Κάθε απεργία είναι μάχη απέναντι στο κεφάλαιο και την κυβέρνηση

Κατιούσα

Κάθε απεργία είναι μάχη απέναντι στη μεγαλοεργοδοσία και τις δυνάμεις που τη στηρίζουν, έχει τα δικά της ιδιαίτερα χαρακτηριστικά.
Η Πανελλαδική απεργία στις 28 Νοέμβρη, που αποφασίστηκε κάτω από την πίεση εκατοντάδων Πρωτοβάθμιων σωματείων, Εργατικών Κέντρων και Ομοσπονδιών, παρά τη σθεναρή άρνηση και την υπονομευτική ταχτική της πλειοψηφίας της ΓΣΕΕ, είναι μια μάχη με ιδιαίτερες απαιτήσεις, από την οποία οι εργαζόμενοι, οι άνεργοι, η νεολαία, πρέπει να βγουν πιο δυναμωμένοι.
Είναι μάχη και αντιπαράθεση με τη μεγαλοεργοδοσία, την κυβέρνηση, τις άλλες δυνάμεις που στηρίζουν και προωθούν τα συμφέροντα του κεφαλαίου σε πολιτικό και συνδικαλιστικό επίπεδο.
Όλοι αυτοί, επιδιώκουν να έχουν απέναντί τους ένα εργατικό κίνημα προσαρμοσμένο στα «θέλω» και τις απαιτήσεις του κεφαλαίου. Υποταγμένο στη λογική του «ρεαλισμού», όπως απαιτεί ο ΣΕΒ, που ξεκάθαρα προειδοποιεί πως «η δικαιολογημένη κυβερνητική παροχολογία (λόγω των επερχόμενων εκλογών) δεν πρέπει να δημιουργήσει προσδοκίες για αύξηση των μισθών και μεροκάματων».
ΣΕΒ, κυβέρνηση, κυβερνητικός και εργοδοτικός συνδικαλισμός, επιδιώκουν με όλους τους τρόπους να εμποδίσουν να εκφραστεί ένα ενιαίο απεργιακό ρεύμα από τα κάτω, που θα βάζει στο επίκεντρο της πάλης τις ανάγκες των εργαζομένων, δηλαδή ένα κίνημα που θα συγκρούεται με τη συνολική γραμμή του κεφαλαίου, σε κάθε χώρο δουλειάς, σε κάθε κλάδο, σε Πανελλαδικό επίπεδο και συντονισμό.
Ο ρόλος του κυβερνητικού, εργοδοτικού συνδικαλισμού, που εκφράζεται από τις πλειοψηφίες σε ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ, είναι κομβικός και χρήσιμος για να επιτευχθεί ο στόχος του κεφαλαίου.
Διαχρονικά, οι άνθρωποι της εργοδοσίας που βρίσκονται στα συνδικάτα έχουν κάνει μεγάλη ζημιά μέσα στο εργατικό κίνημα. Γιατί, με τη γραμμή και την ταχτική τους, κάνουν τα πάντα για να μην κατανοήσουν οι εργαζόμενοι σε βάθος τις προϋποθέσεις που απαιτούνται ώστε ο αγώνας τους να είναι αποτελεσματικός.
Προσπαθούν να βάζουν εμπόδια ώστε να μη συνδέεται ο κάθε αγώνας με τους αναγκαίους όρους και τις προϋποθέσεις που απαιτούνται για συνολική αντίσταση και ανατροπή της αντεργατικής πολιτικής.
Να μην ενισχύεται η προοπτική για μια ανάπτυξη που θα ικανοποιεί τις εργατικές, λαϊκές ανάγκες.
Να μην κατανοείται από τους εργάτες ότι απαιτούνται βαθιές αλλαγές σε όλα τα επίπεδα έτσι ώστε να αντιμετωπιστούν όλα τα λαϊκά προβλήματα, να μπουν «μπροστά οι εργατικές, λαϊκές ανάγκες».
Όσο κι αν προσπαθούν, δε θα πετύχουν τους στόχους τους. Εμείς θα παλέψουμε με όλες μας τις δυνάμεις οι εργαζόμενοι να βγουν στο δρόμο με τη σημαία των δικών τους συμφερόντων και αναγκών.
Η επιτυχία της απεργίας μπορεί να συμβάλλει ώστε:

• Να δημιουργηθούν όροι για κλιμάκωση του αγώνα. Να ανέβει η διεκδίκηση για την υπογραφή ΣΣΕ με ουσιαστικές αυξήσεις σε μισθούς και μεροκάματα. Το παράδειγμα των νικηφόρων αποτελεσμάτων που είχαμε σε μεγάλους χώρους δουλειάς (εργοτάξιο ανάπλασης Φαληρικού όρμου, Αστέρας Βουλιαγμένης και αλλού) δείχνει ότι υπάρχουν δυνατότητες.
• Να ενισχυθεί το πλαίσιο πάλης και τα αιτήματα που αμφισβητούν τη γραμμή του κεφαλαίου. Να ενισχυθεί ο αγώνας για την κατάργηση των αντεργατικών νόμων, του νόμου Βρούτση-Αχτσιόγλου, του νόμου Κατρούγκαλου και όλων των άλλων.
• Να δυναμώσει ο ουσιαστικός προβληματισμός για το πώς πρέπει να δουλέψουν τα συνδικάτα, με ποια γραμμή, με ποιους τρόπους και μορφές απέναντι στην κατάσταση που έχει διαμορφωθεί.
• Να απελευθερωθούν δυνάμεις από μια παθητική στάση αναμονής, που έχει αποδειχτεί επιζήμια και καλλιεργείται τόσο από την κυβέρνηση, το ίδιο το κεφάλαιο, τον εργοδοτικό – κυβερνητικό συνδικαλισμό. Με το «περίμενε» και τον εφησυχασμό δεν κατάφερε κανείς ποτέ τίποτα.

Η επιτυχία της απεργίας στις 28 Νοέμβρη πέφτει στις πλάτες των δυνάμεων, των συνδικάτων, που συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ και τη γραμμή πάλης με σύνθημα «Μπροστά οι δικές μας ανάγκες». Πέφτει στις πλάτες των εργαζόμενων που πλέον έχουν στη διάθεσή τους μια πιο ολοκληρωμένη άποψη για το ποιός ευθύνεται για τη σημερινή κατάσταση, το ρόλο των εκάστοτε κυβερνήσεων που υλοποιούν μέχρι κεραίας την αντεργατική πολιτική, το ρόλο του εργοδοτικού, κυβερνητικού συνδικαλισμού.
Οι εργατοπατέρες της ΓΣΕΕ δεν ήθελαν απεργία, ούτε όταν την αρνούνταν, ούτε τώρα που αποφασίστηκε. Είναι κατ’ επάγγελμα απεργοσπάστες.
Δεν είναι σωστή, όμως, ούτε η άποψη που εκφράζεται από ορισμένους, ότι η απεργία στις 28 δεν είναι κάτι σπουδαίο μιας και «είναι μια απεργία της ΓΣΕΕ» άρα οι εργαζόμενοι δεν πρέπει να την παίρνουν στα «σοβαρά».
Η κάθε απεργία και οι αγώνες των εργαζομένων είναι δική μας υπόθεση. Γι’ αυτό βρέθηκε στο στόχαστρο των δυνάμεων του κεφαλαίου, στο στόχαστρο της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, που ψήφισε τον απεργοκτόνο νόμο. Γι’ αυτό πληθαίνουν οι παρεμβάσεις της αστυνομίας και των δικαστηρίων μέσα στα συνδικάτα.
Αν «δεχτούμε μια τέτοια άποψη, ότι «αυτή είναι απεργία της ΓΣΕΕ», στην πράξη «πριονίζουμε» την προσπάθεια εκατοντάδων συνδικαλιστικών οργανώσεων να βγουν στο δρόμο του αγώνα χιλιάδες εργαζόμενοι, μαζικά, συντονισμένα με ταξικό προσανατολισμό. Ότι δηλ. επιδιώκει η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ, η κυβέρνηση και η εργοδοσία. Άλλο που δεν θέλουν … «βούτυρο στο ψωμί τους».
Με πείσμα, με σταθερότητα στους στόχους μας, με αντοχή στις δυσκολίες μπορούμε να βγούμε νικητές. Ο δρόμος είναι μακρύς, δύσκολος, αλλά μπορούμε να τον περπατήσουμε μέχρι το τέλος.