Κανένας συμβιβασμός με την «κανονικότητα» του κεφαλαίου

ΣΥΡΙΖΑ - ΝΔ: Το πρωί καβγαδίζουν στη Βουλή και το απόγευμα αντάμα, με τον πρέσβη των ΗΠΑ

«Το πιο σημαντικό γεγονός για την Ελλάδα είναι ότι από δω και πέρα, οι εκλεγμένες κυβερνήσεις θα έχουν το δικαίωμα να επιλέγουν τους τρόπους και τα μέσα με τα οποία θα επιτυγχάνουν τους στόχους τους, στο πλαίσιο των κοινών ευρωπαϊκών μας αποφάσεων...». Το απόσπασμα αυτό από τα όσα είπε ο Αλ. Τσίπρας στην πρόσφατη επίσκεψη του επιτρόπου της ΕΕ Π. Μοσκοβισί στην Αθήνα είναι περίπου και το περιεχόμενο που δίνει η κυβέρνηση στην «κανονικότητα» που φέρνει με την είσοδο στο «μεταμνημονιακό μνημόνιο».
Πώς στοιχειοθετεί αυτήν την κανονικότητα η κυβέρνηση;
Πρώτον, διαφημίζοντας τη ρύθμιση του χρέους. Ομως, ο λαός αυτό που «κέρδισε» είναι να αποπληρώσει ολόκληρο ένα τεράστιο κρατικό χρέος, για το οποίο δεν ευθύνεται. Το δεκαετές χρονικό περιθώριο για το δάνειο του EFSF δημιουργεί «χώρο» για πιο εύκολη χρηματοδότηση επενδύσεων επιχειρηματικών ομίλων. Το αποτέλεσμα για τους εργαζόμενους; Τερατώδη πρωτογενή πλεονάσματα για τα επόμενα 4 χρόνια και στη συνέχεια αδιευκρίνιστου ύψους, μέχρι το 2060, φορτώνοντας σε τρεις γενιές εργαζομένων να αποπληρώνουν τα διάφορα δάνεια.
Δεύτερον, η κυβέρνηση λέει ότι «τελειώνει η εποπτεία» και ξεκινά η εφαρμογή του «Σχεδίου Συνεργασίας και Υποστήριξης», δηλαδή του μνημονίου διαρκείας με άλλο όνομα. Κρύβει ότι, εκτός από το συνεχές πλαίσιο εποπτείας που ισχύει για όλα τα κράτη - μέλη της ΕΕ, η συμφωνία που υπέγραψε προβλέπει ένα μόνιμο, συνεχές και αυστηρό πλαίσιο ελέγχου των οικονομικών εξελίξεων στην Ελλάδα. Κλιμάκια των δανειστών θα έρχονται τακτικά για να επιβλέπουν αν προχωρά η εφαρμογή συμφωνημένων μέτρων, αν ...«βγαίνουν τα νούμερα», ώστε να παραμένουν σε ισχύ και η «εμπιστοσύνη των αγορών» και οι ρυθμίσεις για το χρέος.

Ολα κομμένα και ραμμένα στα μέτρα του κεφαλαίου

Η προπαγάνδα της κυβέρνησης στέλνει το μήνυμα στο λαό ότι «τα βάσανά του τελειώνουν». Την ίδια στιγμή, και μέσα στην ίδια τη συμφωνία που υπέγραψε περιλαμβάνεται η «δέσμευση για τη θωράκιση όλων των μέχρι τώρα σημαντικών μεταρρυθμίσεων». Δηλαδή η σφαγή μισθών και συντάξεων, η μεγαλύτερη φορομπηξία, το ξήλωμα εργατικών δικαιωμάτων, θωρακίζονται στο διηνεκές. Ταυτόχρονα, φέρνει νέα, ακόμα πιο σκληρά μέτρα, όπως αύξηση του ΕΝΦΙΑ, πιο επιθετική προώθηση πλειστηριασμών για να ...ανασάνουν οι τράπεζες, νέο πετσόκομμα συντάξεων και προνοιακών επιδομάτων κ.λπ.
Οι ισχυρισμοί της κυβέρνησης για «αλλαγές στους μισθούς» καταρρέουν μπροστά στη δέσμευσή της να καθορίζεται ο κατώτατος μισθός με μοναδικό κριτήριο τη θωράκιση της ανταγωνιστικότητας του κεφαλαίου. Το ίδιο ισχύει και για την περιβόητη «επαναφορά συλλογικών διαπραγματεύσεων», την ίδια στιγμή που η κυβέρνηση διατηρεί άθικτο όλο το νομικό πλαίσιο καθορισμού του κατώτατου και «υποκατώτατου» μισθού, από το υπουργείο Εργασίας. Ενδεικτικό είναι άλλωστε ότι πρόσφατα απέρριψε ξανά την πρόταση νόμου του ΚΚΕ για επαναφορά του ελάχιστου μισθού στα 751 ευρώ και κατάργηση όλων των ρυθμίσεων που εξουδετέρωσαν τις Συλλογικές Συμβάσεις.
Μαζί με την «κανονικότητα», σύμφωνα με την κυβέρνηση επιστρέφει και η «κοινωνική δικαιοσύνη», εννοώντας τα (υπό διαρκή αίρεση) επιδόματα πτωχοκομείου, που θα κατευθύνονται στους πιο εξαθλιωμένους που γεννά η πολιτική της. Ενώ για να εξασφαλίζονται τα κονδύλια για την κάλυψή τους θα αφαιμάζονται ακόμα περισσότερο όσοι εργάτες και φτωχοί αυτοαπασχολούμενοι τα βγάζουν πέρα.
Στα «θετικά» της συμφωνίας που διαφημίζει η κυβέρνηση προστίθεται και η επιθετική προώθηση των ιδιωτικοποιήσεων σε Ενέργεια, ύδρευση, μεταφορές κ.α. Ιδιωτικοποιήσεις που θα οδηγήσουν σε τεράστια εκτίναξη του κόστους για τα εργατικά - λαϊκά στρώματα, ανοίγοντας νέα πεδία κερδοφορίας για τα μονοπώλια.

Η «κανονικότητά» τους εφιάλτης για το λαό

Η Ελλάδα λοιπόν, σύμφωνα με την κυβέρνηση, γίνεται «κανονική» καπιταλιστική χώρα. Στην «κανονικότητα» αυτή, παρά τους σκυλοκαβγάδες τους, συγκλίνουν ο ΣΥΡΙΖΑ με τη ΝΔ, αφού στόχος τους είναι να αποτελέσει παράδεισο για τα επιχειρηματικά κέρδη, δηλαδή κόλαση για τους εργαζόμενους.
Στην «κανονική» Ελλάδα τους, λοιπόν, οι εργαζόμενοι δουλεύουν για 300 και 400 ευρώ. Χιλιάδες θα είναι οι ανασφάλιστοι. Οι χώροι εργασίας είναι κάτεργα, αφού η εντατικοποίηση «χτυπάει κόκκινο», κάτι που αποτυπώνεται στα δεκάδες εργατικά «ατυχήματα». Οι αγώνες καταστέλλονται πιο αποφασιστικά, αφού η ΣΥΡΙΖΑίικη «κανονικότητα» περιλαμβάνει νέα εμπόδια στην προκήρυξη της απεργίας. «Κανονικό» είναι οι συνταξιούχοι να μην ξέρουν πόσα θα είναι τα ψίχουλα που θα λαμβάνουν, και οι αυτοαπασχολούμενοι να είναι διαρκώς με το πιστόλι στον κρόταφο από κράτος και τράπεζες. «Κανονικότητα» είναι το διαρκές άγχος λαϊκών οικογενειών αν το νοικοκυριό τους θα αντέξει άλλη μια νεροποντή ή αν θα χαθεί κάτω από τα λασπόνερα. Είναι το πνίξιμο στα σκουπίδια συνοικιών που κατοικούνται από εκατοντάδες χιλιάδες εργατοϋπαλλήλους.
Ταυτόχρονα, «κανονική» θα πρέπει να θεωρείται η βαθιά εμπλοκή σε ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς που μυρίζουν μπαρούτι. Στο πλαίσιο αυτό, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ κλιμακώνει τη δράση της, πρωταγωνιστώντας στην ισχυροποίηση του ΝΑΤΟ στην περιοχή: Από την ενεργότερη εμπλοκή των ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων σε αποστολές και ασκήσεις, μέχρι τις διευθετήσεις «εκκρεμοτήτων» στα Βαλκάνια (π.χ. ονοματολογικό Σκοπίων), ώστε ο ιμπεριαλιστικός οργανισμός να προσθέσει νέους στρατούς στη δύναμή του. Αυτά είναι τα καθήκοντα που απορρέουν από τη στρατηγική της αστικής τάξης για το πολιτικό της προσωπικό, γι' αυτό και στην ουσία τους συγκλίνουν όλα τα αστικά κόμματα. Και μπορεί στη Βουλή να ξιφουλκούν για τα μικρά που τους χωρίζουν, όμως η εικόνα των εκπροσώπων τους να χαριεντίζονται ο ένας πίσω από τον άλλον με τον Αμερικανό πρέσβη στην εθνική επέτειο των ΗΠΑ είναι αυτή που περιγράφει την ουσία της στρατηγικής που υπηρετούν.

Οι ανάγκες μας στο προσκήνιο

«Κανονικότητα» για τους εργαζόμενους πρέπει να είναι η απάντηση στην ταφόπλακα που επιχειρεί να βάλει η κυβέρνηση στα δικαιώματα που έχασαν. Με οργάνωση και πάλη στους τόπους δουλειάς και τους κλάδους. Με σκληρή αναμέτρηση με την εργοδοσία και τις κυβερνήσεις της μέσα από τα σωματεία, τις επιτροπές αγώνα, κάθε μαζικό φορέα. Για να μπει στο επίκεντρο ο ανυποχώρητος αγώνας για ανάκτηση όλων των απωλειών των τελευταίων ετών, για να μπουν οι ανάγκες μας στο προσκήνιο.
Γιατί εν έτει 2018, «κανονικό» θα έπρεπε να θεωρείται να έχουν όλοι οι εργαζόμενοι μόνιμη και σταθερή δουλειά, να μην στέκονται στην ουρά της ανεργίας εκατομμύρια νέοι άνθρωποι. Να μην περιπλανώνται ανάμεσα στην κακοπληρωμένη ή απλήρωτη δουλειά και στις ουρές του ΟΑΕΔ. Να έχουν οι εργαζόμενοι και οι συνταξιούχοι απρόσκοπτη πρόσβαση σε δημόσιες και δωρεάν δομές Υγείας όλων των βαθμίδων. Να μπορούν να πηγαίνουν όλα τα παιδιά σε σύγχρονα σχολεία, πανεπιστήμια, σχολές Τεχνικής Εκπαίδευσης. Να απολαμβάνουν οι εργαζόμενοι και οι οικογένειές τους τις διακοπές και την αναψυχή, να μη θεωρούνται αυτά πολυτέλεια. Να απολαμβάνουν τον πλούτο που παράγουν, αντί αυτός να καταληστεύεται από τα μονοπώλια και να γίνεται μήλον της έριδος για πολεμικές διαμάχες ανάμεσα σε κράτη και ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς.
Σήμερα υπάρχουν οι δυνατότητες να γίνουν αυτά τα αυτονόητα πραγματικότητα, όμως πρέπει να φύγει από τη μέση το κεφάλαιο και η εξουσία του, οι εργαζόμενοι να πάρουν στα χέρια τους τα κλειδιά της οικονομίας, ώστε πραγματικά να ικανοποιήσουν τις ανάγκες τους.