Επειδή πολλά ακούμε αυτές τις μέρες για “διεθνισμό”,
“αυτοπροσδιορισμό” και “μάχη εναντίον των εθνικισμών”, ας θυμίσουμε κάτι
απλό και αυτονόητο, που θάβεται κάτω από τόνους προπαγάνδας:
Η μάχη που έδωσαν οι ηρωϊκοί Σλαβομακεδόνες μαχητές του ΔΣΕ, ο σκοπός για τον οποίο θυσιάστηκε η δασκάλα Μίρκα Γκίνοβα (Ειρήνη Γκίνη), η πρώτη γυναίκα που εκτέλεσε το ελληνικό εμφυλιακό αστικό κράτος, δεν ήταν να υποταχθούν στο ΝΑΤΟ, που ματοκυλά τους λαούς της περιοχής και χαράζει τα σύνορα με το αίμα τους. Δεν είχαν κανένα κοινό με την κυβέρνηση Τσίπρα που διεκδικεί τον τίτλο του καλύτερου κολαούζου των ιμπεριαλιστών, των ίδιων που δολοφονούσαν κι έκαιγαν με ναπάλμ τους αγωνιστές και τα χωριά τους την περίοδο ’46-’49. Οι Σλαβομακεδόνες αυτοί πολέμησαν για εθνική και κοινωνική απελευθέρωση σε ένα τελείως διαφορετικό πλαίσιο, αλλά το αστικό κράτος τους εκδικήθηκε, τους εκδίωξε και δεν τους επέτρεψε ποτέ να γυρίσουν στην πατρίδα τους.
Αυτός ο καημός αποτυπώνεται και στα τραγούδια τους, που μιλάνε για το Γράμμο και το Βίτσι στη μητρική τους:
Πέρασαν τα νιάτα μου, ασπρίσαν τα μαλλιά
Στα σπίτια πληγές βαθιές
φάρμακο δε μου το γιατρεύει
Γράμμος Βίτσι βουνά μου μαύρισαν την ψυχή
για τους δικούς μου αγαπημένους πάντα θα υποφέρω
Αχ να είμαι ένα πουλί στο Αιγαίο να πεταχτώ
κερί να τους ανάψω να τους τιμήσω
Τη γιαγιά μου και τον παππού μου ζωντανούς τους έκαψαν
στο Βίτσι σκοτώθηκε το αδερφάκι μου το μικρότερο
Η μάχη που έδωσαν οι ηρωϊκοί Σλαβομακεδόνες μαχητές του ΔΣΕ, ο σκοπός για τον οποίο θυσιάστηκε η δασκάλα Μίρκα Γκίνοβα (Ειρήνη Γκίνη), η πρώτη γυναίκα που εκτέλεσε το ελληνικό εμφυλιακό αστικό κράτος, δεν ήταν να υποταχθούν στο ΝΑΤΟ, που ματοκυλά τους λαούς της περιοχής και χαράζει τα σύνορα με το αίμα τους. Δεν είχαν κανένα κοινό με την κυβέρνηση Τσίπρα που διεκδικεί τον τίτλο του καλύτερου κολαούζου των ιμπεριαλιστών, των ίδιων που δολοφονούσαν κι έκαιγαν με ναπάλμ τους αγωνιστές και τα χωριά τους την περίοδο ’46-’49. Οι Σλαβομακεδόνες αυτοί πολέμησαν για εθνική και κοινωνική απελευθέρωση σε ένα τελείως διαφορετικό πλαίσιο, αλλά το αστικό κράτος τους εκδικήθηκε, τους εκδίωξε και δεν τους επέτρεψε ποτέ να γυρίσουν στην πατρίδα τους.
Αυτός ο καημός αποτυπώνεται και στα τραγούδια τους, που μιλάνε για το Γράμμο και το Βίτσι στη μητρική τους:
Πέρασαν τα νιάτα μου, ασπρίσαν τα μαλλιά
Στα σπίτια πληγές βαθιές
φάρμακο δε μου το γιατρεύει
Γράμμος Βίτσι βουνά μου μαύρισαν την ψυχή
για τους δικούς μου αγαπημένους πάντα θα υποφέρω
Αχ να είμαι ένα πουλί στο Αιγαίο να πεταχτώ
κερί να τους ανάψω να τους τιμήσω
Τη γιαγιά μου και τον παππού μου ζωντανούς τους έκαψαν
στο Βίτσι σκοτώθηκε το αδερφάκι μου το μικρότερο
Τη μεγαλύτερή μου αδερφή στις Σέρρες τη φυλάκισαν
και στο βουνό γύρω μας ο αγαπημένος μου σκοτώθηκε
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου