Όταν οι Πρέσπες δε γίνονταν λίμνη του θαΝΑΤΟυ αλλά σταυροδρόμι ελπίδας και διεθνισμού

Κατιούσα

Βρισκόμαστε στα 1992, στο αποκορύφωμα των ανατροπών, όταν όλα τα σκιαζε η φοβερά και τα πλάκωνε η σκλαβιά της αντεπανάστασης. Η σοσιαλιστική κοινότητα και οι περισσότερες χώρες της έχουν διαλυθεί στα εξ ων συνετέθησαν, ο καπιταλισμός έχει επικρατήσει, το θηρίου του εθνικισμού στα Βαλκάνια έχει θεριέψει, ματοκυλώντας τους λαούς της πρώην Γιουγκοσλαβίας και προκαλώντας παροξυσμούς με εθνικιστικά συλαλλητήρια στην Ελλάδα.
Σε αυτή την τόσο κρίσιμη και αντίξοη συγκυρία, η ΚΝΕ και μια σειρά κομμουνιστικών νεολαιών από την Αλβανία, τη Γιουγκοσλαβία και τη Βουλγαρία πήγαν κόντρα στο ρεύμα, πραγματοποιώντας μια διεθνή συνάντηση στις Πρέσπες, κρατώντας ψηλά τα λάβαρα του διεθνισμού και της αντίστασης στον ιμπεριαλισμό. Για τη σπουδαία αυτή πρωτοβουλία σημείωνε τότε ο Οδηγητής στο τεύχος 791 τον Ιούλη του 1992:

Την ίδια στιγμή που τα κατασκοπευτικά αμερικάνικα ΑΒΑΚΣ σηκώνονταν από την Πρέβεζα αφού οι βάσεις που βρίσκονται στη χώρα μας χρησιμοποιούνται από την πολεμική μηχανή των ΗΠΑ-που ετοιμάζεται για δράση-εκατοντάδες νέοι στις Πρέσπες αποφάσισαν πως θα αγωνιστούν για γίνει η χώρα μας ορμητήριο ειρήνης κι όχι ορμητήριο πολέμου των Αμερικανών και της ΕΟΚ στα Βαλκάνια (…) Εμείς στις Πρέσπες βάλαμε τις βάσεις για την από κοινού δράση όλων των νέων ενάντια στον πόλεμο, την εξάρτηση, ενάντια στον ιμπεριαλισμό. Αυτοί ορίζουν τώρα τους στρατηγούς τους να συνεχίσουν, να ολοκληρώνουν το φρικτό έργο που άρχισαν στα Βαλκάνια.

Μάλιστα η συνάντηση έγινε αφορμή για να καθιερωθεί ο θεσμός του Αντιιμπεριαλιστικού διημέρου, που συνεχίζεται ως σήμερα με αμείωτη επιτυχία. Το 2008 πραγματοποιήθηκε εκ νέους στις Πρέσπες, ενώ για φέτος προγραμματίζεται στην Πάτρα στις αρχές του Ιούλη.