Τα Αντικομμουνιστικά Ευαγγέλια

Θα ξεκινήσω ετούτο το σημείωμα από… το τέλος!
Αντι-κομμουνισμός είναι μια δεύτερης διαλογής ιδεολογία που αφορά ένα παρελθόν που το παρόν του υφίσταται ακόμα. Άλλωστε, οι διαμάχες για το παρελθόν είναι τόσο εξέχουσες, που προκαλούν σοβαρές αντιπαραθέσεις γιατί αφορούν τις σημερινές κοινωνικές και πολιτικές αλλαγές. Γι’ αυτό, πρέπει να σπιλωθεί και να εξαφανιστεί η ιδεολογία που οδηγεί σε λαϊκές εξεγέρσεις. Σύμφωνα με τον σπουδαίο εγκέφαλο του Νίκου Μαραντζίδη: «Η ιδεολογία αποτελεί τον παράγοντα εκείνο, που πέρα από την ατομική ιδιοσυγκρασία, ευθύνεται περισσότερο για την ανικανότητα κάποιου ατόμου να διαχωρίσει το καλό από το κακό (…). Στη σύγχρονη εποχή, τίποτε δεν μπόρεσε να ανταγωνιστεί σε γοητεία τις μεγάλες μεσσιανικές ιδεολογίες: κομμουνισμός, αναρχισμός, φασισμός, φονταμενταλισμός. Όλες οι παραπάνω εγκαθίδρυσαν ολοκληρωτικά καθεστώτα όπου κατέλαβαν την εξουσία». (Νίκος Μαραντζίδης, Η Κοινοτοπία του Κακού και το πνεύμα του ολοκληρωτισμού, 06.07.2014)
Πςςςςς!!!!
Η πνευματική συγκρότηση του κυρίου  Μαραντζίδη,  ο οποίος, ειρήσθω εν παρόδω, βγάζει το παντεσπάνι του ως  επιστημονικός υπεύθυνος των ιστορικών εκπομπών του ΣΚΑΙ, και παράλληλα ως επιστημονικός υπεύθυνος στο χρηματοδοτούμενο από την ΕΕ πρόγραμμα «Θαλής: Η Ελλάδα από τον Β’ Παγκόσμιο στον Ψυχρό Πόλεμο», εμποδίζει βίαια οποιαδήποτε άμεση θεραπεία.
Λυπάμαι…
Υπάρχει και η “Σταλινολογία”, που αν και παλιομοδίτικη, χρησιμοποιείται ακόμα και σήμερα από όσα αριστερά υπολείμματα αυτοβυθίζονται ηδονικά στις αριστερές καρέκλες της εξουσίας τους, με σκοπό να διώξουν από το νου την καθημερινή βαρβαρότητα, την καθημερινή ανέχεια, την καθημερινή σκλαβιά, την καθημερινή αθλιότητα, την καθημερινή στέρηση, μα και την καθημερινή αποκτήνωση της κοινωνίας.
Σε αυτό το πλαίσιο,  εντάσσεται και η προσπάθεια των αριστερούληδων, με αφορμή την επιστημονική ημερίδα για τον Νίκο Πλουμπίδη από την Βουλή, να παρουσιάσουν το κομμουνιστικό κόμμα σαν κόμμα λαθών, μα και σαν ένα κακό τιτάνα που «τρώει τα παιδιά του». Αν και το ιδεολόγημα της κακής ηγεσίας του ΚΚΕ και των καλών αγωνιστών είναι και αυτό παλαιό, χρειάζεται στο βαθμό που βοηθάει στη σφυρηλάτηση των δεσμών των αριστερούληδων πολιτικών και ακαδημαϊκών με την οικονομική εξουσία, στην βάση της αμοιβαίας ταύτισης με τον νεοφιλελευθερισμό και τις δομικές μνημονιακές μεταρρυθμίσεις του ΔΝΤ και των δανειστών-ετέρων. Γι’ αυτό και η απουσία, από τις ιστορικές τους αφηγήσεις, κάθε αναφοράς στις κοινωνικές συγκρούσεις και στις λαϊκές εξεγέρσεις της εποχής καθώς και ο περιορισμός τους στον μοναχικό αγωνιστή, που τάχα μου τάχα μου προδόθηκε…Κατανοητό, μιας και  η απεικόνιση αυτή διευκολύνει όσους επιδιώκουν να περιορίσουν το εύρος των λαϊκών διεκδικήσεων στα στενά όρια της νομιμοφροσύνης και της «καταδίκης της βίας από όπου κι αν προέρχεται».  

Για το θέμα, ας αφιερώσουμε λίγο χρόνο να ακούσουμε την τοποθέτηση του Πανεπιστημιακού Δασκάλου Γιώργου Μαργαρίτη:

 Όμως, ανάμεσα σε αυτούς τους αριστερούληδες, θα βρούμε και κάποιους που η υδαρής εγκεφαλική ουσία τούς έχει τόσο πετρώσει, που «[…]δεν (ΣΣ έχουν) έχω καμία διάθεση να ανοίξω διάλογο με τους φασίστες και τους ηλιθίους του ΚΚΕ.[…] το ΚΚΕ  παραμένει ανελέητο όπως ήταν όταν παρέσυρε τους Έλληνες σε μαξιμαλιστικά αιτήματα, σε αποχή από τις εκλογές, σε εμφύλιο πόλεμο, σε πεισματική στάση ηρωισμού, σε κατασκευή θυμάτων: επιτίθεται, με φονικά ένστικτα, σε οποιονδήποτε τολμάει να αρθρώσει κάτι που δεν έχει εγκρίνει η σταλινική ηγεσία. […]οι κομμουνιστές έχουν πολλά κοινά με τους φασίστες στο ήθος και στο πολιτικό πρόγραμμα, αλλά επίσης γνώρισαν την καλύτερη στιγμή τους, το ζενίθ της δημοτικότητάς τους, στη διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου».( Σώτη Τριανταφύλλου: «Λογική του Κατήφορου είναι ο Πάτος» athensvoice 17.04.2017)
Θα αντισταθώ και δεν θα ασχοληθώ με τα κύτταρα του εγκεφαλικού φλοιού της κυρίας Σώτης, γιατί η θεματολογία του σημειώματος δεν μου αφήνει τα περιθώρια. Άλλωστε, ακόμα και η ψυχανάλυση θα παραδοθεί απέναντι σε κάποιαν που πιστεύει πως:«…Το μίσος ανάμεσα στους κομμουνιστές, τους αναρχικούς και τους φασίστες δεν οφείλεται στις αγεφύρωτες διαφορές τους αλλά σε μια σειρά από ανομολόγητες ομοιότητες.»  (Σώτη Τριανταφύλου «Φασίστες στον καθρέφτη» 9-8-2014)
Όλη η σήψη της σύγχρονης αστικής ιδεολογίας στην επιφάνεια.
Εμείς, ωστόσο, θα ασχοληθούμε με την ιστορία του αντι-κομμουνισμού…

***

Αλήθεια πότε ξεκινάει αυτή η υστερία;

Μα από την στιγμή που ξέσπασε η Οκτωβριανή Επανάσταση. Ο αντίκτυπός της ήταν παγκόσμιος, ως το έναυσμα μιας νέας πορείας στην εξέλιξη της ανθρωπότητας, ως εχθρός του ιμπεριαλιστικού κόσμου, ως εχθρός της αποικιακής παγκόσμιας τάξης πραγμάτων. Η επίδραση της Οκτωβριανής Επανάστασης στα εξαθλιωμένα εργατικά στρώματα των δυτικών αποικιακών δυνάμεων, προκάλεσε ρωγμές κατάρρευσης στο αποικιακό σύστημα, αλλά και συνθήκες εξέγερσης στο εσωτερικό των δυτικών κρατών, σπέρνοντας τον τρόμο στην άρχουσα τάξη των καπιταλιστών. Ας  δώσω, όμως, τον λόγο σε ένα άνθρωπο με ευρέως αποδεκτές καπιταλιστικές αξίες και με πίστη στην «λευκή υπεροχή», τον Γουίνστον Λίοναρντ Σπένσερ-Τσόρτσιλ ο οποίος γράφει: «ο κομμουνισμός ο οποίος συνδαυλίζει την εξέγερση των αποικιακών λαών εναντίον των λευκών, δεν αποτελεί παρά έκφραση ενός ημιασιατικού επιθετικού ολοκληρωτισμού». Γι’ αυτό, έδωσε και την συνταγή της σωτηρίας του καπιταλισμού: «Το μωρό πρέπει να πνιγεί στην κούνια του». Ενώ με την χαρακτηριστική ευρύτητα πνεύματος που τον διέκρινε, έγραψε σε ένα βιβλίο που εκδόθηκε το 1937 με τίτλο «Great Contemporaries»: «Κοιτώντας κανείς την πορεία του αγώνα του Χίτλερ δεν μπορεί να μείνει ασυγκίνητος μπροστά στο κουράγιο, την επιμονή και την ενέργεια αυτού του άνδρα, ο οποίος βρήκε τη δύναμη να προκαλέσει, να νικήσει και να ξεπεράσει όλα τα εμπόδια και τις αντιστάσεις που του έφραζαν τον δρόμο». ( Churchill W.: «His Complete Speeches 1897-1963» Chelsea House, New York-London, 1974, και Από το Τρίτο Ράιχ στην Ευρωπαϊκή Ένωση Εκδόσεις ΚΨΜ).

Με την σειρά του, ο Βρετανός φιλελεύθερος πρωθυπουργός Ντέιβιντ Λόιντ Τζορτζ, δυσφορώντας για τις εργατικές διεκδικήσεις στην Βρετανία που εκφράζονταν με μαζικές απεργίες, με αποστασίες από τις ένοπλες δυνάμεις, αλλά και με εργατικές επαναστάσεις σε Φιλανδία, Ουγγαρία, Γερμανία, την εποχή εκείνη δήλωσε:  «Ολόκληρη η Ευρώπη είναι πλημμυρισμένη από επαναστατικό πνεύμα. Ανάμεσα στους εργάτες δεν επικρατεί μόνο πνεύμα δυσαρέσκειας, μα άμεσα επικρατεί η απείθεια και η εξέγερση ενάντια στις προπολεμικές συνθήκες. Κλονίστηκε η πίστη του πληθυσμού της Ευρώπης σε ολόκληρη την πολιτική, κοινωνική και οικονομική τάξη πραγμάτων. Υπάρχει ο κίνδυνος οι μάζες να πέσουν στην αγκαλιά των εξτρεμιστών που η μόνη τους συνταγή συνίσταται στην απόλυτη καταστροφή της υπάρχουσας κοινωνικής δομής. […] Ο μεγαλύτερος κίνδυνος σήμερα όπως το βλέπω εντοπίζεται στην Γερμανία. Δεν πρέπει να συνδέσει την τύχη της με τον μπολσεβικισμό και δεν πρέπει να διαθέσει τα καλύτερα μυαλά της και την οργανική της ικανότητα στους φανατικούς επαναστάτες που όνειρο τους είναι να κατακτήσουν τον κόσμο για τον μπολσεβικισμό» ( K. (Konni) Zilliacus: Can The Tories win The Peace; and How They Lost the Last One / by Diplomaticus.  Hardcover – 1945).
Άρα, το άμεσο καθήκον των καπιταλιστικών κρατών ήταν να καταπνίξουν κάθε κοινωνικό μαζικό λαϊκό κίνημα, πριν αυτό γιγαντωθεί,  αλλά και να καταστείλουν την άνοδο των επαναστατικών ρευμάτων και την θεωρία του μαρξισμού, που εξαπλωνόταν σε ευρύτερα στρώματα.

Εντούτοις, ήταν αρκετά ενδιαφέρον να κοιτάξουμε και μια άλλη παράμετρο του αντικομμουνισμού. Κάπου εδώ, ας δώσω τον λόγο ξανά στον  σεβάσμιο Βρετανό «δημοκράτη»  Winston Churchil, ο οποίος επεσήμανε: «Αυτό το εβραϊκό κίνημα (ο κομμουνισμός)  δεν είναι νέο φαινόμενο. Από την εποχή ήδη τού Σπάρτακους Βάισχάουπτ, μέχρι και την εποχή τού Καρλ Μαρξ, όπως ακριβώς και στις μέρες μας με τον Τρότσκι, τον Μπέλα Κουν, τη Ρόζα Λούξεμπουργκ , και την Έμμα Γκόλντμα, η παγκόσμια αυτή συνωμοσία — για την ανατροπή τού πολιτισμού και τον κοινωνικό μετασχηματισμό στη βάση ενός μοντέλου καθηλωμένης ανάπτυξης, ενός αισθήματος φθόνου και μοχθηρίας και ενός ανέφικτου ιδανικού ισότητας — απλώνει τα πλοκάμια της παντού. Και, όπως πολύ εμπεριστατωμένα απέδειξε μια σύγχρονη συγγραφέας, η κ. Γουέμπστερ, ήταν καθοριστικός ο ρόλος του και στην τραγωδία τής Γαλλικής Επανάστασης. Ήταν η κινητήρια δύναμη πίσω από κάθε ανατρεπτική τάση κατά τον 19ο αιώνα. Και σήμερα αυτή η συμμορία περιέργων προσωπικοτήτων από τα καταγώγια των ευρωπαϊκών και αμερικανικών μεγαλουπόλεων έχει καθίσει στον σβέρκο τού ρωσικού λαού. Έγιναν πράγματι οι απόλυτοι και οι αδιαμφισβήτητοι κύριοι ενός ισχυρού κράτους.» (Alex Peter Schmid: Churchills privater Krieg. Intervention und Konterrevolution im russischen Bürgerkrieg, November 1918-März 1920 Atlantis, Zürich 1974 σελ. 312. μετάφραση:  waltendegewalt.wordpress.com)

Έχει ενδιαφέρον η γνώμη αυτού του εξαιρετικού κυρίου, καθώς ταυτίζει την κοινωνική επανάσταση με το φυλετικό μοτίβο που κυριαρχούσε στην Ευρώπη και που τροφοδοτούσε τη χρήση φυλετικών όρων για την προστασία της καπιταλιστικής τάξης. Οι Εβραίοι χρεώθηκαν την ευθύνη για την οικονομική μιζέρια, την πείνα, την ανεργία, τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο, ακόμα και την ευθύνη για το ξέσπασμα της εργατικής επανάστασης.
 Σύμφωνα, όμως, με το τέρας της διανόησης που ακούει στο όνομα  Άρης Πορτοσάλτε:  «στο ναζιστικό ή στο φασιστικό ολοκληρωτισμό (…) αν δεν ήσουνα Εβραίος, αν δεν ήσουνα τσιγγάνος, αν δεν ήσουνα ομοφυλόφιλος και αν δεν επέλεγες να είσαι δημόσια αντιφρονών, δεν κινδύνευες πάρα πολύ. Στον κομμουνισμό, και ειδικά στη σταλινική περίοδο, δεν υπήρχε όριο. Όσο κοντά και αν ήσουν στο καθεστώς» (ραδιόφωνο  «ΣΚΑΪ», 07/01/2018).
Ωστόσο, η θεωρία που παρουσιάζει τον εβραιομπολσεβικισμό ως έκφανση μιας διεθνούς συνομωσίας, κάνει την εμφάνισή της στην Πολωνία, τον καιρό που η χώρα αυτή είχε εισβάλει μαζί με άλλους 14 ευρωπαϊκούς στρατούς στην Ρωσία, με σκοπό το πνίξιμο της εργατικής επανάστασης του 1918. Η πολωνική λέξη που περιέγραφε την συνωμοσία ήταν «Zydokomuna». Η Πολωνία ήταν ο πρώτος διδάξας, καθώς το φασιστικό καθεστώς του  Józef Piłsudski, συνδύαζε τις χριστιανικές προκαταλήψεις, τον αντι-ιουδαϊσμό με τον σφοδρό αντικομμουνισμό των αστικών συντηρητικών πολωνικών ελίτ. Το πόπολο έπρεπε να πιστέψει πως η εργατική επανάσταση έχει φυλετική και όχι πολιτική προέλευση.
Ο αντικομμουνισμός, όμως, στην Ευρώπη συνδέεται και σχετίζεται στο δημόσιο λόγο ακόμα και με την βιολογία. Ο Δημοσθένης Ελευθεριάδης (1885-1963) καθηγητής Κοινωνικής βιολογίας στην Πάντειο, και για ένα διάστημα   υπουργός «Κρατικής Υγιεινής και Αντιλήψεως», μας διδάσκει πως η κομμουνιστική ιδεολογία είναι: «μια επίθεσις του υπαθρώπου κατά παντός ο,τι ωραίον και υψηλόν δημιούργησαν τα υπέροχα πνεύματα των αιώνων, επίθεσις έχουσα ως αφετηρίας το συναίσθημα της κατωτερότητος και της αδυναμίας προσαρμογής […] κτηνώδης προσπάθεια υποβιβασμού όλων των ανθρώπων εις την στάθμην της διανοητικής και ψυχικής δυναμικότητος των κληρονομικώς υποδεεστέρων στοιχείων».(Δημοσθένης Ελευθεριάδης Μαθήματα κοινωνικής βιολογίας Έκδοση του 1948)  
Ενώ, μια από τις πιο σημαντικές προσωπικότητες της Ισπανικής Ψυχιατρικής, καθηγητή ψυχιατρικής στο Πανεπιστήμιο της Μαδρίτης Αντόνιο Βαγιέχο Ναχέρα, γαλουχημένος από την καθολική ηθική διδασκαλία, μας αποκάλυψε τα εγκληματικά ένστικτα του κομμουνισμού. Σε ένα εγκαταλελειμμένο μοναστήρι στο San Pedro de Cardena, κοντά στο Μπούργκος, ο Ναχέρα μελετούσε τους κομμουνιστικούς εγκεφάλους των «υποδεεστέρων κοινωνικών στοιχείων», καθώς έπρεπε να αποδείξει πως το έθνος κινδύνευε από τον «Μαρξιστικό εκφυλισμό». Όπως πολλοί άλλοι στην Ευρωπαϊκή ήπειρο, πίστευε πως: «Ο Μαρξισμός είναι η χειρότερη μορφή παθολογικής νόσου του εγκεφάλου»( Εδουάρδο Γκαλεάνο: Οι Μέρες Αφηγούνται  Εκδόσεις Πάπυρος). Ήταν σίγουρος «ότι οι ψυχοπαθείς όλων των τύπων θα ενταχθούν στις μαρξιστικές τάξεις[…]Δεδομένου ότι ο μαρξισμός ταυτίζεται με την κοινωνική ανηθικότητα[…]». (Τhe guardian: Marxists are retards https://www.theguardian.com/world/2002/nov/01/spain.gilestremlett) Υπερασπιζόμενος αυτές τις θεωρίες, απαγάγει χιλιάδες νεογέννητα ή μικρά παιδιά των οποίων οι γονείς έπασχαν από  «Μαρξιστικό εκφυλισμό» και τα παρέδωσε στην εκκλησία ή σε οικογένειες που διέπονται από χριστιανικές αρχές και διαθέτουν καθαρό ιβηρικό αίμα…
Σας κούρασα;
Φτιάξτε ένα καφέ, καθίστε αναπαυτικά, απολαύστε τον και συνεχίστε την ανάγνωση γιατί τα καλύτερα τώρα έρχονται.

***

Η αντικομμουνιστική εκστρατεία στην Ελλάδα είχε φυλετική διάσταση και εξαπολύθηκε από εξέχουσες μορφές του αστικού κόσμου, όπως η περίπτωση του διατελέσαντα προέδρου της Δημοκρατίας Κωνσταντίνου Τσάτσου, που έγραψε το αντικομμουνιστικό ευαγγέλιο: «Έθνος και κομμουνισμός» το οποίο, δημοσιεύτηκε το 1952 υπό την αιγίδα της Αποστολικής Διακονιάς της Εκκλησιάς της Ελλάδος.
Μα ας αναγνώσουμε μερικά κατατοπιστικά αποσπάσματα: «Η ρίζα του κομμουνισμού στην Ελλάδα είναι κυρίως διανοητική. Δεν τον εδημιούργησαν τον κομμουνισμό εδώ οι κοινωνικές συνθήκες φυσιολογικά, αλλά σχεδόν τεχνητά τον κατασκευάσανε οι λίγοι διανοούμενοι του τόπου, μεταφυτεύοντας από άλλες χώρες σχήματα και μορφές, που ούτε οικονομικά, ούτε κοινωνικά εδώ ταιριάζανε.[…] Η εθνικοφροσύνη που θα νικήση τον κομμουνισμό δεν είναι πίσω, είναι πέρα από αυτόν. Η εθνικοφροσύνη που θα νικήση τον κομμουνισμόν θα είναι πρόοδος, όχι οπισθοδρόμηση». Γι’ αυτό προτρέπει : «Ο νέος ευρωπαϊκός κόσμος για να αντιμετωπίσει τον κομμουνισμό θα πρέπει να γυρίσει στις πηγές του κλασικού πνεύματος», από όπου θα ξεπεταχτεί ο νέος άνθρωπος του μέλλοντος, «ο άνθρωπος που θα πιστεύει στον κλασικό λόγο, στην πλατωνική ιδέα, που θα πιστεύει στο κλασικό μέτρο και στο κλασικό ιδανικό της πολιτείας του Επιταφίου». 
Βαθιά η ρίζα της εθνικής ιδεολογίας, που ορίζει πως τα ιδανικά που ενώνουν το έθνος έλκουν την καταγωγή τους στην κλασική Ελλάδα, στο ένδοξο παρελθόν. Τι νομίζετε; Τυχαία χαρακτήρισαν την Μακρόνησο «Νέο Παρθενώνα»;
Ο πρώην πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας, έδωσε και μια φυλετική διάσταση με μεταφυσικά στοιχεία στον αντικομμουνισμό. Σε μια επίσκεψή του ως Υπουργός Παιδείας στο κολαστήριο της Μακρονήσου,  καλοτύχιζε τους στρατιώτες γιατί είχαν την ευτυχία «να διεξάγουν έναν αγώνα πνευματικής και ηθικής βελτιώσεως κατά των αρχών του κακού», και παρότρυνε τις εθνικές ένοπλες δυνάμεις να συνδράμουν με το έργο τους στην ανασυγκρότηση της χώρας «μέσα εις την ελευθέραν ζωήν της αληθινής Δημοκρατίας», αφού με το έργο τους «ενίκησαν τον Σατανά».
Στο πλαίσιο αυτό, καταδίκαζε το «εσφαλμένον και απατηλόν της σλαυοκομμουνιστικής θεωρίας», κατατάσσοντας το έργο των στρατιωτών εκεί στους αγώνες των Ελλήνων για την ελευθερία, αφού, όπως έλεγε, «έχουμε τριών χιλιάδων χρόνων ιστορία και δεν θα γίνουμε είλωτες των Σλαύων» και κατέληξε: «Όταν στο σχολείο ο καθηγητής αναγκάζει τον μαθητή να μάθη την άλγεβρά του ή την γραμματική του, κανείς δεν ονομάζει τον εξαναγκασμό αυτό βία. Το ίδιο συμβαίνει και στη Μακρόνησο. Διδάσκεται η αλήθεια και οι τρόφιμοί της πρέπει να την μάθουν. […] Έτσι πέρασαν λίγοι μήνες και αναγκάστηκαν όλοι να ομολογήσουν ότι το έργο της Μακρονήσου αποτελεί μιαν εθνική ευεργεσία, ένα έργο θετικό και δημιουργικό απέναντι της επικρατούσης αρνητικότητας, ένα έργο κατευναστικό απέναντι της επικρατούσης φανατικής αδιαλλαξίας. […] Εις την Μακρόνησον την καταδίωξιν υποκαθιστά η αγωγή, η έξις, η θεραπεία» («Ο υπουργός της Παιδείας κ. Κ. Τσάτσος στο νησί μας», Σκαπανεύς, Αύγουστος 1949, σ. 21 και Εφημερίδα των Συντακτών Η φιλοσοφία του «Νέου Παρθενώνα)
Μια άλλη περίπτωση ήταν εκείνη του Στρατή Μυριβήλη, ο οποίος μαζί με άλλους του φυράματός του, στην ίδρυση της Ένωσης Λογοτεχνών, υπέγραψε την διακήρυξη σύμφωνα με την οποία οι κομμουνιστές προέβησαν «στο παιδομάζωμα, την αρπαγή γυναικών και το σταύρωμα των ιερωμένων», πράξεις που «βρίσκονται σε βαθειάν αντίθεση με τις ευγενικές παραδόσεις της Φυλής μας». (Φυλετικές θεωρίες στην Ελλάδα. Βλ. Στρ. Μπουρνάζος «Το κράτος των εθνικοφρόνων»)
Βέβαια, δεν υπήρχαν στοιχεία για να παραθέσουν και να αποδείξουν τα λεγόμενά τους. Δεν ήταν και απαραίτητα, διότι,  προς επίρρωση της θέσης τους, παραλείπουν κάθε γεγονός του οποίου η επαλήθευση, πέραν της δικιάς τους μαρτυρίας δεν είναι εφικτή. Όσο αφορά στον Στρατή Μυριβήλη, ήταν ρατσιστής και προσαρμοζόταν εύκολα σε κάθε συνθήκη και περίπτωση. Με δικά του λόγια: «Τι είναι αυτό που γυρεύω; Μια μεγάλη πανελλήνια οργάνωση της Μακρονήσου γυρεύω για τα δηλητηριασμένα νιάτα[…] Δεν υπάρχουν Έλληνες κομμουνιστές. Όταν κανείς γίνει κομμουνιστής παύει ναναί Έλληνας.[…]ο σλαυικός κομμουνισμός δεν είναι μια κοινωνική θεωρία, ούτε ένα πολιτικοοικονομικό σύστημα. Είναι κάτι περισσότερο, κάτι φοβερότερο απ΄αυτά. Είναι μια μέθοδος σατανική για την κατασκευή μιας νέας φυλής.[…] Η νέα αυτή φυλή κατασκευάζεται σαν ένα είδος κουρελλά μέσα στο εργαστήριο του πανσλαυισμού, από τα ρετάλια, όλων των φυλών, όλων των λαών, όλων των εθνών. Η δύναμη που κινεί την σατανική μηχανή του είναι το μίσος». ( Δημήτρης Κουσουρης Φυλετικές θεωρίες στην Ελλάδα. Βλ. Στρατή Μυριβήλη Ο κομμουνισμός και το παιδομάζωμα)      
Την ίδια περίοδο, είναι χαρακτηριστικό ότι στον κυριακάτικο εκκλησιασμό ο λαός διδασκόταν από άμβωνος, ότι ο κομμουνισμός ήταν «μία σκοτία δύναμις», που εκπορευόταν από το «ασιατικόν σκοτεινόν πνεύμα». Οι δε κομμουνιστές ήταν όργανα «δαιμονισμού» και «εχθροί της Ελλάδος, οι νέοι Ηρώδαι, […]» που θα «συντριβούν υπό τα πλήγματα της θείας δικαιοσύνης». Ο κομμουνισμός προσλαμβάνεται από την εκκλησία ως μια υψηλής εντάσεως φανέρωση των εσχάτων χρόνων και γεγονότων, καθώς αναδύεται μία «πρωτοφανής κορύφωσις του κακού», κυριαρχεί, δε, ο «λυσσών σατανισμός».
«Πεποιθήσεις όπως αυτές περί της σωτηρίας, του εξαγιασμού, της Βασιλείας του Θεού, του Μεσσία, αλλά και του Αντίχριστου, στην περίοδο του εμφυλίου πολέμου νοηματοδοτούνται πολιτικά, στην προσπάθεια της εκκλησίας να διαποιμάνει τους πιστούς της, αλλά και να εξηγήσει στη δική της, αποκαλυπτική διάλεκτο, τις θρησκευτικές αιτίες που πυροδότησαν τον εμφύλιο». (Διάβασε: Το κατά αντικομμουνιστήν ευαγγέλιον http://www.theseis.com/index.php?option=com_content&task=view&id=1299)

***

Ας έρθουμε, όμως, ξανά στο σήμερα, επισημαίνοντας πως βασικό στοιχείο της καπιταλιστικής κοινωνίας, ήταν πάντα η άνιση διανομή της ιδιοκτησίας των μέσων παραγωγής. Ωστόσο, κατά περιόδους, επέτρεπε κάποια μορφή κινητικότητας στην εργατική τάξη, ώστε να μεταβάλει κάπως την κοινωνική κατάστασή της.
Σήμερα γυρολόγοι της κυβερνητικής εξουσίας, λογής λογής πραματευτές της καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης, σταυροφόροι των μεταρρυθμίσεων και ο εσμός των αυλοκολάκων, γελωτοποιών δημοσιογράφων και διανοουμένων ιεροφάντων του φιλελεύθερου δόγματος άνοιξαν την αυλαία: προκρίνουν την αφαίρεση από την κοινωνική τάξη των εργατών -των «μη ιδιοκτητών» δηλαδή- οποιασδήποτε δυνατότητα συλλογικής πολιτικής δράσης για την μεταβολή της κοινωνίας.
 Απαιτούν την εξαφάνιση των συναισθημάτων αλτρουισμού και της αλληλεγγύης ως βασική προϋπόθεση για την διατήρηση της «ελευθερίας των αγορών» στο πλαίσιο του καπιταλισμού. Η διεκπεραίωση αυτής της σημερινής αστικής μετωπικής επέλασης, πραγματοποιείται όχι πλέον με τις μεθόδους της «θεραπείας σοκ» που εφαρμόστηκαν στην Λατινική Αμερική και στην Ανατολική Ευρώπη, αλλά με βάση μια πιο ευέλικτη, πολυμέτωπη τακτική κατακερματισμού των εργατικών αντιστάσεων.
Η θεσμική απαγόρευση του συνδικαλισμού που προκρίνουν, αποσκοπεί στο να αφαιρέσει την σοσιαλιστική πλευρά του φάσματος των πολιτικών δυνάμεων, που επιμένουν στην άσκηση μιας σοσιαλιστικής πολιτικής. Είναι συνειδητή αυτή η θέση, διότι πιστεύουν πως η διατήρηση της καπιταλιστικής κοινωνίας απαιτεί τον περιορισμό των θεμελιωδών εργατικών δικαιωμάτων.
Κάθε συμμετοχή του εργατικού κόσμου στον υπέροχο κόσμο της αγοράς των ιδιοκτητών των μέσων παραγωγής και στον «ανόθευτο» ανταγωνισμό τους πρέπει να είναι καθαρά ατομική συμμετοχή!
Με μια φράση: πλέον οι εργατικοί αγώνες είναι υπό αίρεση.
Σε αυτό το Ευρωπαϊκό και Παγκόσμιο ολοκληρωτικό καπιταλιστικό πλαίσιο, πρέπει να εντάξουμε και την συκοφάντηση της κομμουνιστικής ιδεολογίας που εκφράστηκε ανάγλυφα από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή στις 8 Απρίλη του 2008 και πήρε μορφή στην «Διακήρυξη της Πράγας σχετικά με την Ευρωπαϊκή Συνείδηση και τον Κομμουνισμό». Εισηγητής ήταν ο Αντιπρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής (2004-2010) και Ευρωπαίος Επίτροπος για τη Δικαιοσύνη (2008-2010) Jacques Barrot, καταδικασμένος το 2000 από γαλλικό δικαστήριο με οκτάμηνη φυλάκιση για υπεξαίρεση ποσού 2 εκατομμυρίων ευρώ. Καταδίκη που διαγράφηκε μιας και ο Jacques Chirac του χορήγησε προεδρική αμνηστία.
Ωστόσο, γεννιούνταν τα ερωτήματα: γιατί όλη αυτή η επίθεση σε μια ιδεολογία «τελειωμένη», «ηττημένη», όπως η κομμουνιστική; Γιατί τέτοια επιμονή να αξιοποιηθεί ο σημερινός –συντηρητικός-πολιτικός συσχετισμός στην Ευρώπη, ώστε να διαμορφωθεί μια «ιστορική» αντικομμουνιστική παρακαταθήκη για το μέλλον; Τι φοβούνται;
Η νέα άνοδος των ιμπεριαλιστικών σχέσεων, οι οποίες περιγράφονται ως «παγκοσμιοποίηση», έχει ολέθριες επιπτώσεις στην δημοκρατική διαδικασία και στο βιοτικό επίπεδο του εργατικού κόσμου. Τα πάντα επαναπροσδιορίζονται για να προωθηθεί ένα συγκεντρωτικό μοντέλο λήψης αποφάσεων από μια μη εκλεγμένη καπιταλιστική Ελίτ, ώστε να διατηρηθεί ανέπαφος ο αλληλοσυμπλεκόμενος μηχανισμός αστικών κυβερνήσεων και επιχειρηματικού κόσμου.
Με φόντο αυτήν την προοπτική, ο ρόλος των πολιτών ως πρωταγωνιστών ή ακόμα και ως βοηθητικών κομπάρσων της δημόσιας πολιτικής σκηνής συρρικνώθηκε. Αυτός ήταν ο σκοπός του καπιταλισμού, δηλαδή η αδιαφορία των πολιτών, τα ψηλά ποσοστά αποχής από τις εκλογές, η ιδιώτευση και η αλληλοεπίδραση του κόσμου μόνο με την τηλεόρασή του. Ο ατομισμός, ο ατομικός δρόμος, η ατομική στάση, η ατομική διαπραγμάτευση…
Ονειρεύονται και θα προσπαθήσουν με την «νομιμότητα» να επιβάλουν μια έρημο καπιταλιστικής καθαρότητας, που ουσιαστικά θα απαγορεύει την πολιτική δραστηριότητα και χωρίς την δυνατότητα έκφρασης οποιασδήποτε συλλογικής τοποθέτησης και διεκδίκησης, όπου όλοι θα είμαστε κλεισμένοι στο καβούκι μας και θα κοιτάμε την πάρτη μας.
Οι παρακμάζουσες άρχουσες και κυρίαρχες τάξεις, προκειμένου να διατηρούν την εξουσία τους και να αντισταθμίσουν τις απώλειές τους, έχουν πάντα τη δυνατότητα επιλογής της τακτικής της καταπίεσης, της παραπληροφόρησης και το μονοπώλιο της θεσμοθετημένης κρατικής βίας. Στόχος είναι η ατομικοκοποίηση των πολιτών, ώστε να διασπαστεί η κοινωνία σε αλληλοανταγωνιζόμενα άτομα, κατάσταση που τα καθιστά από κοινωνικά όντα σε δήμιους της ίδιας της υπόστασής τους.
Κοντολογίς, επιδιώκουν την αλλοτρίωση και παθητικοποίηση του κόσμου της εργασίας. Η αλλοτρίωση αυτή τείνει να γίνει ολοκληρωτική όσο μεγαλώνει η κρίση του καπιταλισμού, δηλαδή η συγκέντρωση και η συγκεντροποίηση του κεφαλαίου. Καραμπινάτος φασισμός δηλαδή.
Άρα τι μένει που χρειάζεται καταστολή;
Οι εργατικές τάξεις από την πλευρά τους έχουν μεταξύ τους την αλληλεγγύη να αντιπαραβάλουν απέναντι στην ατομικότητα, τις συνελεύσεις τους και τις συλλογικές αποφάσεις τους, για να διεκδικήσουν τα εργατικά και πολιτικά δικαιώματά τους, και κυρίως έχουν να αντιπαραβάλουν απέναντι στην θεσμοθετημένη καταπίεση τα ταξικά συνδικάτα τους!
Άρα, να τι μένει που χρειάζεται καταστολή!
 Η πάλη των τάξεων που αποτελεί απότοκο μιας συγκεκριμένης κατάστασης, που αντανακλά την πραγματικότητα μιας ιστορικά καθορισμένης οικονομικής βάσης. Αυτή η πάλη είναι που πρέπει να καταργηθεί και να συκοφαντηθεί. Η πάλη των εργατών που «δεν κολλάει» με την «Ευρώπη των λαών», με την εποχή της «συναίνεσης», του «διαλόγου», της «κοινωνικής ειρήνης», της «συναδέλφωσης» μεταξύ κεφαλαιοκρατών και εργατών, με τους δεύτερους, τους εργάτες, να πληρώνουν τόσο όταν υπάρχει ανάπτυξη και ανάκαμψη, όσο και όταν υπάρχει κρίση.
Φοβούνται το φάντασμα που ακόμα «πλανιέται στην Ευρώπη: Το φάντασμα του κομμουνισμού. Όλες οι δυνάμεις της γηρασμένης Ευρώπης έχουν συνάψει ιερά συμμαχία για να καταπολεμήσουν το φάντασμα αυτό. Ο πάπας και ο τσάρος, ο Μέτερνιχ και ο Γκιζό, οι γάλλοι ριζοσπάστες και οι γερμανοί αξιωματικοί»[1].
Μπορεί για την ώρα τα όρνια του κεφαλαίου να απολαμβάνουν τα εγκλήματά τους κατά της ανθρωπότητας, αλλά αυτές τις λέξεις τις φοβούνται, γιατί αν και γράφτηκαν πριν από 170 χρόνια θα μπορούσαν να είχαν γραφτεί μόλις χθες, γι αυτό μπορούν ακόμα να επηρεάσουν ∙ στο βαθμό βέβαια που ο κόσμος της εργασίας θα συνειδητοποιεί μέσα από την ταξική του πάλη την πραγματικότητα, και στο βαθμό που μέσα από αυτήν την πάλη θα ενισχύονται οι δυνάμεις της απελευθέρωσης του ανθρώπου από τα δεσμά της εκμετάλλευσης, οι δυνάμεις της ανατροπής του σάπιου καπιταλιστικού συστήματος».(Κώστας Λουλουδάκης Από το Τρίτο Ράιχ στην Ευρωπαϊκή Ένωση Εκδόσεις ΚΨΜ)
Ο κομμουνισμός, το φάντασμα που εξακολουθεί να πλανιέται, είναι το ζωτικό πρόβλημα των εξιδανικευμένων ελεύθερων αγορών και των τιμητών τους!

[1] Κ. Μαρξ-Φρ. Ένγκελς, Μανιφέστο του Κομμουνιστικού Κόμματος