτει την παραμύθα της «δίκαιης» ανάπτυξης. Είναι φανερό ότι όσο πιο δυσδιάκριτες γίνονται οι διαφορές του με τον άλλο βασικό πόλο του αστικού πολιτικού συστήματος, τη ΝΔ, τόσο περισσότερο θα παίρνει επ' ώμου την αντιΚΚΕ ρητορική, για να εμποδίσει τώρα και στο μέλλον την όποια τάση χειραφέτησης από την κυρίαρχη πολιτική που και οι δυο υπηρετούν.

Να αξιοποιηθούν οι δυνατότητες

Ομως, η χρονιά που μας πέρασε φανέρωσε και τις δυνατότητες που ανοίγονται για να περάσουν η εργατική τάξη και ο λαός με τη συμμαχία τους στην αντεπίθεση. Οι αγωνιστικοί σταθμοί ήταν πολλοί, ενώ αυτό που ξεχώρισε ήταν η καθημερινή, ακούραστη προσπάθεια των κομμουνιστών μέσα στους τόπους δουλειάς και τους κλάδους για να αλλάξουν οι συσχετισμοί, να ανέβει το ρεύμα της αμφισβήτησης των στόχων της εργοδοσίας, της διεκδίκησης κόντρα στη μοιρολατρία και το «δεν βγαίνει τίποτα». Τόσο οι πανελλαδικές απεργίες και οι κεντρικές κινητοποιήσεις, όσο και τα παραδείγματα από αγώνες σε κλάδους, όπως στη Ναυπηγοεπισκευαστική Ζώνη του Περάματος για την υπογραφή ΣΣΕ, δείχνουν ότι αυτός είναι ο μόνος ελπιδοφόρος δρόμος για τους εργαζόμενους. Οι θετικές διεργασίες αποτυπώνονται και σε μια σειρά αρχαιρεσιών σε συνδικάτα, με ενθαρρυντικά αποτελέσματα, που μπορούν να διαμορφώσουν κλίμα αγωνιστικής ανάτασης. Η νέα χρονιά, λοιπόν, μπορεί και πρέπει να σημαδευτεί από ένα στέρεο βήμα στην ανασύνταξη του εργατικού κινήματος.
Το 2017 φεύγει με μια μεγάλη πανεργατική πανελλαδική απεργία, που άφησε παρακαταθήκη για την αγωνιστική κλιμάκωση. Το 2018 μπαίνει με αγωνιστικές διεργασίες, με το κάλεσαμα του ΠΑΜΕ σε Ομοσπονδίες και Εργατικά Κέντρα για κλιμάκωση του αγώνα και με την οργάνωση νέας απεργίας όταν η κυβέρνηση φέρει το πολυνομοσχέδιο που θα περιλαμβάνει το χτύπημα στο απεργιακό δικαίωμα, ανάμεσα στα άλλα αντιλαϊκά προαπαιτούμενα της 3ης «αξιολόγησης».
Στην πρώτη γραμμή αυτής της προσπάθειας είναι τα μέλη, οι φίλοι, οι οπαδοί του ΚΚΕ. Το 2017 μάς έδωσε ένα ισχυρό εφόδιο: Τις Αποφάσεις του 20ού Συνεδρίου του Κόμματος, με τα καθήκοντα που θέτει για να προχωρήσει πιο αποφασιστικά η ισχυροποίηση του ΚΚΕ παντού και ειδικά εκεί που χτυπά η καρδιά της εργατικής τάξης: Στα εργοστάσια και σε άλλους μεγάλους χώρους δουλειάς. Η ενίσχυση του ΚΚΕ με νέες δυνάμεις, με περισσότερους εργάτες να πυκνώνουν τις γραμμές του, θα δώσει πολλαπλάσια δύναμη στο εργατικό κίνημα, θα μας κάνει ικανότερους να οργανώσουμε την πάλη με κριτήριο την ανασύνταξη, την οικοδόμηση της Κοινωνικής Συμμαχίας, στην προοπτική της ανατροπής του βάρβαρου καπιταλιστικού συστήματος, για να μπορεί η εργατική τάξη να απολαμβάνει τον πλούτο που παράγει και να ικανοποιεί τις ανάγκες της.
Μπαίνουμε, λοιπόν, στο 2018 με την αυτοπεποίθηση, την αισιοδοξία και τη σιγουριά που απορρέει από το Πρόγραμμά μας, ότι μπορούμε να αντεπεξέλθουμε σε αυτά τα σύνθετα καθήκοντα. Η χρονιά αυτή είναι χρονιά - ορόσημο, αφού το Νοέμβρη το Κόμμα μας κλείνει τα 100 χρόνια ζωής και δράσης, μια πορεία που ατσαλώνει ακόμα περισσότερο τη θέλησή μας να ανεβάσουμε τον πήχη της δουλειάς μας ακόμα ψηλότερα. Μπορούμε και πρέπει να κάνουμε το 2018 χρονιά - σταθμό για την ισχυροποίηση του ΚΚΕ!