Μια ενδιαφέρουσα ομιλία του γ.γ της Παγκόσμιας Συνδικαλιστικής
Ομοσπονδίας, Γιώργου Μαυρίκου, σε χθεσινή εκδήλωση για τους πρώτους
γραμματείς της οργάνωσης Πιερ Ζανσού και Λουί Σεγιάν στο Παρίσι.
Αναφέρθηκε στο παράδειγμα των δύο αγωνιστών συνδικαλιστών, στις
προκλήσεις που αντιμετωπίζει το σύγχρονο ταξικό εργατικό κίνημα, αλλά
και στο τι πρέπει να γίνει για να ενισχυθεί η αποτελεσματικότητα των
αγώνων στο σήμερα. Ακολουθούν μεταφρασμένα τα πιο χαρακτηριστικά αποσπάσματα:
Αγαπητοί σύντροφοι και αδέρφια,
Σας ευχαριστούμε για την παρουσία σας στην τιμητική αυτή εκδήλωση εις μνήμην των δύο πρώτων ΓΓ της ΠΣΟ που ήταν και οι δυο Γάλλοι, του Λουί Σεγιάν και του Πιερ Ζανσού. Ευχαριστούμε ιδιαίτερα τη σύζυγο του Πιερ Ζανσού, τη συντρόφισσα Αλένα, όπως και την κόρη του Ιμπραήμ Ζακαρία, που ταξίδεψε από την Πράγα για να είναι μαζί μας και την ενημερώνουμε πως για τον πατέρα της, που επίσης ήταν εκλεγμένος γ.γ της ΠΣΟ θα οργανώσουμε παρόμοια τιμητική εκδήλωση μνήμης και σεβασμού.
Διαβάζοντας, μελετώντας τη ζωή και τη δράση των Λουί Σεγιάν και Πιερ Ζανσού, νομίζω ότι αναδύονται κάποια επίκαιρα και χρήσιμα συμπεράσματα. Επιτρέψτε μου να επισημάνω κάποια.
1.Ήταν ηγέτες από τα σπλάχνα της εργατικής τάξης, ήταν οι ίδιοι εργάτες, είχαν βιώσει στο πετσί τους την καπιταλιστική εκμετάλλευση, αγαπούσαν τον κλάδο τους και βέβαια τους εργάτες. Δεν ήταν γραφειοκράτες της ελίτ.
2. Πίστευαν στις αρχές της ταξικής πάλης, πάλεψαν για την ανατροπή του καπιταλισμού, ήρθαν σε σύγκρουση με τον οπορτουνισμό που ήθελε το μακιγιάρισμα του καπιταλιστικού συστήματος. Πάλευαν ενάντια στους οπορτουνιστές.
3. Ήταν πρωταγωνιστές στις γενικές πολιτικές εξελίξεις της εποχής τους. Ήταν αντιφασίστες, παρόντες στον πόλεμο κατά των Ναζί, ήταν διεθνιστές και αντι-ιμπεριαλιστές. Αντιπάλεψαν το σχέδιο Μάρσαλ, την ίδρυση του ΝΑΤΟ, την αντισοσιαλιστική υστερία. Δεν παρίσταναν τους ουδέτερους.
4. Άνοιξαν νέους δρόμους στην εποχή τους, ιδρύοντας νέα συνδικάτα, συνεχίζοντας τους αγώνες σε κάθε ήπειρο, αναλύοντας τις εξελίξεις της εποχής τους.
5. Ήταν ειλικρινείς, ανιδιοτελείς και έβαζαν την ομάδα πάνω από τους ίδιους. […]
Έκαναν το καθήκον τους […] Τώρα είναι δικό μας καθήκον ως σύγχρονα συνδικάτα να ανταποκριθούμε στις σύγχρονες ανάγκες των καιρών μας. Ζούμε σε έναν κόσμο με δύο βασικά χαρακτηριστικά. Το πρώτο είναι η βαρβαρότητα του καπιταλιστικού συστήματος, που γεννά φτώχεια κι ανεργία […] Το δεύτερο βασικό χαρακτηριστικό είναι η επιθετικότητα των ιμπεριαλιστών, οι ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις και οι σκληρές συνέπειες στους λαούς.
Στην Ευρώπη, όπου ζούμε, η κατάσταση είναι ακόμα πιο περίπλοκη εξαιτίας:
Α. των διεθνών μηχανισμών όπως ΕΕ, ΔΝΤ και ΝΑΤΟ που προωθούν τις πιο ακραίες αντεργατικές πολιτικές σε όλες τις ευρωπαϊκές χώρες.
Β. των κυβερνήσεων που προωθούν αντεργατικές πολιτικές και διαλύουν τις εργασιακές σχέσεις, την κοινική ασφάλιση, τους μισθούς, που ιδιωτικοποιούν τα πάντα, με βασικό του εργαλείο τους “κοινωνικούς διαλόγους”
Γ. την επικίνδυνο άνοδο του ρατσισμού, της ξενοφοβίας και των νεοφασιστικών κομμάτων
Δ. Την ίδια στιγμή, μια ισχυρή συνδικαλιστική γραφειοκρατία έχει σχηματιστεί στην Ευρώπη, εντελώς ξεκομμένη από τη βάση, που έχει ρεφορμιστική γραμμή και ελέγχει μεγάλες συνδικαλιστικές οργανώσεις […] Επιπλέον, έχει αναπτύξει ισχυρούς μηχανισμούς που εξάγουν τις ρεφορμιστικές της θεωρίες σε άλλες ηπείρους.
Από την άλλη, έχουμε και την αισιόδοξη εικόνα […] Μεγάλες απεργίες, διαδηλώσεις, ακτιβιστικές δράσεις έλαβαν χώρα και συνεχίζονται σε Γαλλία, Ελλάδα, Ιταλία, Βέλγιο, Τουρκία, Ισπανία κι άλλες χώρες. Αυτό το τμήμα εργατών και τα συνδικάτα που ηγούνται των κινητοποιήσεων είναι το πιο ζωντανό και πολλά υποσχόμενο τμήμα της πανευρωπαίκής εργατικής τάξης. […]
Τι πρέπει να κάνουμε;
Ποια είναι η εναλλακτική;
[…]Είναι φανερό πως το μεγάλο πρόβλημα του ρεφορμισμού είναι η στρατηγική του. Ο καπιταλισμός δεν μπορεί να μακιγιαριστεί, ο ιμπεριαλισμός δεν εξανθρωπίζεται. Έτσι, είτε ο μάνατζερ είναι Αυστραλός, είτε Ιταλός, το τραίνο θα κινηθεί στις ίδιες ράγες και ολοένα δεξιότερα.
Από την άλλη είμαστε όλοι εμείς, που δεχόμαστε και πιστεύουμ στην αθάνατη μαρξιστική θεωρία των κοινωνικών τάξεων […]
Όμως, αφού έχουμε σωστή θεωρία, αφού γενικά έχουμε καλή στρατηγική, αφού έχουμε υπαρκτές και μαχητικές δράσεις σχεδόν παντού, αφού οργανώνουμε σημαντικούς αγώνες, γιατί οι αντεργατικές πολιτκές των κυβερνήσεων και της ΕΕ τελικά υλοποιούνται;
Η ΠΣΟ πραγματικά ανησυχεί γι’αυτά τα ζητήματα. […] Η συζήτηση είναι ανοιχτή, διαρκής, και θα πάρουμε συγκεκριμένα μέτρα για μια ποιο ουσιαστική ανταλλαγή απόψεων. Δεν ισχυριζόμαστε ότι οι αγώνες δεν έχουν αποτέλεσμα. […] Στην Ελλάδα λέμε “χαμένη είναι μόνο η μάχη που δε δόθηκε”. Αλλά ας επισημάνουμε τρία σημεία, που δείναι μόνο ζητήματα τακτικής.
Συντονισμός: Σε εθνικό και πανευρωπαϊκό επίπεδο, οι απεργίες που γίνονται, ακόμα και κατά διαστήματα […] είναι χρήσιμες […], αλλά δε δυσκολεύουν τους αστούς, δε σταματούν την παραγωγή, δίνουν χρόνο στις κυβερνήσεις και τ’αφεντικά να βρουν λύσεις. Δεν ενώνουν την εργατική τάξη εναντίον της αντίπαλης τάξης. Δεν ενισχύουν το πολιτικό περιεχόμενο του αγώνα.
Συγκέντρωση δυνάμεων: Κάποια από τα συνδικάτα που αποδέχονται τη μαρξιστική θεωρία των τάξεων ανήκουν στην ΠΣΟ, άλλα κινούνται μόνα τους, άλλα “φιλοξενούνται” στην CEC ή την ITUC. Έτσι έχουμε διασπορά μαχητικών δυνάμεων. Ενώ χρειαζόμαστε […] ένα πανευρωπαϊκό συνδικαλιστικό ποτάμι: ΔΙΕΘΝΙΣΤΙΚΟ-ΕΝΩΤΙΚΟ-ΤΑΞΙΚΟ-ΑΝΤΙΜΟΝΟΠΩΛΙΑΚΟ-ΜΑΖΙΚΟ-ΑΝΤΙΪΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΟ
Χάσμα βάσης-ηγεσίας: Το χάσμα γίνετια όλο και μεγαλύτερο και γεννά απογοήτευση στη βάση και την ίδια στιγμή ενισχύει αντιδημοκρατικές πρακτικές της ηγεσίας. Η λύση είναι η ηγεσία να ακούει τη βάση […]
Το 2019 θα πάρουμε πρωτοβουλίες και θα προσπαθήσουμε ν’ανοίξουμε διάλογο, ειλικρινή, αδελφικό για τις προτεραιότητες των ευρωπαϊκών συνδικάτων στις τωρινές συνθήκες. Είμαστε ανοιχτοί σε τίμιο, ισότιμο διάλογο με αμοιβαίο σεβασμό και συντροφικό πνεύμα.
Με τέτοιες ενέργειες θα τιμήσουμε με έργα, έμπρακτα κι όχι μόνο στα λόγια, τη μνήμη των πρωτοπόρων μαχητών της ΠΣΟ, όπως του Λουί Σεγιάν και του Πιερ Ζανσού. […]
Αγαπητοί σύντροφοι και αδέρφια,
Σας ευχαριστούμε για την παρουσία σας στην τιμητική αυτή εκδήλωση εις μνήμην των δύο πρώτων ΓΓ της ΠΣΟ που ήταν και οι δυο Γάλλοι, του Λουί Σεγιάν και του Πιερ Ζανσού. Ευχαριστούμε ιδιαίτερα τη σύζυγο του Πιερ Ζανσού, τη συντρόφισσα Αλένα, όπως και την κόρη του Ιμπραήμ Ζακαρία, που ταξίδεψε από την Πράγα για να είναι μαζί μας και την ενημερώνουμε πως για τον πατέρα της, που επίσης ήταν εκλεγμένος γ.γ της ΠΣΟ θα οργανώσουμε παρόμοια τιμητική εκδήλωση μνήμης και σεβασμού.
Διαβάζοντας, μελετώντας τη ζωή και τη δράση των Λουί Σεγιάν και Πιερ Ζανσού, νομίζω ότι αναδύονται κάποια επίκαιρα και χρήσιμα συμπεράσματα. Επιτρέψτε μου να επισημάνω κάποια.
1.Ήταν ηγέτες από τα σπλάχνα της εργατικής τάξης, ήταν οι ίδιοι εργάτες, είχαν βιώσει στο πετσί τους την καπιταλιστική εκμετάλλευση, αγαπούσαν τον κλάδο τους και βέβαια τους εργάτες. Δεν ήταν γραφειοκράτες της ελίτ.
2. Πίστευαν στις αρχές της ταξικής πάλης, πάλεψαν για την ανατροπή του καπιταλισμού, ήρθαν σε σύγκρουση με τον οπορτουνισμό που ήθελε το μακιγιάρισμα του καπιταλιστικού συστήματος. Πάλευαν ενάντια στους οπορτουνιστές.
3. Ήταν πρωταγωνιστές στις γενικές πολιτικές εξελίξεις της εποχής τους. Ήταν αντιφασίστες, παρόντες στον πόλεμο κατά των Ναζί, ήταν διεθνιστές και αντι-ιμπεριαλιστές. Αντιπάλεψαν το σχέδιο Μάρσαλ, την ίδρυση του ΝΑΤΟ, την αντισοσιαλιστική υστερία. Δεν παρίσταναν τους ουδέτερους.
4. Άνοιξαν νέους δρόμους στην εποχή τους, ιδρύοντας νέα συνδικάτα, συνεχίζοντας τους αγώνες σε κάθε ήπειρο, αναλύοντας τις εξελίξεις της εποχής τους.
5. Ήταν ειλικρινείς, ανιδιοτελείς και έβαζαν την ομάδα πάνω από τους ίδιους. […]
Έκαναν το καθήκον τους […] Τώρα είναι δικό μας καθήκον ως σύγχρονα συνδικάτα να ανταποκριθούμε στις σύγχρονες ανάγκες των καιρών μας. Ζούμε σε έναν κόσμο με δύο βασικά χαρακτηριστικά. Το πρώτο είναι η βαρβαρότητα του καπιταλιστικού συστήματος, που γεννά φτώχεια κι ανεργία […] Το δεύτερο βασικό χαρακτηριστικό είναι η επιθετικότητα των ιμπεριαλιστών, οι ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις και οι σκληρές συνέπειες στους λαούς.
Στην Ευρώπη, όπου ζούμε, η κατάσταση είναι ακόμα πιο περίπλοκη εξαιτίας:
Α. των διεθνών μηχανισμών όπως ΕΕ, ΔΝΤ και ΝΑΤΟ που προωθούν τις πιο ακραίες αντεργατικές πολιτικές σε όλες τις ευρωπαϊκές χώρες.
Β. των κυβερνήσεων που προωθούν αντεργατικές πολιτικές και διαλύουν τις εργασιακές σχέσεις, την κοινική ασφάλιση, τους μισθούς, που ιδιωτικοποιούν τα πάντα, με βασικό του εργαλείο τους “κοινωνικούς διαλόγους”
Γ. την επικίνδυνο άνοδο του ρατσισμού, της ξενοφοβίας και των νεοφασιστικών κομμάτων
Δ. Την ίδια στιγμή, μια ισχυρή συνδικαλιστική γραφειοκρατία έχει σχηματιστεί στην Ευρώπη, εντελώς ξεκομμένη από τη βάση, που έχει ρεφορμιστική γραμμή και ελέγχει μεγάλες συνδικαλιστικές οργανώσεις […] Επιπλέον, έχει αναπτύξει ισχυρούς μηχανισμούς που εξάγουν τις ρεφορμιστικές της θεωρίες σε άλλες ηπείρους.
Από την άλλη, έχουμε και την αισιόδοξη εικόνα […] Μεγάλες απεργίες, διαδηλώσεις, ακτιβιστικές δράσεις έλαβαν χώρα και συνεχίζονται σε Γαλλία, Ελλάδα, Ιταλία, Βέλγιο, Τουρκία, Ισπανία κι άλλες χώρες. Αυτό το τμήμα εργατών και τα συνδικάτα που ηγούνται των κινητοποιήσεων είναι το πιο ζωντανό και πολλά υποσχόμενο τμήμα της πανευρωπαίκής εργατικής τάξης. […]
Ποια είναι η εναλλακτική;
[…]Είναι φανερό πως το μεγάλο πρόβλημα του ρεφορμισμού είναι η στρατηγική του. Ο καπιταλισμός δεν μπορεί να μακιγιαριστεί, ο ιμπεριαλισμός δεν εξανθρωπίζεται. Έτσι, είτε ο μάνατζερ είναι Αυστραλός, είτε Ιταλός, το τραίνο θα κινηθεί στις ίδιες ράγες και ολοένα δεξιότερα.
Από την άλλη είμαστε όλοι εμείς, που δεχόμαστε και πιστεύουμ στην αθάνατη μαρξιστική θεωρία των κοινωνικών τάξεων […]
Όμως, αφού έχουμε σωστή θεωρία, αφού γενικά έχουμε καλή στρατηγική, αφού έχουμε υπαρκτές και μαχητικές δράσεις σχεδόν παντού, αφού οργανώνουμε σημαντικούς αγώνες, γιατί οι αντεργατικές πολιτκές των κυβερνήσεων και της ΕΕ τελικά υλοποιούνται;
Η ΠΣΟ πραγματικά ανησυχεί γι’αυτά τα ζητήματα. […] Η συζήτηση είναι ανοιχτή, διαρκής, και θα πάρουμε συγκεκριμένα μέτρα για μια ποιο ουσιαστική ανταλλαγή απόψεων. Δεν ισχυριζόμαστε ότι οι αγώνες δεν έχουν αποτέλεσμα. […] Στην Ελλάδα λέμε “χαμένη είναι μόνο η μάχη που δε δόθηκε”. Αλλά ας επισημάνουμε τρία σημεία, που δείναι μόνο ζητήματα τακτικής.
Συντονισμός: Σε εθνικό και πανευρωπαϊκό επίπεδο, οι απεργίες που γίνονται, ακόμα και κατά διαστήματα […] είναι χρήσιμες […], αλλά δε δυσκολεύουν τους αστούς, δε σταματούν την παραγωγή, δίνουν χρόνο στις κυβερνήσεις και τ’αφεντικά να βρουν λύσεις. Δεν ενώνουν την εργατική τάξη εναντίον της αντίπαλης τάξης. Δεν ενισχύουν το πολιτικό περιεχόμενο του αγώνα.
Συγκέντρωση δυνάμεων: Κάποια από τα συνδικάτα που αποδέχονται τη μαρξιστική θεωρία των τάξεων ανήκουν στην ΠΣΟ, άλλα κινούνται μόνα τους, άλλα “φιλοξενούνται” στην CEC ή την ITUC. Έτσι έχουμε διασπορά μαχητικών δυνάμεων. Ενώ χρειαζόμαστε […] ένα πανευρωπαϊκό συνδικαλιστικό ποτάμι: ΔΙΕΘΝΙΣΤΙΚΟ-ΕΝΩΤΙΚΟ-ΤΑΞΙΚΟ-ΑΝΤΙΜΟΝΟΠΩΛΙΑΚΟ-ΜΑΖΙΚΟ-ΑΝΤΙΪΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΟ
Χάσμα βάσης-ηγεσίας: Το χάσμα γίνετια όλο και μεγαλύτερο και γεννά απογοήτευση στη βάση και την ίδια στιγμή ενισχύει αντιδημοκρατικές πρακτικές της ηγεσίας. Η λύση είναι η ηγεσία να ακούει τη βάση […]
Το 2019 θα πάρουμε πρωτοβουλίες και θα προσπαθήσουμε ν’ανοίξουμε διάλογο, ειλικρινή, αδελφικό για τις προτεραιότητες των ευρωπαϊκών συνδικάτων στις τωρινές συνθήκες. Είμαστε ανοιχτοί σε τίμιο, ισότιμο διάλογο με αμοιβαίο σεβασμό και συντροφικό πνεύμα.
Με τέτοιες ενέργειες θα τιμήσουμε με έργα, έμπρακτα κι όχι μόνο στα λόγια, τη μνήμη των πρωτοπόρων μαχητών της ΠΣΟ, όπως του Λουί Σεγιάν και του Πιερ Ζανσού. […]
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου