Από
τις αρχές Σεπτέμβρη, με ζωντανές διαδικασίες «από τα κάτω», με Γενικές
Συνελεύσεις, συγκεντρώσεις και αγωνιστικές κινητοποιήσεις, με
εκατοντάδες αποφάσεις συνδικαλιστικών οργανώσεων, διαμορφώθηκε ένα
ενιαίο απεργιακό μέτωπο με συγκροτημένο πλαίσιο διεκδικήσεων ενάντια σε
κυβέρνηση και μεγαλοεργοδοσία.
Για πρώτη φορά τα τελευταία χρόνια, αποφάσεις για απεργία έχουν πάρει 27 δευτεροβάθμιες οργανώσεις (19 Εργατικά Κέντρα και 8 Ομοσπονδίες) της δύναμης της ΓΣΕΕ, διεκδικώντας αυξήσεις σε μισθούς και συντάξεις, υπογραφή κλαδικών Συμβάσεων, ανάκτηση απωλειών, κατάργηση του νόμου Βρούτση - Αχτσιόγλου και του νόμου - λαιμητόμου Κατρούγκαλου.
Η δυναμική αυτής της πρωτοβουλίας, η οποία ξεκίνησε με αποφάσεις συνδικαλιστικών οργανώσεων που συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ, δείχνει τη σημασία που έχει να παίρνουν οι εργαζόμενοι στα χέρια τους το σχεδιασμό και την οργάνωση του αγώνα. Απέναντι σ' αυτό το απεργιακό μέτωπο, ο εργοδοτικός - κυβερνητικός συνδικαλισμός παρατάσσει τα πιο βρώμικα όπλα του.
Οι δυνάμεις αυτές προσπάθησαν να αποτρέψουν την απεργία. Κι αφού δεν το κατάφεραν, κάτω από την αποφασιστική παρέμβαση των σωματείων που συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ, επιχειρούν τώρα με μοιρασμένους ρόλους να διασπάσουν το απεργιακό μέτωπο και να εκφυλίσουν τον αγώνα, παίζοντας «τον παπά» με τις ημερομηνίες.
Αποκαλυπτικά είναι όσα έγιναν την περασμένη βδομάδα στη συνεδρίαση της διοίκησης της ΓΣΕΕ, όπου προστέθηκε άλλη μια σελίδα στη μαύρη βίβλο του εργατοπατερισμού.
Εκεί, οι ίδιοι συνδικαλιστές που στο ΕΚΑ πρότειναν απεργία στις 14, όταν άρχισε να κορυφώνεται η προετοιμασία και να πληθαίνουν οι αποφάσεις, στη ΓΣΕΕ ψήφισαν για 28.
Η απεργοσπαστική τακτική δεν σταμάτησε όμως εκεί, με την ηγεσία της ΑΔΕΔΥ να παραλαμβάνει τη σκυτάλη της υπονόμευσης και να συνεχίζει το ίδιο άθλιο παιχνίδι με τα μπρος - πίσω στις ημερομηνίες.
Σκοπός όλων είναι καταρχάς να επικρατήσει σύγχυση στους εργαζόμενους και αντί να ζωντανεύει η συζήτηση μέσα στους χώρους δουλειάς γύρω από την αντεργατική κυβερνητική πολιτική, γύρω από την οργάνωση της απεργιακής μάχης, για το περιεχόμενο και τα αιτήματα του αγώνα, να επικρατεί ο καβγάς της ημερομηνίας.
Να επικρατεί δηλαδή μια συζήτηση αποκρουστική, από αυτές που η εργατική τάξη έχει πια μπουχτίσει. Ετσι καλλιεργούνται η απογοήτευση, η παραίτηση από την πάλη.
Το συμπέρασμα είναι ότι οι εργατοπατέρες, αφού δεν κατάφεραν να αποφύγουν την απεργία και σύρθηκαν σε αυτήν, προσπαθούν τώρα να την αποδυναμώσουν, διασπώντας το ενιαίο απεργιακό μέτωπο, ώστε να αποτελέσει «ντουφεκιά στον αέρα». Με τον τρόπο αυτό προσφέρουν ξανά τις καλύτερες υπηρεσίες σε κυβέρνηση και εργοδοσία.
Σήμερα, οι εργαζόμενοι μπορούν να δουν πιο καθαρά ότι η υπονόμευση της απεργιακής μάχης από τους καρεκλοκένταυρους της ΓΣΕΕ αντανακλά το γεγονός ότι τα κόμματά τους ταυτίζονται στην αντιλαϊκή πολιτική για λογαριασμό του κεφαλαίου.
Δηλαδή, η σημαία της απεργοσπασίας υψώνεται από τις δυνάμεις αυτές, αφού πρώτα σήκωσαν π.χ. τη σημαία του μνημονιακού νόμου Βρούτση - Αχτσιόγλου για τη μόνιμη καθήλωση του κατώτατου μισθού όπως προστάζουν οι βιομήχανοι, αφού «ξέπλυναν» όλους τους μνημονιακούς νόμους, όπως και τη συμμετοχή της χώρας μας στους βρώμικους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς.
Γι' αυτό συκοφαντούν το ΠΑΜΕ, γι' αυτό λένε ότι «οι αγώνες δεν είναι αποτελεσματικοί». Αυτοί λοιπόν που θέλουν οι απαιτήσεις των εργαζομένων να παραμένουν στον πάτο ή το πολύ να προσαρμόζονται στην «αντοχή» των κερδών του κεφαλαίου είναι οι ίδιοι που υπονομεύουν με κάθε τρόπο τον απεργιακό αγώνα.
Γι' αυτό πρέπει να πάρουν μαχητική απάντηση μέσα στους χώρους δουλειάς και τους κλάδους. Να πολλαπλασιαστούν οι εργαζόμενοι που συμμετέχουν στην προετοιμασία της απεργίας, που παίρνουν την επιτυχία της στα δικά τους χέρια.
Το σύνθημα «Μπροστά οι δικές μας ανάγκες και όχι τα κέρδη των λίγων» συμβάλλει στην αγωνιστική ανάταση, μπορεί να εμπνεύσει ευρύτερες δυνάμεις εργαζομένων, κόντρα στη σιγή νεκροταφείου που επιχειρούν να επιβάλουν η κυβέρνηση, η εργοδοσία και οι συνδικαλιστές τους.
Οι επόμενες μέρες, λοιπόν, πρέπει να είναι μέρες μάχης, για να φτάσει παντού το απεργιακό κάλεσμα, το κάλεσμα του ξεσηκωμού. Για να αφήσει αυτή η απεργιακή προετοιμασία, όπως και η ίδια η απεργία, μια σημαντική παρακαταθήκη για την κλιμάκωση της πάλης.
Για πρώτη φορά τα τελευταία χρόνια, αποφάσεις για απεργία έχουν πάρει 27 δευτεροβάθμιες οργανώσεις (19 Εργατικά Κέντρα και 8 Ομοσπονδίες) της δύναμης της ΓΣΕΕ, διεκδικώντας αυξήσεις σε μισθούς και συντάξεις, υπογραφή κλαδικών Συμβάσεων, ανάκτηση απωλειών, κατάργηση του νόμου Βρούτση - Αχτσιόγλου και του νόμου - λαιμητόμου Κατρούγκαλου.
Η δυναμική αυτής της πρωτοβουλίας, η οποία ξεκίνησε με αποφάσεις συνδικαλιστικών οργανώσεων που συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ, δείχνει τη σημασία που έχει να παίρνουν οι εργαζόμενοι στα χέρια τους το σχεδιασμό και την οργάνωση του αγώνα. Απέναντι σ' αυτό το απεργιακό μέτωπο, ο εργοδοτικός - κυβερνητικός συνδικαλισμός παρατάσσει τα πιο βρώμικα όπλα του.
Οι δυνάμεις αυτές προσπάθησαν να αποτρέψουν την απεργία. Κι αφού δεν το κατάφεραν, κάτω από την αποφασιστική παρέμβαση των σωματείων που συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ, επιχειρούν τώρα με μοιρασμένους ρόλους να διασπάσουν το απεργιακό μέτωπο και να εκφυλίσουν τον αγώνα, παίζοντας «τον παπά» με τις ημερομηνίες.
Αποκαλυπτικά είναι όσα έγιναν την περασμένη βδομάδα στη συνεδρίαση της διοίκησης της ΓΣΕΕ, όπου προστέθηκε άλλη μια σελίδα στη μαύρη βίβλο του εργατοπατερισμού.
Εκεί, οι ίδιοι συνδικαλιστές που στο ΕΚΑ πρότειναν απεργία στις 14, όταν άρχισε να κορυφώνεται η προετοιμασία και να πληθαίνουν οι αποφάσεις, στη ΓΣΕΕ ψήφισαν για 28.
Η απεργοσπαστική τακτική δεν σταμάτησε όμως εκεί, με την ηγεσία της ΑΔΕΔΥ να παραλαμβάνει τη σκυτάλη της υπονόμευσης και να συνεχίζει το ίδιο άθλιο παιχνίδι με τα μπρος - πίσω στις ημερομηνίες.
Σκοπός όλων είναι καταρχάς να επικρατήσει σύγχυση στους εργαζόμενους και αντί να ζωντανεύει η συζήτηση μέσα στους χώρους δουλειάς γύρω από την αντεργατική κυβερνητική πολιτική, γύρω από την οργάνωση της απεργιακής μάχης, για το περιεχόμενο και τα αιτήματα του αγώνα, να επικρατεί ο καβγάς της ημερομηνίας.
Να επικρατεί δηλαδή μια συζήτηση αποκρουστική, από αυτές που η εργατική τάξη έχει πια μπουχτίσει. Ετσι καλλιεργούνται η απογοήτευση, η παραίτηση από την πάλη.
Το συμπέρασμα είναι ότι οι εργατοπατέρες, αφού δεν κατάφεραν να αποφύγουν την απεργία και σύρθηκαν σε αυτήν, προσπαθούν τώρα να την αποδυναμώσουν, διασπώντας το ενιαίο απεργιακό μέτωπο, ώστε να αποτελέσει «ντουφεκιά στον αέρα». Με τον τρόπο αυτό προσφέρουν ξανά τις καλύτερες υπηρεσίες σε κυβέρνηση και εργοδοσία.
Σήμερα, οι εργαζόμενοι μπορούν να δουν πιο καθαρά ότι η υπονόμευση της απεργιακής μάχης από τους καρεκλοκένταυρους της ΓΣΕΕ αντανακλά το γεγονός ότι τα κόμματά τους ταυτίζονται στην αντιλαϊκή πολιτική για λογαριασμό του κεφαλαίου.
Δηλαδή, η σημαία της απεργοσπασίας υψώνεται από τις δυνάμεις αυτές, αφού πρώτα σήκωσαν π.χ. τη σημαία του μνημονιακού νόμου Βρούτση - Αχτσιόγλου για τη μόνιμη καθήλωση του κατώτατου μισθού όπως προστάζουν οι βιομήχανοι, αφού «ξέπλυναν» όλους τους μνημονιακούς νόμους, όπως και τη συμμετοχή της χώρας μας στους βρώμικους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς.
Γι' αυτό συκοφαντούν το ΠΑΜΕ, γι' αυτό λένε ότι «οι αγώνες δεν είναι αποτελεσματικοί». Αυτοί λοιπόν που θέλουν οι απαιτήσεις των εργαζομένων να παραμένουν στον πάτο ή το πολύ να προσαρμόζονται στην «αντοχή» των κερδών του κεφαλαίου είναι οι ίδιοι που υπονομεύουν με κάθε τρόπο τον απεργιακό αγώνα.
Γι' αυτό πρέπει να πάρουν μαχητική απάντηση μέσα στους χώρους δουλειάς και τους κλάδους. Να πολλαπλασιαστούν οι εργαζόμενοι που συμμετέχουν στην προετοιμασία της απεργίας, που παίρνουν την επιτυχία της στα δικά τους χέρια.
Το σύνθημα «Μπροστά οι δικές μας ανάγκες και όχι τα κέρδη των λίγων» συμβάλλει στην αγωνιστική ανάταση, μπορεί να εμπνεύσει ευρύτερες δυνάμεις εργαζομένων, κόντρα στη σιγή νεκροταφείου που επιχειρούν να επιβάλουν η κυβέρνηση, η εργοδοσία και οι συνδικαλιστές τους.
Οι επόμενες μέρες, λοιπόν, πρέπει να είναι μέρες μάχης, για να φτάσει παντού το απεργιακό κάλεσμα, το κάλεσμα του ξεσηκωμού. Για να αφήσει αυτή η απεργιακή προετοιμασία, όπως και η ίδια η απεργία, μια σημαντική παρακαταθήκη για την κλιμάκωση της πάλης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου