Ισχυροποιούμε το ΚΚΕ μέσα στην εμπροσθοφυλακή των εργαζομένων

Το Κόμμα μας, το ηρωικό ΚΚΕ, έχει δεσμούς αίματος με το βιομηχανικό, το εργοστασιακό προλεταριάτο της χώρας. Με αυτό το εργατικό τμήμα, δηλαδή, που μπορούμε αβίαστα να πούμε πως αποτελεί το προκεχωρημένο φυλάκιο της πρωτοπόρας τάξης της κοινωνίας, στην ασίγαστη πάλη της για να εκπληρώσει την ιστορική της αποστολή, την ανατροπή του σάπιου εκμεταλλευτικού συστήματος και την οικοδόμηση της σοσιαλιστικής - κομμουνιστικής κοινωνίας.
Οι δεσμοί αυτοί έχουν σφυρηλατηθεί σε διάφορες φάσεις του αγώνα, σε διαρκείς συγκρούσεις με το αστικό κράτος και τους μηχανισμούς του, με τους κεφαλαιοκράτες. Σε απεργίες που άφησαν εποχή, κινητοποιήσεις, ένοπλες συγκρούσεις, αλλά και στη δουλειά «του μυρμηγκιού»: Στη ΓΣ του σωματείου, στο μοίρασμα της προκήρυξης, στη διαφώτιση με τον «Ριζοσπάστη», στο καθημερινό αγωνιστικό παράδειγμα του κομμουνιστή μέσα στους χώρους δουλειάς, στο φαινομενικά «άγονο», αλλά τελικά τόσο πολύτιμο και αναντικατάστατο καθημερινό «παρών» για τα δίκια, τις αγωνίες, τα προβλήματα των εργατών.
Το ΚΚΕ ήταν και είναι πάντα στην πρώτη γραμμή της πάλης των εργατών για τα δικαιώματά τους, για τις συνθήκες δουλειάς, για το μεροκάματο, για τα μέτρα υγιεινής και ασφάλειας. Ταυτόχρονα, δείχνει το δρόμο της οριστικής επίλυσης των μεγάλων προβλημάτων της εργατικής τάξης. Δεν «χαϊδεύει αυτιά», ούτε σπέρνει αυταπάτες ότι μπορεί μέσα στον καπιταλισμό «οι λύκοι να γίνουν αρνιά», ότι μπορούν δηλαδή τα αφεντικά να νοιαστούν για τα εργατικά δικαιώματα, για τη ζωή αυτών που τους εκμεταλλεύονται για να βγάζουν ασύλληπτα κέρδη. Οι κατακτήσεις που αποσπά η εργατική τάξη είναι προϊόν σκληρού και ανειρήνευτου αγώνα, ενώ μοιραία έχουν πάντα έναν λιγότερο ή περισσότερο προσωρινό χαρακτήρα, γιατί τα καπιταλιστικά κοράκια παραφυλάνε για να πάρουν πίσω ό,τι μπορούν, να δυναμώνουν την κερδοφορία τους, να ξεζουμίζουν την εργατική δύναμη.

Οι εργάτες δεν χρωστούν τίποτα στους καπιταλιστές

Είναι, φυσικά, παραμύθι ότι οι καπιταλιστές δίνουν δουλειά στους εργάτες και γι' αυτό τάχα «τους χρωστάμε». Η πραγματικότητα είναι πως οι εργάτες με τη δουλειά τους ταΐζουν τα αφεντικά και τις οικογένειές τους, τους εξασφαλίζουν μια ζωή χαρισάμενη σε αυτούς και στα τρισέγγονά τους, ενώ οι ίδιοι παίρνουν ψίχουλα, όσα χρειάζονται για να μπορούν να πάνε ξανά την άλλη μέρα να δουλέψουν για αυτούς. Γι' αυτό πρέπει να τους ανατρέψουμε και στην πρώτη γραμμή αυτής της πάλης οφείλουν να βρεθούν οι βιομηχανικοί εργάτες, γιατί έχουν τη δύναμη και τη δυνατότητα μέσα από τη δική τους πείρα, τη δική τους συμμετοχή στην παραγωγή, να κατανοήσουν καλύτερα από άλλους πως πράγματι «χωρίς αυτούς γρανάζι δεν γυρνά». Πως πράγματι οι κηφήνες της κοινωνίας είναι περιττοί, άχρηστοι στην παραγωγική διαδικασία, ενώ οι εργάτες είναι οι παραγωγοί όλου του πλούτου.
Το ΚΚΕ θεωρεί πως οι μεγάλοι αγώνες μπορούν να γίνουν μέσα στα εργοστάσια. Εχει εμπιστοσύνη στη δύναμη που κρύβει μέσα του ο εργάτης της βιομηχανίας. Γνωρίζει καταρχήν πως η φύση της δουλειάς, που συχνά ήταν και παραμένει πολύ σκληρή και κοπιαστική, απαιτεί αλλά και καλλιεργεί ορισμένα χαρακτηριστικά συνολικά στον βιομηχανικό εργάτη: Την πειθαρχία, τη συγκέντρωση, την αυτοπεποίθηση, την ηρεμία, την αφοβία. Αυτά τα στοιχεία, όταν γίνει κατορθωτό να μπολιαστούν με την ανατρεπτική θεωρία και το Πρόγραμμα του ΚΚΕ, με τη φλόγα της επαναστατικής πολιτικής και ταυτόχρονα με την πρακτική επίμονη δουλειά που αρμόζει στους μεγάλους στόχους μας, μπορούν να γίνουν ένα ανίκητο μείγμα. Μπορούν να σφυρηλατούν αγωνιστές πράγματι βγαλμένους μέσα από το καμίνι της πάλης, δοκιμασμένους, έμπειρους, που δεν ταλαντεύονται εύκολα, είναι πράγματι πρωτοπορία. Αυτοί είναι οι εργάτες κομμουνιστές, οι άνθρωποι της πράξης, που μπορούν με λίγα λόγια που θα ακούσουν και με λίγα λόγια που θα πουν, να έχουν πιάσει όλο το νόημα του συστήματος της κερδοφορίας και της διαρκούς εκμετάλλευσης και να είναι έτοιμοι να το περιγράψουν εύστοχα, λιτά, απέριττα. Που μπορούν επίσης με λίγα εύστοχα λόγια να εξηγήσουν γιατί ο σοσιαλισμός είναι η λύση για τα δεινά της ανθρωπότητας.
Αυτός είναι και ο λόγος φυσικά που αυτοί οι χώροι δουλειάς δεν μένουν «στο τυχαίο» από τον έμπειρο αντίπαλο που έχουμε να αντιμετωπίσουμε, το κεφάλαιο. Γι' αυτό εδώ συγκεντρώνονται με πιεστικό και συμπιεσμένο τρόπο όλα τα στοιχεία που γνωρίζουμε από την καθημερινή κοπιαστική δουλειά μας: Την τρομοκρατία μέσα στους χώρους δουλειάς, το «σκάσε και δούλευε», αλλά και την πολιτική του «καρότου», ότι «αν είσαι υπάκουος θα εξελιχτείς». Τη στοχοποίηση των πρωτοπόρων ταξικών συνδικαλιστών, την καλλιέργεια της κοινωνικής ειρήνης, του ότι «είμαστε μια οικογένεια εργάτες και εργοδότες», «οι κομμουνιστές κλείνουν τα εργοστάσια, μείνε μακριά τους αν θες να μείνεις στη δουλειά». Με λίγα λόγια, και φυσικά εξελιγμένα με σύγχρονες και «επιστημονικές» μεθόδους, έχουμε πάντως την τωρινή εκδοχή αυτού που τόσο παραστατικά λέει το τραγούδι «με τους εργάτες μη μιλάς, την ώρα σου να την κρατάς...».

Δύο γραμμές συγκρούονται πάντα στο εργατικό κίνημα

Εχουμε επίσης μια σειρά από όλα τα ξεσκολισμένα «φιντάνια» του εργοδοτικού συνδικαλισμού, που διαχρονικά δίνουν τα ρέστα τους για να προωθούν με όποιους τρόπους μπορούν τις επιθυμίες των βιομηχάνων. Λένε «οι αγώνες είναι αυτοκτονία», «δεν χρειάζονται χτυπήματα στον τοίχο αλλά μετρημένα και λογικά βήματα», «μπορούμε με πνεύμα συνεργασίας να τα καταφέρουμε». Οταν συμμετέχουν σε κάποιον αγώνα, το κάνουν για να τον υπονομεύσουν, στοχεύουν στον εκφυλισμό του περιεχομένου του. Ακόμη χειρότερα, πόσες πράγματι φορές έχουν πρωτοστατήσει για «αγώνες» υπεράσπισης των απαιτήσεων των βιομηχάνων... Μόλις αυτές τις μέρες βλέπουμε τι «πλαίσιο αιτημάτων» έχει η ΓΣΕΕ για την προκήρυξη απεργίας στις 30 Μάη, αλλά και την πρεμούρα που έχει πιάσει διάφορους συνδικαλιστές της ΠΑΣΚΕ, της ΔΑΚΕ και του ΣΥΡΙΖΑ για να συνεδριάσουν και να υιοθετήσουν το σχετικό περιεχόμενο σε ΔΣ σωματείων. Αυτοί που για να οργανώσουν έναν αγώνα, έστω μια διαμαρτυρία για οξυμένα προβλήματα των εργατών, δεν τους πετυχαίνεις με τίποτα, «είναι απασχολημένοι»...
Είναι φανερό πως μέσα στο εργατικό κίνημα συγκρούονται αέναα δύο κύριες γραμμές: Η γραμμή της σύγκρουσης, της ταξικής πάλης, του αγώνα που έχει προοπτική την αμφισβήτηση και τελικά την ανατροπή του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής, και η γραμμή που παρά τις παραλλαγές της καλεί σε συμβιβασμό, καλλιεργεί την ηττοπάθεια, λέει πως μπορούν να βρεθούν λύσεις αρκεί να είμαστε διαλλακτικοί, μας καλεί όλους να βάλουμε πλάτη για την ανάπτυξη. Που καθυστερεί το κίνημα από το να οργανωθεί πιο αποφασιστικά, που παραπέμπει σε νομικές και δικαστικές διαμάχες ως το άπαν του αγώνα. Αυτή είναι η γραμμή του εργοδοτικού συνδικαλισμού. Επίσης, είναι η γραμμή που υποστηρίζει ο οπορτουνισμός, ανεξάρτητα πώς τα λέει ή αν τα λέει όλα κάθε φορά. Αλλωστε, αυτός είναι ο οπορτουνισμός. Μια λέει μια ξελέει, μια ενθουσιάζεται μια μυξοκλαίει, μια φωνάζει ασταμάτητα μια σωπαίνει εκκωφαντικά. Η ουσία είναι πως ως μια από τις πιο σημαντικές προϋποθέσεις ανόδου της δουλειάς μας, χωρίς αποφασιστική διαπάλη με αυτές τις απόψεις και αυτήν την πρακτική, δεν μπορούν να χειραφετηθούν στέρεα αγωνιστικές δυνάμεις. Δεν μπορούν να ξεκολλήσουν πιθανόν και υγιείς δυνάμεις που ακόμη ταλαντεύονται. Αρα, μέσα στον αγώνα χρειάζονται διαπάλη, εύστοχη και τεκμηριωμένη πολεμική απέναντι στους φορείς των συμβιβασμένων απόψεων, με τρόπο που να βοηθά, να διαμορφώνει κριτήρια, να ενισχύει την αυτοπεποίθηση για το ποια είναι η σωστή γραμμή.

Το ΚΚΕ μπορεί να κοιτάει τους εργάτες στα μάτια

Το ΚΚΕ τιμά τα 100 χρόνια ζωής και δράσης του, έχοντας στραμμένο το βλέμμα του μπροστά, στα μεγάλα και επείγοντα καθήκοντα του καιρού μας. Στηρίζεται φυσικά σε γερές βάσεις, στη συγκλονιστική Ιστορία του, στη διαρκή, διαχρονική κατάθεση όλων των δυνάμεών του για να «κοκκινίσει η πλάση», όπως γράφει ο ποιητής. Στηρίζεται στο Πρόγραμμά του, στο Καταστατικό του, στις Αποφάσεις και επεξεργασίες που αφορούν πολύ σημαντικά ζητήματα, όπως τη μελέτη για το σοσιαλισμό και τις αιτίες ανατροπής του, τα διδάγματα από την Ιστορία του. Στηρίζεται στις δοκιμασμένες επιλογές του, όπως τη μη συμμετοχή σε αστικές κυβερνήσεις ως αξίωμα για το Κομμουνιστικό Κόμμα, προϊόν μεγάλης θετικής και αρνητικής πείρας του δικού μας Κόμματος, αλλά και του Διεθνούς Κομμουνιστικού Κινήματος.
Γι' αυτό μπορεί να κοιτάει τους εργάτες στα μάτια. Γι' αυτό συγκεντρώνει τις βασικές προϋποθέσεις για να περάσει η πάλη του σε ένα άλλο επίπεδο πλέον, πάντα κόντρα στο ρεύμα της ηττοπάθειας, της αναποτελεσματικότητας των αγώνων. Το ΚΚΕ πρέπει και μπορεί, με αφορμή τη συμπλήρωση των 100 χρόνων του, να γίνει πιο δυνατό, πιο ισχυρό εκεί που ακόμη δεν είναι όσο δυνατό πρέπει, μέσα δηλαδή στα εργοστάσια, στους κλάδους στρατηγικής σημασίας. Οι κομμουνιστές που δουλεύουν σε αυτούς τους κλάδους είναι πλήρως προσανατολισμένοι σε αυτό το καθήκον. Αυτό επίσης αποτελεί και το καθήκον πρώτης γραμμής για όλα τα μέλη και τα στελέχη του ΚΚΕ, όπου και να βρίσκονται.
Οργάνωση της εργατικής τάξης και προετοιμασία για σκληρό αγώνα ενάντια στο κεφάλαιο σημαίνει αποφασιστική πύκνωση των γραμμών της συνειδητής πρωτοπορίας, δηλαδή του ΚΚΕ, με πρωτοπόρους εργάτες σε όλους τους κρίσιμους κλάδους. Οπου υπάρχει ΚΚΕ, κομμουνιστής, οπαδός και φίλος του ΚΚΕ, υπάρχει αντίσταση, κρατιέται η φλόγα αναμμένη και η ελπίδα ζωντανή, γίνεται μάχη με μικρά ή μεγαλύτερα αποτελέσματα. Εκεί αντίθετα που απουσιάζει το ΚΚΕ, υπάρχουν υποταγή, φόβος, σύγχυση, αδιέξοδο, απελπισία, αυταπάτες. Αυτό δεν σημαίνει ότι όπου είμαστε εμείς όλα γίνονται καλά, προκαλείται ξεσηκωμός, δεν υπάρχουν αδυναμίες. Θα χρειαστεί ακόμα να κάνουμε πολλά, για να μπορέσουμε σήμερα ως Κόμμα να ανταποκριθούμε στις σύγχρονες ανάγκες της ταξικής πάλης. Θα πρέπει να ενσωματώσουμε πιο πολύ στη ζωή και στη δράση μας τα πλούσια διδάγματα από τη μελέτη της 100χρονης ζωής και δράσης μας. Σε κάθε περίπτωση, όμως, έχουμε τη δυνατότητα να καταφέρουμε σημαντικά βήματα προόδου, με μια συστηματική δουλειά που ήδη διεξάγουμε και μπορούμε να τη βελτιώσουμε κι άλλο. Εχουμε ήδη θετικά παραδείγματα αυτής της προσπάθειας, με οικοδόμηση ΚΟΒ σε εργοστάσια, με μια σημαντική βελτίωση των αποτελεσμάτων της δουλειάς μας. Ετσι θα συνεχίσουμε: Με συνεχή δουλειά με τον «Ριζοσπάστη», το πολιτικό, ιστορικό και λογοτεχνικό βιβλίο, με εκδηλώσεις, συσκέψεις, εύστοχα υλικά. Με ζωντανή προπαγάνδα μέσα στα εργοστάσια, αξιοποιώντας και την τελευταία χαραμάδα που μας δίνεται η δυνατότητα ή που ανοίγει από την κοπιαστική μας προσπάθεια.
Αυτή η πάλη φυσικά θα προχωράει μαζί, παράλληλα, ταυτόχρονα με την αδιάκοπη παρέμβαση για την ανασύνταξη του εργατικού κινήματος, με την πρωτοπόρα δουλειά των κομμουνιστών για τις αγωνιστικές διεκδικήσεις των εργατών, κόντρα στην αντιλαϊκή και αντεργατική πολιτική, ενάντια στη δουλειά χωρίς δικαιώματα, στην εργασιακή ζούγκλα, στις ελαστικές εργασιακές σχέσεις, στην απληρωσιά. Εδώ θα κρινόμαστε καθημερινά, στο πώς θα καταφέρνουμε να συνδυάζουμε αρμονικά αυτά τα καθήκοντα, χωρίς να φεύγει από το μυαλό μας και την πρακτική μας η προσπάθεια για διαρκή ανύψωση της εργατικής τάξης, για διαρκή προετοιμασία μέσα από τις επιμέρους σημαντικές μάχες για τον αποφασιστικό πόλεμο.
Στις 19 Μάη η εκδήλωση που πραγματοποιεί η ΤΟ Βιομηχανίας της ΚΟ Αττικής, τιμώντας τα 100 χρόνια ζωής και δράσης του ΚΚΕ, θέλουμε να είναι κορύφωση, αλλά και το νέο πιο απαιτητικό εφαλτήριο της διαρκούς επαφής μας με τους βιομηχανικούς εργάτες, της συνεχούς προσπάθειας για νέες και πιο γερές ρίζες του Κόμματος μέσα στα εκατοντάδες εργοστάσια της Αττικής. Θέλουμε να δώσει τον τόνο της αισιοδοξίας και της μαχητικότητας για τις μεγάλες αναμετρήσεις που έχουμε μπροστά μας. Μπορούμε και θα τα καταφέρουμε.

Του
Πέτρου ΑΛΕΠΗ*
*Ο Πέτρος Αλέπης είναι μέλος της ΚΕ και του Γραφείου της ΕΠ της ΚΟ Αττικής του ΚΚΕ