Μοιρασμένοι ρόλοι

Με ανυπόκριτο θαυμασμό, το ένα πίσω από το άλλο, τα στελέχη των ιμπεριαλιστικών οργανισμών, από τον πρόεδρο της Κομισιόν μέχρι τον γγ του ΟΟΣΑ, Α. Γκουρία, που επισκέφτηκαν τις προηγούμενες μέρες την Αθήνα, όπως και οι υπόλοιποι «θεσμοί» στο πρόσφατο Γιούρογκρουπ, δίνουν τα συγχαρητήριά τους στην κυβέρνηση.
Οχι άδικα, αφού, όπως είπε και ο πρωθυπουργός, πρόκειται για κυβέρνηση που έχει αναδειχτεί σε «πρωταθλήτρια» στις «μεταρρυθμίσεις», τις αναδιαρθρώσεις και τα αντιλαϊκά μέτρα που ήρθαν να σαρώσουν κατακτήσεις και δικαιώματα και να «χτίσουν» πάνω στους εκατοντάδες προηγούμενους νόμους τις «επιτυχίες» σε ό,τι αφορά την ανταγωνιστικότητα των επιχειρηματικών ομίλων και τη «βελτίωση του επιχειρηματικού περιβάλλοντος» για την προσέλκυση επενδύσεων.
Την ίδια ώρα, βέβαια, τόσο τα στελέχη των ιμπεριαλιστικών «θεσμών», των εργοδοτικών οργανώσεων, όσο και τα κυβερνητικά στελέχη δεν σταματάνε να σημειώνουν ότι η ολοκλήρωση του τρέχοντος προγράμματος δεν είναι το τέλος των μεταρρυθμίσεων, αφού, όπως λένε χαρακτηριστικά, αυτές «δεν τελειώνουν ποτέ».
Ποτέ, άλλωστε, δεν τελειώνει η ανάγκη του κεφαλαίου για ένταση της εκμετάλλευσης και ακόμα περισσότερα μέτρα για τη στήριξη της κερδοφορίας του. Πρόκειται για άλλη μια επιβεβαίωση ότι ο προπαγανδιστικός κουρνιαχτός και η αντιπαράθεση των ημερών ανάμεσα στην κυβέρνηση και τα άλλα αστικά κόμματα για το ποιας μορφής «εποπτεία» είναι ικανή να στηρίξει μακροπρόθεσμα, με «βιώσιμο» τρόπο, την επιχείρηση ανάκαμψης του κεφαλαίου, κάθε άλλο παρά αφορά το λαό, του οποίου οι ανάγκες θα είναι μόνιμα σε «εποπτεία» και στη μέγγενη για να στηρίζονται οι στόχοι του κεφαλαίου.
Αυτό εξάλλου είναι και το κοινό έδαφος τόσο των υπέρμαχων της λεγόμενης «καθαρής εξόδου», με τα μαξιλάρια των δεκάδων δισ. που φτιάχνονται από τα ματωμένα πλεονάσματα, όσο και αυτών της «προληπτικής πιστοληπτικής γραμμής». Αυτό είναι και το κοινό «πατρόν» πάνω στο οποίο γράφεται το «αναπτυξιακό» σχέδιο για τη στήριξη των επιχειρηματικών ομίλων και μετά το τέλος του προγράμματος.
Το ίδιο ξένη για τα λαϊκά συμφέροντα είναι και η συζήτηση σχετικά με το ποιο είναι το κατάλληλο «σχήμα» για την «ελάφρυνση» του κρατικού χρέους που δημιούργησε το κεφάλαιο και φόρτωσε στο λαό. Οι όποιες «διευκολύνσεις» προκειμένου το αστικό κράτος να βρει «δημοσιονομικό χώρο» για να στηρίξει τους επιχειρηματικούς ομίλους πηγαίνουν χέρι χέρι με την ένταση της αντιλαϊκής επίθεσης. Ο μηχανισμός άλλωστε που συζητιέται, συνδέει ευθέως αντιλαϊκές αναδιαρθρώσεις και «ευκολίες πληρωμής» για λογαριασμό του κεφαλαίου, ενώ η κυβέρνηση έχει υπογράψει το παραπέρα τσεκούρι σε αφορολόγητο και συντάξεις και ματωμένα πλεονάσματα που θα εξυπηρετούν το χρέος σε βάθος δεκαετιών.
Οι εργαζόμενοι και τα λαϊκά στρώματα δεν έχουν τίποτα να περιμένουν από τη μια ή την άλλη εκδοχή των αντιλαϊκών σχεδίων. Η ανάγκη για ενίσχυση της εργατικής - λαϊκής πάλης, για ανάκτηση απωλειών και κατάργηση των αντεργατικών μνημονιακών νόμων, για αυξήσεις σε μισθούς και συντάξεις, επαναφορά Συλλογικών Συμβάσεων, για ικανοποίηση των δικών τους αναγκών, σε αντιπαράθεση με τη στρατηγική του κεφαλαίου, αποτελεί το δικό τους «μονόδρομο».