Την αρχή είχε κάνει το ΝΑΡ, με μια ανακοίνωση
για την πανεργατική απεργία της επόμενης Τετάρτης, που έδινε το στίγμα
της από τον τίτλο: “η 30ή Μάη δεν είναι απεργία, αλλά συμμαχία με την
εργοδοσία”. Σε αυτήν κάνει λόγο για “αντιδραστική απεργία των
απεργοσπαστών, χωρίς καμιά εργατική διεκδίκηση”, καταγγέλλει τον
“ακολουθητισμό στις πρωτοβουλίες της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ και καλεί σε
“πραγματική απεργία” και μέρα ταξικής δράσης τον Ιούνη, αλλά και σε
ανεξάρτητη συσπείρωση, πολύμορφες δράσεις και μαζική διαμαρτυρία για τις
30/5. Παράλληλα, ασκεί κριτική στο ΠΑΜΕ και σε άλλες δυνάμεις που
καλούν σε συμμετοχή στην απεργία, με άλλο πλαίσιο.
Η εύλογη απορία είναι τι έχει αλλάξει σε σχέση με όλες τις προηγούμενες φορές, που το ΝΑΡ και οι δυνάμεις του στο συνδικαλιστικό κίνημα καλούσαν σε συμμετοχή στις απεργίες που προκήρυσσε η ΓΣΕΕ -πάντα υπό την πίεση άλλων ταξικών δυνάμεων και χωρίς ποτέ να τρέχουν οι εργατοπατέρες για την επιτυχία της απεργίας. Τι εμποδίζει τώρα τις δυνάμεις του ΝΑΡ να απεργήσουν, βάζοντας το δικό τους πλαίσιο -που θα έχουν ούτως ή άλλως στις κινητοποιήσεις της ίδιας μέρας; Και γιατί αυτά δεν ίσχυαν σε άλλες περιπτώσεις, που οι δυνάμεις του στο δημόσιο τομέα πχ ή άλλοι μετωπικοί σύμμαχοί του συμμετείχαν στις κινητοποιήσεις πχ της ΑΔΕΔΥ; Γιατί οι δυνάμεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ μένουν έξω από την κατηγορία του ακολουθητισμού;
Απορίες που πληθαίνουν, βλέποντας πχ το γενικό κάλεσμα για πολύμορφες δράσεις την ίδια ακριβώς μέρα -χωρίς όμως συμμετοχή στην απεργία (;). Και παράλληλα, τις δυνάμεις του ΣΕΚ -που είναι οργάνωση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, στο ίδιο μετωπικό σχήμα με το ΝΑΡ, να καλούν όχι απλά στην απεργία της 30ής Μάη, αλλά σε συμμετοχή σε εκείνες τις συγκεντρώσεις των γραφειοκρατικών ηγεσιών, που καταγγέλλει το ΝΑΡ στην ανακοίνωσή του. Η απορία δεν έχει να κάνει πια με τα αίτια της επιλογής τους για απεργοασπασία, αλλά με το ποια ακριβώς στάση θα έχουν τελικά.
Τη χειρότερη ανακοίνωση όμως δεν την είχαμε δει ακόμα. Κι ήταν αυτή της αναρχοσυνδικαλιστικής οργάνωσης “Ροσινάντε”, που καλεί ουσιαστικά σε… “απεργιακή κλιμάκωση με μπάνιο”, γιατί κάθε μέρα μακριά από τη δουλειά είναι ωραία!
Το σκεπτικό είναι τόσο βαθύ, που καταλήγει δύσκολο να το παρακολουθήσει κανείς και να σακουλευτεί τα υψηλά νοήματα. Συγκεκριμένα, η οργάνωση καταγγέλλει τη διαταξική “κοινωνική συμμαχία” που προσπαθεί να στήσει η ΓΣΕΕ με τους βιομήχανους κι άλλους “κοινωνικούς εταίρους”, εκτιμά πως η 30ή Μάη είναι κάτι χειρότερο από τις συνήθεις “απεργίες-φωτοβολίδες” των γραφειοκρατικών ηγεσιών, που είναι καταδικασμένες σε αποτυχία, για να κορυφώσει την πολιτική της ανάλυση, με στόχο πάλης τα μπάνια του λαού.
Αν δεν προσέξεις, το ‘χασες…
Από μια άποψη, βέβαια, ευτυχώς που σημειώνουν πως θα λείπουν για μπάνιο, γιατί διαφορετικά είναι ζήτημα σε πόσους θα γινόταν αισθητή η απουσία του Ροσινάντε. Και μπορεί εμείς τώρα να το ρίχνουμε στην πλάκα, αλλά τα πράγματα είναι πολύ σοβαρά.
Δεν ξέρουμε κατά πόσο το συνειδητοποιούν ορισμένοι χώροι, αλλά η στάση τους τα τελευταία χρόνια σηματοδοτεί την πολιτική τους χρεοκοπία. Κι η απεργοσπασία τους “από τα αριστερά”, με το μανδύα μιας “υπερεπαναστατικής, αγωνιστικής” κριτικής, έρχεται ως κερασάκι στην τούρτα που ρίχνει νερό στο μύλο των αφεντικών, της λογικής πως αυτές οι απεργίες, με τέτοιους όρους (λες και αυτά μπορούν να έρθουν κατά παραγγελία) δε βγάζουν τίποτα, πως σε τελική ανάλυση χρειάζεται κάτι άλλο, κάτι διαφορετικό, καινούριο, σύγχρονο, αποτελεσματικό.
Η καλύτερη απάντηση είναι η μαζική συμμετοχή στην απεργία, καμία “εξ αριστερών” δικαιολόγηση της στάσης της απεργοσπασίας, που θα δώσει εναλλακτικό άλλοθι σε μια σειρά βολεμένους “αγωνιστές”. Η απάντηση θα δοθεί μαζικά στο δρόμο, κι όσοι ονειρεύονται παραλίες και παρακολουθούν το δελτίο καιρού -αντί να είναι αγωνιστές παντός καιρού- ας σκεφτούν πως “κάτω από την άσφαλτο, υπάρχει παραλία” κι ας αφήσουν τις δικαιολογίες και τις υψηλές αναλύσεις.
Η εύλογη απορία είναι τι έχει αλλάξει σε σχέση με όλες τις προηγούμενες φορές, που το ΝΑΡ και οι δυνάμεις του στο συνδικαλιστικό κίνημα καλούσαν σε συμμετοχή στις απεργίες που προκήρυσσε η ΓΣΕΕ -πάντα υπό την πίεση άλλων ταξικών δυνάμεων και χωρίς ποτέ να τρέχουν οι εργατοπατέρες για την επιτυχία της απεργίας. Τι εμποδίζει τώρα τις δυνάμεις του ΝΑΡ να απεργήσουν, βάζοντας το δικό τους πλαίσιο -που θα έχουν ούτως ή άλλως στις κινητοποιήσεις της ίδιας μέρας; Και γιατί αυτά δεν ίσχυαν σε άλλες περιπτώσεις, που οι δυνάμεις του στο δημόσιο τομέα πχ ή άλλοι μετωπικοί σύμμαχοί του συμμετείχαν στις κινητοποιήσεις πχ της ΑΔΕΔΥ; Γιατί οι δυνάμεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ μένουν έξω από την κατηγορία του ακολουθητισμού;
Απορίες που πληθαίνουν, βλέποντας πχ το γενικό κάλεσμα για πολύμορφες δράσεις την ίδια ακριβώς μέρα -χωρίς όμως συμμετοχή στην απεργία (;). Και παράλληλα, τις δυνάμεις του ΣΕΚ -που είναι οργάνωση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, στο ίδιο μετωπικό σχήμα με το ΝΑΡ, να καλούν όχι απλά στην απεργία της 30ής Μάη, αλλά σε συμμετοχή σε εκείνες τις συγκεντρώσεις των γραφειοκρατικών ηγεσιών, που καταγγέλλει το ΝΑΡ στην ανακοίνωσή του. Η απορία δεν έχει να κάνει πια με τα αίτια της επιλογής τους για απεργοασπασία, αλλά με το ποια ακριβώς στάση θα έχουν τελικά.
Τη χειρότερη ανακοίνωση όμως δεν την είχαμε δει ακόμα. Κι ήταν αυτή της αναρχοσυνδικαλιστικής οργάνωσης “Ροσινάντε”, που καλεί ουσιαστικά σε… “απεργιακή κλιμάκωση με μπάνιο”, γιατί κάθε μέρα μακριά από τη δουλειά είναι ωραία!
Το σκεπτικό είναι τόσο βαθύ, που καταλήγει δύσκολο να το παρακολουθήσει κανείς και να σακουλευτεί τα υψηλά νοήματα. Συγκεκριμένα, η οργάνωση καταγγέλλει τη διαταξική “κοινωνική συμμαχία” που προσπαθεί να στήσει η ΓΣΕΕ με τους βιομήχανους κι άλλους “κοινωνικούς εταίρους”, εκτιμά πως η 30ή Μάη είναι κάτι χειρότερο από τις συνήθεις “απεργίες-φωτοβολίδες” των γραφειοκρατικών ηγεσιών, που είναι καταδικασμένες σε αποτυχία, για να κορυφώσει την πολιτική της ανάλυση, με στόχο πάλης τα μπάνια του λαού.
Η Αναρχοσυνδικαλιστική Πρωτοβουλία Ροσινάντε καλεί κάθε εργαζόμενο και κάθε εργαζόμενη να εκμεταλλευτούν την κήρυξη αυτής της απεργίας-παρωδίας και να πάνε για μπάνιο σε κάποια κοντινή παραλία. Σε τελική ανάλυση, κάθε μέρα μακριά από την δουλειά είναι μια όμορφη μέρα και οι πιθανότητες να έχει καλό καιρό στις 30 Μαΐου είναι αρκετά αυξημένες. Ο κόσμος της Εργασίας μπορεί να βγει στο δρόμο και να διαδηλώσει για τα συμφέροντά του κάθε μέρα του χρόνου αλλά όχι την ημέρα που τα αφεντικά τον καλούν να διαδηλώσει: εκείνη η ημέρα είναι η τέλεια μέρα για να πάει σε μια παραλία.
Στα μεγάφωνα μπορεί να παίζει αγωνιστικά το “πάμε όλοι μαζί σε μια
παραλία”. Οι παλιότεροι μπορεί να θυμηθούν ηρωικές στιγμές του
φοιτητικού κινήματος και να συγκινηθούν με τις αναμνήσεις.
Από μια άποψη, βέβαια, ευτυχώς που σημειώνουν πως θα λείπουν για μπάνιο, γιατί διαφορετικά είναι ζήτημα σε πόσους θα γινόταν αισθητή η απουσία του Ροσινάντε. Και μπορεί εμείς τώρα να το ρίχνουμε στην πλάκα, αλλά τα πράγματα είναι πολύ σοβαρά.
Δεν ξέρουμε κατά πόσο το συνειδητοποιούν ορισμένοι χώροι, αλλά η στάση τους τα τελευταία χρόνια σηματοδοτεί την πολιτική τους χρεοκοπία. Κι η απεργοσπασία τους “από τα αριστερά”, με το μανδύα μιας “υπερεπαναστατικής, αγωνιστικής” κριτικής, έρχεται ως κερασάκι στην τούρτα που ρίχνει νερό στο μύλο των αφεντικών, της λογικής πως αυτές οι απεργίες, με τέτοιους όρους (λες και αυτά μπορούν να έρθουν κατά παραγγελία) δε βγάζουν τίποτα, πως σε τελική ανάλυση χρειάζεται κάτι άλλο, κάτι διαφορετικό, καινούριο, σύγχρονο, αποτελεσματικό.
Η καλύτερη απάντηση είναι η μαζική συμμετοχή στην απεργία, καμία “εξ αριστερών” δικαιολόγηση της στάσης της απεργοσπασίας, που θα δώσει εναλλακτικό άλλοθι σε μια σειρά βολεμένους “αγωνιστές”. Η απάντηση θα δοθεί μαζικά στο δρόμο, κι όσοι ονειρεύονται παραλίες και παρακολουθούν το δελτίο καιρού -αντί να είναι αγωνιστές παντός καιρού- ας σκεφτούν πως “κάτω από την άσφαλτο, υπάρχει παραλία” κι ας αφήσουν τις δικαιολογίες και τις υψηλές αναλύσεις.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου